Το πέμπτο ευαγγέλιο (μυθιστόρημα)

Ο Ίαν Κάλντγουελ είναι Αμερικανός συγγραφέας, κάθισε και μελέτησε όμως τον καθολικισμό και την ορθοδοξία. Βρήκε διαφορές και συγκλίσεις και έγραψε ένα μυθιστόρημα (θρίλερ θα έλεγα, με τίτλο «Το πέμπτο ευαγγέλιο» των εκδόσεων Διόπτρα), στηριγμένο πάνω στα ευαγγέλια των τεσσάρων ευαγγελιστών Ματθαίου, Λουκά, Μάρκου και Ιωάννη και σε μια ας πούμε σύνοψή τους, με όνομα Διατεσσάρων, ένα πέμπτο ευαγγέλιο, γραμμένο από έναν χριστιανό ασκητή ονόματι Τατιανό. Μέσα από αυτά προσπαθεί να λύσει ένα μυστήριο  που απασχολεί τις δύο Χριστιανικές Εκκλησίες. Τοποθετεί δε τη δράση του μυθιστορήματος στο Βατικανό γύρω στο 2004, καθώς η θητεία του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄ οδεύει προς την ολοκλήρωσή της και στο Βατικανό προετοιμάζεται μια έκθεση. 

Μία βδομάδα πριν την έναρξή της, ο έφορος της έκθεσης βρίσκεται δολοφονημένος. Την ίδια νύχτα ένας διαρρήκτης εισβάλλει στο σπίτι του πατέρα Άλεξ Ανδρέου, ενός ελληνοκαθολικού ιερέα και συνεργάτη του εφόρου και ζει στην πόλη του Βατικανού μαζί με τον πεντάχρονο γιο του. 

Περί σώματος

Όταν διάβασα για πρώτη φορά -από περιέργεια, ομολογώ- το άρθρο «Η ιατρική αξία των συναισθημάτων» της Δρ Γεωργίας Δηλάκη στην εφημερίδα Αμαρυσία, όπου καταθέτω και εγώ κάποιες απόψεις άσχετες προς την επιστήμη της (είναι διδάκτωρ του τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου με εξειδίκευση στην Κοινωνιολογία του Σώματος), αυτό που μου έκανε εντύπωση, με τράβηξε και με έκανε «οπαδό» της, ήταν η ικανότητά της να γράφει για ένα επιστημονικό θέμα απλά, γλαφυρά και ταυτόχρονα με εύστοχα παραδείγματα, χωρίς να χάνει την επιστημονικότητά της. 

Έκτοτε, διάβαζα τα άρθρα της και την παρακολουθούσα στο www.iatronet.gr και αργότερα στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα και σε άλλα έντυπα. Διαπίστωση, και όχι μόνο δική μου, ήταν το γεγονός ότι η Δρ Γεωργία Δηλάκη μέσα από τα κείμενά της προσπαθούσε να αφυπνίσει και να επηρεάσει θετικά τη σχέση του καθένα από εμάς, με το σώμα του. Το σώμα που πάσχει, το σώμα που πονά, το σώμα που γερνά και αλλάζει. Το σώμα που βρίσκεται σε συστολή, ή το σώμα που απελευθερώνεται. 

Πολυγραφότατη η Δρ Γεωργία Δηλάκη, κατάφερε να κατακτήσει πολλούς αναγνώστες (έβλεπα την «κινητικότητα» στα διάφορα sites και social media), που όλο και κάτι καινούργιο τους ενδιέφερε. 

Έτσι, ήταν μεγάλη η χαρά μου όταν είδα ότι όλα αυτά τα πάντα επίκαιρα άρθρα της, τα συγκέντρωσε σε μια μοναδική, συνεκτική και περιεκτική συλλογή, σ’ ένα ανθολόγιο με τίτλο «Περί σώματος» (εκδ. Οσελότος) στο οποίο παρουσιάζει τον πολυσύνθετο χαρακτήρα του σώματος και με τις κοινωνιολογικές της ερμηνείες, τις ψυχολογικές προσεγγίσεις της, τις προτάσεις αυτοβελτίωσης και τα tips, μας βοηθά για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.  

Αξίζουν συγχαρητήρια στη Δρ Γεωργία Δηλάκη και επειδή όπως γράφει «οι στόχοι αυτού του ανθολογίου δεν μπορούν να εξαντληθούν σε αυτές τις σελίδες, το ταξίδι στο σώμα συνεχίζεται…», αναμένεται και η συνέχεια. 

