Hobbit: Ένα αναπάντεχο ταξίδι

Όσοι απόλαυσαν την τριλογία του Πίτερ Τζάκσον (πάνω στο μυθιστόρημα «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών», που ήταν ένα μυθιστόρημα εμπνευσμένο και επηρεασμένο από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο είχε συμμετάσχει και σχολιάσει ο Τζ. Ρ.Ρ. Τόλκιν) και είχαν βρει αλληγορικές σκηνές γύρω από την προσπάθεια αλληλοεξόντωσης των ανθρώπων με πρωτόγνωρα για την εποχή εκείνη μέσα, θα απογοητευτούν από την ταινία Hobbit, η οποία στο κάτω-κάτω προηγείται των ιστοριών του Άρχοντα.

Οι ώριμοι –ηλικιακά και διανοητικά- θεατές που υπήρξαν φίλοι του Τόλκιν, στην τριλογία του κινηματογραφικού «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν εκτός από τις ερμηνείες των ηθοποιών, τα άρτια ψηφιακά εφέ και τα πάμπολλα μηνύματα, για τη φιλία, την αυτοθυσία, τον αγώνα εναντίον του Κακού με κάθε τρόπο και ταυτόχρονα τα μηνύματα για το ρατσισμό, για τη μη χρήση των πυρηνικών και για το σεβασμό του περιβάλλοντος (το Δαχτυλίδι παραπέμπει σ’ αυτό της ατομικής βόμβας και οι διάφορες φυλές –άλλες όμορφες και άλλες δύσμορφες- παραπέμπουν στην αποδοχή ή όχι του διαφορετικού και στην ομαδοποίησή τους, τη συμπόρευση και μετανάστευση προς κάποιο καλύτερο τόπο), αυτοί λοιπόν οι θεατές, δεν θα τα βρουν αυτά στο Hobbit, αλλά ούτε και κάτι καινούργιο.

Η ταινία Hobbit είναι άρτια τεχνικά (ο Πίτερ Τζάκσον αποδεικνύεται μάστορας σ’ αυτό και αν είχαμε δει στη δημοσιογραφική προβολή, την κόπια των 48 καρέ ανά δευτερόλεπτο, θα είχαμε και επ’ αυτού κάποια άποψη), αλλά αυτή τη φορά πάσχει από ιστορία και αφήγηση, αφού η πρώτη ώρα από την τρίωρη σχεδόν διάρκεια, αναλώνεται σε ένα μεγάλο Τίποτα. Είναι σαν ένα παραμύθι για μικρά παιδιά, αν και τα παραμύθια έχουν μια δομή.. Είναι μια κατά το ήμισυ παιδική ταινία, η οποία στους μεγαλύτερους ηλικιακά και ωριμότερους θεατές, δεν έχει να προσφέρει τίποτα παραπάνω από την τριλογία του Άρχοντα, όπου αν ήθελες μπορούσες να παρομοιάσεις τον Σάουρον και τον Σάρουμαν με τους Χίτλερ και Στάλιν αντίστοιχα, αφού ο Τόλκιν ενώ είχε συμμετάσχει στον Α’  Παγκόσμιο Πόλεμο και μάλιστα στην πιο αιματηρή μάχη στο Somme της Γαλλίας, έγραψε το μυθιστόρημά του, κατά τη διάρκεια του Β’  Παγκοσμίου Πολέμου. Και δεν ξεχνάω, βέβαια, τον έμμεσο σχολιασμό του πάνω στη βιομηχανική επανάσταση και τη χρήση της, για αλληλοεξόντωση του ανθρώπινου είδους (με τις μηχανές που ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, αλλά και τη συμβολή τους στη ρύπανση του περιβάλλοντος).

