Ο τίτλος της ταινίας ξύπνησε μέσα μου αναμνήσεις, κυρίως μουσικές, βασικά ραδιοφωνικές. Ήταν κάποτε, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν μερικοί φίλοι κι εγώ, για να είμαστε λίγο πιο μπροστά -μουσικά μιλώντας- από τους υπόλοιπους συμφοιτητές, ακούγαμε τον «Αμερικάνικο». Ο Αμερικάνικος ραδιοφωνικός σταθμός, βρισκόταν στην αριστερή άκρη της μπάντας των «μεσαίων κυμάτων» και εξέπεμπε από την Αμερικανική Βάση δίπλα από το Αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου κάθε μισή ώρα ακούγαμε τη φράση «You are listening the American Forces Radio in Greece» και ενδιάμεσα, όταν δεν είχε ειδησεογραφικό πρόγραμμα, ακούγαμε μουσική που δεν είχε έρθει ακόμα επίσημα στην Ελλάδα. Οι δε ξενύχτηδες, ακούγαμε τα μεσάνυχτα την εκπομπή του Wolfman Jack, ο οποίος με τη βραχνή, τραχιά και στεγνή φωνή του, παρουσίαζε όλα τα τελευταία μουσικά κομμάτια ροκ της εποχής. Τόσο πολύ μου άρεσε η εκπομπή του, που όταν βρέθηκα στο Λος Άντζελες το 1978, έψαξα να την βρω στα FM και τη βρήκα. Μεταδίδονταν με εξαιρετικά ισχυρό σήμα, ώστε να ακούγεται στο κοντινό Μεξικό. Αργότερα έμαθα ότι το πραγματικό όνομα του εκφωνητή ήταν Robert Weston Smith και είχε υιοθετήσει το Γούλφμαν Τζακ, για να σατιρίσει τις ταινίες με λυκάνθρωπους που τις θεωρούσε αστείες. Αρκετά με τις αναμνήσεις μου όμως…
Στην ταινία του Γιώργου Παντελεάκη τώρα, η οποία τιμήθηκε στο 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κρήτης με τα βραβείο καλύτερης διεθνούς ταινίας μεγάλου μήκους, καλύτερου σεναρίου, καλύτερου ανδρικού ρόλου, καλύτερης γυναίκας ηθοποιού. Το tagline της, είναι: «Ο Τόμι κατηφορίζει το μοναχικό μονοπάτι του αναζητητή. Σ’ αυτή την αναζήτηση υπάρχουν τρεις βασικές επιλογές: από το ράφι, φτιαγμένο στα μέτρα του, στο ράφτη χειροποίητο. Ένα ανατρεπτικό οδοιπορικό στους κόσμους της χωριστικότητας πέρα από τα όνειρα και την πραγματικότητα».
Στην εξέλιξη της ιστορίας βλέπουμε έναν νυκτερινό εκφωνητή ραδιοφώνου, έναν περιπλανώμενο, μια τυφλή και μόνη κοπέλα, έναν ράφτη, τον μαθητευόμενό του που γελάει αδικαιολόγητα, έναν κουρέα, καλλιτέχνες του δρόμου που προσπαθούν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κόσμου και εικόνες. Εικόνες, άλλοτε σκόρπιες, άλλοτε σε τάξη σε μια εναλλαγή εποχών, που όμως έχουν ένα κοινό: το ποτάμι που ρέει ανάμεσα σε όλους αυτούς τους χαρακτήρες και τις αντανακλάσεις σε βρεγμένους δρόμους και πεζοδρόμια. Κάδρα κατάλληλα για πολλές ερμηνείες πέραν της εικαστικής τους αξίας. Όλα μέχρις ένα φινάλε αμφίσημο, όπου η κάμερα περνάει μέσα από μια ντουσιέρα που θυμίζει την αντίστοιχη σκηνή του μπάνιου του στο «Ψυχώ» του Χίτκσοκ και αφού έχει ανέβει προηγουμένως τις σκοτεινές σκάλες του σπιτιού του Νόρμαν.
Μια ενδιαφέρουσα αλληγορία, για το πώς θέλουμε τη ζωή μας: σαν ένα κοστούμι έτοιμο όπως μας το πλασάρουν στα ράφια, φέρνοντάς το στα μέτρα μας (sûre measure, όπως λένε οι Γάλλοι) ή χειροποίητο (bespoke όπως το λένε οι ράφτες του Savile Row στο Λονδίνο). - Κριτική μου για το myFilm.
INFO
Διάρκεια: 71΄
Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο, 2022
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παντελεάκης
Παίζουν: Ελένη Τσόκα, Γιώργος Παντελεάκης, Τζιμ Γούντκοκ, Τσάκσουι Ταουλίρ
Διανομή: New Star