Εγκλήματα θεών

Το «Εγκλήματα θεών» του Πολ Τζόνστον (εκδ. Ψυχογιός) δεν είναι απλά μια αστυνομική ιστορία, με κεντρικό ήρωα τον Ελληνοσκοτσέζο ντετέκτιβ Άλεξ Μαύρο που δέχεται ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα και ξαφνικά βρίσκεται μπλεγμένος σε μια από τις πιο δύσκολες υποθέσεις της καριέρας του. Είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο από έναν συγγραφέα που σπούδασε αρχαία και νέα ελληνικά στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και έκανε μεταπτυχιακό στη συγκριτική λογοτεχνία, ο οποίος το 1987 ήρθε στην Ελλάδα και εργάστηκε ως δημοσιογράφος, ως υπάλληλος ναυτιλιακής εταιρείας και ως καθηγητής αγγλικών και σήμερα κατοικεί μόνιμα στο Ναύπλιο. Γιατί τα αναφέρω αυτά; Διότι ο άνθρωπος, γνωρίζει καλά την Ελλάδα και την ελληνική νοοτροπία και οι περιγραφές του καθηλώνουν τον αναγνώστη, που βλέπει μπροστά του να ξεδιπλώνεται η ιστορία μας, των πρώτων χρόνων της οικονομικής (και της κοινωνικής που επακολούθησε) κρίσης.

Βάλε ένα φύλακα

Το Δεκέμβριο του 2015 έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο «Βάλε ένα φύλακα» της Harper Lee από τις εκδόσεις Bell. Ήταν ένας πειρασμός για μένα, που γύρω στο 1985 –πάλι σε Bell- είχα διαβάσει το προηγούμενό της «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια», που τότε έφερε άλλο τίτλο (Ακάνθινο στεφάνι), αλλά το θυμόμουν, διότι το είχα δει στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστή τον Γκρέγκορι Πεκ με άλλο τίτλο επίσης (Σκιές στη σιωπή) και μου είχε μείνει αξέχαστο.

Παρόλο που είχα διαβάσει το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» και το είχα δει ταινία, αποφάσισα να το ξαναδιαβάσω πριν ξεκινήσω το καινούργιο της, του οποίου την επιτυχία δεν πρόλαβε να χαρεί η Harper Lee, αφού λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του πέθανε σχεδόν μαζί με τον Ουμπέρτο Έκο. Έτσι πριν λίγες μέρες τελείωσα και τα δυο βιβλία τα οποία είναι δυνατά, βαθιά συγκινητικά και απολύτως επίκαιρα για το ρατσισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ευθύνη της προσωπικής επιλογής.

Τορτίλα Φλατ

Αδιαμφισβήτητα ο Στάινμπεκ είναι ένας καλλιτέχνης του λόγου, αλλά αυτό που κάνει ακόμα πιο γοητευτικό, πιο εύληπτο και ελκυστικό το μυθιστόρημα «Τορτίλα Φλατ» (εκδ. Γκοβόστη) είναι η σαγηνευτική, ποιητική μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου, που αγγίζει τους ήρωες του Στάινμπεκ με ειλικρινή αγάπη και τρυφερότητα, κάνοντας το συναρπαστικό αυτό μυθιστόρημα ένα αριστούργημα.

Σ’ αυτό, κεντρικός ήρωας της διήγησης είναι ο Ντάνυ, του οποίου το σπίτι γίνεται σημείο συνάντησης για ανθρώπους που αναζητούν την περιπέτεια και τη συντροφικότητα. Ανθρώπους της Τορτίλα Φλατ, μιας περιοχής των ΗΠΑ μακριά από τη λαμπρή και πολύχρωμη φωταψία του Μπρόντγουεϊ και εκεί όπου δε φτάνουν οι εκτυφλωτικοί προβολείς του Χόλυγουντ. Εκεί που ζουν και τελειώνουν τις άθλιες μέρες τους, οι παϊζάνοι (Μεξικανο-ινδιάνοι μετανάστες ουσιαστικά,

Άνθρωπος στον Άρη

Πρόκειται για το βιβλίο του Andy Weir, στο οποίο βασίστηκε η ταινία «Η διάσωση» του γνωστού  Ρίντλεϊ Σκοτ στην οποία πρωταγωνιστεί ο Ματ Ντέιμον. Ταινία που ήταν υποψήφια για επτά Όσκαρ μεταξύ των οποίων και εκείνων της Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου, αλλά βρέθηκε αντιμέτωπη με το Spotlight και το Μεγάλο Σορτάρισμα, αντίστοιχα. Παράλληλα, και ο Ματ Ντέιμον, ήταν υποψήφιος για Α’ Ανδρικό Ρόλο (υποδυόμενος τον Μαρκ Γουάιτνι) και το έχασε από τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο

Το βιβλίο, ανήκει στην κατηγορία της «σκληρής επιστημονικής φαντασίας», η οποία χαρακτηρίζεται από την αυστηρή προσοχή στη λεπτομέρεια, στηρίζεται στις φυσικές επιστήμες (ειδικά στη φυσική, την αστροφυσική και τη χημεία), ή απεικονίζει κόσμους που η προηγμένη τεχνολογία μπορεί να καταστήσει δυνατούς.

