«High – Rise» του J.G. Ballard

Το «High – Rise» του J.G. Ballard (εκδ. Κέδρος), είναι μυθιστόρημα ήπιας επιστημονικής φαντασίας, μια αλληγορία, που σχολιάζει την κατάρρευση του αστικού οικοδομήματος, όπως το έβλεπε να διαμορφώνεται την εποχή που το έγραφε το 1975.

Πρέπει να αναφέρω, ότι ο J.G. Ballard (1930 - 2009) υπήρξε ο κατεξοχήν εκφραστής του νέου κύματος της βρετανικής επιστημονικής φαντασίας και πριν το «High – Rise» είχε γράψει τα «The Drowned World» (1962) και «Κρυστάλλινος κόσμος» (1966) ενώ στον κινηματογράφο, εκτός από το «High – Rise» του Μπεν Γουάιτλι με τον Τζέρεμι Άιρονς (2015), έχουν μεταφερθεί και τα βιβλία του «Έκθεση Ωμοτήτων» (από τον Τζόναθαν Γουάις), το «Crash» (το 1996 από τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ) και «Η αυτοκρατορία του ήλιου» (μια σχεδόν αυτοβιογραφική εξιστόρηση της ζωής του στο στρατόπεδο γυρισμένο το 1987 από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ).

«Τέσσερις βολικοί θάνατοι» του Αντώνη Γιανακού

Μέσα στις γιορτές τελείωσα αυτό το ιστορικό μυθιστόρημα του Αντώνη Γιανακού (εκδόσεις Κέδρος), το οποίο ζωντανεύει μερικές από τις κρισιμότερες στιγμές που γνώρισε η χώρα μας. Ένα μυθιστόρημα, στο οποίο οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες ο Αντώνης Τζανετής και η Μαρία Βουνοπούλου είναι μυθιστορηματικά, ενώ όλα τα άλλα πρόσωπα που αναφέρονται είναι πραγματικά και οι διάλογοι μεταξύ τους είναι καθαρό προϊόν μυθοπλασίας. Τι ακριβώς συμβαίνει;  

«Φρανκενστάιν» της Μαίρη Σέλεϊ

Ξεπέταξα αυτές τις μέρες το «Φρανκενστάιν» της Μαίρη Σέλεϊ, που το είχα βρει ένθετο σε μια κυριακάτικη εφημερίδα. Αν έχεις Θεό… Εγώ που είχα διαβάσει το «Δράκουλα» του Μπράαμ Στόουκερ σε ηλικία 12 ετών, στο χωριό της μάνας μου κατά τη διάρκεια καλοκαιρινών διακοπών, δεν είχα αξιωθεί -από τότε μέχρι σήμερα- να διαβάσω το μνημειώδες αυτό βιβλίο της Σέλεϊ, το οποίο τελικά αξίζει μόνο και μόνο, επειδή γράφτηκε από μια ρομαντική κοπέλα στα 23 χρόνια της. 

«Πλέκοντας ίχνη» της Έρικας Αθανασίου

Το «Πλέκοντας ίχνη» της Έρικας Αθανασίου (εκδ. Κέδρος), είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα, σε μια περίοδο κατά την οποία οι αλλαγές είναι τόσο πολλές όσο και οι ύποπτοι για έναν απρόσμενο φόνο, όπως αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου και η συγγραφέας φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά τι ακριβώς συμβαίνει στην τοπική αυτοδιοίκηση και στις σχέσεις των αιρετών με τα τοπικά, μικρά έντυπα.

«Ποιήματα / Poemas» του Ραούλ Ζουρίτα

Έπεσε στα χέρια μου η ποιητική συλλογή «Ποιήματα / Poemas» του Ραούλ Ζουρίτα (εκδ. Γαβριηλίδη). Πρόκειται για μια ανθολογία σε μετάφραση Στέλιου Χουρμουζιάδη και Νατάσας Λάμπρου, που συναρπάζει και συγκλονίζει. Μέσα από το έργο του Ραούλ Ζουρίτα ποιητή από τη Χιλή (που το διαβάζω αποσπασματικά για να είμαι ειλικρινής), μπορείς να καταλάβεις τις φρικαλεότητες που υπέφερε αυτός ο λατινοαμερικάνικος λαός.  

Ο Ραούλ Σουρίτα θεωρείται ένα από τα μεγάλα ονόματα της χιλιανής ποίησης του τελευταίου τρίτου του 20ού αιώνα και των αρχών του 21ου και όπως πολλοί Χιλιανοί, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας φυλακίστηκε και βασανίστηκε σκληρά. 

