Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, υψηλής τεχνολογίας στην οποία όλα κάπου τα έχετε ξαναδεί.
Ο υποσμηναγός Χαρπ (Damson Idris) είναι πιλότος μη επανδρωμένου αεροσκάφους, που το πιλοτάρει από ένα κλιματιζόμενο γραφείο κάπου στη Νεβάδα των ΗΠΑ, σαν να παίζει playstation και βομβαρδίζει κατόπιν εντολών χωρίς να ενδιαφέρεται για τις ζημιές που προκαλεί. Γι’ αυτόν οι στόχοι είναι καρεδάκια επί της οθόνης και τυχόν υπάρχοντες άνθρωποι στο πεδίο είναι στατιστικά στοιχεία, ενώ εάν υπάρχει άοπλος πληθυσμός, χαρακτηρίζεται παράπλευρη απώλεια. Και λοιπόν; Πήγε τρεις το μεσημέρι; Τελείωσε το ωράριό του, αφήνει το joystick στον επόμενο (ή στην επόμενη;) συνάδελφο και πάει για ύπνο.
Ο Χαρπ, λοιπόν, μια μέρα δεν υπακούει σε εντολή που του λέει να μη ρίξει βόμβα σε μια περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης όπου γίνεται εμφύλιος και ρίχνει τη βόμβα του, η οποία σκοτώνει δύο αμερικανούς φαντάρους της ειρηνευτικής δύναμης, που βρίσκεται εκεί. Πέφτει σε δυσμένεια και για τιμωρία τον στέλνουν στην εμπόλεμη ζώνη, για να ζήσει από κοντά τη φρίκη που προκαλούσε από το κλιματιζόμενο γραφείο του. Ως εδώ καλά…
Το χειρότερο που του συμβαίνει όμως, είναι ότι έχει ως προϊστάμενο έναν λοχαγό, τον Λίο (Anthony Mackie), που είναι ανδροειδές (4ης γενιάς, πολύ προηγμένο) που δεν σηκώνει πολλές κουβέντες. Η σχέση τους, περνάει δύσκολες ώρες με φιλοσοφικές συζητήσεις πάνω στη σχέση ανθρώπου–μηχανής, συναισθημάτων και προγραμμάτων και τα συναφή. Ως εδώ καλά, επίσης…
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι ο Χαρπ δεν έχει πιάσει ποτέ του όπλο και βρίσκεται αντιμέτωπος, όχι απλώς με κάποιους αντάρτες, αλλά και με στρατιώτες-ρομπότ κατασκευασμένους στη Ρωσία, σε απομίμηση των αμερικανικών στρατιωτών-ρομπότ που τον βοηθούν αλλά εξουδετερώνονται. Ευτυχώς γι’ αυτόν, ο λοχαγός Λίο είναι μαχητής -όπως ο Εξολοθρευτής- και μπορεί να τον ξελασπώνει στις δύσκολες καταστάσεις. Αλλά τι εμπιστοσύνη μπορείς να έχεις σε μια μηχανή που αυτοβελτιώνεται και παίρνει πρωτοβουλίες; Δράμα…
Και ενώ έχει ξεκινήσει με καλές προδιαγραφές η ταινία, καταλήγει να περιέχει όλα εκείνα τα επιφανειακά κλισέ των περιπετειών με τους ντενεκεδένιους ήρωες (Εξολοθρευτής, Ρόμποκοπ, Τρανσφόρμερς και πυρηνικές συσκευές, κλπ), οπότε και οι διάλογοι του ανδροειδούς Λίο με τον άνθρωπο Χαρπ πάνε περίπατο. Μας μένει μόνον η δράση και η περιπέτεια πάνω σε γνωστά μονοπάτια. Δεν σας αποκαλύπτω το τέλος…(Κριτική μου στο Myfilm)
INFO
Είδος: Επιστημονικής φαντασίας, Περιπέτεια, Δράση (114΄)
Χώρες: ΗΠΑ, Ουγγαρία (2021)
Σκηνοθεσία: Mikael Håfström
Παίζουν: Damson Idris, Anthony Mackie, Enzo Cilenti, Michael Kelly
Σύνοψη: Όταν ο υποσμηναγός Χαρπ, πιλότος drone, στέλνεται με δυσμενή μετάθεση σε μια θανατηφόρα πολεμική ζώνη, διαπιστώνει ότι βρίσκεται υπό τις διαταγές του λοχαγού Λίο, ενός ανδροειδούς που έχει ως αποστολή να εντοπίσει μια ολέθρια πυρηνική συσκευή πριν από τους αντάρτες. (Από το Netflix)
Ο υποσμηναγός Χαρπ (Damson Idris) είναι πιλότος μη επανδρωμένου αεροσκάφους, που το πιλοτάρει από ένα κλιματιζόμενο γραφείο κάπου στη Νεβάδα των ΗΠΑ, σαν να παίζει playstation και βομβαρδίζει κατόπιν εντολών χωρίς να ενδιαφέρεται για τις ζημιές που προκαλεί. Γι’ αυτόν οι στόχοι είναι καρεδάκια επί της οθόνης και τυχόν υπάρχοντες άνθρωποι στο πεδίο είναι στατιστικά στοιχεία, ενώ εάν υπάρχει άοπλος πληθυσμός, χαρακτηρίζεται παράπλευρη απώλεια. Και λοιπόν; Πήγε τρεις το μεσημέρι; Τελείωσε το ωράριό του, αφήνει το joystick στον επόμενο (ή στην επόμενη;) συνάδελφο και πάει για ύπνο.