Λίστα εκτελέσεων

Διάβασα τη «Λίστα εκτελέσεων» του Φρέντερικ Φόρσαϊθ, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όχι μόνον επειδή ο Φόρσαϊθ είναι εξαιρετικός αφηγητής, αλλά και επειδή το θέμα που καταπιάνεται, μετά από πολλά χρόνια απουσίας, είναι επίκαιρο. Το δε γεγονός ότι ο Φόρσαϊθ δεν είναι ένας συνηθισμένος συγγραφέας, αλλά ένας δραστήριος άνθρωπος που ξεκίνησε ως δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής και συνέχισε ως κατάσκοπος των Βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών (όπως ο ίδιος αποκάλυψε αργότερα) κάνει τα βιβλία του πιο πιστευτά, από τις εμπειρίες του. Να θυμίσω μόνον ότι είναι ο συγγραφέας των περιπετειωδών μυθιστορημάτων «Το Τσακάλι» και «Απόρρητος Φάκελος Οντέσα», που έχουμε δει και στον κινηματογράφο.

10 βιβλία για την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου

Χιλιάδες οι εκδόσεις με θέμα έρωτες μεγάλους και μικρούς, διαχρονικούς και εφήμερους, έρωτες εκδηλωτικούς και κρυφούς, πλατωνικούς και γεμάτους πάθους. Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ ξεκινώντας από το φετινό best seller των εκδόσεων Ψυχογιός, το «Βαθύ γαλάζιο», μας ταξιδεύει νοερά σε μια βιβλιοθήκη του παρόντος και του παρελθόντος με τίτλους βιβλίων που κυκλοφορούν ακόμα, για τους λάτρεις της ερωτικής λογοτεχνίας.

Ο "Χιονάνθρωπος" στο σινεμά

Εδώ και λίγες μέρες, από τις 18 Ιανουαρίου 2016, ξεκίνησαν τα γυρίσματα της ταινίας «Χιονάνθρωπος» με τον Μίκαελ Φασμπέντερ στο ρόλο του Χάρι Χόλε, ενός από τους διασημότερους και πιο σύνθετους σύγχρονους λογοτεχνικούς ήρωες, που είναι δημιούργημα του απόλυτου σταρ της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας Jo Nesbo.

Η κινηματογραφική μεταφορά του Χιονάνθρωπου, της έβδομης και δημοφιλέστερης ίσως περιπέτειας με πρωταγωνιστή τον ντετέκτιβ Χάρι Χόλε, έχει λάβει και επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας την 13 Οκτωβρίου 2017.

Σε σκηνοθεσία του Σουηδού Τόμας Άλφρεντσον («Tinker, Taylor, Soldier, Spy», και «Άσε το κακό να μπει») και με τον Μάρτιν Σκορτσέζε να συμμετέχει στην παραγωγή, η ταινία (της οποίας τα γυρίσματα θα λάβουν χώρα εξολοκλήρου στη Νορβηγία στις πόλεις Όσλο και Μπέργκεν), φαίνεται πολλά υποσχόμενη και συνιστά την καλύτερη είδηση για τους εκατομμύρια φανατικούς αναγνώστες του Χάρι Χόλε.

Το ηλεκτρικό πρόβατο

Το «Ηλεκτρικό πρόβατο» του Φίλιπ Κ. Ντικ είναι εκείνο που ενέπνευσε τον Ρίντλεϊ Σκοτ και γύρισε το Blade Runner (1982) τη μεγάλη επιτυχία του, που έμεινε σταθμός στην ιστορία του κινηματογράφου, διότι εισήγαγε μια νέα κατηγορία στην επιστημονική φαντασία, αυτή της Noir Science Fiction.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε και πάλι στη χώρα μας από τις Εκδόσεις Κέδρος και φυσικά το ξαναδιάβασα, επειδή την πρώτη φορά το είχα διαβάσει στα Αγγλικά και μπορεί να έχει τη χάρη του το διάβασμα της αρχικής έκδοσης, αλλά είναι ωραίο να διαβάζεις και στη γλώσσα σου, ειδικά τα βιβλία του Φίλιπ Ντικ, που διαθέτει και ένα ιδιαίτερο «γλωσσοπλαστικό» ύφος. 

Το βιβλίο, που γράφτηκε το 1968 και ενέπνευσε τον Ρίντλεϊ Σκοτ για την ταινία, στέλνει τον αναγνώστη στη μελλοντική Βόρεια Καλιφόρνια του 1992, η οποία είναι διαλυμένη, όπως άλλωστε και ολόκληρη η Γη από έναν παγκόσμιο πόλεμο, που άφησε πίσω του συντρίμμια και ραδιενεργό σκόνη. Από τα συντρίμμια αυτού του κόσμου, αναδύεται ο Ρικ Ντέκαρντ, κυνηγός επικηρυγμένων ανθρωποειδών. Ο Ρικ (στην ταινία ήταν ο Χάρισον Φορντ) ζει ρουτινιέρικα και ονειρεύεται να αποκτήσει ένα καινούργιο ζώο, πανάκριβο σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης (social status), μιας και το ηλεκτρικό πρόβατο που έχει στην κατοχή του, μια σχεδόν τέλεια απομίμηση πραγματικού, τον καταθλίβει.