Αν πρέπει να κρίνει κάποιος το Hobbit, δεν μπορεί να αποφύγει το χαρακτηρισμό του, ως παιδικό φιλμ (και το βιβλίο άλλωστε ήταν ανώριμο σε σχέση με τον Άρχοντα). Είναι μια ταινία, με έξοχη φωτογραφία και καταπληκτικά ψηφιακά και ηχητικά εφέ, μια ταινία που σε «στέλνει» σε άλλους κόσμους, αλλά δεν παύει να είναι βαρετή, διότι δεν προσφέρει το κάτι παραπάνω από τον Άρχοντα, που τελικά έγραψε ιστορία.
Υπόθεση: Η πρώτη ταινία της τριλογίας διηγείται την ιστορία της Μέσης Γης, 60 χρόνια πριν από τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Ο κινηματογραφικός φακός ακολουθεί τον Μπίλμπο Μπάγκινς στις περιπέτειές του, ο οποίος αποφασίζει να σώσει το βασίλειο του Έρεμπορ από τον τρομερό δράκο Νοσφιστή. Με την απρόσμενη βοήθεια του Γκάνταλφ του Γκρίζου, ο Μπίλμπο ακολουθεί μια ομάδα δεκατριών νάνων, της οποίας επικεφαλής είναι ο θρυλικός πολεμιστής, Θόριν Δρύασπις. Το ταξίδι τους θα τους οδηγήσει στην Ερημιά, σε επικίνδυνους τόπους γεμάτους Τελώνια, Ορκ, φονικούς λύκους και μάγους. Για να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους που βρίσκεται στην Ανατολή, στο Μοναχικό Βουνό, πρέπει πρώτα να καταφέρνουν να βγουν ζωντανοί από τις σήραγγες των τελωνίων... Εκεί όμως, ο Μπίλμπο θα συναντήσει το πλάσμα, που θα αλλάξει τη ζωή του για πάντα... το Γκόλουμ. Στις όχθες μιας υπόγειας λίμνης, ο Μπίλμπο Μπάγκινς θα ανακαλύψει ότι διαθέτει επινοητικότητα και θάρρος που ξεπερνά τη φαντασία του, καθώς θα καταφέρει να αποκτήσει το «πολύτιμο» δαχτυλίδι του Γκόλουμ, το οποίο διαθέτει απρόσμενες και χρήσιμες ιδιότητες... Είναι ένα απλό, χρυσό δαχτυλίδι δεμένο άρρηκτα με τη μοίρα της Μέσης Γης, με τρόπους που ο Μπίλμπο δεν μπορεί καν να διανοηθεί.

Σκηνοθεσία: Πίτερ Τζάκσον
Με τους: Ίαν Μακέλεν, Μάρτιν Φρίμαν, Κέιτ Μπλάνσετ, Ορλάντο Μπλουμ, Ίαν Χολμ, Κρίστοφερ Λι, Χούγκο Γουίβινγκ, Ελάιτζα Γουντ, Εβάντζελιν Λίλι, Άντι Σέρκις, Ρίτσαρντ Άρμιτατζ, Τζέφρι Τόμας, Μάικ Μιζράχι

Προβάλλεται από 13/12/2012

(Κριτική μου στο myFilm) 

Η ζωή του Γρηγόρη Λαμπράκη σε ταινία

Το έργο, η ζωή και η πολιτική διαδρομή του Γρηγόρη Λαμπράκη (1912 - 1963) γίνονται ταινία από το συμπολίτη μας Μαρουσιώτη Στέλιο Χαραλαμπόπουλο, έναν σκηνοθέτη με πλούσια φιλμογραφία και βραβεύσεις («Ημερολόγια Καταστρώματος -Γιώργος Σεφέρης», «Ι. Μόραλης», «Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσόα συνάντησε τον Κων/νο Καβάφη», «Υπογραφή»). Η ταινία βρίσκεται, όπως δήλωσε στην Αμαρυσία ο σκηνοθέτης, στο στάδιο του μοντάζ και θα έχει ολοκληρωθεί στο τέλος του 2012.

Ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, εξήγησε στην Αμαρυσία, τι κρατά σαν γνώση και τι απορρίπτει σαν μυθολογία στο ντοκιμαντέρ: «Πάλεψα με τις αντιστάσεις και τις εκπλήξεις του ίδιου του κινηματογραφικού υλικού, οι οποίες γίνονται αντιληπτές στην διαδικασία του μοντάζ».

