Περί συνδικαλιστών και λιστών

• Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που χρησιμοποιούν την έκφραση, «έπεσα απ’ τα σύννεφα»;
• Κι όμως υπάρχουν. Παρά την ύπαρξη του Ίντερνετ, που ακούω πολλούς ανθρώπους να ισχυρίζονται ότι το χρησιμοποιούν.
• (Eκτός και αν το χρησιμοποιούν σαν τον γνωστό μας δημοτικό σύμβουλο, που παίζει Chill Cow on Farmville στο Facebook).
• Και παρά τα χαστούκια που τρώει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία τρία χρόνια…
• Τελικά, κανείς δε βάζει μυαλό και συνεχίζουμε, σα να ζούμε στο 1980. Άντε 1990…
• Έπεσαν από τα σύννεφα, λοιπόν, μερικοί δημοσιογράφοι «μεγάλων και έγκυρων» εφημερίδων, που ανακάλυψαν το Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης Εκπροσώπων και Υπαλλήλων Εργατικών Επαγγελματικών Οργανώσεων (ΤΕΑΕ & ΥΕΕΟ).
• Όπως κατάλαβες, αγαπητέ μου και τακτικέ αναγνώστη, πρόκειται για τον ασφαλιστικό εκείνο φορέα, που δίνει σύνταξη στους εκπροσώπους των συνδικαλιστικών σωματείων.
• Το οποίο μάλιστα επικουρικό ταμείο, υπήχθη (α, ρε λέξεις που χρησιμοποιώ σήμερα!) στο επικουρικό του ΙΚΑ (το ΕΤΕΑΜ) γύρω στο 1999.
• Αυτό όμως που δεν ήξερες, αγαπητέ αναγνώστη, αλλά η στήλη το είχε ερευνήσει πριν πολλά χρόνια, είναι ότι τα έσοδα αυτού του «Ταμείου των Συνδικαλιστών», είναι εισφορές σε ποσοστό επί των εσόδων των άλλων ταμείων κύριας ασφάλισης.
• Σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο, που έλεγε και μια παλαιά διαφήμιση.
• Έπεσες απ’ τα σύννεφα, αγαπητέ αναγνώστη; Καθόλου πρωτότυπο…
• Εδώ γελάμε (κλαυσίγελως). Διότι αντί να έχει καταργηθεί το Ταμείο Συνδικαλιστών,

Η κληρονομιά του Μπορν

Δηλώνω αποποίηση κληρονομιάς

Επί μια ώρα και 35 λεπτά δεν καταλαβαίνεις απολύτως τι γίνεται. Μεταφέρεσαι από τη μια μεγαλούπολη στην άλλη και επιστρέφεις στην ορεινή ταλαιπωρία ενός σκληροτράχηλου άντρα, ο οποίος όταν καταφέρνει να σωθεί και να επιστρέψει σε… πολιτισμένο περιβάλλον, καταδιώκεται για να τον σκοτώσουν. Τότε αντιλαμβάνεσαι ότι είναι… κληρονόμος του Μπορν. Με την έννοια ότι έχει εκπαιδευτεί με το ίδιο πρόγραμμα και κατά συνέπεια άτρωτος.

Εντάξει, τα έχουμε ξαναδεί κάπου όλα αυτά με τον Ματ Ντέιμον όμως.

Υπόθεση από την εταιρεία διανομής: Δώδεκα χρόνια μετά την εμφάνιση του Τζέισον Μπορν ένας εντελώς καινούργιος ήρωας γεννιέται, ένας ακόμα πιο «εξελιγμένος» πράκτορας της CIA, του οποίου η ζωή ή ο θάνατος εξαρτάται από τα γεγονότα των τριών πρώτων ταινιών. Ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει πλέον, καθώς γνωρίζουμε έναν κατάσκοπο που έχει εκπαιδευτεί από το ίδιο πρόγραμμα όπως ο Μπορν κι επομένως είναι ένας εξίσου αποτελεσματικός εκτελεστής, αλλά και μια πολυσχιδής προσωπικότητα, όχι και τόσο εύκολα χειραγωγίσιμη, ιδίως όταν διατάζεται η εξόντωσή του…