Λούλα

Το μυθιστόρημα «Λούλα» του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, που γράφτηκε το 1997 και τον Φεβρουάριο ανεβαίνει ως θεατρική παράσταση από την ομάδα Elephas Tiliensis στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, το είχα διαβάσει μόλις κυκλοφόρησε και προ ημερών το «ξεπέταξα» πάλι για να θυμηθώ, την περιπέτεια αυτής της όμορφης εικοσάχρονης φοιτήτριας της Φιλοσοφικής Αθηνών, η οποία προσπαθούσε να έρθει σε οργασμό και δεν μπορούσε.

Όμορφη, σεμνότυφη και ανασφαλής εφαρμόζει όλες τις συμβουλές του φίλου της και της συγκατοίκου της, αυνανίζεται αφού προηγουμένως έχει δοκιμάσει κάθε ποτό και βαρβιτουρικό, αλλά και πάλι δεν τα καταφέρνει να φτάσει στο αποκορύφωμα της ηδονής. Μια ωραία μέρα όμως, στη ζωή της μπαίνει ένας άνθρωπος, ο οποίος θα την μυήσει στον κόσμο της ηδονής και των παραισθήσεων, που κρύβεται στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί που κυκλοφορούσε  η Λούλα, αλλά δεν το έβλεπε. Αυτός ο άνθρωπος υπάρχει στην πραγματικότητα ή είναι προϊόν της φαντασίας της που τη βοηθά να εκτονωθεί; Είναι φυσιολογικός, ή ένας βρικόλακας, που κυκλοφορεί μέρα-μεσημέρι στους κεντρικούς δρόμους μιας Αθήνας, η οποία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην παρακμή; Τι ακριβώς συμβαίνει στη Λούλα και που την οδηγεί αυτή η εμμονή της για τον οργασμό; Αυτά είναι τα ερωτήματα που θέτει το βιβλίο και ο αναγνώστης καλείται να ανακαλύψει μέσα από τις σελίδες του.

Πόλη στις φλόγες

Ένα μυθιστόρημα ποταμός, ένας συνδυασμός πολλών ιστοριών, μια σειρά από νουβέλες, που προς το τέλος συγκλίνουν και αφού προηγουμένως περνούν από διακυμάνσεις, είναι το «Πόλη στις φλόγες» (εκδ. Κέδρος) που δυσκολεύτηκα να ολοκληρώσω, αλλά το πέτυχα. 

Στις 1.040 σελίδες του μυθιστορήματος του Garth Risk Hallberg, παρελαύνουν πολλά και ποικίλα πρόσωπα, κάτοικοι της Νέας Υόρκης, της πόλης που έχει χαρακτηρισθεί «το μεγάλο χωνευτήρι» πολιτισμών, νοοτροπιών και ανθρώπινων χαρακτήρων, της πόλης «μωσαϊκό». Όλα αυτά τα πρόσωπα φαίνονται να έχουν σχέση με την Σαμάνθα Τσιτσάρο, μια κοπέλα, την οποία ο Μέρσερ Γκούντμαν, ένας Αφροαμερικανός καθηγητής (που ονειρεύεται να γράψει ένα Μεγάλο Αμερικανικό Μυθιστόρημα), τη βρίσκει πεσμένη και αιμόφυρτη ανάμεσα στους θάμνους του Σέντραλ Παρκ την παραμονή της πρωτοχρονιάς καθώς πλησιάζουν μεσάνυχτα και τα πυροτεχνήματα φωτίζουν τον ουρανό της Νέας Υόρκης.

Φιλοσοφικά εγκλήματα

Ο γεννημένος το 1956 στο Εδιμβούργο συγγραφέας Philip Kerr και δημιουργός του ιδιόρρυθμου αστυνομικού Μπέρνι Γκούντερ, που έγινε διάσημος στη χώρα μας αρκετά πρόσφατα, έχει γράψει το «Φιλοσοφικά εγκλήματα» το 1992, με μια υπόθεση που διαδραματίζεται το 2013 και λίγο αργότερα. 

Έτσι, κάλλιστα μπορώ να πω ότι παίρνοντας το βιβλίο στα χέρια μου, ήμουν έτοιμος να διαβάσω ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας για την εποχή του. Ένα μυθιστόρημα «αγωνίας και μυστηρίου», το οποίο όμως δύσκολα μπορώ να δεχτώ ότι «σήμερα φαντάζει αληθινό όσο ποτέ», όπως με πληροφορεί το οπισθόφυλλο. Σήμερα, φαντάζει ως ένα ακόμα μυθιστόρημα του τύπου «βρες τον κατά συρροή δολοφόνο», με βάση  τον τρόπο που σκοτώνει τα θύματά του, την πιθανή κοσμοθεωρία του και με τα ευρήματα στον τόπο του εγκλήματος.