Ο σκηνοθέτης, με το ντοκιμαντέρ αυτό, προσεγγίζει τις λιγότερο γνωστές πλευρές της προσωπικότητας και της δράσης του, αλλά και της «υπόθεσης Γρηγόρη Λαμπράκη»:

Κάτι σαν έρωτας

Τρυφερή ιστορία, από την οποία προκύπτει ότι τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται εκ πρώτης όψεως και η βίαiη συμπεριφορά, μπορεί να καραδοκεί σε κάθε γωνία.

Οι χαρακτήρες είναι σωστά δομημένοι και μαζί με τις εξαιρετικές ερμηνείες συνθέτουν μια ταινία, που ενώ στο πρώτο μέρος θυμίζει ελληνικό κινηματογράφο δεκαετίας του ’60 (ο μοναχικός ηλικιωμένος καθηγητής φαίνεται να θέλει πραγματικά να βοηθήσει την παραστρατημένη πιτσιρίκα και ο φίλος της δείχνει να έχει «καλό σκοπό»), καταλήγει σε ένα αξιόλογο ψυχογράφημα της ιαπωνικής κοινωνίας που διαθέτει ένα απροσδόκητο τέλος, το οποίο όμως ίσως προοιωνίζει μια νέα αρχή. 

Υπόθεση: Η Akiko είναι μια νεαρή φοιτήτρια από την επαρχία που ζει στο Τόκιο κι εξασφαλίζει τα δίδακτρα της κάνοντας το call-girl. Με αυτή την ιδιότητα θα συναντηθεί με τον ευγενικό και μοναχικό ηλικιωμένο καθηγητή Takashi, ο οποίος την υποδέχεται σπίτι του, της μαγειρεύει, της βάζει ρομαντική μουσική και της φέρεται σαν ερωτευμένος. Η γνωριμία τους θα εξελιχθεί σε μια ιδιαίτερη σχέση.

Σκηνοθεσία: Αμπάς Κιαροστάμι
Με τους: Ριν Τακανάσι, Ταντάσι Οκούμο, Ρίο Κάσε, Ντέντεν

Προβάλλεται από 6/12/12

(Κριτική μου στο myFilm)

The master

Ίσως, στο αμερικανικό κοινό, αυτή η ταινία να έχει μια καταλυτική επίδραση. Πρόκειται ουσιαστικά για μια αποδόμηση όλων αυτών των σωτήρων, που κατακλύζουν την αμερικανική ύπαιθρο (από την εποχή που ζούσα στην Καλιφόρνια, θυμάμαι τον Μπίλι Γκράχαμ κάθε Κυριακή στην τηλεόραση, να ωρύεται μπροστά στο φακό να πείσει το κοινό του, ότι έχει μιλήσει και με τον ίδιο το θεό, προκειμένου να τους σώσει).

Στη χώρα μας, που ευτυχώς ανήκει στην «πεφωτισμένη Ευρώπη», από αυτή την πραγματικά καλοστημένη και αυθεντική (από άποψη ντεκόρ, κοστουμιών και της γενικής ατμόσφαιρας της μεταπολεμικής Αμερικής) ταινία, το μόνο που αποκομίζει ο θεατής, είναι οι πραγματικά εκπληκτικές ερμηνείες του Γιοακίν Φίνιξ και του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Οι άνθρωποι δεν συγκρίνονται.

Αλλά δύο εξαιρετικές ερμηνείες, σε μια ταινία δυο ωρών και κάτι , δεν τη σώζουν από τη φλυαρία και προκαλούν βαρεμάρα. 

Υπόθεση: Με φόντο μια εντυπωσιακή εικονογραφία περιπλανώμενων και ανήσυχων ψυχών στη μεταπολεμική Αμερική, η ταινία “The Master” ακολουθεί το ταξίδι ενός βετεράνου αξιωματικού του Ναυτικού, που επιστρέφει στην πατρίδα μετά τον πόλεμο χωρίς σχέδια για το μέλλον. Κλονισμένος και γεμάτος αβεβαιότητα, γρήγορα θα υποκύψει στη γοητεία του Master, του χαρισματικού ηγέτη μιας θρησκευτικής οργάνωσης ονόματι The Cause, που αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς.