Σκηνοθεσία: Τόνι Γκιλρόι

Με τους: Τζέρεμι Ρένερ, Ρέιτσελ Βάις, Έντουαρντ Νόρτον, Άλμπερτ Φίνεϊ, Τζόαν Άλεν, Σκοτ Γκλεν, Στέισι Κιτς, Όσκαρ Άιζακ
Προβάλλεται από 4-10-2012

(Δείτε και άλλες κριτικές στο myFilm)

Matching Jack

Υπόθεση: Η φαινομενικά ευτυχισμένη ζωή της Μαρίσα ανατρέπεται ολοκληρωτικά όταν μαθαίνει ξαφνικά ότι ο γιος της Τζακ (Τομ Ράσελ) πάσχει από λευχαιμία. Προσπαθώντας να επικοινωνήσει με τον άντρα της, Ντέιβιντ, η Μαρίσα ανακαλύπτει ότι αυτός την απατά. Η απιστία του, όμως, αποδεικνύεται η μοναδική ελπίδα για τον Τζακ, αφού μόνο ένας πιθανός αδερφός ή αδερφή του από τις παράλληλες σχέσεις του πατέρα του θα μπορούσαν να γίνουν δωρητές μυελού των οστών και να του σώσουν τη ζωή. Ενώ η Μαρίσα ψάχνει για τον ιδανικό δωρητή, στο νοσοκομείο ο Τζακ γίνεται φίλος με το αγόρι που νοσηλεύεται στο διπλανό κρεβάτι, τον Φιν. Η Μαρίσα και ο πατέρας του Φιν, Κόνορ, θα αναπτύξουν σταδιακά μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού και εκτίμησης που θα ανοίξει και στους δύο νέους ορίζοντες και ελπίδες για το μέλλον.

Κριτική: Γλυκερή ταινία, στην οποία αναμειγνύονται μια αρρώστια, ένα ερωτικό τρίγωνο, μια ανάπτυξη φιλίας μεταξύ ομοιοπαθών ασθενών, ένας υποβόσκων έρωτας που εξελίσσεται αισιόδοξα μεταξύ συγγενών των ασθενών και αγωνία πάνω σε ένα απίθανο στοιχείο: Στο εάν θα μπορέσει η τραγική μητέρα, να βρει δότη νωτιαίου μυελού, μεταξύ των παιδιών που πιθανόν να έχουν γεννήσει οι πρώην ερωμένες του συζύγου της (ευτυχώς για το παιδί, είχε πολλές ο αναίσθητος), ώστε να σώσει το δικό της, που πάσχει από λευχαιμία.

Ε, σαν πολλά δεν είναι τα θέματα για μια ταινία;

Σκηνοθεσία: Νάντια Τας

Με τους: Τζασίντα Μπάρετ, Τζέιμς Νέσμπιτ, Ρίτσαρντ Ρόξμπεργκ, Τομ Ράσελ, Ιβόν Στραχόβσκι, Κόντι Σμιτ Μακφί
Προβαλλεται από 4-10-2012

(Κριτική μου από το myFilm)

«Σιωπηλό σπίτι», ή «Τρόμος χωρίς suspens γίνεται;»

Θυμάμαι, λίγο πριν βγει στις αίθουσες η ταινία «Ψυχώ» (1960) του Χίτσκοκ, κανείς δεν ήξερε περί τίνος επρόκειτο και αυτό γιατί ακόμα και στο τρέιλερ, που το παρουσίαζε ο ίδιος ο Χίτσκοκ, τίποτα δεν έδειχνε τι επρόκειτο να παρακολουθήσει ο θεατής. Γι’ αυτό και το πρώτο σοκ του θεατή έρχεται όταν δολοφονείται η «φερόμενη» ως πρωταγωνίστρια της ταινίας Τζάνετ Λι.

