Τι είναι ο Οπενχάιμερ του Νόλαν;

Παρακολουθώντας την ταινία «Οπενχάιμερ» για δεύτερη φορά (μαζί με την Αθηνά), σκεφτόμουν πόσο καλά κάνω που ξεχωρίζω την ψυχαγωγία από τη διασκέδαση σε μια ταινία (το έχω ξαναγράψει εδώ παλαιότερα, αλλά και στο προσωπικό μου ιστολόγιο), αφού οι ιστορικές αναπαραστάσεις όπως αυτή του Κρίστοφερ Νόλαν, μπορούν να προσφέρουν μόνο ψυχαγωγία  (αγωγή της ψυχής) στο κοινό. 

Οπενχάιμερ - Oppenheimer

Ένα επικών διαστάσεων (διαρκείας 3 ωρών) βιογραφικό θρίλερ, με έναν εξαιρετικό Κίλιαν Μέρφι ως Οπενχάιμερ και ένα εφιαλτικό -από άποψη κεντρικού χαρακτήρα- φιλμ παρά το γνωστό ιστορικό αποτέλεσμα, που υπήρξε και στην πραγματικότητα εφιαλτικό.

Ο ουρανός του μεσονυχτίου - The midnight sky

Ο Clooney ως σκηνοθέτης, μετά τα «Suburbicon» (2017), «Μνημείων άνδρες» (2014), «Αι Ειδοί του Μαρτίου» (2011), «Παιχνίδι Χωρίς Κανόνες» (2008) και το κορυφαίο του «Καληνύχτα, και καλή τύχη» (2005), επανέρχεται αυτή τη φορά με μια επιστημονική φαντασία, η οποία φαίνεται να είναι εμπνευσμένη από παρόμοιες ταινίες όπως η «Διάσωση» (2015), το «Interstellar» (2015) και βασικά το «Gravity» (2013). Δεν είναι κακός ως σκηνοθέτης, αλλά δεν είναι και ο Alfonso Cuarón.

Περιπλανώμενη Γη - The Wandering Earth

Ταινία επιστημονικής φαντασίας, που μας έρχεται κατ’ ευθείαν από την Κίνα, η οποία μάλιστα, βασίζεται σε ένα διήγημα του Liu Cixin, ενός σύγχρονου κινέζου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, που συγκρίνεται με τον Άρθουρ Κλαρκ και τον Ισαάκ Ασίμοφ και έγινε γνωστός από το μυθιστόρημά του «Το πρόβλημα των τριών σωμάτων» (εκδ. SELINI, μεταφρ. Θωμά Μαστακούρη). Μια απαισιόδοξη ματιά στο ανθρώπινο μέλλον και ταυτόχρονα μια έμμεση κριτική της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα. Ένα

Το νησί της αποπλάνησης - Serenity

Ο Μάθιου Μακόναχι παλεύει με το παρόν και το παρελθόν του σε μια ταινία μυστηρίου, που αποτίνει φόρο τιμής σε παλιές ταινίες νουάρ (μου έφερε στο νου το «Μόμπι Ντικ» και το «Δαιμονισμένος άγγελος» χωρίς να συγκρίνεται μ’ αυτές), με δόσεις μεταφυσικής και σύγχρονης τεχνολογίας.

Όλες οι νέες ταινίες από 24/1/2019

Παρουσίαση όλων των νέων ταινιών που προβάλλονται από σήμερα στους κινηματογράφους

Η Επιστημονική Φαντασία κι εγώ

(Αναμνήσεις, σκέψεις και απόψεις που δημοσιεύτηκαν σε έξι συνέχειες

στην καθημερινή Αμαρυσία από 1 Ιουλίου 2016)

Την επιστημονική φαντασία την ξεκίνησα πολύ μικρός, όπως όλοι όσοι διαβάζαμε ιστορίες του Ιουλίου Βερν, τις οποίες τότε οι γονείς μας τις θεωρούσαν «παραμύθια» για μικρά παιδιά. Ιστορίες όμως για ταξίδια «από τη γη στη σελήνη» και για «10.000 λεύγες υπό τη θάλασσα» ήσαν ιστορίες επιστημονικής φαντασίας -θέλουμε δεν θέλουμε- και κακώς επί αρκετά χρόνια, αυτού του είδους η μυθοπλασία, εθεωρείτο παιδικό ανάγνωσμα και βρισκόταν στο περιθώριο της «σοβαρής» λογοτεχνίας.

