Mommy

Υπόθεση: Μια δυναμική χήρα αναγκάζεται να επωμιστεί μόνη της όλο το βάρος της ευθύνης του ταραχοποιού, υπερκινητικού και συχνά βίαιου 15χρονου γιου της. Καθώς οι δυο τους προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα ζώντας κάτω από την ίδια στέγη και παλεύοντας να ανταποκριθούν στις καθημερινές προκλήσεις και στις απρόβλεπτες ανάγκες του σπιτικού τους, που δοκιμάζουν διαρκώς τη σχέση τους, η Κάιλα, η παράξενη νεοφερμένη γειτόνισσα από το απέναντι σπίτι, προσφέρει καλοπροαίρετα τη βοήθειά της. Καθώς η παρουσία της στη ζωή τους γίνεται ολοένα και πιο έντονη, σταδιακά οι τρεις τους μοιάζουν να βρίσκουν μια νέα αίσθηση ισορροπίας, και μαζί ανακτούν τις ελπίδες τους για το μέλλον.Ένα δυνατό φιλμ για τη μητρότητα και τις σχέσεις, με υποψία μυστήριου και τρεις πολύ καλές ερμηνείες.

Κριτική: Ο έφηβος Στιβ, με τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και την υπερκινητικότητα, που κανένα ίδρυμα δεν τον δέχεται, είναι ένας χαρακτήρας δύσκολα αναγνώσιμος και οι εναλλαγές των χαρακτηριστικών στο πρόσωπο του εξαιρετικού Αντουάν-Ολιβιέ Πιλόν, διαδέχονται η μια την άλλη με τέτοιες ταχύτητες, που στην αρχή της ταινίας νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με θρίλερ βασισμένο σε ψυχοπαθή (αν δεν ξέρεις τον Ξαβιε Ντολάν και τους κοινωνικούς προβληματισμούς του).

1001 Γραμμάρια - 1001 Grams

Υπόθεση: Πολλοί μπορεί να μη το γνωρίζουν, αλλά σε κάθε χώρα φυλάσσεται κάτω από ειδικές συνθήκες ώστε να μην αλλοιώνεται το βάρος του, ένα πρότυπο χιλιόγραμμο, το γνωστό μας κιλό. Το πρότυπο αυτό συνιστά τη μονάδα αναφοράς και μέτρησης του βάρους. Όταν η αυστηρή, γοητευτική αλλά και μοναχική Νορβηγίδα επιστήμονας Μαρίε συμμετέχει στο τακτικό ετήσιο παγκόσμιο συνέδριο στο Παρίσι σχετικά με την ακριβή μέτρηση του πρότυπου χιλιόγραμμου, η ζωή της αποκλίνει από την κανονική της ρουτίνα. Θα αναγκαστεί λοιπόν να «ζυγίσει» με ακρίβεια τις προσωπικές της απογοητεύσεις και επιθυμίες με την ευκαιρία για αγάπη και μια διαφορετική στάσης ζωής.

Κριτική: Μετά της «Ιστορίες κουζίνας», για άλλη μια φορά ο Μπεντ Χάμερ, δίνει στη σχέση μεταξύ επιστήμης και ανθρώπινων συναισθημάτων. Αυτή τη φορά, όχι μέσα από τη μελέτη για την τυποποίηση των συσκευών κουζίνας, αλλά μέσα από την επιβεβαίωση της ακρίβειας του «επίσημου μέτρου του χιλιόγραμμου» της Νορβηγίας, το οποίο φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού σε στιβαρό χρηματοκιβώτιο.

Araya

Υπόθεση: 24 ώρες στη ζωή των εργατών σε μια  από τις πιο στέρφες περιοχές του κόσμου, όπου οι άνθρωποι από το 1500 βασίζονταν αποκλειστικά σε αυτά που τους έδινε η θάλασσα: αλάτι και ψάρια. 24 ώρες που διήρκησαν 450 χρόνια. 24 επαναλαμβανόμενες  ώρες από τη ζωή των κατοίκων της Araya. Η ζωή των Salineros πριν την έλευση της βιομηχανικής επανάστασης.

