Η απάτη του ξεπεσμένου παραγωγού και του δειλού, αλλά καπάτσου λογιστή βασίζεται σε μια πολύ απλή ιδέα. Πλησιάζουν συνταξιούχους -αφελείς γριούλες κυρίως- και τους πείθουν να γίνουν συμπαραγωγοί με μεγάλα ποσοστά (όλοι τους με πάνω από 50 - 60% συμμετοχής, αλλά χωρίς να γνωρίζουν πόσοι είναι συνολικά οι υπόλοιποι συμπαραγωγοί) σε μια πλούσια θεατρική παράσταση που θα έχει τεράστια επιτυχία και θα αποκομίσουν επίσης τεράστια κέρδη.
Καταφέρνουν έτσι να συγκεντρώσουν μεγάλα ποσά (τα οποία υπερβαίνουν το 100% της συμμετοχής των συμπαραγωγών) και προσλαμβάνουν -στη φτήνια- δευτεροκλασάτους ή τελείως αποτυχημένους ηθοποιούς και σκηνοθέτη της συμφοράς, ώστε να πιάσει πάτο το έργο, να κατέβει αμέσως μετά την πρεμιέρα και να μην είναι υποχρεωμένοι να καταβάλλουν τίποτα στους συμπαραγωγούς λόγω της ζημιάς. Όπως είπε ένας αμερικανός κριτικός είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται η έκφραση «δημιουργική λογιστική».
Τι θεατρικό έργο θα είναι όμως αυτό ώστε να αποτύχει στα σίγουρα; Θα είναι ένα μιούζικαλ που εξυμνεί τον «Χίτλερ και την παρέα του» και θα παροτρύνει τον κόσμο να ενωθεί με αυτούς τους συμπαθητικούς ανθρώπους που «διασκέδαζαν» κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η αποτυχία είναι σίγουρη, κατά τους δύο δημιουργικούς παραγωγούς-λογιστές, οι οποίοι δεν υπολογίζουν ότι ζουν στο μέσο της δεκαετίας του 60, που είναι η εποχή των χίπις, που προσπαθούν να ανατρέψουν το κατεστημένο. Έτσι ένα θεατρικό, εκείνη την «εποχή των λουλουδιών» που έχει τίτλο «Άνοιξη για τον Χίτλερ» αποκτά… ανατρεπτικό, αναρχικό χαρακτήρα που στρέφεται ενάντια στο κατεστημένο, θα σημειώσει τεράστια επιτυχία, γεγονός που θα τους υποχρεώσει να πληρώνουν κέρδη που αναλογούν σε ποσοστά άνω του 100% των συμμετοχών.
Το θέμα της κωμωδίας όμως δεν είναι μόνο η δημιουργική λογιστική. Είναι η απληστία των δύο παραγωγών και ο τρόπος που την εκφράζουν. Ο ευτραφής Ζίρο Μόστελ και ο γουρλομάτης Τζιν Γουάιλντερ είναι απίστευτοι στους ρόλους τους, τόσο όταν καλοπιάνουν τις γριούλες για να τα κονομήσουν, όσο και όταν εκμεταλλεύονται τους ηθοποιούς και τους συντελεστές της παράστασης, ενώ όλοι οι συμμετέχοντες στο φιλμ είναι ξεκαρδιστικοί ως χαρακτήρες από τον Χίτλερ (Ντικ Σόουν) μέχρι τα μέλη του μπαλέτου των SS. Ίσως η καλύτερη κωμωδία του 20ού αιώνα. Δεν χάνεται και ξεχάστε την πολιτική ορθότητα. Η ταινία είναι του 1967 και ψηφιακά αποκατεστημένη. (Κριτική μου για το myfilm.gr)
INFO
Προβάλλεται από 18/6/2020
Είδος: Κωμωδία (90΄)
Χώρα: ΗΠΑ (1967)
Σκηνοθεσία: Μελ Μπρουκς
Πρωταγωνιστούν: Τζιν Γουάιλντερ, Ζίρο Μόστελ, Κένεθ Μαρς, Ανδρέας Βουτσινάς
Σύνοψη: Ένας ξεπεσμένος παραγωγός του Broadway κι ένας δειλός λογιστής σκαρφίζονται την θεατρική κομπίνα του αιώνα, ανεβάζοντας ένα έργο το οποίο ελπίζουν να αποτύχει τόσο θριαμβευτικά που θα «κατεβεί» αμέσως μετά την πρεμιέρα του! Έτσι, ανακαλύπτουν το μιούζικαλ… Springtime for Hitler!
Διανομή: Summer Classics