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ

Κάποια στιγμή, πριν πολλά-πολλά χρόνια, μπήκαν στη ζωή μου, ύστερα και από την έκδοση της σειράς των περιοδικών Μίκυ Μάους και Κλασσικών Εικονογραφημένων (εκδόσεις Πεχλιβανίδη, αν θυμάμαι καλά) και τα περιοδικά με ήρωες τον Σούπερμαν, τον Μπάτμαν και άλλους πολλούς υπερήρωες. Περιοδικά, που χαρακτηρίστηκαν αμέσως ως Επιστημονικής Φαντασίας δίνοντας έτσι άλλη αξία στα «κλασσικά» μυθιστορήματα του Ιουλίου Βερν.

Φυσικά αναφέρομαι στην περίοδο πριν το 1960, τότε που κανείς δεν καθόταν να ξεχωρίσει τι είδος ήταν το ένα ανάγνωσμα και τι το άλλο. Αρκούσε το γεγονός, ότι τα παιδιά της ηλικίας μου τα διάβαζαν κρυφά και οι γονείς μας τα θεωρούσαν «εξωσχολικά και επικίνδυνα».

Αργότερα και μετά από την κατάκτηση του διαστήματος από Ρώσους και Αμερικανούς, τα βιβλία αυτά άρχισαν να χαρακτηρίζονται «προφητικά» και να αποκτούν άλλη αξία.

Εν τω μεταξύ, τα καλοκαίρια που δεν είχαμε σχολείο, στον κινηματογράφο του πατέρα μου στο Μαρούσι, προβάλλονταν μέχρι τότε ταινίες όπως: Οι Άνθρωποι του Τρόμου (1956), Απαγορευμένος Πλανήτης (1956), Εισβολή από τον Άρη (1953), Το Εφ Μπι Αϊ σε Συναγερμό (Them - 1953), Όταν η Γη Σταματήσει (1953), Πόλεμος των Δύο Κόσμων (1953), Το Πράγμα από τον Άλλο Κόσμο (1951), Ταξίδι στο Κέντρο της Γης (1959) και ίσως μερικές ακόμα, που δεν τις είχα καταγράψει στα ημερολόγιά μου. Ταινίες, τις οποίες έβλεπα –φυσικά- από το παραθυράκι του δωματίου προβολής, δίπλα στο θείο μου τον «προβολατζή», λόγω του φόβου που υπήρχε απέναντι στο χωροφύλακα του Τμήματος Ηθών. Εκείνη την εποχή, όταν μια ταινία χαρακτηριζόταν ως «Ακατάλληλη δι’ Ανηλίκους», ήταν κυριολεκτικά ακατάλληλη και οι υπεύθυνοι κινηματογραφικών αιθουσών υφίσταντο κυρώσεις, εάν στην αίθουσα υπήρχαν παιδιά κάτω των 18 ετών, ακόμα και αν συνοδεύονταν από τους γονείς τους, που έλεγαν στον αιθουσάρχη στην είσοδο «δεν θα μου πεις εσύ ποια ταινία θα δω εγώ με τα παιδιά μου» (υπήρχαν από τότε αντιρρησίες).