Το μεγάλο σορτάρισμα – The big short

Υπόθεση; Στα τέλη του 2008 έσκασε η φούσκα της αμερικάνικης κτηματαγοράς. Οι τιμές των σπιτιών, που είχαν εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη, κατέρρευσαν μέσα σε ελάχιστους μήνες. Μαζί τους συμπαρέσυραν και την παγκόσμια οικονομία, οδηγώντας στη χειρότερη κρίση των τελευταίων 80 ετών που παρέσυρε στο διάβα της, κυβερνήσεις και υπόγειες διασυνδέσεις. όμως, τέσσερις outsiders μικροεπενδυτές (ένας αθυρόστομος αναλυτής, ένας αντικοινωνικός γιατρός με ταλέντο στα μακροοικονομικά, δυο πιτσιρικάδες μικροεπενδυτές που έστησαν επενδυτικό κεφάλαιο στο γκαράζ του σπιτιού τους κι ένας τραπεζίτης που απλά αξιοποίησε προς ίδιον όφελος μια πληροφορία), διαπιστώνουν αυτό που οι τράπεζες, τα ΜΜΕ και η αμερικανική κυβέρνηση αρνούνταν να δουν: την επικείμενη κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας. Έτσι, στο γενικευμένο αυτό, «κραχ» υπήρξαν και άτομα που ωφελήθηκαν και θησαύρισαν. 

Σκηνοθεσία: Άνταμ Μακ Κέι

Παίζουν: Μπραντ Πιτ, Κρίστιαν Μπέιλ, Κάρεν Γκίλαν, Ράιαν Γκόσλινγκ, Σελένα Γκομέζ, Μαρίσα Τομέι, Στιβ Καρέλ, Μελίσα Λίο

Προβάλλεται από 7/1/2016 (Διανομή: UIP)

Ορφέας

Δεν μπορώ να πω ότι διάβασα με ευκολία το «Ορφέας» του Ρίτσαρντ Πάουερς (εκδ. Α.Α. Λιβάνη), για το οποίο κάθε λίγο ανέτρεχα στο ειδικό γλωσσάρι για τους μουσικούς όρους που υπάρχει στο τέλος του. Έλα όμως που εκεί βρίσκεται και η γοητεία του συγκεκριμένου μυθιστορήματος; Στο συνδυασμό της αστυνομικής ίντριγκας, του κοινωνικού και πολιτικού σχολιασμού και των μουσικών ήχων, του κόσμου της μουσικής.

Σύμφωνα με την υπόθεση, ο μουσικοσυνθέτης και ερασιτέχνης μικροβιολόγος Πίτερ Ελς ανοίγει την πόρτα του μια μέρα για να βρεθεί μπροστά σε αστυνομικούς. Το ερασιτεχνικό εργαστήριο μικροβιολογίας που έχει φτιάξει στο σπίτι του έχει εγείρει τις υποψίες του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας, που τον θεωρεί «τρομοκράτη». Γεμάτος πανικό από την επιδρομή των αστυνομικών, ο Ελς γίνεται φυγάς και καταστρώνει ένα σχέδιο για να μετατρέψει τη σύγκρουση με το κράτος ασφάλειας, σε ένα έργο τέχνης, το οποίο θα αφυπνίσει τους ακροατές του και θα τους ευαισθητοποιήσει ξανά στους ήχους που υπάρχουν παντού γύρω τους.

Πόλεμος και ειρήνη - War and peace

Η ταινία: Μέσα από την ιστορία πέντε οικογενειών της αριστοκρατίας αναδύεται το μωσαϊκό της τσαρικής Ρωσίας και με την παραστατική περιγραφή των μαχών και των συρράξεων, ο Τολστόι αφήνει να διαφανούν οι βαθύτερες σκέψεις του για έννοιες όπως ο πατριωτισμός, ο ανθρωπισμός και η ηθική. Οι αποφάσεις των ηγετικών μορφών των στρατιωτικών εξελίξεων, όπως του Ναπολέοντα και του Κουτούζοφ, περνούν σε δεύτερη μοίρα για να αναδειχτεί η αξία της λαϊκής δύναμης και των ικανοτήτων των απλών στρατιωτών της προεπαναστατικής περιόδου.

Φόνος 5 αστέρων

Το πρώτο μυθιστόρημα της Έλενας Ακρίτα είναι γεγονός, το διάβασα και το τελείωσα πολύ γρήγορα. Είναι ενδιαφέρον, έχει μυστήριο και είναι γραμμένο απλά, σαν χρονογράφημα. Έχει την κλασική δομή των αστυνομικών μυθιστορημάτων τύπου «ποιος έκανε το έγκλημα» και διαδραματίζεται στο πλούσιο προάστιο της Φιλοθέης. Διαθέτει μεγαλόσχημους ήρωες με όλα εκείνα το προνόμια ζωής, αλλά και όλα τα σχετικά ελαττώματα. Τίτλος του: «Φόνος 5 αστέρων» (εκδ. Διόπτρα), διότι τα θύματα ανήκουν σε μια δυναστεία ιδιοκτητών ξενοδοχείων. Θα μπορούσε να το έχει γράψει ο Γιάννης Μαρής, αλλά έχει πολλά φλασμπάκ που την εποχή του Μαρή δεν είχαν γίνει μόδα. Διαθέτει πλούσιες περιγραφές, σωστούς χαρακτήρες-ψυχογραφήματα και δίνει σημασία στις λεπτομέρειες. Τέλος και επειδή η συγγραφέας είναι χρόνια ειδική στο ευθυμογράφημα, διαθέτει μια υποβόσκουσα ειρωνεία απέναντι στην άρχουσα τάξη και τους νεόπλουτους και ένα υποδόριο και βιτριολικό χιούμορ. Απλά είναι υπέροχο.