Επίσης, στο τρέιλερ ο Χίτσκοκ αφού μας εξηγεί που διαδραματίζεται η ταινία, δεν λέει «εδώ σφάζει ο ήρωας την Τάδε και σ’ αυτή τη σκάλα σκοτώνει τον Δείνα και σ’ αυτό το υπόγειο ολοκληρώνεται η τραγωδία της ταινίας». Λέει στο κοινό απλά «όποιος δει την ταινία να μην πει σε κανέναν το τέλος της» και τρέχαμε ακόμα και εμείς μικρά παιδιά (που ήταν «αυστηρώς ακατάλληλη δι’ ανηλίκους») να τη δούμε και να τρομάξουμε πραγματικά.

Στο θέμα μας: Η ταινία «Σιωπηλό σπίτι», παρουσιάζεται από την εταιρεία διανομής ως ταινία τρόμου, αλλά όσοι διάβασαν την «υπόθεση»… έχασαν.

Εγώ θα έλεγα ότι πρόκειται για μια ταινία τρόμου με μια εξαιρετική νεαρή ηθοποιό (της οποίας αυτή είναι η πέμπτη ταινία), την οποία η κάμερα ακολουθεί ντοκιμαντερίστικα (αλά Blair Witch Project), κατά βήμα καταγράφοντας όλες τις εκφράσεις του προσώπου της, από τον αρχικό φόβο, μέχρι τον ολοκληρωτικό τρόμο και την παράνοια και παρακαλώ, μην πείτε σε κανέναν το τέλος της ταινίας.

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ταινία ένα μικρό αριστούργημα τρόμου, αλλά δεν μπορώ:

α) όταν ξέρω τα τρία τέταρτα της υπόθεσης, από το διανομέα της

β) όταν έχω διαβάσει στις Σημειώσεις της Παραγωγής τη δήλωση της σεναριογράφου: «Ολόκληρη η ταινία, είναι η εμπειρία αυτής της γυναίκας, είναι η πραγματικότητά της, η δική της και μοναδική οπτική γωνία», που εξηγεί ότι «έκανε εκτεταμένη έρευνα για την παιδική κακοποίηση και το μετατραυματικό στρες σε νεαρά άτομα» που σε προετοιμάζει για το τελευταίο τέταρτο της υπόθεσης και

γ) όταν βλέπω τα γνωστά κλισέ: Μοναχικό σπίτι («Ψυχώ»), σκάλες, υπόγεια, πόρτες που τρίζουν, σκοτάδια, φλας που σε στραβώνουν (όπως ο «Σιωπηλός μάρτυς», του Χίτσκοκ), τσεκούρια (όπως η «Λάμψη» του Κιούμπρικ), τρέξιμο της κοπέλας στο δρόμο προς τη σωτηρία, αλλά επιστροφή της στο χώρο της παράνοιας (όπως ο πρώτος και μοναδικός «Σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι» του Χούπερ).

Εκεί ακριβώς, χάνει η ταινία: στον τρόπο που την παρουσίασε η εταιρεία διανομής, στο ότι προετοιμάζει τον θεατή και του καταστρέφει το suspens που είναι βασικό στοιχείο για μια τέτοια ταινία.

Σκηνοθεσία: Κρις Κέντις, Λάουρα Λάου

Με τους: Ελίζαμπεθ Όλσεν, Άνταμ Τρες, Έρικ Σέφερ Στίβενς, Τζούλια Τέιλορ Ρος, Χέιλι Μέρφι
Προβάλλεται από 4-10-2012

(Δίαβάστε και άλλες κριτικές στο myFilm)

50 χρόνια Τζέιμς Μποντ

5 Οκτωβρίου 2012: Ακριβώς πενήντα χρόνια από την πρώτη εμφάνιση στον κινηματογράφο του μυθιστορηματικού ήρωα Τζέιμς Μποντ. Του μυστικού πράκτορα της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας ΜΙ6, με τον κωδικό 007 που του δίνει το «δικαίωμα να σκοτώνει».