Κριτική: Η Αράγια είναι μια απομεμακρυσμένη περιοχή της νοτιοανατολικής Βενεζουέλας, σήμερα τουριστικό αξιοθέατο, με ένα τεράστιο κάστρο που είχε κτισθεί στην άκρη της ομώνυμης χερσονήσου, προς την Καραϊβική, προκειμένου να κρατάει μακριά τους πειρατές της Καραϊβικής, μιας και οι Ισπανοί πρωτοπόροι κατακτητές είχαν ανακαλύψει ότι από τα κοχύλια μπορούσαν να βγάζουν μαργαριτάρια.

Σ’ αυτόν τον ξερότοπο και αφού τα μαργαριτάρια είχαν εξαντληθεί, από το 1500 και μέχρι το 1950 περίπου, που επέλασε η… ανάπτυξη, οι λιγοστοί κάτοικοι της περιοχής ζούσαν αποκλειστικά από τα προϊόντα της θάλασσας: Τα ψάρια και το αλάτι.

Η Μαργκό Μπενασεράφ, με ωμό ρεαλισμό και με σημασία στη λεπτομέρεια, αποτυπώνει 24 ώρες

Οι Εκδικητές: H εποχή του Ultron - Avengers: Age of Ultron

Υπόθεση: Μετά την καταστροφή της S.H.I.E.L.D., ο Τόνι Σταρκ επανεκκινεί ένα πρόγραμμα με ειρηνικό σκοπό, δημιουργώντας τον Ούλτρον, ένα εξελιγμένο ρομπότ που, όμως, διακατέχεται από ιδέες μεγαλείου. Σύντομα, ο Ούλτρον θα στραφεί εναντίον της ανθρωπότητας και εναπόκειται στους Εκδικητές να σταματήσουν την πραγματοποίηση των σατανικών σχεδίων του.

Κριτική: Η επιτυχημένη συνταγή «όλοι οι ήρωες της Marvel σε ένα» συνεχίζεται. Όχι μόνο με τη συμμετοχή γνωστών και καλών ηθοποιών, αλλά και με το γνωστό μύθο (που ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια από την Μαίρη Σέλεϋ και τον Φρανκενστάιν της), που θέλει το δημιούργημα να στρέφεται κατά του δημιουργού του.

Τομέας δώδεκα

Βλέποντας προ ημερών την ταινία «Child 44» του Ντανιέλ Εσπινόζα, που είναι γυρισμένη με φόντο τη δεκαετία του ’50 την εποχή του Στάλιν και της οποίας η ιστορία επικεντρώνεται γύρω από ένα μέλος της Σοβιετικής αστυνομίας, ο οποίος προσπαθεί να διαλευκάνει υποθέσεις από δολοφονίες παιδιών, θυμήθηκα το μυθιστόρημα που είχα διαβάσει στην αρχή του 2015 με τίτλο «Τομέας δώδεκα» του William Ryan (εκδόσεις Διόπτρα).

Στην ταινία, η επιμονή του αστυνομικού είχε ως αποτέλεσμα τον υποβιβασμό του και ενώ οι έρευνες συνεχίζονταν με τη βοήθεια της συζύγου του, οι εξελίξεις οδηγούσαν σε μεγαλύτερα κυβερνητικά εμπόδια που προέρχονταν από την κορυφή της ηγεσίας του κόμματος.

Στο βιβλίο, η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται πάλι επί κυριαρχίας Στάλιν, έχουμε ένα διάσημο επιστήμονα που βρίσκεται νεκρός, με μια σφαίρα στο κεφάλι, σε απόσταση αναπνοής από το Κρεμλίνο και ο κεντρικός ήρωας Κόρολεφ αναλαμβάνει να βρει το δολοφόνο.

