Σκληρό, κλειστοφοβικό θρίλερ φυλακής για γερά, χάλκινα στομάχια (στην κυριολεξία).
Ο Γκόρεγκ (Ιβάν Μασαγκέ), ξυπνά σε ένα κελί φυλακής έχοντας δεχθεί εθελοντικά να φυλακιστεί για ένα εξάμηνο προκειμένου να του δώσουν κάποιο πιστοποιητικό(?!). Στο κελί μαζί του βρίσκεται ο Τριμαγκάσι (Σοριόν Εγκιλεόρ), ένας ηλικιωμένος που τον ενημερώνει για τους κανόνες της Τρύπας, όπως αποκαλείται η φυλακή επειδή έχει τη μορφή πηγαδιού στο οποίο τα κελιά βρίσκονται σε επίπεδα με μια τετράγωνη τρύπα στη μέση τους, από τα οποία καθημερινά ανεβοκατεβαίνει μια πλατφόρμα μεταφέροντας φαγητό στους φυλακισμένους που τοποθετούνται ανά δυο, όπως στο κελί του Γκόρεγκ και του Τριμακάσι που βρίσκονται στο επίπεδο 48.
Ο Τριμακάσι εξηγεί στον νεοφερμένο Γκόρεγκ ότι υπάρχουν πάνω από 150 επίπεδα και η πλατφόρμα ξεκινώντας από το επίπεδο 0 έχει μερίδες για όλους, αλλά περνώντας από όλα τα επίπεδα κανείς φυλακισμένος δεν υπολογίζει τους άλλους, τρώει ανεξέλεγκτα με συνέπεια, όταν η πλατφόρμα φτάνει στα τελευταία επίπεδα, οι φυλακισμένοι αναγκάζονται να τρώνε τα αποφάγια των προηγούμενων.
Ο Γκόρεγκ, ο διανοούμενος της ιστορίας δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό και προσπαθεί να διαμαρτυρηθεί χωρίς να τρώει λίγες μέρες, αλλά θα συμβιβαστεί αργά ή γρήγορα με τους άλλους τους οποίους η ανωτάτη αρχή αλλάζει τη θέση τους κατά τα γούστα της μια φορά το μήνα.
Ο Τριμακάσι από την άλλη, ανήκει στο άλλο άκρο χαρακτήρα από αυτόν του Γκόρεγκ. Είναι αδίστακτος, κυνικός και ανθρωποφάγος, όπως αφήνει να εννοηθεί, βρίσκεται δε σε πλεονεκτική θέση έχοντας μαζί του ένα εξαιρετικά ακονισμένο μαχαίρι, σε αντίθεση με τον Γκόρεγκ που ως διανοούμενος, έχει μαζί του το μυθιστόρημα «Δον Κιχώτης», μιας και όλοι οι φυλακισμένοι κατά την είσοδό τους στη φυλακή εδικαιούντο να έχουν ένα αντικείμενο της αρεσκείας τους.
Από την εξέλιξη του μύθου, φαίνεται ότι ο Γκόρεγκ θα είναι αυτός που θα προσπαθήσει να αλλάξει αυτό το καθεστώς και να φροντίσει ώστε το φαγητό να μοιράζεται δίκαια. Ο αγώνας του μοιάζει με εκείνον του ήρωα του μυθιστορήματος που διαβάζει...
Η ταινία του Γκάλντερ Γκαστελού-Ουρούτια είναι σαφώς αλληγορική για την αναρχία, την έλλειψη πόρων και την εκμετάλλευση των αδυνάτων από τους ισχυρότερους και ευρισκόμενους σε πλεονεκτική θέση χωρίς μάλιστα να οφείλεται από τους ίδιους. Μια ταξική διαστρωμάτωση οφειλομένη στη τύχη και ένα θεολογικό μήνυμα, όπως τα βλέπει ο θεατής, μιας και ποτέ δεν μαθαίνουμε τα κριτήρια μετακίνησης των φυλακισμένων ενώ είναι φανερός ο κανόνας, ότι οι πραγματικές επαναστάσεις ξεκινούν από τη δυσαρέσκεια και με ηγέτες αυτούς που έχουν όραμα, μεσσίες.
Αν δεν παρακολουθήσεις την ταινία με αλληγορική διάθεση, αλλά τη δεις επιφανειακά σαν ένα θρίλερ φυλακής κλειστοφοβικό, όπως προανέφερα, τότε έχεις ένα B-Movie φρίκης, βίας, κανιβαλισμού, σκατολογικών εικόνων και φρασεολογίας που σου κρατάει το ενδιαφέρον από περιέργεια και λόγω των καλών ερμηνειών και ευτυχώς, στο Netflix που προβάλλεται, έχεις την ευχέρεια να αποφύγεις τις σοκαριστικές σκηνές μέχρι το αμφίσημο φινάλε. (Κριτική μου για το myfilm.gr)
INFO
Είδος: Θρίλερ, Φαντασίας, Φρίκης (94’)
Χώρα: Μεξικό (2019)
Σκηνοθεσία: Γκάλντερ Γκαστελού-Ουρούτια
Παίζουν: Ιβάν Μασαγκέ, Σοριόν Εγκιλεόρ, Αντόνια Σαν Χουάν,
Σύνοψη: Σε μια φυλακή όπου οι κρατούμενοι των επάνω ορόφων τρώνε καλύτερα από τους κάτω, που παίρνουν τα απομεινάρια, ένας άντρας θέλει να φέρει την αλλαγή για το καλό όλων.
Προβάλλεται από 19/3/2020 στο Netflix