Carol

Υπόθεση: Νέα Υόρκη, στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Η νεαρή Τερέζ Μπέλιβετ εργάζεται σε ένα πολυκατάστημα του Μανχάταν και ονειρεύεται μια πιο συναρπαστική ζωή, όταν γνωρίζει την Κάρολ Άιρντ, μία γοητευτική μεγαλύτερη γυναίκα παγιδευμένη σε έναν αποτυχημένο γάμο. Σύντομα, η αθώα πρώτη συνάντησή τους δίνει τη θέση της σε μια βαθύτερη σχέση. Ενώ η Κάρολ απελευθερώνεται από τα δεσμά του γάμου της, ο πρώην άντρας της αντεπιτίθεται αμφισβητώντας την ικανότητά της ως μητέρας, όταν αποκαλύπτεται η σχέση της Κάρολ με την Τερέζ. Καθώς η Κάρολ και η Τερέζ κάνουν την απόδρασή τους από την πόλη, αφήνοντας πίσω τη ζωής τους, μία αντιπαράθεση θα δοκιμάσει την εικόνα των δύο γυναικών για τις ίδιες, καθώς και την αφοσίωσή τους.

Ο Τζέιμς Μποντ στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘60

(Μέσα από το μυθιστόρημα Colonel Sun του Robert Markham)

Ο Τζέιμς Μποντ, ο ακατανίκητος εδώ και πάνω από μισό αιώνα μυστικός πράκτορας 007, έχει έλθει στην Ελλάδα; Και βέβαια. Όχι όμως από την πένα αυτού που τον δημιούργησε, του Ίαν Φλέμινγκ (1908 - 1964), ο οποίος είχε γράψει 13 μυθιστορήματα και 3 διήγηματα με αυτόν τον ήρωα, αλλά μέσα από ένα που έγραψε, ο καθηγητής πανεπιστημίου και συγγραφέας Σερ Κίνγκσλεϊ Έιμις (1922 - 1995) επιφορτισμένος από τις εκδόσεις Glidrose, που είχαν τα συγγραφικά δικαιώματα των ιστοριών του μυστικού πράκτορα 007.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα

Ο Σερ Κίνγκσλεϊ Έιμις το 1968 με το ψευδώνυμο Ρόμπερτ Μάρκαμ, γράφοντας το πρώτο μετά το θάνατο του Φλέμινγκ μυθιστόρημα με ήρωα τον 007 και με τίτλο Colonel Sun, τοποθέτησε την υπόθεση να διαδραματίζεται με φόντο το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο της Ελλάδας, λίγο καιρό πριν τη δικτατορία του 1967.

Ο Σερ Κίνγκσλεϊ Έιμις είχε εντρυφήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα πάνω στις ιστορίες του Μποντ, φημολογείται μάλιστα, ότι είχε γράψει το τελευταίο κεφάλαιο του μυθιστορήματος «The man with the golden gun»). Επίσης, τρία χρόνια πριν είχε με επιτυχία εκδώσει το βιβλίο του «The James Bond Dossier», ένα σε βάθος βιογραφικό ανάγνωσμα πάνω στον πράκτορα 007. Έτσι, δέχθηκε και έγραψε το Colonel Sun. 

Προσωπικά, έχοντας διαβάσει όλα τα βιβλία του 007 στο πρωτότυπο, δεν βρήκα καμία διαφορά στο ύφος και στη φρασεολογία του, σε σχέση με του  Ίαν Φλέμινγκ, αλλά ούτε και στον αφηγηματικό ρυθμό. Διάβασα το Colonel Sun με τεράστιο ενδιαφέρον και με συγκίνησε τόσο πολύ το γεγονός ότι η υπόθεση εκτυλίσσονταν στη χώρα μας, ώστε το μετέφρασα ολόκληρο. Έτσι, για  χόμπυ. Σχεδίασα δε, με τη βοήθεια που παρέχει ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, το φανταστικό νησί Βραχονήσι, όπου εδρεύει ο Colonel Sun, και τη θέση του στο Αιγαίο με βάση την περιγραφή στο μυθιστόρημα. 

Δυστυχώς, παρά το γεγονός ότι αυτό ήταν το καλύτερο -όπως απεδείχθη εκ των υστέρων- απ’ όσα μυθιστορήματα γράφτηκαν στη συνέχεια για τον Μποντ (στο www.ianfleming.com θα τα βρείτε όλα), ο Έιμις δεν συνέχισε, επειδή η χήρα του Φλέμινγκ  δεν τον συμπαθούσε θεωρώντας τον «αριστερό οπορτουνιστή», όπως έγραψε στον εκδοτικό οίκο.

