«Ζωντανός θρύλος» του Richard Matheson

Επειδή πολλά λέγονται και ακούγονται για δυστοπικά μυθιστορήματα και ταινίες μεταποκαλυπτικές, όπου περιγράφονται καταστάσεις σαν κι αυτές που ζούμε αυτές τις μέρες με τον κορωνοϊό θα αναφερθώ σε ένα βιβλίο που γράφτηκε το 1954 και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο δυο φορές: το 1971 με τον ελληνικό τίτλο «Ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη» (The Omega Man) του Μπόρις Σέιγκαλ και πρωταγωνιστή τον Τσάρλτον Ίστον και το 2007 με τίτλο «Ζωντανός θρύλος» (I am Legend) του Φράνσις Λόρενς και πρωταγωνιστή τον Γουίλ Σμιθ.

Ένας σωστός και δεν μας αρέσει

Από την ημέρα που ξεκίνησε ο περιορισμός των μετακινήσεων, όλα στο σπίτι μας γίνονται πιο αργά, σα να είμαστε πρωταγωνιστές ελληνικού σήριαλ εποχής, όπου οι ηθοποιοί κινούνται αργά, μιλάνε αργά και κοιτάζουν το συνομιλητή τους με διάθεση υπνηλίας, ακόμα και όταν δεν το απαιτεί το σενάριο.  

Απίστευτο - Unbelievable

Πρόκειται για μια μίνι σειρά οκτώ επεισοδίων (διάρκειας περίπου 45 λεπτών το καθένα) που βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία και διαπραγματεύεται ένα απίστευτο γεγονός που είχε φέρει στη δημοσιότητα ένα άρθρο των ρεπόρτερ Christian Miller και Ken Armstrong, για το οποίο κέρδισαν το βραβείο Πούλιτζερ το 2015.

«Όταν ήμαστε ορφανοί» του Kazuo Ishiguro

Ο Καζούο Ισιγκούρο σ’ αυτό το μυθιστόρημα μας μιλάει για τη μνήμη και το παρελθόν, για τα παιχνίδια του μυαλού και για το πώς ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται ένα περιστατικό, ανάλογα με την ηλικία και τη συναισθηματική κατάσταση της στιγμής. 

Αυτό το καταφέρνει τοποθετώντας τον  ήρωά του, μέσα σε ένα χρονικό διάστημα 28 ετών, στο οποίο κάθε φορά μας περιγράφει την πλούσια σε εμπειρίες ζωή του στη Σαγκάη όταν ήταν μικρός, τα παιδικά του χρόνια με τον Ακίρα, τους γονείς του, τα χρόνια του στο Λονδίνο, τις επιτυχίες του στη δουλειά  και  την επιστροφή του στην πόλη που γεννήθηκε.

«Υψώνοντας τείχη» του Tim Marshall

Μετά το «Αιχμάλωτοι της γεωγραφίας» του Τιμ Μάρσαλ, άλλο ένα βιβλίο του έπεσε στα χέρια μου, από τις εκδόσεις Διόπτρα, σχετικά με τα τείχη που υψώνονται παντού. Ο εθνικισμός και η πολιτική των ταυτοτήτων βρίσκονται και πάλι σε άνοδο, λέει ο Τιμ Μάρσαλ, και φράχτες χιλιάδων χιλιομέτρων έχουν ανεγερθεί τα τελευταία δέκα χρόνια επαναπροσδιορίζοντας το πολιτικό μας τοπίο.

«Το νου σας… ρεμάλια»

Έζησα να το δω κι αυτό! Καραντίνα! Το διάβαζα σε βιβλία, ή το έβλεπα σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας (αδυναμία μου) και τώρα, να. Πιάνω τον εαυτό μου να  κρατάω «ημερολόγιο» (όπως λένε «καταστρώματος») ώστε να έχω ένα πρόχειρο ιστορικό επαφών αν μου τύχει κάτι και απαιτηθεί να μιλήσω στον γιατρό που θα με κουράρει, αφού ανήκω στον «ευαίσθητο πληθυσμό». 

Η πλατφόρμα - El hoyo

Σκληρό, κλειστοφοβικό θρίλερ φυλακής για γερά, χάλκινα στομάχια (στην κυριολεξία).

Ο Γκόρεγκ (Ιβάν Μασαγκέ), ξυπνά σε ένα κελί φυλακής έχοντας δεχθεί εθελοντικά να φυλακιστεί για ένα εξάμηνο προκειμένου να του δώσουν κάποιο πιστοποιητικό(?!). Στο κελί μαζί του βρίσκεται ο Τριμαγκάσι (Σοριόν Εγκιλεόρ), ένας ηλικιωμένος που τον ενημερώνει για τους κανόνες της Τρύπας, όπως αποκαλείται η φυλακή επειδή έχει τη μορφή πηγαδιού στο οποίο τα κελιά βρίσκονται σε επίπεδα με μια τετράγωνη τρύπα στη μέση τους, από τα οποία καθημερινά ανεβοκατεβαίνει μια πλατφόρμα μεταφέροντας φαγητό στους φυλακισμένους που τοποθετούνται ανά δυο, όπως στο κελί του Γκόρεγκ και του Τριμακάσι που βρίσκονται στο επίπεδο 48.

«Η πρώτη παγωνιά» της Sarah Addison Allen

Το πρώτο βιβλίο που έπιασα στα χέρια μου μετά τα περιοριστικά μέτρα και είναι ένα από αυτά που υπάρχουν στη βιβλιοθήκη μου και δεν είχα προλάβει να τα διαβάσω. Τι να πρωτοκάνει κανείς; Τώρα υπάρχει χρόνος -Θεού θέλοντος- και έτσι μπορούμε να διαβάσουμε και ένα βιβλίο παραπάνω. 

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, το δεύτερο της Sarah Addison Allen μετά το «Ο Μαγικός Κήπος», στο οποίο μας γνωρίζει την Κλερ Γουέιβερλι που ζει στο πατρικό της σπίτι, ένα επιβλητικό παλιό οίκημα σε ρυθμό βασίλισσας Άννας με στεγασμένες βεράντες γύρω-γύρω, το μόνο μέρος που αισθάνεται ασφαλής έχοντας συντροφιά της, το μαγικό της κήπο με τα βότανα, τα μυρωδικά του και μια μηλιά, την οποία θεωρεί «ζωντανή».

Untitled

Παρακολουθώ τα social media και διαβάζω τόσα πολλά γύρω από όσα γίνονται στον Έβρο από τους κατατρεγμένους που θέλουν να διέλθουν από τη χώρα μας και να βρουν καλύτερη τύχη στην Ευρώπη και άλλα τόσα για τον ιό που μαστίζει τη χώρα μας και τις γειτονικές, που νομίζω ότι το να γράψω κι εγώ κάτι, θα είναι εκ του περισσού. 

Από τη Λαμία στο Ζητούνι

Ανασυνθέτοντας μια μικρή βυζαντινή πόλη

Σχεδόν όλες οι πόλεις της Ελλάδας κρύβουν ένα βυζαντινό παρελθόν, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της οργάνωσης και της εικόνας τους έως τις μέρες μας. Εντούτοις, στις περισσότερες το παρελθόν αυτό έχει αφήσει πολύ λίγα υλικά ίχνη, συνήθως ένα κάστρο, και έχει καταστεί εξαιρετικά δυσανάγνωστο.