Η Φραντζέσκα Μάνγγελ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από το 1997 έως το 2000 σπούδασε Εφαρμοσμένες Τέχνες στην Αγγλία. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της, ήρθε σε επαφή με τον κέλτικο πολιτισμό, ο οποίος και την ενέπνευσε για τη συγγραφή της Νύχτας του Σάουιν.
«Η Νύχτα του Σάουιν» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, κυκλοφόρησε το Μάιο του 2017 από τις εκδόσεις Bell και το διάβασα πρόσφατα, ανάμεσα σε δύο βιβλία του Στίβεν Κινγκ (εκδ. Κλειδάριθμος), το «Η σκούπα και το σύστημα» του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας (εκδ. Κριτική) και μετά το Metropolis της Thea Von Harbou (εκδ. Αλεξάνδρεια), αλλά και την «Πτώση» του Μάικλ Κόνελι (εκδ. Bell). Αλλά αυτά τα ξέρεις ήδη…
«Η Νύχτα του Σάουιν», λοιπόν, είναι μια ιερή γιορτή των Κελτών που σηματοδοτεί το πέρασμα στην πιο σκοτεινή περίοδο του έτους. Εορτάζεται την 31η Οκτώβρη, τη νύχτα των αγαπημένων νεκρών, κατά την οποία ο πνευματικός κόσμος εισχωρεί στο θνητό και η φυσική ροή του σύμπαντος επιστρέφει στην αρχέγονη κατάστασή της, όταν επικρατούσε ακόμα το χάος. Αυτά για να προετοιμάζεσαι…
Στο βιβλίο, τώρα υπάρχει ο Κίμων ένας ανερχόμενος σκηνοθέτης, ο οποίος αναζητά την καλύτερή του φίλη, μια τυχοδιώκτρια ζωγράφο, τη Στέφη, που εξαφανίστηκε έπειτα από την πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο «Η Νύχτα του Σάουιν», εμπνευσμένη φυσικά και αυτή από τη γιορτή των Κέλτων, όπως και η συγγραφέας Φραντζέσκα Μάνγγελ.
Μέσα από ένα περιπετειώδες ταξίδι σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους, που σημαίνει πολλά flashback ή και αντίστροφα, ο Κίμων καλείται να λύσει τα σκοτεινά μυστήρια της ταυτότητας και του παρελθόντος της: Ποια ήταν στην πραγματικότητα η Στέφη; Γιατί έφυγε; Τι σχέση είχε η έκθεση με την εξαφάνισή της και τι σημαίνει η Νύχτα του Σάουιν; Πολλά τα ερωτηματικά, αλλά πως θα υπήρχε μυθιστόρημα εάν δεν είχε ως συστατικά το μυστήριο και την αγωνία για την εξέλιξη;
Η Φραντζέσκα Μάνγγελ έχει γράψει ένα βιβλίο «που ξεκίνησε ως μεταεφηβική ερωτική ιστορία, προχειρογραμμένη σε ημερολόγιο, μεταλλάχτηκε σε μικρό διήγημα και εξελίχθηκε σε ένα μυθιστόρημα παραγεμισμένο από τα χρόνια, τα βιώματα, τις φαντασιοπληξίες και τα κλεψιμαίικα», όπως γράφει η ίδια στο site της και συνεχίζει: «Μια κλέφτρα λοιπόν. Αυτό είμαι. Μια κλέφτρα που αδιαφορώντας για το περίγυρο, γυρεύει έξω από τα περιθώριά του, κινήσεις, λέξεις και εικόνες για να τις κάνει δικές της. Ένα τοπίο από δω, μία συλλαβή από κει, αντρικά χέρια και γυναικεία χείλια, ένα ξέσπασμα, ένα ουρλιαχτό, ένα υστερικό γέλιο, διάσπαρτες πινελιές πάνω στο λευκό καμβά της φωσφορικής οθόνης μου».
Κι εγώ που διάβασα το μυθιστόρημα με τα κλεψιμαίικα, χωρίς προηγουμένως να έχω διαβάσει το site της, κάνω το πρώτο μου σχόλιο: «Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ εστί αμαρτία» και επιφυλάσσομαι να χρησιμοποιήσω την παροιμία και για τον εαυτό μου πιο κάτω. Το δεύτερο σχόλιό μου και ερώτημα ταυτόχρονα, είναι ότι εάν η διαδρομή της Στέφης κι έπειτα του Κίμωνα, «καθώς βρίσκεται στα χνάρια της, είναι μια περιπλάνηση σ’ έναν χαοτικό λαβύρινθο», γιατί θα πρέπει να τους ακολουθήσει ο αναγνώστης;
Αλλά για να μη καταδικάσω την προσπάθεια, πρέπει να ομολογήσω ότι στο βιβλίο υπάρχει ατμόσφαιρα και μια διαρκής αγωνία: Πρόκειται για μια πραγματική ερωτική ιστορία ή για μια φαντασίωση που οδηγεί σε εμμονή;
Όπως και να έχει, δεν παύει να είναι μια σαγηνευτική ιστορία για την αγάπη, τη φιλία, τη μοίρα και το άγνωστο που κρύβει ο καθένας μας μέσα του. Κλεμμένο το έχω αυτό, από το ΔΤ της Χάρλενικ, επειδή σε γενικές γραμμές με αντιπροσωπεύει και όπως προανέφερα: Αμαρτία εξομολογουμένη...