Σκηνοθεσία: Πολ Τόμας Άντερσον
Με τους: Έιμι Άνταμς, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Γιοακίν Φίνιξ, Λόρα Ντερν, Τζέσε Πλέμονς

Προβάλλεται από 6/12/12

(Κριτική μου και στο myFilm)

Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα

• Είναι Τρίτη (27/11/12) πρωί και γράφω ακούγοντας στο ραδιόφωνο, τα αποτελέσματα της περίφημης σύσκεψης του Eurogroup και τις δηλώσεις του πρωθυπουργού και άλλων παραγόντων.

• Και επειδή ζούμε στην εποχή που «ποιείται» επικοινωνία και όχι πολιτική, θυμήθηκα κάτι.

• Είπε ο πρωθυπουργός μας μετά τη σύσκεψη του Eurogroup, τη γνωστή φράση «αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα» (που είχε πει και η Σκάρλετ Ο’ Χάρα στο τέλος τού «Όσα παίρνει ο άνεμος», όταν πλέον έχει μείνει μόνη και αποφασίζει να γυρίσει πίσω, στο σπίτι, στην πατρίδα).

• Την είπε, δε λέω, και ήχησε ωραία στ’ αυτιά μας.

• Τα παραχαϊδεμένα.

• Αλλά δεν ξεχνάω, ότι πριν πει αυτή τη φράση η συμπαθής Σκάρλετ, είχε ακούσει εκείνη την, επίσης γνωστή φράση.

• Τη φράση της αδιαφορίας: «Ειλικρινά, αγαπητή μου, δε μου καίγεται καρφί».

• Ήταν η κυνική απάντηση του γοητευτικού τυχοδιώκτη, και αναχωρούντος από τη ζωή της, Ρετ Μπάτλερ, στην απόγνωσή της που είχε εκφρασθεί με την απορία: «Φεύγεις; κι εγώ τι θα απογίνω τώρα;».

• Αν θυμάστε τη σκηνή, η Σκάρλετ αντίκριζε τα ερείπια που είχε αφήσει πίσω του –και στο κτήμα της– ο αμερικανικός εμφύλιος και είχε στρέψει το βλέμμα της προς τον Ρετ, ζητώντας του, για άλλη μια φορά, συμπαράσταση.

• Εκείνος όμως είχε βαρεθεί να την αγαπά και να συμπαρίσταται, σ’ εκείνη την ψηλομύτα και αλαζόνα, που πίστευε πως ήταν το κέντρο του σύμπαντος και σκεπτόταν μόνο τον εαυτό της.

• Εκείνη που ζούσε, όπως θα λέγαμε σήμερα, στην κοσμάρα της. Αν σας θυμίζει κάτι αυτό…

• Θα μου πείτε τώρα, του τυχοδιώκτη Ρετ Μπάτλερ δεν του καιγόταν καρφάκι, αλλά το Eurogroup αποφάσισε να δώσει 31,2 δις μπροστά και σταδιακά, ανάλογα με την εφαρμογή των 72 δεσμεύσεων, τα υπόλοιπα 13 δις ευρώ.

• Κι εγώ θα απαντήσω: «Ανάλογα με την εφαρμογή των δεσμεύσεων».

• Διότι, χωρίς την εφαρμογή των δεσμεύσεων, πραγματικά οι άνθρωποι «δεν τους καίγεται καρφί» για το τι θα απογίνουμε στη συνέχεια.

• Πάλι απαισιόδοξα το τελείωσα. Αλλά, φταίει η φράση «αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα», που είπε ο πρωθυπουργός;

• Τέλος πάντων, ας είμαστε αισιόδοξοι…

• Χρήματα λαβαίνουμε και αυτά θα είναι τα τελευταία μέτρα.

• Που ψήφισε η κυβέρνηση Σαμαρά.

• Τα άλλα, θα τα ψηφίσει η κυβέρνηση Τσίπρα…

• Είδατε; Δεν μπορώ να αποφύγω τις κακές σκέψεις.

• Και ξέρετε γιατί; Διότι, γνωρίζω καλά τη νοοτροπία μας, που δεν αλλάζει εύκολα.

• Όπως έχω γράψει και παλαιότερα, η κρίση στη χώρα μας δεν είναι μόνον οικονομική, αλλά και κοινωνική και ιδεολογική.

