Ήταν να μην πάρουμε φόρα με τη μαζοχιστική μας τάση να κάνουμε θαλάσσιο μπάνιο κυριακάτικα. Τώρα που ξεκινήσαμε ποιος μας πιάνει. Όπως κατάλαβες από τον τίτλο «Στην παραλία (Νο2)» και επειδή δεν υπάρχει άλλη μέρα που είμαστε ελεύθεροι και οι δύο, ξεκινήσαμε με την Αθηνά για άλλο ένα θαλάσσιο μπάνιο, την Κυριακή που μας πέρασε.
* * *
Αυτή τη φορά είπαμε να εξορμήσουμε κάπου πιο κοντά, αποφεύγοντας διόδια και βενζίνες όπως την προηγούμενη που είχαμε πάει στο Λουτράκι. Έτσι, ξεκινήσαμε για παραλία Σχοινιά Μαραθώνα. Στα παλιά μου τα λημέρια, δηλαδή, αφού ήμουν λάτρης μιας εξαιρετικά οργανωμένης μονάδας, που φέτος τη βρήκα κλειστή και λυπήθηκα.
* * *
Έτσι, επισκεφθήκαμε μια παρακείμενη οργανωμένη, η οποία μέχρι πέρυσι δεν είχε «είσοδο» και σε χρέωνε με την ξαπλώστρα. Έμπαινες, παρκάριζες, πλήρωνες τις ξαπλώστρες και αν ήθελες, μπορούσες να παραγγείλεις επί πλέον αναψυκτικά, καφέ, κλπ.
Φέτος, είχε «είσοδο 3 ευρώ το άτομο», συν «5 ευρώ η ξαπλώστρα και ό,τι πάρετε, επιπλέον», αλλά είπαμε «δεν βαριέσαι, δεν πειράζει, χαλάλι τους». Ήταν και νωρίς, οπότε παρκάραμε το αυτοκίνητο όσο πιο κοντά μπορούσαμε στις εγκαταστάσεις και δεν θα είχαμε πολύ περπάτημα μετά το μπάνιο μέσα στη ζέστη.
* * *
Μας περίμενε μια έκπληξη: οι εγκαταστάσεις δεν είχαν αλλάξει, ούτε οι ανέσεις (ξύλινοι διάδρομοι ανάμεσα στις ομπρέλες σε τακτές αποστάσεις, ντουσιέρες, αποδυτήρια, μπαρ), είχε όμως αλλάξει ο ανοικτός χώρος μπροστά. Η πρώτη σειρά από ομπρέλες, απείχε περίπου 20 μέτρα από το κύμα, ενώ μέχρι πέρυσι σηκωνόσουν από την ξαπλώστρα και μετά δύο βήματα έπεφτες στο νερό. Από μια άποψη το βρήκα πολύ «σοσιαλιστικό». Ελευθερώθηκε η ακτή, σκέφτηκα, βλέποντας ότι πολύς κόσμος έστηνε ελεύθερα ομπρέλες, καθίσματα, ψάθες, μέχρι και μικρά αντίσκηνα.
* * *
Ο «σοσιαλιστικός» ενθουσιασμός μου, όμως χάθηκε όταν αυτοί που έκαναν ελεύθερη εγκατάσταση, άρχισαν να πληθαίνουν, η προσπέλαση προς τη θάλασσα δυσκόλεψε, διότι ο καθένας έστηνε το «τσαντίρι» του όπου ήθελε και σε λίγο άρχισαν μικροπαρεξηγήσεις από το ελεύθερο μπιτς βόλεϊ και τις ρακέτες, ενώ το αεράκι άρχισε να παίρνει διάφορα χαρτιά και συσκευασίες που κανείς δεν σηκωνόταν να τα μαζέψει. Αντίθετα, στα μετόπισθεν στο οργανωμένο από «την ιδιωτική πρωτοβουλία» τμήμα της ακτής, πέραν των κάδων απορριμμάτων, υπήρχαν εργαζόμενοι νέοι που φρόντιζαν για την καθαριότητα κοντά στις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες.
* * *
Τελικά… Φύγαμε νωρίτερα. Διότι –δεν λέω- καλές είναι και οι ελεύθερες ακτές, αλλά να έχουμε όλοι συνειδητοποιήσει πώς τις θέλουμε… Διότι, άλλο ελεύθερες και άλλο ανεξέλεγκτες.
(Από τη μόνιμη στήλη μου στη σημερινή έντυπη Αμαρυσία του Σαββατοκύριακου)