Μνήμες στο διάβα του χρόνου

«Είναι καιρός που μια ιδέα καρφώθηκε στο μυαλό μου: να καταγράψω κάποιες στιγμές, που καθόρισαν τη μέχρι σήμερα ζωή μου, αλλά και μερικές από τις εμπειρίες μου, στον τόπο αυτό που γεννήθηκα και ζω, στο Μαρούσι μας. Θα ήθελα, μέσα από αυτόν τον σύντομο απολογισμό της ζωής μου, να δείξω στους συμπατριώτες μου, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο συναίσθημα από το να μπορείς να μεταδώσεις το πέρασμά σου στο χρόνο. Τις γραπτές αυτές μαρτυρίες μου αφιερώνω σε όλους εσάς, που πράγματι πονέσατε και πονάτε τον τόπο τούτο που γεννηθήκατε και επιλέξατε να ζήσετε» Αυτό γράφει στον πρόλογο της αυτοβιογραφίας της «ΜΝΗΜΕΣ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ» (εκδόσεις "Αμαρυσία") που κυκλοφόρησε σε βιβλίο πριν λίγο καιρό.

Η πρώην αντιδήμαρχος Μαρούλα Λύτσικα – Χατζηδημητράκη, η μοναδική προσωπικότητα στο Μαρούσι γνωστή με το μικρό της όνομα, έφυγε από τη ζωή στις 13/11/15 έχοντας αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής στην υπηρεσία της Μαρουσιώτικης κοινωνίας, ήταν μια ανήσυχη φύση, μια προσωπικότητα αντιδραστική, με πολλά ενδιαφέροντα. Δεν ήσαν λίγοι οι σύλλογοι και οι φορείς στους οποίους δραστηριοποιήθηκε: Η Χριστιανική Σταυροφορία (1965), το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων (1966), στο οποίο υπήρξε και επίτιμος πρόεδρος από το 2008, το Σώμα Ελληνίδων Οδηγών (1966), ο Εκδρομικός Όμιλος Αμαρουσίου (1970), η Επιτροπή για την Πρόληψη της Εγκληματικότητας με πρόεδρο τον Ειρηνοδίκη Ν. Σολόπουλο, η Μέριμνα του Γήρατος (1968), ο Μουσικός Σύλλογος Αμαρουσίου, η Ερανική Επιτροπή Κοίμησης Θεοτόκου, οι LIONS (4 χρόνια), το Λύρειο Ορφανοτροφείο (3 χρόνια), ο Εξωραϊστικός και Εκπολιτιστικός Σύλλογος Αμαρουσίου, ο Σύλλογος Αθμονέων και τέλος, ο Φιλοζωϊκός Σύλλογος «Άγιος Μόδεστος». Παράλληλα, είχε διατελέσει και αντιδήμαρχος του Δήμου Αμαρουσίου (2 χρόνια), πρόεδρος Παιδικών Σταθμών Δήμου Αμαρουσίου, πρόεδρος ΚΑΠΗ, πρόεδρος Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου, μέλος Δ.Σ. Σπαθάρειου Μουσείου Θεάτρου Σκιών, μέλος Δ.Σ. Μουσείου Φυσικής Ιστορίας και μέλος Δ.Σ. Τοπικής Οργάνωσης Νέας Δημοκρατίας.(Πηγή: Αμαρυσία της 13/11/15)

 * * *

Για τη δημιουργία του Ιστορικού Λαογραφικού Μουσείου, αναφέρει: (...) Το 1991 ήταν ένας χρόνος όπως όλοι οι άλλοι, γεμάτος καλά και κακά, μα πάντα είχα μια ψυχική αγωνία για το αύριο. (...) Εκείνη την εποχή, ο αντιδήμαρχος Μιχάλης Μανιός μου ανέθεσε να διακοσμήσω την αίθουσα του Παλαιού Δημαρχείου για την αδελφοποίηση του Δήμου μας, με τον ιταλικό Δήμο Faenza, όπως και έκανα. Παράλληλα, γνωρίζοντας το μεράκι μου για το Μαρούσι, με βοήθησε και έφτιαξα το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο της πόλης μας. Ένα έργο εξαιρετικά σημαντικό, αφού θα διατηρούσε την ιστορική συνέχεια της πόλης μέσα από τα εκθέματά του. 

Για τη συγκέντρωση των εκθεμάτων από κάθε γωνιά της πόλης, κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο και απαιτούσε χρόνο και φροντίδα, ώστε να μην καταστραφεί κάτι, με βοήθησαν πολλοί Μαρουσιώτες, μεταξύ των οποίων και η αγαπημένη μου Ελένη Θανοπούλου, η οποία έφερε ό,τι αντίκες είχε στο σπίτι της και έτσι έστησα το Μουσείο στην οδό Π. Κυριακού. Μαζί με αυτήν βοηθούσε και ο εξαίρετος φίλος και γιατρός Αλεξανδρος. Βασιλακόπουλος, ο οποίος μέχρι που σκούπιζε και καθάριζε τις βιτρίνες. Και σ’ αυτό σημείο πρέπει να τους ευχαριστήσω για τη βοήθειά τους, καθώς επίσης τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Γιώργο Σαρηγιάννη και την ακάματη υπάλληλο του Δήμου Σούλα Ζωγράφου, αλλά και όλα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου.