* * *

Μετά το 1960, τα πράγματα άλλαξαν. Τα βιβλία και οι ταινίες που έμπαιναν στο ίδιο τσουβάλι της Επιστημονικής Φαντασίας, όλο και πλήθαιναν. Η γενιά μου είχε αρχίσει να σπουδάζει. Αρκετοί με αφορμή τις σπουδές τους πολιτικοποιήθηκαν, άλλοι παρέμειναν χαλαροί και απολίτικοι (πάρτυ, μπουάτ, καφέ, σινεμαδάκι και θέατρο) και  άλλοι ακολούθησαν το ενδιάμεσο του «λίγο απ’ όλα» ή του «μέσα σ’ όλα» ή και «του τίποτα» (κατά όλους τους υπόλοιπους). 

Στη ζωή μου, μετά το 1960, μπήκαν ταινίες όπως: Φαρενάιτ 451 (1965), Αλφαβίλ (1965), Φανταστικό ταξίδι (1966), Ο  Άνθρωπος που Γύρισε απ’ το Μέλλον (1968 - φωτογραφία), Επιστροφή στον Πλανήτη των Πιθήκων (1969), Ο Στιγματισμένος (1969), 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος (1968). Επίσης, και μερικές άλλες όπως: Το Μαγαζάκι του Τρόμου (1961), Τα Πουλιά (1963), το ΣΟΣ Πεντάγωνο καλεί Μόσχα (1964), Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών (1968) και Το Μωρό της Ρόζμαρυ (1968), οι οποίες αργότερα όπως διάβασα κατατάχθηκαν σε μια ευρύτερη κατηγορία, που αποκλήθηκε Κινηματογράφος του Φανταστικού, στην οποία υπαγόταν και η Επιστημονική Φαντασία (Ε.Φ.). Μόλις διάβασα αυτό, μου γεννήθηκε η εξής απορία: Αφού υπάρχει αυτή η γενική κατηγορία του Φανταστικού, οι ταινίες του Τζέιμς Μποντ (ο οποίος χρησιμοποιούσε από το 1963 όλα εκείνα τα φουτουριστικά ηλεκτρονικά γκάτζετ), γιατί να μην υπάγονται και αυτές, ή ορισμένες από αυτές, στην κατηγορία της Ε.Φ. και όχι απλά στις Κατασκοπευτικές Περιπέτειες;

* * *

Interstellar

Υπόθεση: Η ταινία εξιστορεί τις περιπέτειες μιας ομάδας εξερευνητών, οι οποίοι αναλαμβάνουν την πιο σημαντική και ηρωική αποστολή στην ανθρώπινη ιστορία: να ταξιδέψουν, μέσω μιας πύλης στο χρόνο, πέρα από τους φυσικούς περιορισμούς, για να ανακαλύψουν αν η ανθρωπότητα έχει μέλλον ανάμεσα στα αστέρια.

Κριτική: Τρίωρη ταινία, πάνω στο θέμα των μακρινών ταξιδιών στο διάστημα και των παράδοξων θεμάτων που ανακύπτουν, με τη σχετικότητα του Χρόνου και ειδικά στην περίπτωση που οι αστροναύτες επιστρέφουν στη Γη μετά από 30 ή 50 και περισσότερα χρόνια, ενώ για τους ίδιους το χρονικό διάστημα είναι μικρότερο.

Συνηθισμένος να δημιουργεί θεαματικές και ατμοσφαιρικές παραγωγές ο Κρίστοφερ Νόλαν (δημιούργησε την τριλογία του Σκοτεινού Ιππότη και το Inception τελευταία), έχει κάνει και αυτή τη φορά το ίδιο, προσφέροντας ένα υπερθέαμα του διαστήματος, το οποίο θα μπορούσα να το συγκρίνω θεματικά με την -τρίωρη επίσης- «2001: Οδύσσεια του διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, αλλά δυστυχώς η μεγάλη διάρκεια του Interstellar αποβαίνει εις βάρος του φιλοσοφικού υπόβαθρου της ταινίας.