Ψάχνοντας τον Sugarman (Searching for Sugarman)

Ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με δομή θρίλερ μυθοπλασίας, για τον Σίξτο Ροντρίγκεζ, ένα τραγουδιστή που ήταν διάσημος στην Αυστραλία και τη Νότιο  Αφρική, αλλά άγνωστος στην Αμερική απ’ όπου ξεκίνησε.

Ο Σίξτο Ροντρίγκεζ στην δεκαετία του ’70, υπήρξε το μεγαλύτερο ροκ είδωλο της Αμερικής κι όμως δεν έγινε ποτέ γνωστός. Σήμερα, στα 70 του χρόνια και μετά από την τεράστια επιτυχία του ντοκιμαντέρ «Ψάχνοντας τον Sugarman»  η καριέρα του εκτοξεύεται και δίνει συναυλίες σε όλον τον κόσμο.
Για τον ίδιο, υπάρχουν πληροφορίες, τόσο στο δελτίο τύπου, όσο και στη Wikiipedia, για το ντοκιμαντέρ μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι ό,τι καλύτερο έχω δει ως βιογραφία και μάλιστα ενός καλλιτέχνη, που δεν υπήρξε ευρύτερα γνωστός.

Ο συνήγορος (The counselor)

Σε αντίθεση με το πρόσφατο «Gravity» του Αλφόνσο Κουαρόν, στο οποίο ο τίτλος ανταποκρίνεται στην τελευταία σκηνή της ταινίας, κατά την οποία η ηρωίδα διαπιστώνει ότι η ύπαρξή της, οφείλεται και στο γεγονός ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της, όρθια, παρά την βαρύτητα που τη δυσκολεύει στο περπάτημα, στο «Συνήγορο», ο τίτλος ανταποκρίνεται στην σκηνή της έναρξης, όπου έχουμε έναν απόλυτα ερωτευμένο δικηγόρο, που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει γύρω του. Όπως η βαρύτητα απουσιάζει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας του Κουαρόν, έτσι και ο έρωτας είναι απών σε όλη την υπόλοιπη ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ, όπου οι ήρωές της αδιαφορούν για όλους και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία.

Ο εξαιρετικός Μάικλ Φασμπέντερ ως Συνήγορος, αρραβωνιασμένος με την Πενέλοπε Κρουζ,  είναι

Thor 2: Ο σκοτεινός κόσμος (Thor 2: The dark world)

Μετά από την κριτική της ταινίας After Earth, είχα λάβει mail από έναν αναγνώστη του Myfilm, ηλικίας 15 ετών, που μου έγραφε, γιατί την είχα χαρακτηρίσει άξια τριών αστέρων (στα 10), ενώ εκείνου του άρεσε... Εκείνο το μήνυμα, με είχε ωθήσει, γράφοντας αργότερα την κριτική για το «Δαχτυλίδι της φωτιάς» (4 στα 10 αστέρια), να γράψω ότι εάν είσαι πάνω από 18 «η ταινία εξελίσσεται σε μια βαρετή και θορυβώδη υπερπαραγωγή με απόλυτα προβλέψιμο τέλος». Σκέφτομαι λοιπόν τώρα, ότι δεν πρέπει να επανέλθω στα ίδια και τα ίδια, αλλά αμφιβάλω αν θα τα καταφέρω.

Ο Θορ, ήρωας της σκανδιναβικής μυθολογίας, όπως αποδόθηκε (για δεύτερη μάλιστα φορά) δεν «κολλάει» στην ιδιοσυγκρασία μας. Όχι μόνο σε εμάς τους Έλληνες με την πλούσια και ανθρωποκεντρική μυθολογία, αλλά ούτε και στους λοιπούς Δυτικούς, που έχουν συνηθίσει τους Superman, Batman, Spiderman, κλπ.

Ο Αδάμαστος: Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα

Είδα την ταινία την πρώτη μέρα προβολής της στο ΙΝΤΕΑΛ και παρατήρησα τους - νέους ως επί το πλείστον - θεατές στο τέλος της βραδινής, που εγκατέλειπαν την αίθουσα ενθουσιασμένοι. Με δεδομένο το γεγονός ότι το ο κινηματογράφος του φανταστικού απευθύνεται σε ένα περιορισμένο κοινό θεώρησα θετική την ανταπόκριση του κόσμου. Ήταν η πρώτη φορά άλλωστε που έβλεπαν ελληνική ταινία «ηρωικής φαντασίας»… 
Προσωπικά, άφησα την αίθουσα με ανάμικτα συναισθήματα. Παρακολούθησα την ταινία με πρώτο κριτήριο αυτό που επικαλούμαι πάντα: ο κινηματογράφος είναι για μένα πρώτα διασκέδαση και μετά ψυχαγωγία (αγωγή της ψυχής) και με δεύτερο κριτήριο ότι δεν με ενδιαφέρει τι έχει γραφτεί προηγουμένως για ένα φιλμ. Είχα να κάνω δε, με μια ταινία πολύ χαμηλού προϋπολογισμού (μόλις 10.000 ευρώ).

