Το 1974 είναι μια χρονιά που έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου και σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ τους λόγους μαζί σας.
Αφορμή στάθηκε ο θάνατος (τη Δευτέρα 7/8/2023) του σκηνοθέτη Γουίλιαμ Φρίντκιν του οποίου την ταινία «Ο άνθρωπος από τη Γαλλία» (The French connection, 1971) με τον Τζιν Χάκμαν, είχα δει και με είχε συναρπάσει -μεταξύ άλλων- μια απίστευτη καταδίωξη αυτοκινήτων. Πρωτοπορία και πολλοί ακολούθησαν.
Το καλοκαίρι του 1974, λοιπόν, και συγκεκριμένα στις 20 Ιουλίου, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο και η κυβέρνηση της χούντας (που δεν είχε πέσει το Νοέμβριο του 1973, όπως φωνάζουν μερικοί σε διαδηλώσεις) κήρυξε γενική επιστράτευση. Προφανώς για να στείλει όλο το στρατό στην Κύπρο, ή για να διαφυλάξει και τα άλλα νησιά, ή μήπως και ενισχύσει τις δυνάμεις στον Έβρο. Δεν ξέρω. Γενική επιστράτευση έκανε, και εγώ -που είχα απολυθεί προσφάτως από το στράτευμα- σύμφωνα με το φύλλο πορείας μου, έπρεπε να παρουσιαστώ σε κάποια μονάδα. Φόρεσα ο ατρόμητος τη στολή του ανθυπολοχαγού που μου πήγαινε γάντι και ετοιμάστηκα για… πόλεμο.
Κλάμα οι υφιστάμενές μου στο γραφείο (ήμουν βλέπετε, οικονομικός προϊστάμενος, τότε), κλάμα ο μεγάλος μου έρωτας, κλάμα η μάνα μου. Τι να σας λέω; Η ουσία είναι ότι ο ατρόμητος αφηγητής σας, παρουσιάστηκε στην μονάδα του, ίσα-ίσα για να χρεωθεί ένα τεράστιο όγκο υλικών, τα οποία έπρεπε να επιστρέψει με άπειρες και χρονοβόρες διατυπώσεις που κράτησαν 20 περίπου ημέρες. Στο μεταξύ, έπεσε η χούντα, ήρθε ο Καραμανλής, σχηματίστηκε κυβέρνηση και προκηρύχθηκαν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές για την Κυριακή 17 Νοεμβρίου 1974.
Ήταν, λοιπόν προεκλογική περίοδος, όταν στον κινηματογράφο ΡΑΔΙΟΣΙΤΥ της οδού Πατησίων παιζόταν η ταινία τρόμου «Ο εξορκιστής» του Γουίλιαμ Φρίντκιν, την οποία, ύστερα από μια πολιτική συγκέντρωση, αποφασίσαμε με έναν ξάδερφό μου να τη δούμε, «για χαβαλέ». Τι να σας περιγράψω; Πριν ακόμα απ’ το διάλλειμα, άρχισαν οι κραυγές τρόμου εκ μέρους του κοινού. Μια γυναίκα λιποθύμησε και την έβγαλαν έξω -σηκωτή- πέντε λεβέντες που δεν θυμάμαι να επέστρεψαν, ενώ κι άλλοι αποχωρούσαν κάνοντας το σταυρό τους επικαλούμενοι τη βοήθεια της Παναγίας. Ο ξάδερφός μου είχε πάθει νεύρωση στομάχου και με ρωτούσε -ψιθυριστά- αν είχα τσίχλα για μάσημα. Αυτός, που έβλεπε απαθής τον «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι». Όσο για μένα; Εκείνο το βράδυ (και το επόμενο, ίσως;) κοιμήθηκα με αναμμένα τα φώτα.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει Γουίλιαμ Φρίντκιν. Ήσουν πρωτοπόρος στο είδος και πολλοί σε μιμήθηκαν στη συνέχεια. Κανείς όμως δεν μας τρόμαξε όσο εσύ.
(Από τη μόνιμη στήλη μου στη σημερινή έντυπη Αμαρυσία)