Από τα αριστουργήματα του Λουί Μπουνουέλ της δεκαετίας του ’70, η ταινία διαπραγματεύεται τον έρωτα (μάλλον τον πόθο) ενός μεσήλικα (που υποδύεται ο Φερνάρντο Ρέι) για μια 18άρα την οποία υποδύονται οι Άντζελα Μολίνα και Καρόλ Μπουκέ (μια πρωτοτυπία του Μπουνουέλ), η οποία μαζί με τη μητέρα της εκμεταλλεύονται αυτή του την αδυναμία, που όντως ήταν υπερβολική για την εποχή εκείνη, όταν η πολιτική ορθότητα δεν είχε ακόμα «ανακαλυφθεί» και πολλά πράγματα συνέβαιναν χωρίς να ομολογούνται.
Αλληγορικά βλέποντας την ταινία, στην οποία υπερέχουν τα υπονοούμενα και ο υποβόσκων ερωτισμός, έχουμε να κάνουμε με ένα σχόλιο υπέρ της αναρχίας γενικότερα και κατά της μεσοαστικής τάξης (που εκπροσωπεί ο χαρακτήρας του Φερνάρντο Ρέι), η οποία ζούσε μέσα σε αντιφάσεις μεταξύ του τρόπου ζωής της και της πραγματικότητας που τότε τη διέκοπτε η «ενοχλητική» δράση τρομοκρατικών οργανώσεων, μερικές από τις οποίες εμφανίζονταν ως διάττοντες αστέρες στο κοινωνικο-πολιτικό στερέωμα. Αυτό φαίνεται προς το φινάλε του φιλμ, όταν ο σκηνοθέτης σχολιάζει τις οργανώσεις μέσα από τις ειδήσεις του ραδιοφώνου που μιλούν για διάλυση οργανώσεων και συγχώνευσή τους με άλλες και για το ποια από αυτές ανέλαβε την ευθύνη των πρόσφατων εκρήξεων.
Να θυμίσουμε ότι η ταινία προτάθηκε το 1978 για τα Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Διασκευασμένου Σεναρίου, ενώ το 1977 απέσπασε το βραβείο της Εθνικής Εταιρείας Κριτικών Κινηματογράφου των Η.Π.Α. (Κριτική μου για το myfilm.gr)
INFO
Προβάλλεται από 11/6/2020
Είδος: Δραματική (100')
Χώρες: Γαλλία, Ισπανία (1977)
Σκηνοθεσία: Λουί Μπουνιουέλ
Παίζουν: Φερνάντο Ρέι, Καρόλ Μπουκέ, Άντζελα Μολίνα, Λάντο Μπουζάνκα
Σύνοψη: Βρισκόμαστε σε ένα βαγόνι της αμαξοστοιχίας με προορισμό από το Παρίσι προς τη Μαδρίτη. Ο επιχειρηματίας Ματιού καταβρέχει με ένα ποτήρι νερό το πρόσωπο της νεαρής Κοντσίτα. Οι συνεπιβάτες του βαγονιού, μια κυρία με την θυγατέρα της, ένας δικαστής, και ένας νάνος, ψυχολόγος το επάγγελμα, ζητούν να τους εξηγήσει την αιτία αυτής της πράξης του. Ο Ματιού εξιστορεί την οδύνη του από τον ακόρεστο έρωτα που τρέφει για την νεαρή αλλά ψυχρή Κοντσίτα, η οποία προτιμάει να κυκλοφορεί με τρομοκράτες.
Ελεύθερα μεταφέροντας το μυθιστόρημα του Πιερ Λουίς «Η γυναίκα και το νευρόσπαστο» (1898), ο μεγάλος Ισπανός σουρεαλιστής, στα 77 του χρόνια, αποδεικνύει για πολλοστή και έσχατη φορά την τρομακτική του φρεσκάδα, την ακούραστη εικονοκλαστική του έκφραση και το μοναδικό του χιούμορ. Διανομή: Bibliotheque