Ένα από τα πρώτα μεγάλα αφιερώματα που έγραψα στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ το 1990, ήταν για το θερινό κινηματοθέατρο ΡΕΞ Αμαρουσίου (1946 – 1990) που το είχαν δημιουργήσει -πάνω σε νοικιασμένο οικόπεδο- συνεταιρικά ο πατέρας μου με τον αδερφό του, ο οποίος ήταν προβολατζής στο χειμερινό ΠΑΝΘΕΟΝ της οδού Πανεπιστημίου στην Αθήνα και δεν ήθελε να μένει άνεργος το καλοκαίρι.
Το ΡΕΞ Αμαρουσίου θυσιάστηκε στο βωμό της «ανάπτυξης» το 1990 και από τότε στη θέση του δεσπόζει μεγάλο κτήριο γραφείων. Μαζί του θυσιάστηκε και το πρώτο εργοστάσιο αναψυκτικών της ΗΒΗ Αμαρουσίου, που ήταν μεσοτοιχία. Στο οικόπεδο της ΗΒΗ κτίστηκε σουπερμάρκετ. Η νέα ΗΒΗ κτίστηκε στη λεωφόρο Κηφισιάς και λίγο αργότερα γκρεμίστηκε χάρη στη Babis Vovos Polis.
Γράφοντας το 1990 για το ΡΕΞ, λοιπόν, ένιωθα λύπη και αγανάκτηση. Λύπη, διότι αποτελούσε ένα μεγάλο κομμάτι από τα παιδικά μου χρόνια. Εκεί μέσα τα καλοκαιρινά πρωινά, παίζαμε με τα φιλαράκια μου μιμούμενοι τους ήρωες της προηγούμενης βραδιάς: κλέφτες κι αστυνόμους, καουμπόι και ινδιάνους, Ρωμαίους και χριστιανούς. Αγανάκτηση, διότι τις μέρες που έγραφα το αφιέρωμα, στα καφενεία της πλατείας Κασταλίας («βαρόμετρο της κοινής γνώμης») άκουγα τους Μαρουσιώτες να κλαίνε και να οδύρονται που «το προάστιο έχανε τη γραφικότητά του από αυτούς που έκτιζαν πολυκατοικίες και κτήρια γραφείων». Πολλοί από αυτούς, είχαν δώσει τα οικόπεδά τους με αντιπαροχή και αντάλλαγμα 3, 4 ή 5 διαμερίσματα ή γραφεία (για να κατοικήσουν ή να μισθώσουν και να εισπράττουν κάποιο ενοίκιο «για να βρουν κάτι και τα παιδιά μας»).
Γι’ αυτό και εκεί που κάποτε βρίσκονταν τα αμπέλια και οι ελαιώνες των Μαρουσιωτών, σήμερα βρίσκονται τεράστια κτήρια γραφείων: το κτήριο ΟΤΕ (πρώτο και καλύτερο), το εμπορικό κέντρο «Αίθριο», οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, η Ήλιδα, το The Mall Athens (με 10 αίθουσες προβολής), το Golden Hall, κάποια «προσωρινά ολυμπιακά κτήρια» που τώρα είναι υπουργεία… και «προσεχώς» η υπερπαραγωγή Καζίνο της Πάρνηθας.
Αλλά ξέχασα, κάτι έπρεπε να γράψω και για το ΙΝΤΕΑΛ, που το έχω αγαπήσει για την κλασικότητα και τη διαχρονικότητά του και για το ΑΣΤΟΡ, που πρόκειται να γίνουν ξενοδοχεία, όπως διαβάζω. Πιστεύω όμως ότι θα αδικήσω το ΑΤΤΙΚΟΝ και το ΑΠΟΛΛΩΝ που κάηκαν πριν κάποια χρόνια και δεν θυμάμαι να έχω γράψει κάτι γι’ αυτά, που παραμένουν καρβουνιασμένα μέχρι σήμερα. Δεν ξέρω πώς εξηγούν την «ανάπτυξη» μερικοί...
(Από τη μόνιμη στήλη μου στην έντυπη Αμαρυσία 8/4/2023)
