Νεανική, αισθηματική σειρά με κορυφούμενο αστυνομικό ενδιαφέρον και φόντο έναν μικρό δήμο στη Νέα Αγγλία, όπου όλοι λίγο-πολύ γνωρίζονται μεταξύ τους και ταυτόχρονα έχουν τα μυστικά τους.
14/3/21
Οι φυλές της Ευρώπης - Tribes of Europa
Πρόκειται για Γερμανική σειρά με έξι επεισόδια διάρκειας περίπου 45 λεπτών το καθένα, η οποία μας μεταφέρει στην κατεστραμμένη Ευρώπη του 2074, όπου ύστερα από ένα μπλακάουτ της τεχνολογίας το 2029, προκλήθηκε χάος και αναρχία, τα σύνορα έχουν πέσει και τα κράτη έχουν αντικατασταθεί από τρεις βασικές φυλές.
13/3/21
Ο σεβασμός των κανόνων
Παραφράζοντας τον Ουμπέρτο Έκο που έλεγε ότι ο τρόπος γραφής εξαρτάται από το μέσο που χρησιμοποιείς για να γράφεις (αλλιώς σκέφτεσαι όταν γράφεις με μολύβι και πρέπει να σβήσεις με γομολάστιχα το λάθος, αλλιώς όταν γράφεις με στυλό διαρκείας που πρέπει να μουτζουρώσεις το γραπτό, αλλιώς με γραφομηχανή που πρέπει να σκίσεις τη σελίδα και αλλιώς όταν χρησιμοποιείς ηλεκτρονικό υπολογιστή που μπορείς να επιστρέφεις και να διορθώνεις ολόκληρες παραγράφους σε δευτερόλεπτα) θα έλεγα ότι ο τρόπος γραφής –ειδικά σε εφημερίδα- εξαρτάται από το χώρο που σου διατίθεται σε ημερήσια ή εβδομαδιαία βάση. Αλλιώς γράφεις όταν σου επιτρέπουν να αναπτύξεις το θέμα σου σε 800 ή 1000+ λέξεις και αλλιώς όταν διαθέτεις μια στήλη με χωρητικότητα 400–420 λέξεων.
--------------------------
Έτσι ορισμένοι γραφιάδες, φτάνουμε στο σημείο συμπυκνώνοντας τα κείμενά μας στις 400 λέξεις να τα κάνουμε να μοιάζουν με τηλεγραφήματα και οι σκέψεις μας, επιγραμματικές πλέον να φαντάζουν στον αναγνώστη σαν δόγμα: αυτό που γράφω ισχύει, είναι το σωστό, δέξου το και δεν σηκώνω αντιρρήσεις. Δεν είναι έτσι όμως και οι μόνιμοι αναγνώστες της στήλης το έχουν καταλάβει και γι’ αυτό σπάνια λαβαίνω μηνύματα διαμαρτυρίας. Είμαι σύντομος, επιγραμματικός, όχι επειδή πιστεύω ότι ντε και καλά αυτά που γράφω είναι «η μοναδική αλήθεια», αλλά επειδή δεν έχω χώρο για πολλά επιχειρήματα τεκμηρίωσης της άποψής μου. Από εκεί και πέρα, αγαπητέ μου αναγνώστη Μ.Ζ. εάν έχεις αντίρρηση, μου στέλνεις μήνυμα σαν το τελευταίο σου και το συζητάμε, ακόμα και σε συνέχειες.
