Πρώτο ραντεβού - Southside with you

Είδος: Βιογραφική

Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Ταν

Παίζουν: Τίκα Σάμπτερ, Πάρκερ Σόγιερς

Προβάλλεται από 13/10/16

Σύνοψη: Εμπνευσμένη από το πρώτο ραντεβού των Μπαράκ και Μισέλ Ομπάμα, η ταινία εξιστορεί μια μέρα του 1989, όταν ο 28χρονος Μπαράκ συνεργάτης σε δικηγορικό γραφείο, προσπάθησε να φλερτάρει με την 25χρονη δικηγόρο Μισέλ Ρόμπινσον κατά τη διάρκεια ενός ολοήμερου ραντεβού, που τους πήγε από το Ινστιτούτο Τεχνών στο Σικάγο, σε μια προβολή της ταινίας του Σπάικ Λι, «Κάνε το σωστό», και στο σημείο του πρώτου τους φιλιού, έξω από ένα παγωτατζίδικο.

(Διανομή: Spentzos Films)

Κριτική: Το ‘δαμε κι αυτό. Το love story μεταξύ Μισέλ και Μπαράκ. Καλά καταλάβατε, μιλάμε για το ζεύγος Ομπάμα. Πως γνωρίστηκαν και πως αυτός επέμενε και «έτρωγε πόρτα». Αλλά όπως έλεγαν οι δικοί μας «ο επιμένων νικά».

Η βάση των νεκρών – The debot of the dead

Είδος: Δράμα

Σκηνοθεσία: Τσέσλαβ Πετέλσκι

Παίζουν:: Ζίγκμουντ Κέστοβιτζ, Εμίλ Κάρεβιτζ, Τερέζα Ιζέβσκα

Προβάλλεται από 6/10/16 (Studio & Αλκυονίδα)

Σύνοψη: Η ταινία εκτυλίσσεται στο δάσος του Bieszczadzki  της νότιο-ανατολικής Πολωνίας, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η «Βάση των Νεκρών» είναι μία απομονωμένη περιοχή στο δάσος όπου συλλέγονται κορμοί δέντρων από ξυλοκόπους. Οι άνθρωποι που ζουν εκεί είναι είτε παράνομοι, είτε δυσπροσάρμοστοι στην οργανωμένη κοινωνική ζωή. Η κατάσταση στην βάση εκρήγνυται όταν αναστέλλεται η παράδοση αυτοκινήτων στους ανθρώπους της Βάσης. Ο Στέφαν Ζαμπάβα  αποστέλλεται στην βάση για να ηρεμήσει τα πνεύματα. Καθόλου εύκολη δουλειά γιατί αρκετοί από τους κατοίκους της Βάσης έχουν βεβαρημένο παρελθόν και παρόν. (Διανομή: New Star) 

Κριτική: Ένα πολωνικό φιλμ-νουάρ, που διαθέτει στοιχεία αμερικανικού γουέστερν. Συνδυασμός αρκετά ενδιαφέρον, αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για παραγωγή του 1959.

«Έφυγε» ο σκηνοθέτης Αντρέι Βάιντα

Στις 9/10/16 και σε ηλικία 90 ετών, πέθανε ο βραβευμένος με Όσκαρ πολωνός σκηνοθέτης, Αντρέι Βάιντα, ο οποίος είχε γυρίσει περισσότερες από 40 ταινίες σε μία καριέρα 60 ετών.

Ο Αντρέι Βάιντα, είχε τιμηθεί, με τον Χρυσό Φοίνικα  στις Κάννες το 1981 για τον «Άνθρωπο από Σίδερο», το 2000 του απονεμήθηκε τιμητικό Όσκαρ για τη συμβολή του στον χώρο της 7ης τέχνης, ενώ το 2006 είχε λάβει τιμητική Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. 

Μετά τον πόλεμο, το 1946, εισήχθη στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Κρακοβίας όπου σπούδασε ζωγραφική με εξειδίκευση στους ιμπρεσιονιστές. Από το 1950 σπούδασε σκηνοθεσία στην Ανώτερη Κινηματογραφική Σχολή του Λοτζ.  

Εμφανίστηκε το 1955 με την ταινία «Η Γενιά», το 1957 παρουσίασε το «Κανάλ» και ένα χρόνο αργότερα το «Στάχτες και Διαμάντια», την τριλογία του για τη ζωή στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Πολωνία.  