Ο εχθρός μου

Επιτέλους, μετά από αρκετό καιρό, είδα μια ελληνική ταινία που ασχολείται με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Και έχει suspense, έχει δράση, χωρίς να είναι ταινία δράσης, αλλά ένα δράμα χαρακτήρων, με φόντο μια Αθήνα στενόχωρη και μια κοινωνία πολυσυλλεκτική και απρόσωπη.

Ο κεντρικός ήρωας, ο Κώστας Στασινός που ήρθε κάποτε στην Αθήνα σπούδασε γεωπόνος, παντρεύτηκε, πήρε δάνειο και απόκτησε σπίτι, έκανε δυο παιδιά και διάγει μια ήρεμη ζωή χωρίς εξάρσεις, κουμαντάροντας την οικογένεια με τις παραδοσιακές αρχές. Όλα κινούνται ομαλά, μέχρι ένα βράδυ που μπουκάρουν σπίτι του τέσσερις μασκοφόροι, τους δένουν και τους φιμώνουν όλους, βιάζουν την κόρη, ρημάζουν το σπίτι, παίρνουν τις οικονομίες του Κώστα και αφήνουν πίσω τους υλικά και ψυχικά συντρίμμια.

Σ' αγαπώ (How I live now)

Μια ταινία που σε συναρπάζει από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, με  θέμα τον έρωτα δύο ανέμελων παιδιών, ο οποίος διακόπτεται από μια πυρηνική καταστροφή. Μια καταστροφή, που προέρχεται από τη δράση τρομοκρατών (γενικώς και αορίστως), η οποία όμως επιδρά στον ψυχισμό ιδιαίτερα της νεαρής ηρωίδας (άψογη η ερμηνεία της Σάουορς Ρόναν ως Ντέιζι και προσέξτε τις εκφράσεις της από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας), που καταλήγει να τρέχει μόνη της στα δάση και τα βουνά μαζί με τη μικρότερη ξαδέρφη της, πρώτα για να επιβιώσουν και ύστερα για να βρει τον αγαπημένο της.

Αποπνικτική ατμόσφαιρα, άγχος και αγωνία για τις μικρές πρωταγωνίστριες. Σοκαριστικές σκηνές από την αιφνιδιαστική τους ωρίμανση, το πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση (να, που υπάρχουν και άλλοι τρόποι εκτός από αυτόν της Αντέλ, για να δείξει ο σκηνοθέτης την «αναζήτηση της αυτογνωσίας»).

Ο αυτοκράτορας (Emperor)

Παρά την προθεσμία που θέτει η Ουάσιγκτον στους επικεφαλής στρατιωτικούς των στρατευμάτων κατοχής της Ιαπωνίας για την εύρεση λύσης στο θέμα «αθώος ο αυτοκράτωρ ή ένοχος για εγκλήματα πολέμου», ο ρυθμός της εξέλιξης είναι πολύ αργός και οι σκηνές του αισθήματος του κεντρικού ήρωα με μια γιαπωνέζα, είναι περισσότερες του δέοντος, για ένα φιλμ που θέλει να χαρακτηρίζεται «ιστορική περιπέτεια».

Βέβαια ο σκηνοθέτης καταφέρνει να αναδείξει μέσα από τις παρασκηνιακές κινήσεις του κεντρικού ήρωα, τον κώδικα τιμής των γιαπωνέζων και την τελείως διαφορετική νοοτροπία τους, απέναντι σε θέματα ζωής και θανάτου, απονομής δικαιοσύνης και εκδίκησης, αλλά ως εκεί. Οι εικόνες που παρακολουθούμε είναι αντάξιες μιας τυπικής «πολεμικής» ταινίας. Γενναίοι, αποφασιστικοί, αδέκαστοι, Αμερικανοί και σιωπηλοί, μυστηριώδεις, ανεξερεύνητοι και ύπουλοι Ιάπωνες. Ο θεατής όμως, δεν παύει να διατηρεί την εντύπωση ότι παρακολουθεί μια ιστορία αγάπης, με φόντο τα πραγματικά γεγονότα της εποχής.

Εγώ κι εσύ (Io e te)

Ακούς για μια ταινία με θέμα τη μετάβαση από την εφηβεία στην ωριμότητα με  σκηνοθέτη τον  Μπερτολούτσι (του «Τελευταίου ταγκό στο Παρίσι» και του «La Luna») και περιμένεις ένα τολμηρό φιλμ εκρηκτικών σχέσεων. Αντί αυτού όμως παρακολουθείς μια light ιστορία δύο παιδιών που αντιμετωπίζουν πραγματικά προβλήματα, τα οποία λύνονται με ακόμα ευκολότερο τρόπο.

