Ό,τι πρέπει για τις ημέρες του καλοκαιριού και ειδικά αυτές του καύσωνα που διανύουμε. Ένα δροσερό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στην παγωμένη Ανταρκτική σε θερμοκρασίες ακραίου ψύχους που είναι ταυτόχρονα περιπετειώδες και φιλοσοφικό, αλλά και διαποτισμένο από μαύρο χιούμορ.
Είναι Ιανουάριος του 1961 και πέντε Σοβιετικοί ερευνητές διαμένουν στον Σταθμό Επιστημονικής Έρευνας του Νταλεκό, σε μια περιοχή της Ανταρκτικής που οι γεωγράφοι αποκαλούν «πόλο απροσπελασιμότητας».
Το Κόμμα, τούς έχει αναθέσει την αποστολή να δηλώνουν με την παρουσία τους ότι οι Σοβιετικοί διαθέτουν προηγμένη τεχνολογία για τη διεξαγωγή επιστημονικών ερευνών στον Νότιο Πόλο. Το ερυθρό αστέρι της Επανάστασης πρέπει να βρίσκεται μονίμως αναρτημένο κοντά στη βάση, όπως και ένα άγαλμα του «πατέρα» της Επανάστασης Ιλιτς Βλαντιμιρ Λένιν σε φυσικό μέγεθος και με το βλέμμα του στραμμένο προς τη Σοβιετική Ένωση, πρέπει μονίμως να είναι καθαρό από χιόνι. Όχι εύκολο, αλλά όταν το Κόμμα προστάζει…
Μια μέρα ο Αντόν Λουμπάτσεφ αρχηγός της αποστολής, μόλις ξυπνάει, ανακαλύπτει το πτώμα του συντρόφου τους Νικολάι Καλίνιν, μέσα σε λουτρό αίματος. Ο Βαντίμ Κότοφ ο χειριστής του τρακτέρ, καθώς έπαιζαν σκάκι, τον τραυμάτισε θανάσιμα με τσεκούρι επειδή διαφώνησαν για μια κίνηση. «Με έκλεψε», σχολιάζει αδιάφορα. Ο μακαρίτης πάλι, πήγαινε γυρεύοντας διότι είχε κινήσει τη βασίλισσα σε Γ σαν να ήταν ο ίππος. Έφαγε το κεφάλι του…
Στα σοβαρά τώρα, ο αρχηγός της αποστολής αποφασίζει να συντάξει αναφορά για το συμβάν (με πέννα και μελάνι που παγώνει, αν έχεις θεό…), παρ’ όλο που φαίνεται ότι δεν έχει καμία πρακτική σημασία, μιας και το Νταλεκό είναι αποκομμένο (έχουν ξεχάσει και την ύπαρξή του) από τον έξω κόσμο. Ο ασύρματος είναι χαλασμένος και έχουν περάσει εβδομάδες χωρίς να έχουν επικοινωνία με κάποιον. Η αγωνία των ερευνητών κορυφώνεται. Ώσπου ο δολοφόνος βρίσκει τον τρόπο να αποδράσει… Πώς να αποδοθεί δικαιοσύνη στην αφιλόξενη πολική έρημο;
Όπως προανάφερα: το μαύρο χιούμορ, η λεπτή ειρωνεία κατά της γραφειοκρατίας και του κρατισμού του σοβιετικού καθεστώτος, η λεπτομερής περιγραφή χαρακτήρων και καταστάσεων κάνουν εξαιρετικά ενδιαφέρον το (208 σελίδων) μυθιστόρημα του Γάλλου Olivier Bleys, που φαίνεται ότι το έχει μελετήσει το θέμα: ο παππούς του, είχε αδερφό επιστήμονα και εξερευνητή, ιδρυτή το 1949 στη νήσο Νέο Άμστερνταμ, της πρώτης μετεωρολογικής βάσης των νότιων και ανταρκτικών γαλλικών εδαφών.
Το βιβλίο κυκλοφορεί σε μετάφραση Κατερίνας Γούλα από τις Εκδόσεις Κέδρος. Είμαι σίγουρος ότι θα σας συναρπάσει.