Στην «Γη της Επαγγελίας» το 1975 στράφηκε στον πολωνικό 19ο αιώνα για να δώσει μια αλληγορία του κομμουνιστικού καθεστώτος των ημερών του. Ο «Άνθρωπος από Μάρμαρο» του 1977 και ο «Άνθρωπος από Σίδερο» του 1981 εστιάζουν περισσότερο στις τεχνικές που χρησιμοποιούσε το καθεστώτος των ημερών του.

Το 2007 παρουσίασε το «Κατίν», για την σφαγή χιλιάδων πολωνών στρατιωτικών από τους Σοβιετικούς το 1940, μια ταινία φόρο τιμής, επειδή εκεί είχε χάσει τον πατέρα του.

Το 2013 γύρισε ταινία με την ζωή του Λεχ Βαλέσα, του ηγέτη της «Αλληλεγγύης» (της οποίας ήταν μέλος από το 1981), που έγινε η αφορμή από το 1980 για τη σταδιακή πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος και την ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία.  

Η τελευταία του ταινία, το «Powidoki» («Το μετείκασμα»), που αφηγείται την τη ζωή του ζωγράφου Βλαντισλάου Στρεμίνσκι, που είχε υποστεί μεταπολεμικά διώξεις από το κομμουνιστικό καθεστώς στην Πολωνία. Η ταινία πρόκειται να εκπροσωπήσει το 2017 την Πολωνία στην κατηγορία του Όσκαρ Ξένης Ταινίας. 

(φωτο από Google-εικόνες)

Ο συγγραφέας - Un homme idéal

Είδος: Θρίλερ, Δράμα

Σκηνοθεσία: Γιαν Γκοζλάν

Πρωταγωνιστούν: Πιέρ Νινέ, Αν Ζιραρντό, Τιμπό Βενσόν

Προβάλλεται από 6/10/16

Σύνοψη: Ο Ματιέ είναι ένας νεαρός επίδοξος συγγραφέας, που όσο αναζητά την έμπνευση κάνει περιστασιακές δουλειές. Καθώς οι ιδέες του έχουν στερέψει, όταν θα βρει μια ενδιαφέρουσα ιστορία που κάποιος άλλος έχει γράψει, την οικειοποιείται αμέσως, την δημοσιεύει ως δική του και εκτοξεύεται στην συγγραφική διασημότητα. Ο Ματιέ παντρεύεται την γοητευτική Αλίς και περνάει τον περισσότερο χρόνο στην παραθαλάσσια βίλα των γονιών της στην Côte d’ Azur ψάχνοντας το θέμα του επόμενου βιβλίου του. Όμως κάποιος γνωρίζει τι έχει συμβεί... (Διανομή: Filmtrade)

Κριτική: Με το που ξεκινά η ταινία και βλέπεις τον επίδοξο συγγραφέα να μελετά το εγχειρίδιο του Στίβεν Κινγκ «περί συγγραφής», το οποίο μεταξύ άλλων προτείνει στους νέους συγγραφείς να γράφουν 2.500 περίπου λέξεις την ημέρα, αντιλαμβάνεσαι ότι ο νεαρός Ματιέ, είναι νέος της γενιάς «εύκολου και γρήγορου χρήματος». Αυτό το δείχνει πολύ σύντομα και από τον εκνευρισμό του, όταν τηλεφωνεί στον εκδοτικό οίκο και ζητάει λεπτομερείς εξηγήσεις για την απόρριψη εκ μέρους του εκδότη, κάποιου χειρόγραφου που του είχε στείλει.

Το τελευταίο κρασί

Στο «Τελευταίο κρασί» της Mary Renault (εκδόσεις ANUBIS, 2016) παρακολουθούμε μέσα από την αφήγηση του νεαρού Αλεξία, γόνου μιας πλούσιας αθηναϊκής οικογένειας, το χρονικό ενός πολέμου που κράτησε σχεδόν τριάντα χρόνια και σηματοδότησε το τέλος της χρυσής εποχής για τον αρχαίο κόσμο.

Πρόκειται για μια συγκλονιστική μυθιστορηματική εκδοχή του Πελοποννησιακού Πολέμου κατά τον οποίο Αθήνα και Σπάρτη, δυο πανίσχυρες πόλεις - κράτη, βρέθηκαν εγκλωβισμένες σε μια πορεία σύγκρουσης με έπαθλο την κυριαρχία. Στο χρονικό αυτό διάστημα ολόκληρη η Ελλάδα, η οποία μόλις πριν λίγες δεκαετίες είχε ενωθεί για να αναχαιτίσει την περσική απειλή, εμφανίζεται πλέον διχασμένη και οι άνεμοι του πόλεμου απειλούν να γκρεμίσουν τα πάντα στο πέρασμά τους.

