Τον Άλαν Άρκιν, που πέθανε τις προάλλες σε ηλικία 89 ετών (είχε γεννηθεί 26 Μαρτίου 1934) τον θυμάμαι περισσότερο στην ταινία «Κατς 22» (Catch-22, 1970), στην «Οικόπεδα με Θέα» (Glengarry Glen Ross, 1992), στην «Γκάττακα» (Gattaca, 1997), καθώς και στην «Little Miss Sunshine», για την οποία κέρδισε το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου το 2006. Ήταν γνωστός επίσης, και από τη συμμετοχή του σε ταινίες όπως οι: «Έρχονται οι Ρώσοι» (The Russians Are Coming, the Russians Are Coming, 1966) που ήταν και η πρώτη του, για την οποία υπήρξε υποψήφιος για Όσκαρ, «Περίμενε Μέχρι Να Νυχτώσει» (Wait Until Dark, 1967), «Ο Πόνος της Σιωπής» (The Heart is a Lonely Hunter, 1968) για την οποία είχε κερδίσει υποψηφιότητα για Όσκαρ, «Οι Συμπέθεροι» (The In-Laws, 1979), «Ο Ψαλιδοχέρης» (Edward Scissorhands, 1990) και «Μάρλεϊ, ένας Μεγάλος Μπελάς» (Marley & Me, 2008).
Ο Άρκιν είχε ξεκινήσει την καριέρα του στην υποκριτική στα τέλη της δεκαετίας του 1950, εμφανιζόμενος σε παραστάσεις off Broadway και αργότερα κάνοντας το ντεμπούτο του on Broadway το 1961. Απέκτησε αναγνώριση για την ερμηνεία του στο θέατρο, που οδήγησε σε ευκαιρίες στον κινηματογράφο. Μπορούσε να υποδύεται κωμικούς και δραματικούς ρόλους με την ίδια ευκολία και το βλέμμα του ήταν πάντα εκφραστικό και διεισδυτικό με μια τάση προς την ειρωνεία.
Πέρα από την κινηματογραφική του δουλειά, είχε συμμετάσχει επίσης σε τηλεοπτικές σειρές. Εκτός από τη Μέθοδο Κομίνσκι που προαναφέρθηκε, πρωταγωνίστησε στη σειρά «Harry» (1987) και είχε εμφανίσεις σε εκπομπές όπως «Northern Exposure» και «The West Wing».
