«This is a man's world / But it wouldn't be nothing, nothing without a woman or a girl». Αυτός ήταν ο κόσμος του 1966, της χρονιάς που ο Τζέιμς Μπράουν πρωτοτραγούδησε τον Κόσμο του Άντρα. Του άντρα «που έφτιαξε το αυτοκίνητο για το δρόμο, το τρένο για τα βαριά φορτία, το ηλεκτρικό για να μας βγάλει απ’ το σκοτάδι, το πλοίο για το νερό, όπως την κιβωτό ο Νώε. Αυτός είναι ο κόσμος του άντρα, ο οποίος όμως θα ήταν ένα Τίποτα, χωρίς μια γυναίκα, ένα κορίτσι».
Όντας έφηβοι, κάτω από αυτούς τους στίχους της κλασικής soul music, χορεύαμε στα πάρτυ αγκαλιασμένοι με τα κορίτσια μας. Τα κορίτσια, που μέχρι τότε μεγάλωναν με το στερεότυπο να γίνουν καλές μαμάδες, θείες, γιαγιάδες και πάνω απ’ όλα νοικοκυρές «κι αρχόντισσες» στο σπίτι.
Λίγα χρόνια νωρίτερα ήταν, που είχε εμφανιστεί (και αγαπήθηκε) η κούκλα Barbie της Mattel, η οποία τι έκανε; Χωρίς να απαρνηθεί το στερεότυπο, πρόσθεσε την ψευδαίσθηση ότι η γυναίκα θα κατακτούσε εξουσίες και θα είχε ευκαιρίες επιλογής (η Barbie σε διάφορες μορφές: δικηγόρος, δικαστίνα, πολιτικός, αστροναύτης και άλλα).
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο κοινωνικο-πολιτικό αυλάκι της ιστορίας, για να συνειδητοποιήσουν εκείνα τα κορίτσια ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι, αλλά οι άντρες κατασκευαστές (και κουκλών) έτσι τις άφηναν να πιστεύουν. Και ήρθε μια εποχή που άρχισε να προβάλλεται ιδιαίτερα το ζήτημα της γυναικείας χειραφέτησης, αργότερα το κίνημα «metoo» κλπ. Ο κινηματογράφος, μεταξύ άλλων, βοήθησε πολύ σ’ αυτό αντανακλώντας -όπως πάντα- το ρεύμα κάθε εποχής. Και φτάσαμε στην ταινία Barbie της Γκρέτα Γκέργουικ (Lady Bird και Μικρές Κυρίες).
Η Barbie της Γκέργουικ (με την Μάργκο Ρόμπι και τον Ράιαν Γκόσλινγκ ως Κεν), περνά υπαρξιακή κρίση και εγκαταλείποντας την Barbieland επισκέπτεται τον πραγματικό κόσμο του Λος Άντζελες, των επιχειρήσεων και της showbiz για να θεραπευτεί. Όμως ο πραγματικός κόσμος «ανδροκρατείται» (έστω και κωμικά στο φιλμ, χάρη στον Γουίλ Φέρερ) επιδρώντας άσχημα στον Κεν που θέλει να επιστρέψει ως «πατριάρχης» στην Barbieland, ενώ προβληματίζει ακόμα περισσότερο την Barbie μεταμορφώνοντάς την σε πιο ανθρώπινη και ευαίσθητη.
Η Γκρέτα Γκέργουικ, έχει κάνει μια ταινία ενηλικίωσης της Barbie και εισόδου της σε άλλο καταναλωτικό πρότυπο. Οι σινεφίλ αναφορές (με καταλυτική την εναρκτήρια σεκάνς από το «2001» του Κιούμπρικ) , οι «φιλοσοφικοί» διάλογοι και μονόλογοι, με φόντο τις παστέλ αποχρώσεις, καλό είναι να φιλτραριστούν από το κοινό.
(Άρθρο μου στην έντυπη Αμαρυσία του Σαββατοκύριακου)