Πρόκειται για τον ήρωα που από την 5/10/1962, που βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες του Λονδίνου μέχρι σήμερα, έχει εμφανισθεί σε 24 ταινίες, εκ των οποίων οι δύο θεωρούνται «εκτός σειράς», (η πρώτη του 1965 είναι η κωμωδία «Καζίνο Ρουαγιάλ» με πρωταγωνιστή τον Γούντι Άλεν, τον Ντέιβιντ Νίβεν και δεκάδες άλλους κωμικούς και η δεύτερη του 1983 με τίτλο «Ποτέ µην ξαναπείς ποτέ» με τον Σον Κόνερι, να παρωδεί τον εαυτό του, λίγο καιρό μετά την άρνησή του να υποδυθεί τον θρυλικό πράκτορα).

Η σειρά ταινιών με τον πράκτορα 007 είναι η μακροβιότερη σειρά ταινιών κινηματογράφου και ως εκ τούτου, είναι εκείνη για την οποία έχουν κληθεί να υποδυθούν τον πράκτορα έξι ηθοποιοί διαφορετικού στυλ και ταμπεραμέντου, όλοι όμως με κοινό παρανομαστή, να αντιμετωπίζουν τον αντίπαλό τους με σκληρότητα, κυνισμό και λεπτή αίσθηση γούστου, ενώ ταυτόχρονα διαθέτουν μια εκλεκτή γκαρνταρόμπα και ακριβά αξεσουάρ (από τον αναπτήρα μέχρι το αυτοκίνητο), ικανά να γοητεύσουν κάθε γυναίκα και γι’ αυτό πάντοτε περιτριγυρίζονταν από πανέμορφες γυναίκες. Επίσης, η σειρά ταινιών του πράκτορα Τζέιμς Μποντ κατάφερε να παραμείνει διαχρονική, αφού πάντοτε υπέκυπτε στις τάσεις της κάθε εποχής, είτε αυτές αφορούσαν το ντύσιμο, ή τη μουσική, είτε αφορούσαν τους κώδικες κοινωνικής συμπεριφοράς, ή και την εγκληματικότητα («κομμουνιστικός κίνδυνος» και Ψυχρός Πόλεμος κάποτε, «διεθνής τρομοκρατία» σήμερα). Το σημερινό αφιέρωμα αφορά σ’ αυτούς που υποδήθηκαν τον 007 μέχρι σήμερα.

Looper

Η πιο συνεπής - στην παραδοξολογία της- ταινία επιστημονικής φαντασίας που διαπραγματεύεται το ταξίδι στο χρόνο.

Η σεναριακή ιδέα, του να στέλνει μια συμμορία κάποιους ανθρώπους 30 χρόνια πίσω και εκεί να τους σκοτώνει κάποιος δικός τους (ένας Looper), ώστε να μη δημιουργήσουν πρόβλημα στη συνέχεια, είναι καταπληκτική. Φυσικά είναι και επικερδής για τους Loopers, που περιμένουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο, πυροβολούν την «άφιξη», που φέρει μαζί της στην πλάτη της και την πληρωμή τους.

Όλα καλά, λοιπόν, για τον Looper Τζο (που τον υποδύεται έξοχα ο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ), μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί μπροστά του ο εαυτός του κατά 30 χρόνια μεγαλύτερος (που τον υποδύεται ο αγέραστος και «πολύ σκληρός για να πεθάνει» Μπρους Γουίλις), ο οποίος όμως δεν φτάνει πίσω επειδή τον στέλνουν, αλλά επειδή το θέλει ο ίδιος και ο θεατής καλείται να διαπιστώσει μόνος του γιατί…

Μια ταινία με στρωτό σενάριο, σφιχτή αφηγηματική δομή, έντονη δράση και πειστικές ερμηνείες, μέχρι και του πιτσιρικά, που διαθέτει και το χάρισμα της τηλεκινησίας. Ένα χάρισμα όχι και πολύ σπάνιο, για την εποχή που διαδραματίζεται η ταινία.

Οι φανατικοί των ταινιών του είδους θα λατρέψουν αυτή την ταινία.