Έργα οδοποιίας

Ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα του Στίβεν Κινγκ, που το έχει γράψει κάτω από το όνομα Ρίτσαρντ Μπάκμαν. Εντάξει, δεν θα το κατέτασσα στα καλύτερά του, αλλά όπως έχω ξαναγράψει ο άνθρωπος από τα πρώτα του βιβλία έδειχνε ότι ξέρει να κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη του. Ιδιαίτερα, ήξερε να περιγράφει με έναν απαράμιλλο τρόπο τους χαρακτήρες συνηθισμένων ανθρώπων, που έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις που τους ξεπερνούν.

Το σπίτι των γλάρων

«Το σπίτι των γλάρων» (εκδ. Κλειδάριθμος), που τελείωσα αυτές τις μέρες, είναι μια ιστορία μυστηρίου, πάνω σε μία υπόθεση αυτοκτονίας που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια των χρόνων έντασης στην Ιταλία. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ο Αντρέ συγγραφέας και η Νόρα αστυνόμος πρώην δεσμός του, θα προσπαθήσουν ν’ ανακαλύψουν αν πράγματι πρόκειται για αυτοκτονία ή αν συνέβη κάτι άλλο.

Το Αυτό: Το βιβλίο και η ταινία

«Tο Αυτό» ένα από τα πλέον αγαπημένα βιβλία τρόμου του Στίβεν Κινγκ με φανατικούς αναγνώστες σε όλο τον κόσμο, ετοιμάζεται να τρομάξει και τους κινηματογραφικούς θεατές, σε σκηνοθεσία του Αντρέ Μουσιέτι («Mama»).

Με χρονολογία πρώτης κυκλοφορίας το 1986, αποτελεί ένα από τα καλύτερα βιβλία τρόμου των τελευταίων δεκαετιών και ένα από τα καλύτερα βιβλία στην πλούσια βιβλιογραφία του συγγραφέα.

Λευκή τζαζ

Του Τζέιμς Ελρόι είχα διαβάσει μόνο το «Αμερικανικό ταμπλόιντ» (εκδ. Άγρα, 2005), το οποίο είχε κυκλοφορήσει το 1995 και κρίθηκε το καλύτερο μυθιστόρημα της ίδιας χρονιάς από το περιοδικό ΤΙΜΕ. 

Είδα τότε τον Ελρόι σαν το συγγραφέα που είχε βαλθεί να απομυθοποιήσει την αμερικανική ιστορία (πολύ σύντομη στα δικά μας, ελληνικά, μέτρα) και όλα όσα γνωρίζαμε από άλλα βιβλία, ταινίες, ρεπορτάζ κλπ. Σημείωνε στον πρόλογο: «Η Αμερική δεν υπήρξε ποτέ αθώα. Χάσαμε την παρθενιά μας στη μέση του δρόμου και μετά κοιτάζουμε το παρελθόν μας δίχως μετάνοια (…)

Οι πρώτες δεκαπέντε ζωές του Χάρι Όγκοστ

Δεν ξέρω εάν είναι ευχαριστημένος με ό,τι κάνει ο Χάρι Όγκοστ, ο οποίος έχει την ιδιορρυθμία να πεθαίνει και να ξαναγεννιέται μέσα στο ίδιο σώμα, με ανέπαφη τη μνήμη των προηγούμενων ζωών του. Ό,τι κι αν κάνει, ό,τι αποφάσεις κι αν πάρει, κάθε φορά που πεθαίνει, επιστρέφει στο μέρος απ’ όπου ξεκίνησε με όλη τη γνώση της προηγούμενης ζωής του. 

Σκέψου τώρα τι πλεονέκτημα διαθέτει, όταν γεννιέται και βρίσκεται στην έβδομη, την όγδοη ή τη δέκατη ζωή του. Τα πράγματα δεν είναι όμως ακριβώς έτσι, διότι σ’ αυτή την επαναλαμβανόμενη ζωή του, δεν είναι μόνος.

Η νύχτα του Σάουιν

Η Φραντζέσκα Μάνγγελ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από το 1997 έως το 2000 σπούδασε Εφαρμοσμένες Τέχνες στην Αγγλία. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της, ήρθε σε επαφή με τον κέλτικο πολιτισμό, ο οποίος και την ενέπνευσε για τη συγγραφή της Νύχτας του Σάουιν. 

«Η Νύχτα του Σάουιν» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, κυκλοφόρησε το Μάιο του 2017 από τις εκδόσεις Bell και το διάβασα πρόσφατα, ανάμεσα σε δύο βιβλία του Στίβεν Κινγκ (εκδ. Κλειδάριθμος), το «Η σκούπα και το σύστημα» του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας (εκδ. Κριτική) και μετά το Metropolis της Thea Von Harbou (εκδ. Αλεξάνδρεια), αλλά και την «Πτώση» του Μάικλ Κόνελι (εκδ. Bell). Αλλά αυτά τα ξέρεις ήδη…

Η Γκουέντι και το κουτί

Χθες στην παραλία διάβασα και το δεύτερο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ το «Η Γκουέντι και το κουτί» (152 σελίδες, μετάφραση: Γωγώ Αρβανίτη), που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