Εκλογές ή δημοψήφισμα;

Και επειδή πολλά λέγονται και άλλα τόσα γράφονται περί δημοψηφίσματος ή εκλογών κατά τον Ιούνιο (υπολόγισαν και την ημερομηνία), καλό είναι να ξέρουν οι μικρότεροι που δεν τους έχει ξανατύχει, ότι σε ένα δημοψήφισμα ο λαός καλείται να ψηφίσει με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ σε συγκεκριμένο και σαφέστατο ερώτημα, ώστε να μην μπορεί να πει αργότερα "δεν κατάλαβα", ή "άλλο νόμιζα", ή "μου φαίνεται ότι μας την έφεραν" και τέτοια σχετικά. 

Ένα δημοψήφισμα που θυμάμαι, ήταν όταν επί χούντας ο κόσμος ψήφισε αν θέλει (ναι) τη βασιλεία στη χώρα μας ή αν δεν τη θέλει (όχι). Κοφτά και ξεκάθαρα. 

Δεν ξέρω πως το φαντάζονται σήμερα ορισμένοι το ερώτημα και ούτε θα το βασανίσω. 

Αν πρόκειται όμως να διατυπωθεί με "δημιουργική ασάφεια", όπως είναι της μόδας, να μας λείπει το δημοψήφισμα. Καλύτερο, ένα σαφές και ειλικρινές προεκλογικό πρόγραμμα. 

Τώρα μάλιστα, που τους έχουμε μάθει όλους από την καλή.

Το τίμημα της δόξας - La rançon de la gloire

Υπόθεση: Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, στη μικρή Ελβετική πόλη Βέβυ. Ο 40χρονος Έντυ μόλις έχει αποφυλακιστεί και κάνει μια συμφωνία με το φίλο του τον Οσμάν: μπορεί να μένει μαζί του εφ’όσον φροντίζει την 7χρονη κόρη του, όσο η μητέρα της βρίσκεται στο νοσοκομείο. Είναι Χριστούγεννα, αλλά η φτώχεια έχει κάνει τον Έντυ πικρόχολο. Τότε είναι που ανακοινώνεται ο θάνατος του Τσάρλι Τσάπλιν, κι αποκαλύπτεται η μυθική περιουσία του. Ο Έντυ αρχίζει να ονειρεύεται κι έχει μια τρελή ιδέα: αν έκλεβε το πτώμα και ζήταγε λύτρα;

Κριτική: Δύο φίλοι, περιθωριακοί εκ των οποίων μάλιστα ο ένας, άρτι αποφυλακισμένος, θεωρούν ότι θα πιάσουν τη καλή, εάν κλέψουν το φέρετρο με τη σορό του Τσάρλι Τσάπλιν και ζητήσουν λύτρα για την επιστροφή του. Το επιχειρούν και το αποτέλεσμα είναι μια ταινία φόρος τιμής στις βωβές κωμωδίες του Τσάπλιν.

Αναρχία - Anarchy – Cymbeline

Υπόθεση: Μια μοντέρνα εκδοχή του «Κυμβελίνου», έργου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, που απεικόνιζε την ζήλια, την αγάπη και την προδοσία στην αυλή του Βρετανού Βασιλιά.

Κριτική: Πριν αρκετά χρόνια, ο Μπαζ Λούρμαν τοποθέτησε τους ήρωες του δράματος «Ρωμαίος και Ιουλίετα» στη σύγχρονη εποχή (1996), διατηρώντας τους στίχους του Σαίξπηρ με δύο φαμίλιες, σχεδόν μαφιόζικες, που χρησιμοποιούσαν μάλιστα και φανταχτερές λιμουζίνες και περίστροφα. Επίσης, και ο Κένεθ Μπράνα το 1996 μας είχε χαρίσει τον Άμλετ του Σαίξπηρ, με ντεκόρ και κοστούμια που παρέπεμπαν σε μια εποχή κοντά στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θέλω να πω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ένας σκηνοθέτης τολμά να αποδώσει ένα δράμα ή μια τραγωδία του Σαίξπηρ στα «καθ’ ημάς» και τολμώ να πω ότι αυτή η ταινία του Μάικλ Αλμερέιντα, μόνον με τις δυο προαναφερθείσες μπορεί να συγκριθεί. Διατηρεί το στίχο, κατά το δυνατόν, του δραματουργού, αλλά τοποθετεί την υπόθεση στη σύγχρονη εποχή. Είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση.

