Project Power

Η ιστορία ξεκινά με μια τυπική καταδίωξη από αυτές που βλέπουμε κατά κόρον στις τυπικές επίσης ταινίες δράσης, μόνον που αυτή τη φορά ο διώκτης (Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ) κυνηγάει έναν άνθρωπο-διάφανο που παίρνει το χρώμα του περιβάλλοντος που διασχίζει και άρα χάνεται εύκολα. Ωραία, λες. Θα δούμε μια ταινία με υπερήρωες που δεν ανήκει στις γνωστές κόμικ εταιρείες. Αποκτά δε ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν διαπιστώνεις ότι η συνέχεια δεν έχει να κάνει με υπερήρωες, αλλά με ένα χάπι που όποιος το καταπίνει αποκτά υπερδυνάμεις μόνο για πέντε λεπτά. 

Δημοσιότητα και ασημαντότητα

«Κάθε δημοσιότητα είναι καλή δημοσιότητα», λένε οι Αγγλοσάξονες και δεν έχουν άδικο. ρωτήστε και τον Έλληνα πρώην υπουργό Οικονομικών με τα χαβανέζικα πουκάμισα. Είναι τόσο παλιό το ρητό, όσο και η φράση «το μέσο είναι το μήνυμα» που είχε στη δεκαετία του 1960 ο Μάρσαλ Μακλιούαν, Καναδός φιλόσοφος, του οποίου το έργο αποτελεί έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της μελέτης της θεωρίας των Μέσων Ενημέρωσης.

Απόβαση στο Μαραθώνα

Είναι μια ωραία καθημερινή μέρα του τρίτου δεκαήμερου του Αυγούστου και έχουμε πάει νωρίς το πρωί στο Κάτω Σούλι Μαραθώνα σε οργανωμένη παραλία με αραιωμένες ομπρέλες και ξαπλώστρες, χτενισμένη άμμο για να μην έχει πέτρες, ξύλα, καπάκια, πλαστικά ποτηράκια, καλαμάκια και συναφή και έχουμε πιάσει την πιο ακριανή ομπρέλα, από την οποία και προς τα δεξιά της βρίσκεται η «άγονη γραμμή» με όλα εκείνα τα στοιχεία που σας προανέφερα, αφού εκεί μπορεί να πάει ο καθένας να στήσει την ομπρέλα του, τις πολυθρόνες του, την ψάθα του και φεύγοντας να μη μαζέψει τίποτα. Ελεύθερη παραλία είναι, ό,τι θέλουμε κάνουμε.

Σκέφτομαι να βάλω τέλος - I' m thinking of ending things

 Λοιπόν, επειδή -κατά τη γνώμη μου- ο θεατής περιμένει από τον κριτικό κινηματογράφου να του εξηγήσει αν πρέπει να δει μια ταινία και να τον προετοιμάσει τι πάει να δει και επειδή ο κριτικός δεν είναι ανάγκη να γράφει για μια ταινία ένα δοκίμιο 5.000 λέξεων (που θα αποτελέσει ένα κεφάλαιο στο μελλοντικό του βιβλίο πάνω στο «σινεμά και την επιρροή του στο κοινωνικό γίγνεσθαι»), για το οποίο ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί στο τέλος «και τώρα, να πάω ή να μην πάω να τη δω;», ένα έχω να δηλώσω στους αναγνώστες και μελλοντικούς θεατές της ταινίας «Σκέφτομαι να βάλω ένα τέλος»: Πρέπει να έχουν δει προηγουμένως τις παλιότερες ταινίες του Τσάρλι Κάουφμαν, δηλαδή τις «Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς» (1999), «Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» (2004) και «Η συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» (2008). Έτσι θα είναι πιο εύκολο να παρακολουθήσουν αυτή την προσαρμογή του ομότιτλου μυθιστορήματος  του Iain Reid (που δεν έχω διαβάσει).