Ο Χαρπ, λοιπόν, μια μέρα δεν υπακούει σε εντολή που του λέει να μη ρίξει βόμβα σε μια περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης όπου γίνεται εμφύλιος και ρίχνει τη βόμβα του, η οποία σκοτώνει δύο αμερικανούς φαντάρους της ειρηνευτικής δύναμης, που βρίσκεται εκεί. Πέφτει σε δυσμένεια και για τιμωρία τον στέλνουν στην εμπόλεμη ζώνη, για να ζήσει από κοντά τη φρίκη που προκαλούσε από το κλιματιζόμενο γραφείο του. Ως εδώ καλά…
Το χειρότερο που του συμβαίνει όμως, είναι ότι έχει ως προϊστάμενο έναν λοχαγό, τον Λίο (Anthony Mackie), που είναι ανδροειδές (4ης γενιάς, πολύ προηγμένο) που δεν σηκώνει πολλές κουβέντες. Η σχέση τους, περνάει δύσκολες ώρες με φιλοσοφικές συζητήσεις πάνω στη σχέση ανθρώπου–μηχανής, συναισθημάτων και προγραμμάτων και τα συναφή. Ως εδώ καλά, επίσης…
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι ο Χαρπ δεν έχει πιάσει ποτέ του όπλο και βρίσκεται αντιμέτωπος, όχι απλώς με κάποιους αντάρτες, αλλά και με στρατιώτες-ρομπότ κατασκευασμένους στη Ρωσία, σε απομίμηση των αμερικανικών στρατιωτών-ρομπότ που τον βοηθούν αλλά εξουδετερώνονται. Ευτυχώς γι’ αυτόν, ο λοχαγός Λίο είναι μαχητής -όπως ο Εξολοθρευτής- και μπορεί να τον ξελασπώνει στις δύσκολες καταστάσεις. Αλλά τι εμπιστοσύνη μπορείς να έχεις σε μια μηχανή που αυτοβελτιώνεται και παίρνει πρωτοβουλίες; Δράμα…
Και ενώ έχει ξεκινήσει με καλές προδιαγραφές η ταινία, καταλήγει να περιέχει όλα εκείνα τα επιφανειακά κλισέ των περιπετειών με τους ντενεκεδένιους ήρωες (Εξολοθρευτής, Ρόμποκοπ, Τρανσφόρμερς και πυρηνικές συσκευές, κλπ), οπότε και οι διάλογοι του ανδροειδούς Λίο με τον άνθρωπο Χαρπ πάνε περίπατο. Μας μένει μόνον η δράση και η περιπέτεια πάνω σε γνωστά μονοπάτια. Δεν σας αποκαλύπτω το τέλος…(Κριτική μου στο Myfilm)
INFO
Είδος: Επιστημονικής φαντασίας, Περιπέτεια, Δράση (114΄)
Χώρες: ΗΠΑ, Ουγγαρία (2021)
Σκηνοθεσία: Mikael Håfström
Παίζουν: Damson Idris, Anthony Mackie, Enzo Cilenti, Michael Kelly
Σύνοψη: Όταν ο υποσμηναγός Χαρπ, πιλότος drone, στέλνεται με δυσμενή μετάθεση σε μια θανατηφόρα πολεμική ζώνη, διαπιστώνει ότι βρίσκεται υπό τις διαταγές του λοχαγού Λίο, ενός ανδροειδούς που έχει ως αποστολή να εντοπίσει μια ολέθρια πυρηνική συσκευή πριν από τους αντάρτες. (Από το Netflix)