Η Mary Renault ζωντανεύει με γλαφυρή γλώσσα και η Ειρήνη Παϊδούση μεταφράζει, με σεβασμό, διατηρώντας λέξεις και εκφράσεις που εκφράζουν και αποδεικνύουν τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας και τη διαχρονικότητά της.

Το κορίτσι του τρένου – The girl on the train

Είδος: Θρίλερ μυστηρίου

Σκηνοθεσία: Τέιτ Τέιλορ

Παίζουν: Έμιλι Μπλαντ, Χέιλι Μπένετ, Λιουκ Έβανς, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Λίζα Κουντρό, Τζάστιν Θερού

Κάθε μέρα, στο τρένο καθοδόν για τη δουλειά, η Ρέιτσελ περνά από το παλιό της σπίτι, στο οποίο ζει ο πρώην άντρας της με τη νέα του σύζυγο και το μωρό τους. Βλέπει επίσης, το σπίτι ενός άλλου ζευγαριού και βυθισμένη στην κατάθλιψη για το πώς έχει καταλήξει η δική της ζωή, αρχίζει να φαντάζεται την ιδανική, ευτυχισμένη τους ζωή. Όταν η γυναίκα του ζευγαριού εξαφανιστεί, η Ρέιτσελ θα αρχίσει να πιστεύει ότι ίσως σχετίζεται με την εξαφάνισή της (Διανομή: Odeon)

Κριτική: Απογοήτευση, εμμονές και κατάθλιψη μπορεί να οδηγήσουν έναν αδύναμο χαρακτήρα στο αλκοόλ και στη συνέχεια στην αναξιοπιστία του. Αυτό έχει πάθει η Ρέιτσελ, η κεντρική ηρωίδα του φιλμ την οποία υποδύεται πειστικά η Έμιλι Μπλαντ, η οποία μετά από ένα βίαιο περιστατικό έχει βάσιμες υποψίες για το τι έχει συμβεί, αλλά επειδή παθαίνει κάποια μπλακ-άουτ λόγω του αλκοόλ δεν είναι απόλυτα σίγουρη. Φυσικά, κανείς δεν την πιστεύει, είτε έχει σωστή αντίληψη των πραγμάτων, είτε λάθος.

Το ατού της ταινίας είναι η ακολουθία των flashbacks, που συσκοτίζουν σκόπιμα το θεατή και τον οδηγούν στη λύση του μυστηρίου σιγά-σιγά, όχι μόνο για ποιο λόγο πήρε διαζύγιο η Ρέιτσελ, αλλά και για ποιο λόγο κατέφυγε στο αλκοόλ και γιατί έπλασε τον ιδανικό κόσμο ενός ζευγαριού στα πρόσωπα των Μέγκαν και Σκοτ. Ένα ζευγάρι που υποδύονται η ΧάλεΪ Μπένετ και ο Λουκ Ίβανς, με μπόλικη δόση μυστηρίου για τη σχέση τους και το παρελθόν τους, ιδίως εκ μέρους του συζύγου. Αλλά μη σας μπερδεύω περισσότερο. Οι ερμηνείες όλων θα σας ικανοποιήσουν.

Το εύρημα της ταινίας, που έγινε και τίτλος της (από το ομότιτλο βιβλίο της Πόλα Χόκινς, το οποίο στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός), είναι η παρατήρηση από τη Ρέιτσελ των στιγμών του ζευγαριού από τα παράθυρα του τρένου, που το παίρνει καθημερινά παρόλο που έχει απολυθεί και δεν πάει στη δουλειά της. Άλλο μυστήριο και αυτό, που συγκαταλέγεται στις πτυχές της προσωπικότητας της Ρέιτσελ.