Νέες ταινίες από 10/9/2020

Παρουσίαση όλων των νέων ταινιών που προβάλλονται από σήμερα στους κινηματογράφους καθώς και μερικών ενδιαφερουσών επανεκδόσεων σε ψηφιακή μορφή. Μεταξύ τους και μια άγνωστη γαλλο-ελληνική παραγωγή με πρωταγωνίστρια τη Τζένη Καρέζη

Πρόσωπο με πρόσωπο – Face to face

Μια ταινία του Μπέργκμαν για τη Ζωή, τον Έρωτα και τον Θάνατο, όπως και οι περισσότερες ταινίες του, άλλωστε. Αυτή τη φορά όμως το βασικό χαρακτήρα του φιλμ ερμηνεύει η ανεπανάληπτη Λιβ Ούλμαν. Εδώ υποδύεται την –περίπου 30άρα- ψυχίατρο Ίζακσον, μάλλον στις αρχές της καριέρας της, η οποία είναι εξαιρετικά δοτική. Ενδιαφέρεται και νοιάζεται για τη δουλειά της και τους ασθενείς της.

Η Συνωμοσία

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς αλλά εγώ το έζησα και μου σηκώθηκε η τρίχα, να! Είχα πάει προχθές σε ένα ρεστοράν στην Εκάλη, δεν θα αναφέρω όνομα για ευνόητους λόγους, αλλά θα σας θυμίσω ότι η Εκάλη είναι το εγχώριο κέντρο του καπιταλισμού που εκμεταλλεύεται τον κοσμάκη. Εκεί λοιπόν σ’ αυτό το ρεστοράν, σε μια γωνία κάθονταν δύο τύποι με μαύρα κοστούμια, μαύρες γραβάτες και μαύρα γυαλιά (κι ας ήταν βράδυ) και τρεις στρατιωτικοί με διαφορετικές στολές (ξηράς, αεροπορίας και ναυτικού άλλης χώρας) και μιλούσαν ψιθυριστά. 

Νέες ταινίες από 3/9/2020

Παρουσίαση όλων των νέων ταινιών (και επαναλήψεων) που προβάλλονται από σήμερα

«Ο βασιλιάς της» του Χρήστου Χωμενίδη

Η πιο μοιραία, η πιο αρχαία ιστορία του κόσμου, η ιστορία της Ωραίας Ελένης ειπωμένη από τον Μενέλαο τον πιο παρεξηγημένο πρωταγωνιστή της. Ο Χρήστος Χωμενίδης με αυτό το αφήγημά του, μου θύμισε τον αείμνηστο Νίκο Τσιφόρο αλλά στο πιο τολμηρό, στο πιο ανατρεπτικό. Γραμμένο με χιούμορ και με σχόλια που παραπέμπουν στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα, το «Ο βασιλιάς της» (εκδόσεις Πατάκη, σελίδες 416) κερδίζει τον αναγνώστη από την πρώτη σελίδα. 

«Το ημερολόγιο της Γουχάν» της Fang Fang

Στις 25 Ιανουαρίου 2020, όταν η κυβέρνηση της Κίνας επέβαλε γενικό lockdown στη Γουχάν μια συγγραφέας, η Fang Fang ξεκίνησε να καταγράφει τα γεγονότα και τις σκέψεις της στα social media με τη μορφή ημερολογίου. Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, οι νυχτερινές δημοσιεύσεις της, έδωσαν φωνή στους φόβους, την αγωνία, την οργή και τις ελπίδες εκατομμυρίων συμπολιτών της, αντανακλώντας τον ψυχολογικό αντίκτυπο της καθημερινότητας στην επ’ αόριστον απομόνωση χωρίς αξιόπιστες πληροφορίες για την κατάσταση «εκεί έξω» αφού, εκτός από μοναδικό παράθυρο στον έξω κόσμο, το διαδίκτυο αποτελούσε και βασική πηγή παραπληροφόρησης. Αυτό το Ημερολόγιο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Anubis (448 σελίδες σε μετάφραση στα ελληνικά του Ορέστη Μανούσου) αποτελεί και το μοναδικό, συγκλονιστικό χρονικό μιας περιόδου γεμάτης τρόμο και αγωνία. Μια ανατριχιαστική μαρτυρία για το ξεκίνημα της φονικής πανδημίας, γραμμένη από το χέρι μιας από τους πιο καταξιωμένους συγγραφείς της Κίνας.