Σ’ αυτό το αποκλειστικά ευρωπαϊκό γουέστερν (σπαγγέτι, δηλαδή) ένας μελαγχολικός πιστολέρο, εμπλέκεται σε μια ιστορία αποτυχημένης απαγωγής και εκδίκησης. Και όπως αναφέρει και ο ίδιος σε κάποια στιγμή: «Η εκδίκηση δεν τελειώνει ποτέ». Αυτό είναι και το στίγμα της ταινίας, η οποία δεν διαφέρει από πολλές άλλες του είδους και ειδικά τις ευρωπαϊκές απομιμήσεις.
Αυτή εδώ έχει μια πρωτοτυπία: οι ηθοποιοί δεν είναι ντουπλαρισμένοι ώστε η ταινία να μοιάζει αμερικανική και έτσι τους ακούς να μιλούν Γαλλικά. Αυτό και μόνο με ιντριγκάρισε για να τη δω… ολόκληρη. Αν και ένα μεγάλο μέρος της είναι χωρίς ήχο μιας και ο κεντρικός ήρωας είναι σιωπηλός και λιγομίλητος.
Με την πρώτη σεκάνς (βάζω κι εγώ το Γαλλικό μου) βλέπουμε μια ομάδα «κακών» να κρεμάει μπροστά στα μάτια της γυναίκας του Μαρίας (Μισέλ Μερσιέ) τον Μπεν Κέιν. Εννοείται ότι αυτή θα επιδιώξει εκδίκηση. Πάει και βρίσκει τον πρώην εραστή της Εμανουέλ, προσπαθεί να του εξηγήσει ότι παντρεύτηκε τον Μπεν επειδή τον θεωρούσε νεκρό και του ζητάει να καθαρίσει τους «κακούς». Αυτός δεν δείχνει μεγάλη όρεξη, έχει τα προβλήματά του, υπαρξιακά μάλλον και έτσι η Μαρία του δίνει ό,τι έχει και δεν έχει (από την περιουσία της) και αυτός βαδίζει προς το χωριό, όπου βρίσκονται οι κακοί.
Το χωριό είναι τυπικό. Ο κεντρικός δρόμος στεγνός από την ξηρασία σηκώνει σκόνη με το παραμικρό (ξεχάστε τις αμερικανιές που οι δρόμοι καταβρέχονται για να είναι φωτογενείς), μεγάλη κυκλοφορία ανάμεσα στα τυπικά καταστήματα: σαλούν, τράπεζα, το συμβολαιογραφείο του Ρόι Μπιν, το πρακτορείο της Γουέλς Φάργκο, ο πεταλωτής, ο νεκροθάφτης, ο ξενοδόχος, ο διεφθαρμένος σερίφης με τα τσιράκια του και όλοι εκείνοι που δημιουργούν την αίσθηση μιας πόλης υπό ανάπτυξη στη μέση του πουθενά.
Μόνο που όλοι ζουν κάτω από το καθεστώς τρόμου που έχει επιβάλλει η οικογένεια Ρότζερς. Ο Ρότζερς είναι ένας τσιφλικάς που εκμεταλλεύεται όλους και πολλοί και σκληροί άντρες μεταξύ των οποίων και εκείνοι που κρέμασαν τον Μπεν Κέιν. Υπάρχει και μια γυναίκα, την οποία η Μαρία θέλει να απαγάγει για να εκδικηθεί. Ανάμεσα σε όλους αυτούς, ποιος άλλος; Μα ο σιωπηλός Εμανουέλ, που τον υποδύεται ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Χοσέιν. Όχι και πολύ σκληρόφατσα, αλλά όταν δεν μιλάς πολύ, μπορείς να γίνεσαι τρομακτικός.
Ο Ρόμπερτ Χοσέιν ακολουθεί πιστά τη συνταγή των σπαγγέτι-γουέστερν, που κι αυτά έχουν ακολουθήσει τους πρωτοπόρους Σέρτζιο Λεόνε στη σκηνοθεσία και Ένιο Μορικόνε στη μουσική. Οι ήρωες είναι λιγότερο χάρτινοι από τους «παραδοσιακούς», αλλά όπως και να το κάνεις δεν παύει να είναι σπαγγέτι.
Αν έχεις καιρό να δεις αυτό το είδος, είναι αξιοπρόσεκτη ταινία και υπάρχει στο Netflix μαζί με το «Κάποτε στη Δύση», «Τζάνγκο ο τιμωρός», «Για λίγα δολάρια ακόμα» και μερικά ακόμα που δεν θυμάμαι.
Έχει την πλάκα του.
INFO
Προβάλλεται στο Netflix
Είδος: Γουέστερν, 90΄
Χώρες: Γαλλία, Ιταλία, 1969
Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Χοσέιν
Παίζουν: Ρόμπερτ Χοσέιν, Μισέλ Μερσιέ, Ντάνιελ Βάργκας, Γκουίντο Λολομπρίτζιτα
