Ο Γουίλμπουρ Σμιθ τρέφει μια αγάπη για την ιστορία τα ήθη και τα έθιμα της Αφρικανικής Ηπείρου και δεν το κρύβει στα έργα του, που άλλα εμπλέκουν ιστορικά γεγονότα με μυθιστορηματικά και άλλα είναι μόνο μυθιστορηματικά αστυνομικού περιεχομένου, ή δράσης και περιπέτειας. Όπως είναι και το «Αρπακτικό» που τελείωσα πρόσφατα (εκδ. Bell, σε μετάφραση Ρηγούλας Γεωργιάδου).
Σύγχρονο, περιπετειώδες, με επιχειρηματικά συμφέροντα, πολιτικές ίντριγκες, υπανάπτυκτα κράτη της Αφρικής που όμως κρύβουν αμέτρητο ενεργειακό πλούτο στα εδάφη τους, αδίστακτους τρομοκράτες και εγκληματίες και φυσικά ένα γενναίο πρωταγωνιστή, πληγωμένο, πρώην πράκτορα της SAS, τώρα απασχολούμενο σε μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία, τον Έκτορ Κρος του οποίου δολοφόνησαν τη γυναίκα, κατέστρεψαν το μέλλον του και τους σκέφτεται συνέχεια.
Δύο άντρες είναι υπεύθυνοι για το θάνατο της συζύγου του Κρος και μόνο ένας ζωντανός: ο Τζόνι Κόνγκο –ένας ψυχοπαθής, εκβιαστής, δολοφόνος και καταστροφέας της ζωής του. Ο Κόνγκο είναι απομονωμένος σε πτέρυγα μελλοθανάτων της ασφαλέστερης φυλακής του ελεύθερου κόσμου και μετράει ημέρες πριν την εκτέλεσή του. Έχει δύο εβδομάδες. Θέλει την ελευθερία του. Έχει δραπετεύσει κι άλλη φορά και ξέρει ότι μπορεί να το επαναλάβει. Έχει πολύ χρήμα και με τη βοήθεια που του προσφέρει το παιδί-θαύμα Ντ' Σον, ίσως τα καταφέρει. Ο Έκτορ Κρος τον θέλει νεκρό, όπως επίσης και η αμερικανική κυβέρνηση.
Από την άλλη, ο Έκτορ Κρος, που γλείφει ακόμα τις πληγές του από την τελευταία αναμέτρησή του με τον Κόνγκο, αναλαμβάνει ως πράκτορας της ασφαλιστικής εταιρείας μια αποστολή, η οποία στην αρχή μοιάζει απλή. Αποδεικνύεται .όμως πολύ πιο σύνθετη. Μια περιπέτεια που θα τον δοκιμάσει και θα τον φέρει στα συναισθηματικά και φυσικά του όρια.
Η αφήγηση του Γουίλμπουρ Σμιθ σε μαγνητίζει και οι περιγραφές των καταστάσεων, βρίσκονται σε τέλεια αρμονία με όσα διαβάζουμε και ακούμε στις ειδήσεις για την τρομοκρατία σε διεθνές επίπεδο, τις πειρατείες γύρω από τη θάλασσα της Αφρικής, το εμπόριο πετρελαίου και τους δείκτες των χρηματιστηρίων και πώς αυτοί ανεβοκατεβαίνουν από «τυχαία» περιστατικά που μόνο τέτοια δεν είναι. Ο Σμιθ είναι γνώστης και αυτό φαίνεται στα μυθιστορήματά του, που τελικά είναι βγαλμένα από τη ζωή και… κάθε ομοιότητα είναι συμπτωματική.