Σκηνοθεσία: Ριάν Τζόνσον
Με τους: Μπρους Ουίλις, Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Έμιλι Μπλαντ, Πολ Ντέινο, Τζεφ Ντάνιελς, Γκάρετ Ντίλαχαντ

Προβάλλεται από 27-9-2012

(Κριτική μου στο myFilm)

Το χάρισμα

δεν είχαμε δει την ουτοπία;             

τα πέλματά μας πυροδοτούσαν έκσταση, 

χάραζε και χάναμε το φως μας.

μα όσο η μουσική το πάτωμα έκαιγε, και οι ήχοι

τα μέσα μας άναβαν

τόσο τα πλήθη γύρω πάγωναν, ο ουρανός σκοτείνιαζε

και τότε ένας αγκώνας ρίχτηκε να μας χωρίσει.

σε δάγκωνα να μείνεις, απ’ το μανίκι σ’ έσερνα.

σ’ έβλεπα όμως, μίκραινες, λες κι αναρροφιόσουν.

για να γίνεις στο τέλος μια τελεία,

ρούχο αδειανό

σ’ εμένα

κούφιο χέρι

(η καημένη η μαμά, πνίγει στην κοιλιά ένα λυγμό,

ο μπαμπάς ράβεται κουστούμι τη συγγνώμη

κι εγώ, κορίτσι στα δεκαπέντε, με τις πλάτες γυρισμένες,

κοιτώ απ’ το τζάμι τη βροχή)

κάτι είχε από καιρό συμβεί.

θυμάμαι μόνο

μπαλόνια

μαμά μπαμπά κοιτάξτε ένα μπαλόνι, τα μπαλόνια είναι

ωραία, οι άνθρωποι είναι ωραία μπαλόνια

φεύγουν οι άνθρωποι στον ουρανό

φεύγουν μπαλόνια

στα χέρια τους μπαλόνια — 

το δικό μου χέρι,

έμμονο, γράφει για εκρηκτικά

(για την έξαρση στις φλέβες)

απασφαλίζει το κάτω μου κουμπί

ένας αυνανισμός αντιρρησίας·

την ενοχή που το φύλο της χάρισε με ηδονή θα ξηλώνει.

Ποίημα «Το χάρισμα», από τη συλλογή «Μαύρη Μωραλίνα» (εκδ. Κέδρος, 2010),  της Ευτυχίας Παναγιώτου. 

Από σήμερα με αφορμή τον εορτασμό της Ημέρας Ευρωπαϊκών Γλωσσών, μαζί με άλλα 23 ποιήματα από ισάριθμες Ευρωπαϊκές χώρες, θα κοσμεί τους σταθμούς του μετρό των Βρυξελλών μεταφρασμένο σε 21 γλώσσες

Cosmopolis

Υπόθεση: Νέα Υόρκη, άμεσο μέλλον: ο Έρικ Πάρκερ, ένας 28χρονος οικονομολόγος που ονειρεύεται να ζήσει σε έναν διαφορετικό πολιτισμό, βλέπει μια σκιά να ρίχνει το πέπλο της πάνω από τον γαλαξία της Γουόλ Στριτ, του οποίου είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος. Καθώς διασχίζει με τη λιμουζίνα του το Μανχάταν τα μάτια του παραμένουν κολλημένα στην ισοτιμία του Γεν, που ανεβαίνει επικίνδυνα καταστρέφοντας τις επενδύσεις του. Στο μεταξύ, άγριες διαμάχες ξεσπούν στους δρόμους της πόλης και η παράνοια κλιμακώνεται με τη διαπίστωση ότι επίκειται η δολοφονία του. 

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ 

Με τους: Ρόμπερτ Πάτινσον, Σαμάνθα Μόρτον, Πολ Τζιαμάτι, Ζιλιέτ Μπινός, Ματιέ Αμαλρίκ 

Κριτική: …και επειδή αγαπητέ μου αναγνώστη, η απορία σου είναι «να δω τελικά το έργο αυτό του Κρόνεμπεργκ ή όχι;», πρέπει να σε ενημερώσω ότι παρά το θεαματικό τρέιλερ της ταινίας, αυτή είναι γυρισμένη (κατά 70%) μέσα στη λιμουζίνα του golden boy Πάτινσον. Μέσα στην κοσμάρα του δηλαδή. Και στα τέτοια του, που έξω χαλάει ο κόσμος. Αυτός θέλει να πάει να κουρεύεται, κάνοντας προηγουμένως σεξ -και- με την Μπινός (τη γνωστή Ζυλιέτ) και ελέγχοντας τον προστάτη του, που είναι «ασύμμετρος» κατά τον ουρολόγο του, ο οποίος –πίστεψέ με- σκαλίζει τον πρωκτό του Πάτινσον υπέρ το δέον. 

