24η μέρα που είμαι κλεισμένος στο σπίτι με ένα μικρό διάλλειμα τις προάλλες που βγήκα για περπάτημα στους πεζόδρομους γύρω από το σπίτι μου όπου συνάντησα πλήθος κόσμου να ανεβοκατεβαίνει. Τελικά, δεν έχουν δίκιο μερικοί σχολιαστές που ειρωνεύονται ότι «ξαφνικά έγιναν όλοι δρομείς και ποδηλάτες» και βγαίνουν έξω. Δεν είναι έτσι. Το σωστό είναι ότι ως «φυλακισμένοι», βλέπουν τον καλοκαιρινό καιρό και βγαίνουν από τα «κελιά» τους για να ξεμουδιάσουν. Άλλωστε πότε θα ξαναπετύχουν τόση καθαρή ατμόσφαιρα από τη μη κυκλοφορία των αυτοκινήτων;
* * *
Ένας φίλος, μου είπε στο τηλέφωνο ότι από την ημέρα που απαγορεύτηκε η κυκλοφορία σταμάτησε να βήχει. Ο ταλαίπωρος είχε πρόβλημα έναν καθημερινό βήχα και τον αντιμετώπιζε με συσκευή εισπνοών και καραμέλες για το λαιμό και τώρα είναι καλά. Καθάρισε η ατμόσφαιρα, βλέπεις. Προσωπικά απόλαυσα και μια διαφορετική νυχτερινή ησυχία. Ένα ψυχρό βράδυ της προηγούμενης εβδομάδας που βγήκα στη βεράντα, ο ήχος του αέρα ανάμεσα στις πευκοβελόνες μου θύμισε παρθένο δάσος σαν κι αυτά που απολάμβανα νεώτερος στις ορεινές εκδρομές μου. Απουσίαζε βλέπεις το μακρινό, «αστικό» βουητό, των αυτοκινήτων της λεωφόρου Κηφισιάς.
* * *
Κατά τα άλλα, η ζωή κυλάει με αργούς ρυθμούς και δημιουργικά. Ξέθαψα τη συλλογή των γραμματοσήμων μου (που στάθηκε και η αφορμή για το δημοσιογραφικό μου ξεκίνημα πριν 33 χρόνια στην Αμαρυσία, με τη στήλη «Φιλοτελικά») και σκέφτομαι ότι κάτι πρέπει να κάνω και μ’ αυτήν. Φροντίστε κι εσείς να κάνετε κάτι παρόμοιο, διότι δεν βγαίνει αλλιώς. Οι φίλοι μου στη Φωτογραφική Λέσχη Αμαρουσίου ανταλλάσουν καθημερινά γνώσεις και εμπειρίες για τη Φωτογραφία.
* * *
Εν τω μεταξύ τα κανάλια, παίζουν αγχολυτικές ελληνικές ταινίες στις prime time ζώνες και αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου τις πρώτες πρωινές που οι έγκλειστοι, εξουθενωμένοι ψυχικά από τις στατιστικές για τα θύματα του κορωνοϊού, πέφτουν για ύπνο. Τις προάλλες ανταγωνίζονταν με επαναλήψεις. «Τζένη, Τζένη» έπαιζε το ένα, «Δημήτρη μου, Δημήτρη μου» έπαιζε το άλλο, ενώ οι αθεόφοβοι του ΟΡΕΝ χθες Δευτέρα, έβαλαν το αριστούργημα ΒΑΒΕΛ του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου μετά τα μεσάνυχτα. Το φινάλε του έπεσε στις 3 παρά δέκα. Μου θύμισε σκοπιά «γερμανικό νούμερο». Και καλά, εγώ το είχα ξαναδεί και το έβλεπα από… επαγγελματική διαστροφή (τέτοιες ταινίες, με τέτοιο σενάριο και αυτές τις ερμηνείες δεν τις βρίσκεις εύκολα), ο σινεφίλ τηλεθεατής τι σας φταίει βρε;
* * *
Για τους ελληναράδες πάντως δεν έχει αλλάξει κάτι. Ο Γιάνης -ξέρεις ποιος είμαι εγώ;- Βαρουφάκης ξαναχτύπησε, για να μου θυμίσει πως ό,τι και να πουν οι ειδικοί και οι επιστήμονες, με τέτοιους πολιτικούς αυτή η χώρα δε σώζεται με τίποτα.
(Από τη μόνιμη στήλη μου στη χθεσινή 18/4 έντυπη Αμαρυσία)