• Διαπιστώνω δε, πως αυτοί που μας διοικούν, μιλούν ακόμα με την κομματική γλώσσα του προηγούμενου αιώνα και δείχνουν ότι ενδιαφέρονται μόνο για πάρτη τους και για την πελατεία τους.

• Αλλά γιατί αναφέρομαι σ’ αυτούς και δεν ξεκινώ από τους ταγούς της παιδείας μας;

• Όταν 49 καθηγητές του Πολυτεχνείου, για λόγους σκοπιμότητας, δεν ψηφίζουν τα όργανα διοίκησης των Πανεπιστημίων, επικαλούμενοι «μη εξοικείωση με τις νέες τεχνολογίες», (και παράλληλα ζητούν ακύρωση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας), τι παράδειγμα μπορούν να δώσουν στους φοιτητές τους, που αποτελούν το μέλλον της χώρας;

• Εμείς δε, οι απλοί άνθρωποι σε τι μπορούμε να ελπίζουμε;

(Δημοσιεύτηκε στην Αμαρυσία στις 30/11/2012)

Η Ελλάδα ανθίζει

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος και η Πρεσβεία της Αυστρίας παρουσιάζουν την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012 στις 8μμ την ειδική προβολή της ταινίας Η Ελλάδα ανθίζει (Griechenland blüht, 2012) του Αυστριακού σκηνοθέτη Φάμπιαν Έντερ. 

Την άνοιξη που μας πέρασε ο σκηνοθέτης και η ομάδα του ταξίδεψαν από την Κρήτη στη δυτική Ελλάδα με ένα ιστιοπλοϊκό και κατέγραψαν εικόνες από τα μέρη που είδαν αλλά και εμπειρίες και βιώματα των ανθρώπων που συνάντησαν. 

Το ταξίδι τους έδωσε τη δυνατότητα να ξεφύγουν από την εικόνα μιας χώρας που πλήττεται από τα επεισόδια, τις απεργίες και τα σκάνδαλα και να εστιάσουν στην πραγματικότητα των απλών ανθρώπων που δραστηριοποιούνται, αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της καθημερινότητας και συνεχίζουν. Τι σημαίνει για αυτούς η κρίση; Τι αντίκτυπο έχει στη ζωή τους; 

Μακριά από το φόβο που μπορεί να δημιουργούν οι συνεχείς αναφορές στην οικονομία και το χρέος, ο Έντερ και οι συνεργάτες του στρέφουν την προσοχή τους σε μια Ελλάδα που ανθίζει παρά τις αντιξοότητες, στους Έλληνες που παραμένουν πιστοί σε αξίες και ιδανικά, που επιμένουν και αισιοδοξούν. 

Πρόκειται για ντοκιμαντέρ διάρκειας 50 λεπτών, τα γυρίσματα του οποίου διήρκησαν από τα τέλη Μαρτίου έως τις αρχές Μαΐου 2012. Η παραγωγή ολοκληρώθηκε στο τέλος Μαΐου 2012. Η ταινία έχει ήδη προβληθεί στην αυστριακή τηλεόραση αλλά και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. 

Την προβολή που θα πραγματοποιηθεί στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος θα προλογίσει ο σκηνοθέτης. 

Ο Φάμπιαν Έντερ (Fabian Eder) γεννήθηκε το 1963 στη Βιέννη, όπου και σπούδασε στην Ακαδημία Κινηματογράφου. Ξεκίνησε ως οπερατέρ. Έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία Die Scrift des Freundes (2005). Σκηνοθέτησε επίσης τη σειρά Tatort, ενώ ήταν καμεραμάν στην ταινία Polt muss weinen (2000). Έχει τιμηθεί με το αυστριακό τηλεοπτικό βραβείο Romy. Είναι και συγγραφέας.

Σώμα με σώμα

Μετανάστης, περιθωριακός και φορτωμένος με ένα παιδί που τον αμφισβητεί για πατέρα, γνωρίζει νέα και όμορφη με μεγάλη αυτοπεποίθηση και αλαζόνα, η οποία τον αποφεύγει. Η μοίρα όμως παίζει παιχνίδια και όταν θα ξανασυναντηθούν θα γίνει επειδή εκείνη το θέλει και αφού έχει χάσει τα δυο της πόδια, την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμησή της. Δράμα… όχι με μελοδραματισμούς, όμως.

