Το βιβλίο αυτό είναι ένα σπάνιο έργο. Πρόκειται για μια συλλογή δοκιμίων που αφορούν σε δεκαέξι από τα πιο σημαντικά βιβλία της Ιστορίας της Τέχνης, που δημοσιεύτηκαν κατά τον 20ο αιώνα. Συγγραφείς των, είναι κορυφαίοι μελετητές και επιμελητές, οι οποίοι με τα δοκίμια αυτά επανεξετάζουν σημαντικά κείμενα, που συνολικά αποτελούν ένα μονοπάτι μέσα στον συχνά αποθαρρυντικό βιβλιογραφικό λαβύρινθο της ιστοριογραφίας της τέχνης. Ουσιαστικά, παρέχουν έναν «οδικό χάρτη» για τις διακριτές μεθόδους μελέτης της ιστορίας της τέχνης.
Βασικό κριτήριο επιλογής των βιβλίων αυτών υπήρξε ο καινοτόμος χαρακτήρας τους καθώς και η καθοριστική τους συμβολή στη σφυρηλάτηση νέων τρόπων κατανόησης της ιστορίας της τέχνης.
Τα ενδιαφέροντα θέματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο αυτό, κυμαίνονται από τη μεσαιωνική αρχιτεκτονική έως το έργο του Matisse και από τη βυζαντινή αγιογραφία έως τον μεταμοντερνισμό.
Ενδεικτικά αναφέρονται: το δοκίμιο της Alexandra Gajewski για το βιβλίο του Emile Male «Η θρησκευτική τέχνη του 11ου αιώνα στη Γαλλία: Μελέτη για την εικονογραφία του Μεσαίωνα και τις πηγές έμπνευσής της» (1898), καθώς και το δοκίμιο του David Summers για το βιβλίο «Βασικές έννοιες της ιστορίας της τέχνης: Το πρόβλημα της ανάπτυξης στυλ στη σύγχρονη τέχνη» (1915) του Heinrich Wolfflin. Επίσης, το δοκίμιο του Richard Verdi για το έργο του Roger Fry «Cezanne: A Study of His Development» (1927) καθώς και το δοκίμιο του του John-Paul Stonard για το βιβλίο «The Nude: A Study of Ideal Art» (1956) του Kenneth Clark. Τέλος, και ενδεικτικά πάντοτε, αναφέρονται και το δοκίμιο της Louise Rice για το βιβλίο του Francis Haskell «Μοτίβα και ζωγράφοι: Μια μελέτη των σχέσεων μεταξύ Ιταλικής Τέχνης και της κοινωνίας στην εποχή του Μπαρόκ» (1963) καθώς και το δοκίμιο της Mariet Westermann πάνω στο βιβλίο της Svetlana Alpers «Η τέχνη της περιγραφής: Η Ολλανδική τέχνη στο 17ο αιώνα» (1983).
Είναι φανερό, ότι το πολύτιμο αυτό έργο εστιάζει στα βιβλία που λειτούργησαν ως ορόσημα για τη συγκρότηση του συγκεκριμένου επιστημονικού πεδίου, αλλά και στις προσωπικότητες και τις ιστορίες που υπάρχουν πίσω από αυτά. Μέθοδος που βρίσκεται σε αντίθεση με πολλά εισαγωγικά βιβλία, τα οποία παρουσιάζουν την Ιστορία της Τέχνης στο πλαίσιο θεωριών και μεθόδων. Η δε ανάγνωσή του, βοηθά να αναδειχθούν αποκλίσεις και συγκλίσεις μεταξύ των βιβλίων, ή πνευματικές συγκρούσεις που έχουν τη δυναμική, τόσο να παγιώσουν υπάρχουσες θεωρίες, όσο και να συγκροτήσουν νέους τρόπους πρόσληψης και κατανόησης των βιβλίων αυτών. Γι’ αυτό και προτείνεται ανεπιφύλακτα.
(Εκδόσεις Επίκεντρο / Συγγραφείς: Richard Shone & John-Paul Stonard / Εισαγωγή-Μετάφραση-Επιμέλεια ελληνικής έκδοσης: Ελένη Γέμτου / Σελίδες: 344)