Μην περιμένεις κάποια δράση, δηλαδή, αλλά μια επί του οχήματος (που κινείται με ταχύτητα χελώνας) στατικότητα, που γεμίζει με κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικές αμπελοφιλοσοφίες τού στυλ «τα άγχη και οι φοβίες της κοινωνίας απελευθερώνουν τα καταπιεσμένα ένστικτα και την παράνοια». Το έχουμε δει και σε άλλες ταινίες. 

Ο Ρόμπερτ Πάτινσον είναι πολύ μικρός (και φυσιογνωμικά) για το ρόλο που του ανατέθηκε, ενώ ο Πολ Τζιαμάτι που εμφανίζεται προς το τέλος της ταινίας (και φυσικά αποζημιώνει τον υπομονετικό φίλο του Κρόνεμπεργκ), κλέβει για λίγα λεπτά της ώρας την παράσταση. 

«Η βία», λέει σε κάποια στιγμή ο ήρωας της ταινίας, «απαιτεί και κάποιο ηθικό υπόβαθρο». «Ναι», θα συμπλήρωνα, «όπως μια κινηματογραφική ταινία απαιτεί κάποιο σενάριο». 

Τέλος, αγαπητέ μου αναγνώστη, στην απορία σου αν πρέπει να δεις ή όχι την ταινία, θα σου απαντήσω: Αν θέλεις να βιώσεις την ζωή του ήρωα που υποδύεται ο Πάτινσον, διάβασε το «Κοσμόπολις» του Ντον Ντελίλο (εκδ. Εστίας), η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται μέσα σε μια μέρα του Απριλίου του 2000, και στο οποίο η αφήγηση είναι ονειρική, πιο περιγραφική, πιο δεμένη, με διαλόγους κοφτούς και έξυπνους και θα σου προσφέρει άλλη ένταση, που δεν είχε η ταινία. Στο δε βιβλίο, θα καταλάβεις και τη σημασία των ψόφιων αρουραίων, που πετούσαν οι «αγανακτισμένοι» της ταινίας, μέσα στα αριστοκρατικά εστιατόρια και κατά της λιμουζίνας του Πάτινσον. Καλή ανάγνωση! (Η ταινία προβάλλεται από 27-9-2012) 

(Κριτική μου στο myFilm)

"22/11/63" του Stephen King (3)

Στις 15/9/12 το είχα ξεκινήσει και χθες το τελείωσα. Δεν άλλαξα γνώμη. Ο Sthephen King είναι μάστορας της αφήγησης. Καταφέρνει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και πάντα σου ανατρέπει αυτό που υπολογίζεις για το τέλος. Όπως έγραψα και στα προηγούμενα (1 και 2), ο ήρωας του μυθιστορήματος ταξιδεύει από το 2011 στο 1958, αποφασίζει ότι μπορεί να σώσει τον πρόεδρο Κένεντι, εμποδίζοντας τον Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ στις 22/11/1963 και ξεκινάει μια οδύσσεια απέναντι σε ένα "πολύ δύσκολο παρελθόν" που δεν έχει διάθεση να αλλάξει.

Για μια στιγμή νόμιζα ότι είχα προβλέψει τι θα γίνει. Έπεσα έξω. Λίγο πριν το τέλος δε,  έπεσα και πάλι έξω. Η ουσία είναι ότι οι περιγραφές του King με ταξίδεψαν σε μια πραγματικά ενδιαφέρουσα εποχή και μου χάρισαν το καλύτερο βιβλίο "αστυνομικού ενδιαφέροντος" με ταξίδι στο χρόνο.