Θα μοιραστούν μια άνιση ζωή. Εκείνη ανάπηρη σωματικά, εκείνος ανάπηρος πνευματικά. Συμπληρώνονται και περνούν καλά, θα χωρίσουν και θα ξανασυναντηθούν μέχρι που εκείνος θα καταστρέψει τα δάχτυλα των χεριών του από ένα ατύχημα (η μοίρα και τα παιχνίδια της).

Η Μαριόν Κοτιγιάρ είναι υπέροχη. Παίζει με τις εκφράσεις του προσώπου της και τις κινήσεις του αναπομείναντος σώματος. Ξέρουμε τι σκέφτεται, τι επιθυμεί και δεν μπορεί να έχει, ξέρουμε πριν μιλήσει τι έχει να πει μόλις ανοίξει το στόμα της. Αλλά και ο Ματίας Σένερτζ δεν πάει πίσω. Πρόκειται για ένα τραγικό ζευγάρι, το οποίο αναδεικνύει χωρίς υπερβολές και μεγαλοστομίες, τη δύναμη της θέλησης.

Αξίζει να δει κανείς αυτή την ταινία.

Υπόθεση: Όλα ξεκινούν στη Βόρεια Γαλλία. Ο Αλί ξαφνικά βρίσκει τον εαυτό του με ένα πεντάχρονο παιδί στα χέρια του. Ο Σαμ είναι ο γιος του, αλλά δεν τον γνωρίζει καθόλου. Άστεγος, άφραγκος, χωρίς φίλους, βρίσκει καταφύγιο στην αδερφή του στην Αντίμπ. Τα πράγματα εκεί βελτιώνονται άμεσα. Τους φροντίζει, εκείνον και το παιδί. Ο Αλί συναντά τη Στεφανί σε ένα καβγά σε ένα κλαμπ. Την οδηγεί στο σπίτι της και της αφήνει το τηλέφωνο του. Είναι φτωχός, εκείνη είναι όμορφη και με πολλή αυτοπεποίθηση. Η Στεφανί εκπαιδεύει όρκες στο Marineland. Μια παράσταση θα καταλήξει σε τραγωδία, κι ένα τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα θα τους φέρει και πάλι κοντά. Την επόμενη φορά που θα τη δει ο Αλί, εκείνη είναι σε αναπηρικό κοριτσάκι: έχει χάσει τα πόδια της και μαζί κάποιες ψευδαισθήσεις. Τη βοηθάει απλά, χωρίς συναίσθημα ή οίκτο. Κι εκείνη ζωντανεύει και πάλι.

Σκηνοθεσία: Ζακ Οντιάρ

Με τους: Μαριόν Κοτιγιάρ, Ματίας Σένερντς

Προβάλλεται από 29/11/2012

(Κριτική μου από το myFilm)

"Αν" η ταινία του Χριστ. Παπακαλιάτη

Για να μη μπερδευτείτε: άλλο Κριστόφ Κισλόφσκι και άλλο Κριστόφ Παπακαλιάτι. Εντάξει, εντάξει, αστειεύομαι.

Η πρώτη κινηματογραφική προσπάθεια του κ. Παπακαλιάτη στέκεται τηλεοπτικά. Κινηματογραφικά όμως… κάτι μου θυμίζει, αλλά τι; Διότι κλέβει από παντού, από τίτλο, από σκηνοθετικό ύφος, από μουσικές και τραγούδια, από σενάρια. Έφτασε δε μέχρι τη χρήση του Αντωνάκη και της Ελενίτσας (να ʽναι καλά ο Κωνσταντίνου και η Κοντού) από το θρυλικό «Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα» του Γιώργου Τζαβέλλα. Τα δε θέματα που θίγει; Αμέτρητα. Έλεος…

Έχει και τα θετικά του όμως: αναδεικνύει με ωραία φωτογραφία την Πλάκα και επενδύει τις σκηνές με γνωστά αβανταδόρικα ελληνικά και ξένα τραγούδια.

