Μια ταινία για την άνευ όρων αγάπη μπαμπά και κόρης, η οποία συνδυάζει το κωμικό στοιχείο με την τρυφερότητα.
Ο Ετιέν (Ναουέλ Περέζ Μπισκαγιάρ) είναι μόλις είκοσι ετών όταν παντρεύεται τη Βαλερί (Μερσεντές Ντασύ) και πολύ γρήγορα γεννούν τη Ρόζα (Σελέστ Μπρινκέλ). Εντελώς ξαφνικά όμως, η Βαλερί χωρίς πολλές εξηγήσεις παίρνει μια μέρα το αυτοκίνητό της και τους εγκαταλείπει. Ο Ετιέν επιλέγει να μη δημιουργήσει θέμα και συνεχίζει τη ζωή μαζί με το παιδί του, που το παίρνει μαζί του όπου πάει ακόμα και στη δουλειά του. Τους συναντούμε 16 σχεδόν χρόνια αργότερα, η κόρη στην εφηβεία της και με δεσμό (Μοχάμεντ Λουριντί), δεν έχει ακούσει -απ’ ό,τι συμπεραίνουμε- ποτέ τίποτα για τη μητέρα της («Μπορεί να είναι μητέρα μου αλλά εγώ δεν είμαι κόρη της» λέει σε κάποια στιγμή), σκοπεύει όμως να φύγει από την οικογενειακή εστία για να ξεκινήσει σπουδές στη σχολή καλών τεχνών στο Μετς. Η είδηση δεν φαίνεται να ενοχλεί τον πατέρα της που κι αυτός πρέπει να ξαναφτιάξει τη ζωή του με την Ελέν (Μοντ Γουάιλερ) και μια σύγκρουση πατέρα–κόρης βρίσκεται προ των πυλών, όταν παράλληλα ο Ετιέν νομίζει ότι έχει δει τη Βαλερί σε κάποιο ντοκιμαντέρ και αυτό θα σταθεί αφορμή για άλλη μια σύγκρουση με την Ρόζα που δεν επιθυμεί την ύπαρξη της μητέρας της…
Νομίζω ότι είναι μια από τις ελάχιστες φορές που ο κινηματογράφος δείχνει την πλήρη ανατροφή ενός παιδιού μόνο από τον πατέρα και μάλιστα ένα πατέρα πολύ νέο και σε εμφάνιση συνομήλικο με την κόρη, η οποία φαίνεται να είναι και ωριμότερη από εκείνον.
Το θέμα αντιμετωπίζεται με ευαισθησία και τρυφερότητα, αλλά και μια αδικαιολόγητη βραδύτητα, από τον Εργουάν Λε Ντικ και μόνον οι ερμηνείες των δύο βασικών πρωταγωνιστών κρατούν ζωντανό το ενδιαφέρον για την ταινία. (Κριτική μου για το myfilm)
INFO
Προβάλλεται στις αίθουσες από 30/5/2024
Είδος: Κωμωδία, 91΄
Χώρα: Γαλλία, 2023
Σκηνοθεσία: Εργουάν Λε Ντικ
Παίζουν: Ναουέλ Περέζ Μπισκαγιάρ, Σελέστ Μπρινκέλ, Μοχάμεντ Λουριντί, Μοντ Γουάιλερ