-------------------------
Ανήκοντας στη γενιά που δεν είχε κινητά από 6 ετών (και έπαιζε ποδόσφαιρο στο δρόμο κάνοντας ημίχρονο όταν περνούσε αυτοκίνητο ή αναπαριστούσε τους «κλέφτες κι αστυνόμους» τόσο πειστικά που οι τραυματίες έτρεχαν στα φαρμακεία για να τους βάλουν ιώδιο ή ράμματα στο κούτελο ή στα πόδια ανάλογα με τη βιαιότητα των εμπλεκομένων), θυμάμαι με ποιο τρόπο ορίζαμε τους κανόνες του παιχνιδιού. Κάποιος με ηγετικές ικανότητες ύψωνε φωνή και καλούσε όσοι συμφωνούμε στον Α κανόνα να σηκώσουμε τα χέρια. Μετρούσε χέρια και ανάλογα με το τι ήθελαν οι περισσότεροι αυτό ίσχυε. Η αρχή της πλειοψηφίας, από την ηλικία των 10 ετών! Δεν θυμάμαι να παραβιαζόταν ο κανόνας που έθεταν οι περισσότεροι. Τέτοιο σεβασμό, τα ανήλικα… Και αν υπήρχε κάποιος που παραβίαζε τον κανόνα, δεν τον ξαναπαίζαμε. Τον τιμωρούσαμε θέτοντάς τον στο περιθώριο. Γιατί, τώρα που μεγαλώσαμε -και είμαστε οργανωμένοι- θα πρέπει να ισχύει ο κανόνας που θέτει η μειοψηφία; Κατάλαβες;
--------------------------
Έτσι ορισμένοι γραφιάδες, φτάνουμε στο σημείο συμπυκνώνοντας τα κείμενά μας στις 400 λέξεις να τα κάνουμε να μοιάζουν με τηλεγραφήματα και οι σκέψεις μας, επιγραμματικές πλέον να φαντάζουν στον αναγνώστη σαν δόγμα: αυτό που γράφω ισχύει, είναι το σωστό, δέξου το και δεν σηκώνω αντιρρήσεις. Δεν είναι έτσι όμως και οι μόνιμοι αναγνώστες της στήλης το έχουν καταλάβει και γι’ αυτό σπάνια λαβαίνω μηνύματα διαμαρτυρίας. Είμαι σύντομος, επιγραμματικός, όχι επειδή πιστεύω ότι ντε και καλά αυτά που γράφω είναι «η μοναδική αλήθεια», αλλά επειδή δεν έχω χώρο για πολλά επιχειρήματα τεκμηρίωσης της άποψής μου. Από εκεί και πέρα, αγαπητέ μου αναγνώστη Μ.Ζ. εάν έχεις αντίρρηση, μου στέλνεις μήνυμα σαν το τελευταίο σου και το συζητάμε, ακόμα και σε συνέχειες.
-------------------------
Ανήκοντας στη γενιά που δεν είχε κινητά από 6 ετών (και έπαιζε ποδόσφαιρο στο δρόμο κάνοντας ημίχρονο όταν περνούσε αυτοκίνητο ή αναπαριστούσε τους «κλέφτες κι αστυνόμους» τόσο πειστικά που οι τραυματίες έτρεχαν στα φαρμακεία για να τους βάλουν ιώδιο ή ράμματα στο κούτελο ή στα πόδια ανάλογα με τη βιαιότητα των εμπλεκομένων), θυμάμαι με ποιο τρόπο ορίζαμε τους κανόνες του παιχνιδιού. Κάποιος με ηγετικές ικανότητες ύψωνε φωνή και καλούσε όσοι συμφωνούμε στον Α κανόνα να σηκώσουμε τα χέρια. Μετρούσε χέρια και ανάλογα με το τι ήθελαν οι περισσότεροι αυτό ίσχυε. Η αρχή της πλειοψηφίας, από την ηλικία των 10 ετών! Δεν θυμάμαι να παραβιαζόταν ο κανόνας που έθεταν οι περισσότεροι. Τέτοιο σεβασμό, τα ανήλικα… Και αν υπήρχε κάποιος που παραβίαζε τον κανόνα, δεν τον ξαναπαίζαμε. Τον τιμωρούσαμε θέτοντάς τον στο περιθώριο. Γιατί, τώρα που μεγαλώσαμε -και είμαστε οργανωμένοι- θα πρέπει να ισχύει ο κανόνας που θέτει η μειοψηφία; Κατάλαβες;
(Δημοσιεύεται 13/3/2021 στην έντυπη Αμαρυσία ως απάντηση σε αναγνώστη)
12/3/21
1939
Τηλεοπτικής αισθητικής τρίωρο σουηδικό έπος, του οποίου η ιστορία ξεκινά πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και αφορά σε μια 18χρονη κοπέλα που ζει στο χωριό Βάρμλαντ της Σουηδίας κοντά στα σύνορα με τη Νορβηγία. Η Άνικα μένει εκεί με τους γονείς της, τα αδέλφια της Γκούναρ και Άνμαρι και τον παππού της Άιζακ. Η ζωή κυλάει ήσυχα και αρμονικά και κανείς δεν περιμένει ότι θα τους αγγίξει ο πόλεμος, μέχρι τη στιγμή που εμφανίζονται οι Γερμανοί κοντά στα σύνορα με τη Νορβηγία.
