Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν είχε πει κάποτε: «Κινηματογράφος όπως λέμε όνειρο, κινηματογράφος όπως λέμε μουσική! Καμία άλλη μορφή τέχνης δεν πηγαίνει πέρα από το συνειδητό όπως κάνει ο κινηματογράφος, που χτυπά κατευθείαν στα συναισθήματά μας, εισχωρεί βαθιά στο λυκόφως της ψυχής μας!»
Θυμήθηκα τη φράση του σ’ αυτή την ταινία, την οποία θέλω να ξαναδώ. Διότι είναι όχι μόνο φόρος τιμής στην Κινηματογραφική Τεχνική, στην Ηθοποιία και στο Μακιγιάζ, αλλά ένα εικαστικό φαινόμενο. Πρόκειται για μια σουρεαλιστική ματιά, πάνω στους ρόλους που υποδύεται ο άνθρωπος, σε ένα κόσμο που βυθίζεται συνεχώς στο γκρίζο. Θεωρώ πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει «παίξει», κάποια στιγμή, ένα μικρό ρόλο. Που να έχει κρύψει τον πραγματικό εαυτό του, σε μια παρέα, κοινωνική ομάδα, λέσχη, κόμμα, κάπου… Σκεφτείτε το.
Πάνω σ’ αυτό το θέμα, η ταινία του Leos Carax είναι ένα μικρό ατμοσφαιρικό αριστούργημα, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το απροσδόκητο τέλος της. Ένα τέλος, που εντυπώνεται στο μυαλό και προβληματίζει: Τελικά, υποδυόμενοι κάποιον «άλλο», βγαίνουμε από τη μοναξιά μας; Ή συνεχίζουμε να ζούμε «μόνοι ανάμεσα σε κόσμο»; Πολύ απλό το ερώτημα. Όπως πολύ απλή φαντάζει και η συζήτηση των Holy Motors (Holy και όχι Holly) στο τέλος της ταινίας. Διότι, υπάρχει παντού ο «κοινωνικός έλεγχος». Σουρεαλιστικά μιλώντας, δικαιούνται να τον ασκούν και τα άψυχα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε και βασανίζουμε καμιά φορά.
Δείτε την ταινία και μάλιστα μην πείτε «δεν πειράζει», αν αργήσετε. Επιβάλλεται να τη δείτε από την αρχή της.
Υπόθεση: Ένας άντρας σε διάρκεια 24 ωρών ζει διαφορετικές ζωές μέσα από διαφορετικούς ρόλους. Εγκληματίας, ζητιάνα, πατέρας, διευθυντής πολυεθνικής και τερατόμορφο πλάσμα συνυπάρχουν και αλληλοσυγκρούονται μέσα του. Όμως, πού αρχίζει και πού τελειώνει ο κάθε ρόλος και πού βρίσκεται τελικά η αλήθεια του;
Σκηνοθεσία: Λεός Καράξ
Με τους: Εύα Μέντες, Κάιλι Μινόγκ, Μισέλ Πικολί, Ντενίς Λεβάντ
Προβάλλεται από: 22/12/2012
(Κριτική μου στο myFilm)