Μια μυθιστορηματική αυτοβιογραφία ύμνος στην ανθρώπινη θέληση και την ομορφιά της ζωής, μια νοσταλγική, καθάρια ματιά σε μια εποχή που φαντάζει ταυτόχρονα τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά από τη δική μας, γραμμένη από μια γυναίκα παράδειγμα, την Γεωργία Καρατζιά, που πάντα έγραφε και γράφει, τώρα όμως για τα εγγόνια της «συνεχώς κι ακαταπαύστως», προπαντός αναμνήσεις.
Βρισκόμαστε στο 1950 σε μια προσφυγική γειτονιά της Δραπετσώνας. Εκεί ζει η Ελένη, διωγμένη από την εύπορη οικογένειά της, γιατί αψήφησε τα ήθη της εποχής και τόλμησε να ακολουθήσει το δρόμο της καρδιάς της.
Λίγο μετά το τέλος του Εμφυλίου, η Ελένη εγκαθίσταται σε μια γειτονιά όπου κατοικούν εργάτες και ξεριζωμένοι πρόσφυγες. Η κοπέλα επηρεάζεται από τη συμπεριφορά και τη ζωή των διωγμένων από τις χαμένες πατρίδες. Θαυμάζει τη φυσική τους ευγένεια, την αρχοντιά, το μεράκι και την αγάπη τους για τον άνθρωπο, αλλά και το πώς μετατρέπουν το παράπονο σε τραγούδι. Κοντά τους μαθαίνει την αξία της στωικότητας, του κουράγιου, της υπομονής.
«Σα δεν ξέρεις να συγχωράς, κοκόνα μου, δεν ξέρεις ν’ αγαπάς ουδέ τον εαυτό σου» και «Τρύπα το παλιοτσούβαλο που κουβαλάς τα βάσανα, να χυθούν, να τα λυγνίσουν οι αγέρηδες»... Είναι δυο ρητά της προσφυγικής γειτονιάς, που θα αλλάξουν για πάντα τη στάση της απέναντι στη ζωή, τα βάσανα και τις κακουχίες.
Ένα μυθιστόρημα που στέλνει τον αναγνώστη πίσω στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια της Ελλάδας και ειδικά της Αθήνας, που διαμορφωνόταν από τη μεγαλύτερη αστυφιλία που γνώρισε ποτέ η χώρα μας, αλλά και τη μεγαλύτερη αφαίμαξη από τη μετανάστευση.
Για να εκτιμηθεί καλύτερα η γραφή και η γλαφυρότητα στην αφήγηση πρέπει να γνωρίζει κάποιος και τη συγγραφέα αυτού του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος: Η Γεωργία Καρατζιά γεννήθηκε το 1932 στον Κακόβατο, Κεφαλοχώρι της επαρχίας Ολυμπίας του Νομού Ηλείας. Ήταν το 7ο παιδί της οικογένειας και μεγάλωσε σε περιβάλλον φωτισμένων ανθρώπων που τους οφείλει την αγάπη της για το βιβλίο. Παντρεύτηκε σε νεαρή ηλικία και εργάστηκε 30 χρόνια ως έμπορος δίπλα στον άντρα της, Όπως λέει η ίδια «ήταν ένας θαυμάσιος άνθρωπος και έζησα μαζί του 70 χρόνια αληθινής αγάπης, μύθος για την εποχή την παρούσα». Έχει δυο παιδιά και πέντε εγγόνια.
Το 1981 έλαβε μέρος στο διαγωνισμό Ειρήνης Ιπεκσί και βραβεύτηκε στην ποίηση με το ποίημα «Η γυναίκα της Ελλάδας στη γυναίκα της Τουρκίας». Το ίδιο έτος η Τριφυλιακή Εστία δημοσίευσε μερικά ποιήματά της. Το Γενάρη του 2019 έλαβε μέρος στο διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών με ένα πεζογράφημα και πήρε έπαινο. (Εκδόσεις Anubis, σελίδες 264)
