Είδος: Δραματικό ρομάντζο
Σκηνοθεσία: Θία Σάροκ
Παίζουν: Σαμ Κλάφλιν, Εμίλα Κλαρκ, Βανέσα Κίρμπι, Μπρένταν Κόιλ, Μάθιου Λιούις, Τζίνα Κόουλμαν
Προβάλλεται από 4/8/2016
Η Λου ζει σε µια ήσυχη πόλη της Αγγλικής επαρχίας. Χωρίς καμία ξεκάθαρη κατεύθυνση στη ζωή της, η 26χρονη τρέχει από τη µία δουλειά στην άλλη για να βοηθήσει οικονοµικά την οικογένειά της. Η πηγαία ζωντάνια και χαρά της θα δοκιμαστούν, όταν θα αποδεχθεί µια θέση για δουλειά, αναλαμβάνοντας τη φροντίδα του Γουίλ Τρέινορ, ενός πλούσιου νεαρού τραπεζίτη, ο οποίος πριν δύο χρόνια καθηλώθηκε σε αναπηρικό αµαξίδιο. Έχοντας χάσει την περιπετειώδη διάθεσή του, ο Γουίλ έχει καταθέσει τα όπλα. Μέχρι τη στιγµή που η Λου εισβάλλει στη ζωή του. (Διανομή: Tanweer)
Κριτική: Το «εγώ πριν από εσένα» διαπραγματεύεται μια κατάσταση, μια σχέση δύο ανθρώπων, οι οποίοι ήσαν τελείως διαφορετικοί πριν η ανάγκη, τούς κάνει να γνωριστούν.
Εκείνη, η Λου, είναι μια αυθόρμητη και αγαθή κοπέλα, μέλος πολυμελούς οικογένειας με άνεργο πατέρα, η οποία βρίσκεται χωρίς δουλειά. Εκείνος, ο Γουίλ, είναι ένας πάμπλουτος νέος, που ζούσε πραγματικά τη ζωή του και ένα τροχαίο ατύχημα τον ρίχνει παράλυτο από το λαιμό και κάτω. Η μητέρα του, προσπαθεί να βρει κάποιον «να του φτιάχνει τη διάθεση» και θεωρεί κατάλληλη την πολύχρωμη, αδέξια, αυθόρμητη, ειλικρινή και «μεγάλη καρδιά» Λου.
Το καστ είναι ιδανικό. Τα μάτια και το πλατύ χαμόγελο της Εμίλα Κλαρκ δεσπόζουν κάθε φορά στην οθόνη, όταν προσπαθεί να καταλάβει τις επιθυμίες του Γουίλ, και εκφράζουν απόλυτα τα εναλλασσόμενα συναισθήματά της απέναντί του, αλλά και στον φίλο της Πάτρικ, που φαίνεται να ζηλεύει αυτή την ιδιόρρυθμη σχέση της.
Ο Σαμ Κλάφλιν, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός από όσους έχουν υποδυθεί τον ρόλο του πάμπλουτου και εσωστρεφή παραπληγικού (θυμήθηκα την κωμωδία «Οι άθικτοι»), που αλλάζει χαρακτήρα χάρη στον ανοιχτόκαρδο χαρακτήρα και στη θέληση της Λου. Η μετάβασή του από τη μια στην άλλη κατάσταση έρχεται φυσιολογικά και χωρίς μελοδραματισμούς μέχρι το τέλος.
Η ταινία είναι ένα δραματικό ρομάντζο, που θα μπορούσε να είναι και προβλέψιμο. Έχει όλα τα κλισέ, αλλά δράμα δεν είναι. Έχει στιγμές που όλοι θα χαμογελάσουν (όχι γέλια, όπως στους Άθικτους), στιγμές που μαζί με τη χειμωνιάτικη, ή ανοιξιάτικη φωτογραφία του Remi Adefarasin και τη μουσική του Craig Armstrong θα βουρκώσουν. Όλα δίνονται σε σωστές δόσεις, ενώ και τα πολύχρωμα κοστούμια της Εμίλα Κλαρκ φτιάχνουν τη διάθεση.
Το συνολικό αποτέλεσμα είναι μια έξοχη ταινία, που δίνει και ένα θέμα για συζήτηση.
(Κριτική γραμμένη για το myfilm.gr)