Τορτίλα Φλατ

Αδιαμφισβήτητα ο Στάινμπεκ είναι ένας καλλιτέχνης του λόγου, αλλά αυτό που κάνει ακόμα πιο γοητευτικό, πιο εύληπτο και ελκυστικό το μυθιστόρημα «Τορτίλα Φλατ» (εκδ. Γκοβόστη) είναι η σαγηνευτική, ποιητική μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου, που αγγίζει τους ήρωες του Στάινμπεκ με ειλικρινή αγάπη και τρυφερότητα, κάνοντας το συναρπαστικό αυτό μυθιστόρημα ένα αριστούργημα.

Σ’ αυτό, κεντρικός ήρωας της διήγησης είναι ο Ντάνυ, του οποίου το σπίτι γίνεται σημείο συνάντησης για ανθρώπους που αναζητούν την περιπέτεια και τη συντροφικότητα. Ανθρώπους της Τορτίλα Φλατ, μιας περιοχής των ΗΠΑ μακριά από τη λαμπρή και πολύχρωμη φωταψία του Μπρόντγουεϊ και εκεί όπου δε φτάνουν οι εκτυφλωτικοί προβολείς του Χόλυγουντ. Εκεί που ζουν και τελειώνουν τις άθλιες μέρες τους, οι παϊζάνοι (Μεξικανο-ινδιάνοι μετανάστες ουσιαστικά,
που πήγαν στις ΗΠΑ για να κάνουν την τύχη τους και περιθωριοποιήθηκαν), άνθρωποι που από καιρό έπαψαν να έχουν κάθε κοινό με τους άλλους ανθρώπους. Μέσα στο πηχτό σκοτάδι των ημερών τους, ξεκομμένοι από την ανθρώπινη κοινότητα, αναζητούν τη χαρά και την απόλαυση αποκλειστικά στο πιοτό και στο έγκλημα, περνούν τη σκυλίσια ζωή τους άλλοτε μέσα στους στενούς τοίχους της φυλακής κι άλλοτε τεμπελιάζοντας ξαπλωμένοι στον ήλιο.

Ο Στάινμπεκ περιγράφει τα πάθη τους, τους έρωτές τους, τους έντονους διαπληκτισμούς τους και τις σκηνές οινοποσίας, που θυμίζει μια ιστορία συναρπαστική και τελικά τόσο συγκινητική, όσο η θρυλική ιστορία της Στρογγυλής Τραπέζης, όπως αναφέρεται και στον πρόλογο. 

Μέσα από την περιγραφή της άθλιας ζωής τους, πηγάζει μια διαφορετική γοητεία, ένα πηγαίο χιούμορ (ώρες – ώρες μπορεί και μαύρο), ένα πνεύμα λόγω της προσήλωσής τους στις παραδόσεις, ενώ διάχυτη είναι η ανθρωπιά και η «σοφία του πεζοδρομίου», όπως θα λέγαμε.