Αυτή τη φορά, ο Κινγκ δεν το έχει γράψει μόνος του, αλλά παρέα με τον Ρίτσαρντ Τσίζμαρ, έργα του οποίου, όπως διάβασα, έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά, όπως το Ellery Queen’s Mystery Magazine, αλλά και σε πλήθος εκδόσεων της σειράς The Year’s 25 Finest Crime and Mystery Series. Αναφέρεται δε, ότι ο Τσίζμαρ έχει τιμηθεί δύο φορές με το βραβείο World Fantasy, τέσσερις φορές με το International Horror Guild Award, καθώς και με το βραβείο της HWA. 

Οι Τέσσερις Δίκαιοι

Ο Έντγκαρ Ουάλας (1875 – 1932) ο αποκληθείς και «ο Βασιλιάς των Θρίλερ», υπήρξε ο δημοφιλέστερος συγγραφέας, μετά τον Ντίκενς, στην Αγγλία του μεσοπολέμου. Είχε ξεκινήσει κάνοντας διάφορες δουλειές, μέχρι τα 20 του που κατατάχθηκε στον βρετανικό στρατό. Υπηρέτησε, στη Νότια Αφρική και όταν ξέσπασε ο πόλεμος των Μπόερς παραιτήθηκε και εργάστηκε ως πολεμικός ανταποκριτής, αρχικά για το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters και κατόπιν για την εφημερίδα Daily Mail. Το 1904, καλύπτοντας τον πόλεμο Ρωσίας - Ιαπωνίας, ήρθε σε επαφή με τον κόσμο των μυστικών πρακτόρων και του γεννήθηκε η ιδέα για το βιβλίο του «Οι Τέσσερις Δίκαιοι», το οποίο εκδόθηκε τον επόμενο χρόνο και τον έκανε διάσημο. 

Το παζάρι των κακών ονείρων

Είκοσι διηγήματα του Στίβεν Κινγκ σε ένα τόμο μεγάλου μεγέθους των 700 σελίδων (εκδόσεις Κλειδάριθμος) δεν είναι και μικρό πράγμα για τους φίλους του Κινγκ! 

Το τελείωσα πριν λίγες μέρες και αυτό που μπορώ να γράψω, είναι ότι ο Κινγκ –όπως πάντα- σε μαγεύει με την αφήγηση, σε μαγνητίζει και μόνο με την ιδέα ότι είναι «συγγραφέας του τρόμου» (που δεν είναι, πολλές φορές). Τον διαβάζεις και είσαι πάντα «στην αναμονή», είσαι πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσεις το απροσδόκητο (αν είναι δυνατόν). Διαβάζεις και τρέμει το φυλλοκάρδι σου, για το τι πρόκειται να συμβεί παρακάτω και τελικά διαπιστώνεις ότι «δεν τρέχει και τίποτα». Και εκεί που λες «ο άνθρωπος είναι τεχνίτης της αφήγησης», ξαφνικά σου ρίχνει το στοιχείο του τρόμου και λες «πάλι μου την έφερε».

Διαστρικός πόλεμος

Διαβάζοντας το μυθιστόρημα «Διαστρικός πόλεμος», που είναι και το πρώτο του John Scalzi (εκδόσεις Anubis, 2017, μετάφραση Θωμά Μαστακούρη) δεν κάθισα να το συγκρίνω με κάποιες νουβέλες του Heinlein που έχω στη συλλογή μου, επειδή αυτό μου σύστησε μέσω του οπισθόφυλλου το Publishers Weekly. Όχι. Το διάβασα, όπως διάβασα πριν λίγο καιρό το βιβλίο κάποιου φίλου που ήθελε τη γνώμη μου πάνω στο πρώτο του μυθιστόρημα, ο οποίος ευτυχώς γνωρίζει ότι είμαι φανατικός αναγνώστης και όχι βιβλιοκριτικός.

Ε, λοιπόν, ο Διαστρικός Πόλεμος είναι μια εξαιρετικά διασκεδαστική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, που υπάγεται -πέραν των αλληγοριών που κρύβει όπως όλα αυτά τα μυθιστορήματα-, στην υποκατηγορία που αποκαλείται «στρατιωτική επιστημονική φαντασία». 

Η πτώση

Μέσα στο Σαββατοκύριακο, ρούφηξα στην κυριολεξία την «Πτώση» του Μάικλ Κόνελι (εκδ. Bell - 2014). Θέλεις επειδή κάποτε έζησα για ένα μεγάλο διάστημα στο Λος Άντζελες (West Covina, παρακαλώ), θέλεις επειδή ο Κόνελι, έχει το χάρισμα να σε «στέλνει», εγώ το Σαββατοκύριακό μου βρέθηκα στο Λ.Α. Πάει και τελείωσε. 