Στη σκιά της αμφιβολίας (ή Το χέρι που σκοτώνει)

Διαβάζοντας την υπόθεση, φαντάζεστε ότι πρόκειται να δείτε ένα ακόμα θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ με μπόλικη αγωνία.

Αυτό που δεν σας λέει η υπόθεση, είναι ότι αυτή η ταινία έχει κριθεί η καλύτερη του Χίτσκοκ ιδιαιτέρως στην ανάλυση των χαρακτήρων. Ενώ ο ρυθμός της, είναι ο αγαπημένος του σκηνοθέτη, ο οποίος παίζει με τα νεύρα του θεατή, όπως η γάτα με το ποντίκι. Μια σε αφήνω, μια σε πιάνω.

Πρόκειται για μια ταινία ψυχογράφημα, τόσο στην εμβάθυνση του χαρακτήρα που υποδύεται ο γοητευτικός Τζόζεφ Κότεν (ο μόνος που θα μπορούσε να υποδυθεί εκείνη την εποχή τον συγκεκριμένο ρόλο), όσο και στη σχέση του με την ανιψιά του, η οποία είναι σχεδόν ερωτευμένη μαζί του. Πολύ καλή στο ρόλο της είναι και η ανιψιά, που υποδύεται η Τερέζα Ράιτ.

Κάποιοι, τότε που είχε παιχτεί για πρώτη φορά, είχαν πει ότι η ταινία ήταν αυτοβιογραφική του Χίτσκοκ. Δε νομίζω. Ότι έχει πολλά στοιχεία από πραγματικές καταστάσεις, περισσότερα από άλλες ταινίες του, είναι πιο ρεαλιστική, το καταλαβαίνω, αλλά αυτοβιογραφική, δεν θα το έλεγα. Εκτός κι αν εννοούσαν ότι με τη γλυκιά φατσούλα που είχε, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτός ο άνθρωπος γύριζε ταινίες αγωνίας και τρόμου.

Όπως πάντα η μουσική του Ντιμίτρι Τιόμκιν, συμβάλλει στην όλη ατμόσφαιρα της ταινίας, η οποία είχε προβληθεί παλιότερα με τον τίτλο "Το χέρι που σκοτώνει".

Υπόθεση: Όταν η οικογένεια Νιούτον που κατοικεί στην Σάντα Ρόζα μαθαίνει ότι ο θείος Τσάρλι (αδελφός της συζύγου) θα έρθει να μείνει για λίγο καιρό μαζί τους, επικρατεί μεγάλη χαρά, ιδιαίτερα στην ανηψιά του Τσάρλι (συνονόματοι), η οποία του έχει ιδιαίτερη αδυναμία. Πράγματι, ο θείος Τσάρλι είναι ένας γλυκός άνθρωπος με ωραία χαρακτηριστικά, που εύκολα αποσπά συμπάθειες. Όμως πίσω από την χαρούμενη φιγούρα του κρύβεται ένας καθ’ έξιν φονιάς. Καταζητείται από την αστυνομία για κάποιους φόνους ώριμων γυναικών. Η ανιψιά του (που προσπαθεί να βρίσκεται συνεχώς μαζί του) αρχίζει να προβληματίζεται από κάποια αλλόκοτα στοιχεία της συμπεριφοράς του θείου της, ενώ αργότερα – εξ αιτίας της παρουσίας κάποιων αστυνομικών στη Σάντα Ρόζα – θα αρχίσει να έχει σοβαρές υποψίες ότι ο δολοφόνος γυναικών που διάβαζε στις εφημερίδες μπορεί να έχει σχέση με τον θείο Τσάρλι. Φυσικά ο τελευταίος δεν παραδέχεται τίποτα και αρνείται τα πάντα... (Κριτική μου στο myFilm)

Σκηνοθεσία: Άλφρεντ Χίτσκοκ
Με τους: Τζόζεφ Κότεν, Τερέζα Ράιτ, ΜακΝτόναλντ Κάρεϊ, Χένρι Τράβερς

Προβάλλεται από 20-9-2012