Είδος: Πολεμικό / Θρίλερ
Σκηνοθεσία: Γκάβιν Χουντ
Παίζουν: Έλεν Μίρεν, Άαρον
Πολ, Άλαν Ρίκμαν, Μπαρχάντ Αμπντί, Τζέρεμι Νόρθαμ, Ιέιν Γκλεν, Φίμπι Φοξ
Προβάλλεται από 4/8/2016
Υπόθεση: Η συνταγματάρχης
Κάθριν Πάουελ είναι επικεφαλής μιας βάσης στο Λονδίνο που ανήκει στις μυστικές
υπηρεσίες, και χρησιμοποιεί drones για την περάτωση των επιχειρήσεών της. Στην
τρέχουσα ατζέντα βρίσκεται η σύλληψη επικίνδυνων τρομοκρατών, στο Ναϊρόμπι στην
Κένυα. Το σκηνικό κλιμακώνεται όταν οι συνθήκες επιτάσσουν η απλή σύλληψη να
μετατραπεί σε εξολόθρευση, αφού οι τρομοκράτες ετοιμάζονται άμεσα για αποστολές
αυτοκτονίας. Από τη βάση του στη Νεβάδα, ο πιλότος drone Στιβ Γουότς είναι
έτοιμος να αφανίσει τους στόχους, όταν ένα εννιάχρονο κοριτσάκι εμφανίζεται
απροσδόκητα κοντά στη ζώνη πυρός. Με τον κίνδυνο των απρόβλεπτων παράπλευρων
απωλειών να μπαίνουν στην εξίσωση, αυτός που θα πάρει την τελική απόφαση θα
πρέπει να σταθμίσει πολύ καλά όλα τα ενδεχόμενα και τις συνέπειές τους.
(Διανομή: Feelgood)
Κριτική: Σε πρώτη φάση
βλέπεται ως προπαγανδιστικό ντοκιμαντέρ του τύπου «ό,τι και να κάνετε έχουμε
την τεχνολογία να σας παρακολουθούμε». Σε δεύτερη, βλέπεται ως ταινία
κατασκοπίας με τη χρήση σύγχρονης τεχνολογίας και σε τρίτη, ως πολεμική ταινία
του 21ου αιώνα, στην οποία οι πιλότοι δεν είναι πλέον ιπτάμενοι,
αλλά χειριστές κονσόλας.
Η ταινία βασικά είναι μια
περιπέτεια των συναισθημάτων, αφού όπως λένε και εκείνη που υποστηρίζουν ότι
δεν θα υπάρξει ποτέ Αυτόβουλη Τεχνητή Νοημοσύνη, πίσω από κάθε τεχνολογικό
επίτευγμα υπάρχει πάντοτε ο παράγων «άνθρωπος» με συναισθήματα και τα διλλήματά
του.
Το σενάριο (που το βρήκα
πανέξυπνο), προσπαθεί να πείσει το θεατή ότι πίσω από τις βομβιστικές ενέργειες
ορισμένων Μεγάλων Δυνάμεων (εδώ η Αγγλία) με Μη Επανδρωμένα Ιπτάμενα Οχήματα,
βρίσκονται άνθρωποι με αισθήματα, που αποφασίζουν συλλογικά (και στενά
γραφειοκρατικά), αν θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί κάποιος πύραυλος και με ποιο
τρόπο, ώστε να μην υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Βομβαρδίζουμε την κουζίνα που
βρίσκεται ο εχθρός, για παράδειγμα, αλλά να μη πάθει τίποτα το παιδάκι που
παίζει στον κήπο.
Κι όμως, η ταινία καταφέρνει
να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, χάρη στις ερμηνείες κυρίως των πρωταγωνιστών
της, της σφιχτής σκηνοθεσίας και ενός άψογου μοντάζ. Είναι δε τραγικό, να
παρακολουθείς τις συζητήσεις (και τηλεδιασκέψεις) μεταξύ των στρατιωτικών και των παραγόντων των
κυβερνήσεων, αλλά και των νομικών τους συμβούλων πάνω στο θέμα της ανάληψης
ευθύνης για τις παράπλευρες απώλειες, όταν τη σκανδάλη του όπλου την κρατά ένας
ευαίσθητος και καταϊδρωμένος «υποσμηναγός εδάφους» στη Νεβάδα των ΗΠΑ και
περιμένει να αποφασίσουν οι υπουργοί και οι στρατηγοί στο Λονδίνο και στην
Ουάσιγκτον, αν θα πρέπει να βομβαρδίσουν «χειρουργικά» μια βάση τρομοκρατών, τη
στιγμή κατά την οποία ζώνονται τα εκρηκτικά τους για να μεταβούν σε
πολυσύχναστα μέρη και να ανατιναχθούν με δεκάδες απώλειες.
(Κριτική μου για το myfilm.gr)