11/3/21
Η Μικρή Τυμπανίστρια - John le Carré
Εκδόθηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά το 1983 σε έκδοση μικρού «βιβλίου τσέπης». Τώρα, με αφορμή την τηλεοπτική μεταφορά της Μικρής Τυμπανίστριας από το BBC, σκέφτηκα να ξαναδιαβάσω αυτό το έργο απίστευτης δύναμης του John le Carré, το οποίο όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά είχε χαρακτηριστεί από κορυφαίους συγγραφείς ως το τέλειο κατασκοπικό βιβλίο.
10/3/21
Borat Subsequent Moviefilm
Ολόκληρος ο τίτλος: "Borat Subsequent Moviefilm: Delivery of Prodigious Bribe to American Regime for Make Benefit Once Glorious Nation of Kazakhstan"
Η ιστορία ξεκινά με την απελευθέρωση του Μπόρατ από τη φυλακή, όπου πέρασε 14 χρόνια έχοντας κατηγορηθεί για την πολιτική και οικονομική κατάρρευση της χώρας (τα δελτία ειδήσεων δείχνουν ότι ένας χρηματιστής προσπαθεί να αυτοκτονήσει πηδώντας από τον ψηλότερο ουρανοξύστη της χώρας, ένα γραφείο 2ου ορόφου σε ένα λασπωμένο χωριό).
9/3/21
Αγάπη στο τετράγωνο - Milosc do kwadratu – Squared love
Κωμωδία παρεξηγήσεων από την Πολωνία, σαν κι αυτές που εδώ στην Ελλάδα γυρίζαμε κατά δεκάδες τις δεκαετίες 60 και 70, με χρώμα, ευχάριστη διάθεση, ελαφρά μουσική και φωτογραφία καρτ ποστάλ.
Η βασική ηρωίδα του φιλμ (Adrianna Chlebicka) εργάζεται ως δασκάλα δημοτικού σχολείου και με ελάχιστα υλικά μεταμφιέζεται σε σούπερ μόντελ προκειμένου να ενισχύσει το εισόδημά της και να εξοφλήσει τα χρέη του πατέρα της.
Η βασική ηρωίδα του φιλμ (Adrianna Chlebicka) εργάζεται ως δασκάλα δημοτικού σχολείου και με ελάχιστα υλικά μεταμφιέζεται σε σούπερ μόντελ προκειμένου να ενισχύσει το εισόδημά της και να εξοφλήσει τα χρέη του πατέρα της.
8/3/21
Moxie: Κορίτσια με τσαγανό – Moxie
Με φόντο ένα γυμνάσιο της δεκαετίας του 90 η Amy Poehler σκηνοθετεί με μπρίο μια ταινία γύρω από τον εκφοβισμό των κοριτσιών και την άνιση μεταχείρισή τους ακόμα και από τους δασκάλους.
7/3/21
Τρελός για σένα - Loco por ella - Crazy about her
Ιστορία αγάπης, η οποία ξεκινάει σαν θρίλερ που θυμίζει τη «Φωλιά του κούκου» και εξελίσσεται σε μελόδραμα. Διασκεδαστικό, ε;
6/3/21
Η Αστυνομία της Μνήμης - Yôko Ogawa
Σ’ ένα νησί χωρίς όνοµα, διάφορα πράγµατα χάνονται το ένα µετά το άλλο. Αποφασίζεται να εξαφανιστούν από τη ζωή των ανθρώπων και όλοι οφείλουν να τα ξεχάσουν για πάντα. Όσοι δεν συμμορφώνονται κινδυνεύουν να συλληφθούν από την Αστυνοµία της Μνήµης.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)