Ο έφηβος Λορέντζο που είναι εσωστρεφής, αλλά και καλό παιδί, κάνει την επανάστασή του, με το να μην πάει εκδρομή στα χιόνια με το σχολείο του και απομονώνεται στο υπόγειο τις αντίστοιχες μέρες για να κάνει τη ζωή του, όπως αυτός θέλει. Από την άλλη, η ετεροθαλής και μεγαλύτερη αδερφή του Ολίβια, κατεβαίνει στο ίδιο υπόγειο για να κρυφτεί μερικές μέρες σε μια προσπάθεια απεξάρτησης από τα ναρκωτικά.

Η συνάντησή τους, η οποία στην αρχή θα τους φέρει σε σύγκρουση, θα εξελιχθεί σε σχολείο.

Miss Violence

Το Κωσταλέξι, ένα χωριό έξω από τη Λαμία έγινε παγκόσμια γνωστό, όταν στις 7 Νοεμβρίου 1978, οι πόρτες στο ισόγειο ενός σπιτιού άνοιξαν και μια ομάδα αστυνομικών και δημοσιογράφων ήρθε αντιμέτωπη με ένα θέαμα που δύσκολα θα ξεχνούσε. Μια 47χρονη πλέον γυναίκα αντίκριζε τον ήλιο για πρώτη φορά, μετά από 29 ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού της σ' ένα μικρό δωμάτιο. Η φρικτή ιστορία της ξεκινούσε από τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Η έφηβη τότε Ελένη, γόνος «εθνικόφρονος οικογενείας», έκανε κάτι που φάνταζε έγκλημα στην μικρή και κλειστή κοινωνία του χωριού: Φήμες την ήθελαν να διατηρούσε ερωτική σχέση με τον δάσκαλο του χωριού, ο οποίος συν τοις άλλοις, φερόταν να είχε προσχωρήσει στις τάξεις των κομμουνιστών. Η γονείς της και τα τρία αδέλφια της, μπροστά σ' αυτήν την ντροπή, έδρασαν άμεσα κι αποφασιστικά. Φυλάκισαν την Ελένη στο ισόγειο του σπιτιού. Το πιο λυπηρό δε, ήταν πως πολλοί συγχωριανοί γνώριζαν τι συνέβαινε, αλλά κανείς δεν τολμούσε να κάνει έστω και ανώνυμη καταγγελία, ακόμα κι όταν πέρασαν τα χρόνια. Έκτoε, ο όρος «Κωσταλέξι» είναι συνώνυμος με τον βίαιο αποκλεισμό ενός προσώπου, την απάνθρωπη συμπεριφορά εναντίον του, τη μιζέρια και την αθλιότητα. Επίσης, χρησιμοποιείται δίκην κουτσομπολιού, για να χαρακτηρισθεί μια οικογένεια «κλειστή», «αντικοινωνική».
Ως κινηματογραφικό όρο, δεν θυμάμαι να τον είχα χρησιμοποιήσει πριν την ταινία «Κυνόδοντας» (2009) και τον είχα επαναλάβει το 2011 με αφορμή την προβολή της μεξικανικής «Το κάστρο της αγνότητας» (1973). Οι δύο αυτές ταινίες (σαν από καρμπόν), είχαν θέμα τον εγκλεισμό-αποκλεισμό

Machete: Η επιστροφή (Machete kills)

Ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ γνωστός για τις γεμάτες βία και δράση ταινίες του, επιστρέφει αυτή τη φορά με μια περιπέτεια που, όπως πάντα, θυμίζει Ταραντίνο. Επιστρατεύει το μισό Χόλιγουντ και μοιράζει ρόλους, με τους οποίους οι πρωταγωνιστές φαίνεται να διασκεδάζουν. Ιδιαίτερα ο Μελ Γκίμπσον στο ρόλο του κακού της ταινίας και ο Τσάρλι Σιν στο ρόλο του Πορέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Θα χαροποιήσει τους φίλους του Ροντρίγκεζ και αυτού του κινηματογραφικού είδους
Υπόθεση: Ο πρόεδρος της Αμερικής, επιστρατεύει τον πρώην ομοσπονδιακό πράκτορα Ματσέτε, για μια αποστολή αδύνατη για οποιονδήποτε άλλο θνητό- πρέπει να εντοπίσει και να εξολοθρεύσει έναν παρανοϊκό εκατομμυριούχο έμπορο όπλων, που σχεδιάζει να σκορπίσει τον πόλεμο και την αναρχία σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ
Με τους: Άμπερ Χερντ, Ντάνι Τρέχο, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Ντέμιαν Μπισίρ, Μελ Γκίμπσον, Σοφία Βεργκάρα, Τζέσικα Άλμπα, Λέιντι Γκάγκα, Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ, Άλεξ Βέγκα, Βανέσα Χάτζενς και σε έκτακτες εμφανίσεις Αντόνιο Μπαντέρας, Μελ Γκίμπσον και Τσάρλι Σιν.

Προβάλλεται από 31/10/2013

(Δημοσιεύτηκε στην Αμαρυσία)