Το φιλμ, νομίζεις ότι κυλάει αργά, αλλά όλα έχουν το λόγο τους, παρά τα κάποια σεναριακά κενά. Δεν είναι και εύκολο να περιγράψεις τις εκτεταμένες περιγραφές και τις σκέψεις των χαρακτήρων ενός μυθιστορήματος. Τουλάχιστον, δεν ήταν εύκολο για τον Τέιτ Τέιλορ, γνωστό μας και από τα «Υπηρέτριες» (2011), «Get on Up» (2014) και «Στην καρδιά του χειμώνα» (2010).
(Κριτική μου για το myfilm.gr)

Εκείνη - Elle

Είδος: Θρίλερ / Δράμα

Σκηνοθεσία: Πολ Βερχόφεν

Παίζουν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Λοράν Λαφίτ, Αν Κονσινί, Σαρλ Μπερλίνγκ, Βιρζινί Εφιρά, Κριστιάν Μπερκέλ

Προβάλλεται από 6/10/16

Η Μισέλ μοιάζει άφθαρτη. Διευθύντρια σε μια εταιρία ηλεκτρονικών παιχνιδιών, είναι το ίδιο αδίστακτη στην προσωπική της ζωή, όσο και στην επαγγελματική. Η ζωή της θ’ αλλάξει ριζικά όταν ένας άγνωστος άντρας της επιτίθεται μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Αναζητά με μανία τον άνθρωπο που εισέβαλλε στη ζωή της και οι δυο τους θα παρασυρθούν σ’ένα παιχνίδι που μπορεί να βγει εκτός ελέγχου ανά πάσα στιγμή (Διανομή: Seven)

Κριτική: Ο Πολ Βερχόφεν όχι και στα καλύτερά του. Χωρίς να εγκαταλείπει το στυλ του, αυτό του μυστηρίου και της αγωνίας με την κορύφωση προς το τέλος, (όπως και στο «Βασικό ένστικτο»), έχει δημιουργήσει μια ταινία μεγάλης διάρκειας, το σενάριο της οποίας στηρίζεται στο χαρακτήρα μιας κοπέλας με βεβαρημένο οικογενειακό και ψυχολογικό παρελθόν, η οποία έχει μάθει να τα θέλει όλα δικά της.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ που δεν έχει χάσει τη ζωντάνια και την εκφραστικότητά της, έχει πάρει πάνω της όλη την ταινία και με την πληθωρικότητά της γεμίζει την οθόνη. Το δε βλέμμα της, διαθέτει όλο εκείνο τον κυνισμό που διακρίνει το χαρακτήρα της κεντρικής ηρωίδας του μυθιστορήματος «Oh!» (του Φιλίπ Ντιζάν), αλλά όπως γράφω συνήθως, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. 

Η εξέλιξη της ιστορίας κυλάει αργά, περισσότερο του συνηθισμένου ακόμα και από τον Πολ Βερχόφεν, που φαίνεται «κολλημένος» στο παρελθόν του. 

Δεν παραβλέπω όμως τη συνολική ατμόσφαιρα του φιλμ, που οφείλεται στη φωτογραφία του Stéphane Fontaine (Προφήτης, Captain Fantastic και Σώμα με σώμα, οι γνωστότερες ταινίες), αλλά και τη μουσική της Anne Dudley, που κέρδισε Όσκαρ Μουσικής στο «Άντρες με τα όλα τους» (1997) και στο ενεργητικό της έχει τις ταινίες «Το παιχνίδι των λυγμών» (1992) και τα «Μαθήματα αμερικανικής ιστορίας» (1998).
(Κριτική μου για το myfilm.gr)

The Neon Demon

Είδος: Θρίλερ

Σκηνοθεσία: Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν

Παίζουν: Έλ Φάνινγκ, Τζένα Μαλόουν, Μπέλα Χίθκοουτ, Άμπεϊ Λι, Καρλ Γκλούσμαν, Κιάνου Ριβς, Κριστίνα Χέντρικς, Ντέσμοντ Χάρινγκτον

Προβάλλεται από 6/10/16

Σύνοψη:  Όταν η Τζέσι, ένα 16χρονο επίδοξο μοντέλο, μετακομίζει στο Λος Άντζελες, τα νιάτα και η ζωντάνια της καταβροχθίζονται από μια ομάδα γυναικών, με εμμονή στην ομορφιά, που θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο, για να πάρουν αυτό που έχει (Διανομή: Tanweer).

Κριτική: Παρακολουθείς την ταινία και αν εξαιρέσεις τη μουσική του Κλιφ Μαρτίνεζ που πραγματικά σε στέλνει αλλού, νομίζεις ότι κάπου τα έχεις ξαναδεί όλα αυτά. 

