Μια κάπως πιο σκοτεινή εκδοχή του κλασικού παραμυθιού «Le Avventure di Pinocchio» του Carlo Collodi, από την οποία όμως δεν απουσιάζει ο «διδακτικός» χαρακτήρας, που γίνεται εμφανής από τα πρώτα πλάνα.
11/6/20
Νέες ταινίες από 11/6/2020
Παρουσίαση όλων των νέων ταινιών (και επαναλήψεων) που προβάλλονται από σήμερα στους κινηματογράφους.
10/6/20
Για όλα φταίει το γκαζόν - Gazon maudit
Η ταινία που όταν κυκλοφόρησε το 1995 κατέγραψε μια σημαντική μεταβολή στα ήθη του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, αφού έθεσε χωρίς ενοχές και προκαταλήψεις, στο κέντρο της αφήγησης την σχέση δυο γυναικών.
Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου – Cet obscure objet du desir
Από τα αριστουργήματα του Λουί Μπουνουέλ της δεκαετίας του ’70, η ταινία διαπραγματεύεται τον έρωτα (μάλλον τον πόθο) ενός μεσήλικα (που υποδύεται ο Φερνάρντο Ρέι) για μια 18άρα την οποία υποδύονται οι Άντζελα Μολίνα και Καρόλ Μπουκέ (μια πρωτοτυπία του Μπουνουέλ), η οποία μαζί με τη μητέρα της εκμεταλλεύονται αυτή του την αδυναμία, που όντως ήταν υπερβολική για την εποχή εκείνη, όταν η πολιτική ορθότητα δεν είχε ακόμα «ανακαλυφθεί» και πολλά πράγματα συνέβαιναν χωρίς να ομολογούνται.
9/6/20
Οι τελευταίες ημέρες του αμερικανικού εγκλήματος – The last days of American crime
Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη του 2025. Εξαθλίωση και εγκληματικότητα παντού. Λιντσαρίσματα και πλιάτσικο βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Δυστοπία σε όλο της το μεγαλείο και εικόνες καταστροφής που σε προδιαθέτουν για αριστούργημα του είδους και μέσα σε όλα αυτά να διαφαίνεται μια αχτίδα αισιοδοξίας. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ που ελέγχει όλα τα μυαλά του κόσμου με κάποιο απροσδιόριστο τρόπο, πρόκειται να εκπέμψει ένα σήμα με το οποίο, οποιοσδήποτε αποπειραθεί να διαπράξει κάποιο έγκλημα παθαίνει ένα είδος εγκεφαλικού και τέζα. Για την εκπομπή αυτού του σήματος, όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αναμεταδίδουν ένα χρονόμετρο αντίστροφης μέτρησης, ώστε όλοι οι μελλοντικοί εγκληματίες να αποσυρθούν έγκαιρα, αλλά και οι φιλήσυχοι πολίτες να πανηγυρίσουν το τέλος της εγκληματικότητας.
6/6/20
Βροχή με αναμνήσεις
«Με ασυνήθιστα υψηλές θερμοκρασίες για την εποχή, ξεκινά ο Μάιος φέτος στέλνοντας εκατοντάδες Αθηναίους και Αθηναίες στις κοντινές παραλίες». Έτσι άρχιζαν τα δελτία ειδήσεων στα κανάλια πριν ένα μήνα περίπου και οι εικόνες τους έδειχναν νεαρές κυρίως, να απολαμβάνουν τον ήλιο στις παραλίες με τις μάσκες τους (έστω και λίγο πιο κάτω από τη μύτη τους) λόγω της επιδημίας.
«Με ασυνήθιστα χαμηλές θερμοκρασίες για την εποχή, μας εγκαταλείπει ο Μάιος φέτος αναγκάζοντας εκατοντάδες Αθηναίες και Αθηναίους να βγάλουν τα χειμωνιάτικα από τις ντουλάπες, ενώ οι εικόνες που έχουμε από τον Παρνασσό δείχνουν ότι στα Κελάρια έριξε χιόνι». Έτσι άρχιζαν τα δελτία ειδήσεων στην εκπνοή του Μαΐου με εικόνες από δρόμους–ποτάμια, πάρκα λευκά από το χαλάζι και βουνά χιονισμένα.
5/6/20
White lines
Από τις σειρές που εκφράζεις το θαυμασμό σου για τους σεναριογράφους. Μια τυπική ιδέα «αναζήτησης» και ένα πλέγμα ανατροπών με υποδόριο χιούμορ (προσωπική μου άποψη, αφού σου έρχεται να γελάσεις με τις ανατροπές να οφείλονται σε έναν εξαιρετικά ειλικρινή χαρακτήρα, αυτόν της Ζόι που υποδύεται η Λόρα Χάντοκ), η σειρά αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον κυρίως από τη σχέση της Ζόι με όσους συναντά στην πορεία της και είτε είναι με το μέρος της είτε όχι.
4/6/20
Νέες ταινίες από 4/6/2020
Παρουσίαση όλων των νέων ταινιών που προβάλλονται από σήμερα στους θερινούς κινηματογράφους σύμφωνα με τις ανακοινώσεις των εταιριών διανομής
3/6/20
«Τσιχλόφουσκα» της Ειρήνης Βαρδάκη
Έχοντας διαβάσει πριν από χρόνια το μυθιστόρημα «Ανακαλύπτοντας την Αμέλια» της Kimberly McCreight (εκδόσεις Platypus) νόμιζα ότι «τα είχα διαβάσει όλα», πάνω στα προβλήματα της εφηβείας, στο θέμα της παρενόχλησης μέσα στο σχολείο, στις σχέσεις μεταξύ των εφήβων, στις επαφές τους μέσα από το διαδίκτυο, αλλά και στις σχέσεις τους με τους γονείς τους. Αυτό ήταν με δυο λόγια το μυθιστόρημα εκείνο, που πρόσφερε μια σπάνια και ενοχλητική ματιά στον κλειστό και συχνά σκληρό κόσμο του μέσου εφήβου.
2/6/20
«Ο κόσμος της Άννας» του Jostein Gaarder
Ήταν στη βιβλιοθήκη μου από το 2013 και δεν είχα διαβάσει τον «Κόσμο της Άννας» (εκδ. Λιβάνη) παρ’ όλο που τα δυο προηγούμενα του Γιοστέιν Γκάαρντερ «Ο κόσμος της Σοφίας» και το «Μυστήριο της τράπουλας» της δεκαετίας ’90 με είχαν συναρπάσει κατά κάποιο τρόπο.
Έχει ένα τρόπο ο Γκάαρντερ (για δέκα χρόνια καθηγητής φιλοσοφίας μέσης εκπαίδευσης) να γράφει εύπεπτα παραμύθια, τα οποία όμως σου θέτουν τις βάσεις να ψάξεις και να ανακαλύψεις τις φιλοσοφικές τάσεις και το νόημα της ζωής. Ξεκίνησε να γράφει βιβλία για παιδιά και εφήβους (απ’ ό,τι διαβάζω) και σήμερα εργάζεται ως συγγραφέας. Πολύ καλός.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)