Το ίδιο συμβαίνει και με την Κέιτ Χάμερ που βραβεύτηκε αμέσως για το μυθιστόρημά της «Το κορίτσι με το κόκκινο παλτό» (εκδ. Μεταίχμιο, 2016), που τελείωσα αυτές τις μέρες. Η Κέιτ Χάμερ στις Ευχαριστίες που απευθύνει σε όσους την βοήθησαν περιλαμβάνεται πρώτη και καλύτερη η διευθύντρια του Προγράμματος Δημιουργικής Γραφής Curtis Brown, της οποίας «οι συμβουλές και η καθαρότητα του πνεύματος» την βοήθησαν «τρομερά». Δεν το αμφισβητώ.
Η γραφή της Κέιτ Χάμερ δεν είναι άσχημη και η μετάφραση της Βάσιας Τζανακάρη βοηθάει σημαντικά στις συγκινητικές στιγμές που αναδύονται από το μυθιστόρημα αυτό, που αφορά στην ιστορία της απαγωγής ενός χαρισματικού παιδιού, η οποία ξεδιπλώνεται μέσα από την αφήγηση δύο διαφορετικών προσώπων: της μικρής Κάρμελ, που πέφτει θύμα απαγωγής, και της μητέρας της, Μπεθ. Δεν παύει όμως να είναι ένα τυπικό δείγμα δημιουργικής γραφής. Και αν τα πράγματα ήσαν δύσκολα για τον Ζοέλ Ντικέρ που προανέφερα, ο οποίος ουσιαστικά είχε συρράψει μια σειρά διηγημάτων που αποτελούσαν το μυθιστόρημά του, για την Κέιτ Χάμερ ήσαν πιο εύκολα. Δυο ηρωίδες δύο αφηγήσεις παράλληλες, με τα κεφάλαια εναλλάξ, ώστε να υπάρχει το ενδιαφέρον. Ένα κεφάλαιο με την αφήγηση της μητέρας, ένα κεφάλαιο με την αφήγηση της χαρισματικής οκτάχρονης, που έχοντας και μειωμένο λεξιλόγιο, γίνεται ακόμα πιο περιγραφική.
Μου άρεσε η ιδέα: Χαρισματικό κορίτσι, απαγωγή, ταξίδι της μικρής σε άλλη ήπειρο (από Αγγλία στις ΗΠΑ) στο πλευρό ενός άντρα που την εκμεταλλεύεται ως παιδί-θαύμα με θεραπευτικές ικανότητες και ατελείωτες περιγραφές: Η επιμονή της μικρής να μην αλλάξει το όνομά της, να μην αλλοτριωθεί από τα νέα ήθη και έθιμα. Επιμονή και υπομονή από τη μητέρα της Μπεθ, που πιστεύει ότι η μικρή Κάρμελ ζει και έτσι αγωνίζεται για την ανεύρεσή της.
Το κακό με τη δημιουργική γραφή και τον τρόπο που την εκμεταλλεύονται οι καλοί γραφιάδες της μυθοπλασίας, είναι αυτό που περιγράφεται στο εξώφυλλο του βιβλίου, μέσα σε κόκκινη στάμπα: «Υπέροχα γραμμένο και απρόβλεπτο, μετά βίας συγκρατήθηκα να μην πηδήξω τις σελίδες για να δω τι έγινε στο τέλος». Υπογραφή, «Rosamund Lupton, συγγραφέας». Ε, λοιπόν, εγώ δεν συγκρατήθηκα και αυτοαναγορεύθηκα σε «αναγνώστη δημιουργικής ανάγνωσης». Υπάρχουν περιγραφές καταστάσεων και τοπίων στην αφήγηση, που κατά την κρίση μου, δεν προσθέτουν στοιχεία στην εξέλιξη του μύθου. Κατά συνέπεια, πηδούσα σελίδες και το μυθιστόρημα το τελείωσα σε δυο μέρες (εκτελώντας και άλλες εργασίες, βέβαια).
Διάβασα, επίσης, ότι από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του, έχει προκαλέσει τεράστια αίσθηση και ήδη συζητιέται έντονα η κινηματογραφική του μεταφορά. Θα την περιμένω και αυτή με ενδιαφέρον.