Διαβάζω σε συναδέλφους ότι τα θέματα που αγγίζει στην ταινία είναι τα ίδια, με τα οποία είχε ασχοληθεί και στην τηλεόραση και μπράβο του. Πρέπει να σημειώσω εδώ, ότι δεν έχω δει ποτέ τα σίριάλ του στην τηλεόραση και δεν μπορώ να έχω άποψη, όταν έγραφα δε ότι "στέκεται τηλεοπτικά" αυτό ακριβώς εννοούσα: ότι μπορεί στην τηλεόραση αυτή η ταινία να έχει καλύτερη τύχη, ακόμα και σε ξένα κανάλια, όπως έχουν καλή τύχη εδώ τα τούρκικα σίριαλ, απ' ότι διαβάζω.

Υπόθεση: Όλοι δεν έχουμε αναρωτηθεί πόσο μπορεί μία στιγμιαία απόφασή μας, να καθορίσει όλη μας τη ζωή; Ακριβώς αυτό συμβαίνει και στη ζωή του ήρωα μας του Δημήτρη. Αθήνα, Πλάκα 2009 - Αν ο Δημήτρης έβγαινε από το σπίτι του εκείνο το βράδυ θα γνώριζε τη Χριστίνα.. Ένας έρωτας θα γεννηθεί και θα φτάσει μέχρι και σήμερα το 2012. Ένας έρωτας στην εποχή της κρίσης και των μεγάλων αλλαγών . Θα αντέξει; Είναι ο έρωτας η απάντηση σε όλο αυτό που ζούμε; Πόσο επηρεάζει μία οικονομική κρίση και πόσο μπορεί να διαλύσει τη σχέση ενός ζευγαριού; Συγχωρείται η απιστία; Και πόσο ίδιες είναι οι εποχές στο θέμα του έρωτα; - Αν όμως ο Δημήτρης εκείνο το βράδυ του 2009 δεν έβγαινε από το σπίτι του, δεν θα γνώριζε τη Χριστίνα και θα παρέμεναν δύο άγνωστοι στην ίδια πόλη.. Ο χρόνος, ο τόπος και τα γεγονότα στη ζωή του Δημήτρη είναι κοινά.. Η βασική διαφορά είναι ότι δεν είναι μαζί με τη Χριστίνα για να τα αντιμετωπίσει… Πόσο εύκολο είναι να ζει κάποιος μόνος του; Πόσο αντέχει ένας άνθρωπος τη μοναξιά ή αλλιώς την «ελευθερία»; Πόσο κοντά σου μπορεί να είναι ένας μεγάλος έρωτας και εσύ να μην τον βλέπεις; Θα γνωριστούν ποτέ ο Δημήτρης και η Χριστίνα;

Σκηνοθεσία: Χριστόφορου Παπακαλιάτη

Με τους: Χριστόφορο Παπακαλιάτη, Μαρίνα Καλογήρου, Μάρω Κοντού, Γιώργο Κωνσταντίνου, Θέμις Μπαζάκα

Προβάλλεται από 29/11/2012

(Κριτική μου από το myFilm)

Ηλικία και... πολιτικές

Προχθές στο σπίτι χτύπησε το σταθερό τηλέφωνο, που είναι στο όνομα της γυναίκας μου και μόλις το σήκωσε της είπαν ότι ήταν από μια εταιρεία δημοσκοπήσεων και ήθελαν να της κάνουν μερικές ερωτήσεις. Επειδή η Αθηνά ήταν πολύ απασχολημένη εκείνη τη στιγμή και ήθελε να φύγει στη συνέχεια, τους ρώτησε εάν μπορεί να απαντήσει ο σύζυγος. Της απάντησαν «βεβαίως» και έτσι η ασύρματη συσκευή πέρασε στα χέρια μου.

«Καλημέρα σας, θα μπορούσατε να μας απαντήσετε σε μερικές ερωτήσεις για μια δημοσκόπηση που κάνουμε;», με ρωτάει ευγενικά ένας νεαρός.
«Και βέβαια, περί τίνος πρόκειται και ποια εταιρεία είστε;»

«Είμαστε από την (όνομα πολύ γνωστής εταιρείας) και το ερωτηματολόγια αφορά τις τηλεπικοινωνίες. Πείτε μας πρώτα το έτος γεννήσεώς σας, για τα ηλικιακά στοιχεία της δημοσκόπησης…».