Η ιστορία του όμορφου κοριτσιού από την αμερικανική ενδοχώρα, το οποίο πάει στο Χόλιγουντ για να κάνει καριέρα ηθοποιού ή μοντέλου, δεν έχει απασχολήσει και λίγες φορές τον κινηματογράφο. Ο τρόπος όμως που αντιμετωπίζει την ιστορία ο Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν, η αισθητική του, η φωτογραφική και μουσική ατμόσφαιρα, ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα. 

Ο Ρεφν προσπαθεί να ακολουθήσει τον Ντέιβιντ Λιντς στο κορυφαίο Mulholland Drive του 2011. Τρέχει, αλλά δεν τον φτάνει. Στην «ατμοσφαιρική» διαδρομή του, συναντά και το Holy Motors του Λεό Καράξ (2012), αλλά πάλι δεν το φτάνει. Ούτε και το «Μόνον οι εραστές μένουν ζωντανοί» του Τζιμ Τζάρμους (2013), με την underground μουσική του και την αισθητικής τελειότητας φωτογραφία του, μπορεί να αγγίξει. Καμία σχέση. 

Αναφέρθηκα σε τρεις θεματικά άσχετες –και μεταξύ τους- ταινίες, που όμως ακολουθούν την ίδια περίπου αισθητική για να μπορέσω να επικεντρωθώ στο The Neon Demon, το οποίο εκτός από την υποβλητική μουσική του Μαρτίνεζ, διαθέτει φωτογραφία με έμπνευση (υπέροχα κάδρα, χρωματικές αντιθέσεις, έντονο φως, σκοτάδι) και υπέροχα κορίτσια. Για τα οποία είναι πραγματικός εφιάλτης να γνωρίζουν ότι έχουν ημερομηνία λήξης γύρω στην ηλικία των 25 και να ζουν με την αγωνία του ανθρωποφάγου (στην κυριολεξία) ανταγωνισμού.
(Κριτική μου για το myfilm.gr)

Η τελευταία παραλία – L’ ultima spiaggia

Είδος: Ντοκιμαντέρ

Σκηνοθεσία: Θάνος Αναστόπουλος, Νταβίντε Ντελ Ντεγκάν

Προβάλλεται από 6/10/16

Σύνοψη: Οι ιστορίες των λουόμενων μιας πολυσύχναστης παραλίας στην Τεργέστη της Ιταλίας, όπου ένας τοίχος τριών μέτρων χωρίζει ακόμα και σήμερα τους άντρες από τις γυναίκες. Μια ταινία για τα σύνορα, τις ταυτότητες και τις διακρίσεις. Μια τραγικωμωδία για την ανθρώπινη φύση. (Διανομή: One from the heart)

Κριτική: Ένα ντοκιμαντέρ για μια παραλία στην Τεργέστη, όπου ένας τοίχος ύψους τριών μέτρων χωρίζει ακόμα και σήμερα τους άντρες από τις γυναίκες. 

Σκόρπιες εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη και διάλογοι χωρίς σύνδεση μεταξύ τους, από τους οποίους ανακύπτουν πολλά και ποικίλα θέματα. Ουσιαστικά, η παραλία και το φιλμ που στηρίζεται σ’ αυτήν, προσπαθεί να φέρει κοντά Ιταλούς και Σέρβους, Έλληνες και Σλοβένους, Εβραίους και Γερμανούς, Αυστριακούς και Αμερικανούς, ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων που συχνάζουν σ’ αυτή και οι οποίοι έχουν κοινά ανθρώπινα προβλήματα παρά τις όποιες διαφορές λόγω της καταγωγής τους.

Οι σκηνοθέτες προσπαθούν, αλλά η μεγάλη διάρκεια της ταινίας και η έλλειψη εμφανούς στόχου, αποβαίνουν εις βάρος του ενδιαφέροντος θέματος, όπως περιγράφεται: τα σύνορα, οι ταυτότητες και οι διακρίσεις. Μια τραγικωμωδία για την ανθρώπινη φύση.
(Κριτική μου για το myfilm.gr)

Το κορίτσι με το κόκκινο παλτό

Όπως είχα γράψει και για το μυθιστόρημα «Η αλήθεια για τον Χάρρυ Γκέμπερτ» του Ζοέλ Ντικέρ (εκδ. Πατάκη, 2014), εάν είσαι καλός μαθητής, τα μαθήματα δημιουργικής γραφής μπορούν να σου κάνουν πολύ καλό (εφόσον έχεις και κάποια καλή ιδέα, βέβαια). Ο Ζοέλ Ντικέρ πέτυχε τότε, με το πρώτο του μυθιστόρημα να γίνει διάσημος. 