Πρέπει δε να αναφερθεί ότι με τη βοήθεια όλων, το Λαογραφικό Μουσείο εξέδωσε αργότερα τα «Πρακτικά του 9ου Λαογραφικού Συμποσίου 1999», στο οποίο είχαν λάβει μέρος 40 διαπρεπείς επιστήμονες απ’ όλη την Ελλάδα, ένας ογκώδης τόμος που διανεμήθηκε σε όλα τα Πανεπιστήμια και τις βιβλιοθήκες της χώρας. Μια ενέργεια που δεν ξανάγινε από τα Λαογραφικά Συμπόσια που επακολούθησαν, απ’ όσο ξέρω, επειδή είμαι μόνιμο μέλος του Συμποσίου. 

Το Λαογραφικό Μουσείο εξέδωσε επίσης, και τα βιβλία: «Εκκλησίες του Αμαρουσίου» (1994), «Πανηγύρι της Παναγίας» (1996), «Το Μετόχι της Καλογρέζας» (1997), « Το Μαρούσι και το Λαογραφικό Μουσείο μου» (1999), «Παναγία τη Νερατζιώτισσα» (2001) και «Μαρουσιώτικα ενθυμήματα» (2004) του συμπολίτη μας καθηγητού και λαογράφου  Δημήτρη Μασούρη (...)

* * *

Στο κεφάλαιο με τίτλο «Σύλλογος Αθμονέων» γράφει: Σ’ αυτό το σημείο, θα αναφερθώ στο τελευταίο έργο της ζωής μου, το Σύλλογο Αθμονέων, τον οποίο μετά από 27 χρόνια παρέδωσα σε νέους ανθρώπους για να συνεχίσουν μια πατροπαράδοτη ιστορία. Πιστεύω πως ο εμπνευστής, ο Αντώνης ο Διάμεσης, βρήκε τον τρόπο να εκφράσει την αγωνία του για μια ιστορική κοινότητα Μαρουσιωτών δίνοντας συνέχεια σε ένα σύλλογο του 1925, για να θυμίσει σε όλους ότι το Μαρούσι είχε και έχει συνέχεια.

Εγώ πάντως, προσωπικά ως ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου, ευχαριστώ αυτόν τον αγνό Μαρουσιώτη που μέχρι και σήμερα ακόμα οι απόγονοί του μας φιλοξενούν.

Παράλληλα, θα πρέπει να ευχαριστήσω όλους αυτούς που τόσα χρόνια συνεργαστήκαμε γι’ αυτόν τον κοινό σκοπό και να μεταδώσουμε στους νέους κατοίκους που αποφάσισαν να κάνουν δεύτερη πατρίδα τους το Μαρούσι, ότι το αγαπάμε και μας τιμά που επέλεξαν το τότε μικρό χωριό μας.

Πρέπει δε να ομολογήσω ότι αισθάνομαι μεγάλη υποχρέωση και στον κόσμο που με τίμησε επί τόσες τετραετίες και με εξέλεγε δημοτική σύμβουλο. Είναι πιστεύω η μεγαλύτερη ηθική αμοιβή που πήρα. 

Δεν ξεχνώ, επίσης, την ημέρα εκείνη του 2008, που οι αγαπημένοι μου Πρόσκοποι με ανακήρυξαν Επίτιμη Πρόεδρο σε μια πανηγυρική συγκέντρωση. Τότε κατάλαβα πως ό,τι έδωσα επί τόσα χρόνια, το πήρα πίσω όσο είμαι ζωντανή. Γιατί συνηθίζεται, να τιμούν κάποιους μετά θάνατον. Όμως εγώ έζησα αυτό το προνόμιο. Ευγνωμονώ γι’ αυτό τους φίλους μου και τους συνεργάτες μου. 

Τέλος, νιώθω απέραντη χαρά και αγαλλίαση κάθε φορά, που ύστερα από τόσα χρόνια που περνώ από το Δημαρχείο, εισπράττω πηγαία αγάπη. Είχα την τύχη, βλέπετε, να ζήσω τέσσερις εξαίρετους δημάρχους (Λέκκα, Γαρδέλη, Βλάχο και Τζανίκο) και να περάσω από πέντε δημαρχιακά καταστήματα, πριν καταλήξω στο σημερινό Μέγαρο. Η αλήθεια είναι πως πάντα αναγνώριζα, ότι κάθε έργο που έχει πραγματοποιηθεί στο Δήμο, προερχόταν και προέρχεται από το προσωπικό του και σ’ αυτό έδινα και δίνω πάντα την αγάπη μου και την υποστήριξή μου.

(Το βιβλίο διατίθεται δωρεάν από τα γραφεία της Αμαρυσίας 

στην οδό Αμαρυσίας Αρτέμιδος 27, Άγιο Θωμά Παραδείσου)