Αναφέρω το έτος γεννήσεως και ο νεαρός χωρίς άλλη ερώτηση, τι μου λέει; «Α, κρίμα. Εμείς θέλουμε κάποιον που να μπορεί να χρησιμοποιεί ίντερνετ, αλλά δεν πειράζει, καλημέρα σας» και μου κλείνει το τηλέφωνο.

Έτσι δεν πρόλαβα να ρωτήσω εάν αυτή ήταν δική του άποψη, ή ήταν η πολιτική της εταιρείας του.

Δεν θα κάνω σχόλια σήμερα χρονιάρα μέρα, που έχω και τα γενέθλιά μου, αλλά δεν μπορώ να μη σκεφτώ, ότι εάν έτσι γίνονται και οι άλλες δημοσκοπήσεις, τότε αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα.

Holy Motors

Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν είχε πει κάποτε: «Κινηματογράφος όπως λέμε όνειρο, κινηματογράφος όπως λέμε μουσική! Καμία άλλη μορφή τέχνης δεν πηγαίνει πέρα από το συνειδητό όπως κάνει ο κινηματογράφος, που χτυπά κατευθείαν στα συναισθήματά μας, εισχωρεί βαθιά στο λυκόφως της ψυχής μας!»

Θυμήθηκα τη φράση του σ’ αυτή την ταινία, την οποία θέλω να ξαναδώ. Διότι είναι όχι μόνο φόρος τιμής στην Κινηματογραφική Τεχνική, στην Ηθοποιία και στο Μακιγιάζ, αλλά ένα εικαστικό φαινόμενο. Πρόκειται για μια σουρεαλιστική ματιά, πάνω στους ρόλους που υποδύεται ο άνθρωπος, σε ένα κόσμο που βυθίζεται συνεχώς στο γκρίζο. Θεωρώ πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει «παίξει», κάποια στιγμή, ένα μικρό ρόλο. Που να έχει κρύψει τον πραγματικό εαυτό του, σε μια παρέα, κοινωνική ομάδα, λέσχη, κόμμα, κάπου… Σκεφτείτε το.

Πάνω σ’ αυτό το θέμα, η ταινία του Leos Carax είναι ένα μικρό ατμοσφαιρικό αριστούργημα, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το απροσδόκητο τέλος της. Ένα τέλος, που εντυπώνεται στο μυαλό και προβληματίζει: Τελικά, υποδυόμενοι κάποιον «άλλο», βγαίνουμε από τη μοναξιά μας; Ή συνεχίζουμε να ζούμε «μόνοι ανάμεσα σε κόσμο»; Πολύ απλό το ερώτημα. Όπως πολύ απλή φαντάζει και η συζήτηση των Holy Motors (Holy και όχι Holly) στο τέλος της ταινίας. Διότι, υπάρχει παντού ο «κοινωνικός έλεγχος». Σουρεαλιστικά μιλώντας, δικαιούνται να τον ασκούν και τα άψυχα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε και βασανίζουμε καμιά φορά.

Δείτε την ταινία και μάλιστα μην πείτε «δεν πειράζει», αν αργήσετε. Επιβάλλεται να τη δείτε από την αρχή της.

Υπόθεση: Ένας άντρας σε διάρκεια 24 ωρών ζει διαφορετικές ζωές μέσα από διαφορετικούς ρόλους. Εγκληματίας, ζητιάνα, πατέρας, διευθυντής πολυεθνικής και τερατόμορφο πλάσμα συνυπάρχουν και αλληλοσυγκρούονται μέσα του. Όμως, πού αρχίζει και πού τελειώνει ο κάθε ρόλος και πού βρίσκεται τελικά η αλήθεια του;

Σκηνοθεσία: Λεός Καράξ

Με τους: Εύα Μέντες, Κάιλι Μινόγκ, Μισέλ Πικολί, Ντενίς Λεβάντ

Προβάλλεται από: 22/12/2012

(Κριτική μου στο myFilm)