Το ίδιο συμβαίνει και με την Κέιτ Χάμερ που βραβεύτηκε αμέσως για το μυθιστόρημά της «Το κορίτσι με το κόκκινο παλτό» (εκδ. Μεταίχμιο, 2016), που τελείωσα αυτές τις μέρες. Η Κέιτ Χάμερ στις Ευχαριστίες που απευθύνει σε όσους την βοήθησαν περιλαμβάνεται πρώτη και καλύτερη η διευθύντρια του Προγράμματος Δημιουργικής Γραφής Curtis Brown, της οποίας «οι συμβουλές και η καθαρότητα του πνεύματος» την βοήθησαν «τρομερά». Δεν το αμφισβητώ. 

Η γραφή της Κέιτ Χάμερ δεν είναι άσχημη και η μετάφραση της Βάσιας Τζανακάρη βοηθάει σημαντικά στις συγκινητικές στιγμές που αναδύονται από το μυθιστόρημα αυτό, που αφορά στην ιστορία της απαγωγής ενός χαρισματικού παιδιού, η οποία ξεδιπλώνεται μέσα από την αφήγηση δύο διαφορετικών προσώπων: της μικρής Κάρμελ, που πέφτει θύμα απαγωγής, και της μητέρας της, Μπεθ. Δεν παύει όμως να είναι ένα τυπικό δείγμα δημιουργικής γραφής. Και αν τα πράγματα ήσαν δύσκολα για τον Ζοέλ Ντικέρ που προανέφερα, ο οποίος ουσιαστικά είχε συρράψει μια σειρά διηγημάτων που αποτελούσαν το μυθιστόρημά του, για την Κέιτ Χάμερ ήσαν πιο εύκολα. Δυο ηρωίδες δύο αφηγήσεις παράλληλες, με τα κεφάλαια εναλλάξ, ώστε να υπάρχει το ενδιαφέρον. Ένα κεφάλαιο με την αφήγηση της μητέρας, ένα κεφάλαιο με την αφήγηση της χαρισματικής οκτάχρονης, που έχοντας και μειωμένο λεξιλόγιο, γίνεται ακόμα πιο περιγραφική.

Μου άρεσε η ιδέα: Χαρισματικό κορίτσι, απαγωγή, ταξίδι της μικρής σε άλλη ήπειρο (από Αγγλία στις ΗΠΑ) στο πλευρό ενός άντρα που την εκμεταλλεύεται ως παιδί-θαύμα με θεραπευτικές ικανότητες και ατελείωτες περιγραφές: Η επιμονή της μικρής να μην αλλάξει το όνομά της, να μην αλλοτριωθεί από τα νέα ήθη και έθιμα. Επιμονή και υπομονή από τη μητέρα της Μπεθ, που πιστεύει ότι η μικρή Κάρμελ ζει και έτσι αγωνίζεται για την ανεύρεσή της.

Το κακό με τη δημιουργική γραφή και τον τρόπο που την εκμεταλλεύονται οι καλοί γραφιάδες της μυθοπλασίας, είναι αυτό που περιγράφεται στο εξώφυλλο του βιβλίου, μέσα σε κόκκινη στάμπα: «Υπέροχα γραμμένο και απρόβλεπτο, μετά βίας συγκρατήθηκα να μην πηδήξω τις σελίδες για να δω τι έγινε στο τέλος». Υπογραφή, «Rosamund Lupton, συγγραφέας». Ε, λοιπόν, εγώ δεν συγκρατήθηκα και αυτοαναγορεύθηκα σε «αναγνώστη δημιουργικής ανάγνωσης». Υπάρχουν περιγραφές καταστάσεων και τοπίων στην αφήγηση, που κατά την κρίση μου, δεν προσθέτουν στοιχεία στην εξέλιξη του μύθου. Κατά συνέπεια, πηδούσα σελίδες και το μυθιστόρημα το τελείωσα σε δυο μέρες (εκτελώντας και άλλες εργασίες, βέβαια).

Διάβασα, επίσης, ότι από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του, έχει προκαλέσει τεράστια αίσθηση και  ήδη συζητιέται έντονα η κινηματογραφική του μεταφορά. Θα την περιμένω και αυτή με ενδιαφέρον.