Ακολούθησα τα βήματα του Χάρι Μπος, ο οποίος είχε κάνει αίτηση νε τύχει του ευεργετήματος DROP (να παραμείνει δηλαδή λίγο παραπάνω στην υπηρεσία του και να πάρει σύνταξη αργότερα) και η αίτησή του όχι μόνον έγινε δεκτή, αλλά του ανάθεσαν και δύο υποθέσεις. Μια του παρελθόντος που δεν είχε κλείσει και μια πρόσφατη, στην οποία εμπλέκονται και παράγοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπως θα λέγαμε εμείς εδώ. Έτσι, ο Μπος από εκεί που ήθελε να παραμείνει στο Σώμα για να μη «ξεχάσει τη δουλειά», βρέθηκε να παραμένει και να έχει ταυτόχρονα δύο υποθέσεις. 

Metropolis

Ένα μυθιστόρημα γραμμένο το 1926 με μια γραφή που καρφώνεται βαθιά στη μνήμη σου, όχι μόνο από τις περιγραφές ενός δυσοίωνου μέλλοντος που θυμίζει το παρόν, αλλά και εκείνες ενός μεγάλου έρωτα που προσφέρουν μια επιπλέον δραματικότητα στην όλη ατμόσφαιρα του βιβλίου. 

Αυτό είναι το Metropolis της Thea von Harbou (εκδ. Αλεξάνδρεια, 2017) ένα βιβλίο-μήνυμα, ακόμα επίκαιρο που αφορά στη δικαιοσύνη, την ισότητα, την αδελφοσύνη, την εξάλειψη της εκμετάλλευσης του ενός από τον άλλο και ταυτόχρονα μια πανέμορφη ιστορία αγάπης πέρα από κάθε δυσκολία. 

Είναι το βιβλίο, που ενέπνευσε το σκηνοθέτη Fritz Lang και σύζυγο της Thea von Harbou, να γυρίσει το 1927 την ομότιτλη ταινία-σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου και της επιστημονικής φαντασίας. Μια πανάκριβη υπερπαραγωγή, ορόσημο τόσο του βωβού όσο και του ομιλούντος, που άσκησε επιρροή σε όλες τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που γυρίστηκαν έκτοτε.

Το κοινό καλό

Το όνομα του Νόαμ Τσόμσκυ δεν είναι άγνωστο στα ελληνικά γράμματα και η φωνή του είναι ευρύτατα γνωστή και συνυφασμένη με την αντίσταση και την κριτική της βορειοαμερικάνικης εξουσίας και κοινωνίας. 

Ο Τσόμσκυ είναι ο τελευταίος φιλόσοφος του αιώνα μας, ο οποίος εδώ και πολλά χρόνια με τα κείμενα και τις συνεντεύξεις του, που δίνει στον προσωπικό του –πλέον– δημοσιογράφο Ντέηβιντ Μπαρσαμιάν παρεμβαίνει στο δημόσιο διάλογο γύρω από πάσης φύσεως  θέματα, εσωτερικά και εξωτερικά, που απασχολούν την αμερικάνικη κοινωνία και πολιτική.

Κατακλυσμός

Με αφορμή τις πρόσφατες ανησυχίες των επιστημόνων για το «Φαινόμενο του θερμοκηπίου», που έχει μεταβάλει τις καιρικές συνθήκες στη χώρα μας, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη, έψαξα και βρήκα διάφορα δημοσιεύματα εφημερίδων σχετικά με την εξέλιξη και την πορεία των πάγων στον πλανήτη μας, με πιο πρόσφατο ένα δημοσίευμα, που έλεγε – και θέλω να το προσέξτε αυτό - ότι σε ορισμένες περιοχές της Γροιλανδίας, το στρώμα του πάγου έχει λεπτύνει πάνω από έξι (6) μέτρα από το 1992! 

Η σκούπα και το σύστημα

Και να πεις ότι δεν έχω διαβάσει και τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις… αλλά ίσως το άντεξα επειδή ήμουν νεώτερος. Ήταν και μια μεγαλύτερη από μένα ξαδέρφη που μου το είχε συστήσει ως «το αριστούργημα του αιώνα», ήθελα και εγώ να κάνω το κομμάτι μου ότι μπορώ να διαβάζω υψηλή λογοτεχνία, το διάβασα. Αφορούσε σε μια μέρα από τη ζωή ενός Λεοπόλδου Μπλουμ (τη 16η Ιουνίου του 1904), που ο Τζόις την περιέγραφε με μακροσκελείς προτάσεις, τεράστιες παραγράφους και είχα τρελαθεί στο διάβασμα –θυμάμαι- αλλά έπρεπε να πω κάτι και στην ξαδέρφη μου που ήταν γοητευτική και όταν μου μιλούσε έλιωνα.