Πρωταθλητές με ψυχή - McFarland, USA

Υπόθεση: 1987. Ο προπονητής Jim White (Kevin Costner) αναλαμβάνει τη σχολική ομάδα στίβου της McFarland, μιας μικρής καλιφορνέζικης πόλης, όπου ζουν κυρίως Λατινοαμερικανοί. Επαγγελματικά δεν έχει άλλη επιλογή από το να τα καταφέρει σε μια κοινότητα που δεν έχει καμία σχέση με ό,τι ήξερε μέχρι τότε. Οι καταπληκτικές επιδόσεις των αγοριών, αλλά και η αλληλεγγύη μεταξύ τους, τον εντυπωσιάζουν και ο προπονητής White θα βάλει τα δυνατά του και θα καταφέρει να απογειώσει την ομάδα. Στην πορεία, ο Jim και η οικογένεια του θα ανακαλύψουν ότι αυτή η μικρή και τόσο διαφορετική κοινότητα είναι το σπίτι που πάντα έψαχναν.

Κριτική: Τυπική και κλασσικά οικογενειακή ταινία με κεντρικό μήνυμα τη δύναμη της θέλησης, με τον Κέβιν Κόστνερ στο ρόλο του τυπικού, επίσης, ενσαρκωτή του αμερικανικού ονείρου.

Ο χορός της πραγματικότητας - La danza de la realidad

Υπόθεση: Ένα αγόρι γεννιέται το 1929 στην Τοπκαπίλα, μια μικρή παραλιακή πόλη στην άκρη της Χιλιανής ερήμου. Μεγαλώνοντας μέσα σε μια ξεριζωμένη οικογένεια, το αγόρι θα γνωρίσει από νωρίς τη γοητευτική γραμμή ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα και θα επιλέξει να ζήσει ακριβώς εκεί. Το αγόρι το λένε Αλεχάντρο Xοντορόφσκι και, προχωρώντας, θα γίνει σπουδαίος σκηνοθέτης. O θρυλικός δημιουργός cult αριστουργημάτων όπως το «Santa Sangre» ή το «El Topo» κάνει την πρώτη του ταινία μετά το «Rainbow Thief» του 1990, τη λανσάρει στο Φεστιβάλ Καννών και τη βαφτίζει αυτοβιογραφική – παρότι είναι γεννημένη μέσα από την πιο δημιουργική, φελινική φαντασία του. Οποιος έχει, έστω μια φορά, βυθιστεί στο μαγικό, ονειρικό σύμπαν του σπουδαίου Χιλιανού μαέστρου, θα ενθουσιαστεί μ’ αυτήν την ευκαιρία να ξανακάνει το παραμυθένιο ταξίδι. Οι υπόλοιποι, απλώς θα γνωρίσουν μια ιδιοφυία 

Κριτική: Σουρεαλισμός και πολιτική-θρησκεία-οικογένεια, πασπαλισμένα με ολίγη από φιλοσοφία και μυστικισμό. Αυτός είναι ο κόσμος του Αλεχάντρο Xοντορόφσκι. Τελεία και παύλα και «ή το παίρνεις ή το αφήνεις». Δεν υπάρχουν μέσες λύσεις. Άλλωστε, «οι ταινίες είναι μια ψευδαίσθηση, αλλά πρέπει να είναι η πιο όμορφη ψευδαίσθηση», όπως λέει και ο ίδιος.