Δεν πρόκειται για καμία «βίλα της
θλίψης». Ο Πατρίκ Μοντιανό, που θα πρέπει τη δεκαετία του ‘60 να ήταν δεκαπέντε
ετών, σ’ αυτό το μυθιστόρημα (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη), το οποίο
θα μπορούσε να είναι και τμήμα της αυτοβιογραφίας του, θυμάται και περιγράφει
μια κοινωνία σε παρακμή, μια «κοινωνία της θλίψης». Μια κοινωνία που θεωρούσε «ποιοτική»
τη βαρεμάρα, ανάμεσα σε περιπάτους παραλιακών δρόμων σε λουτροπόλεις για
ηλικιωμένους και σε συναντήσεις κοκταίλ, ή απογευματινών τεΐων, όπου ανταλλάσσονται
φιλοφρονήσεις, ως επί το πλείστον ψευδείς και απόψεις γύρω από πετυχημένους ή
αποτυχημένους πολιτικούς, καλλιτέχνες και άλλα δημόσια πρόσωπα. Όλα αυτά δε,
μέσα από τις αναμνήσεις και το βλέμμα του νεαρού Βίκτορα, του οποίου η μοιραία
συνάντηση με την γοητευτική ηθοποιό Υβόννη, γεννά έναν έρωτα που μοιάζει προορισμένος
να κρατήσει αιώνια (όπως αναφέρει και το οπισθόφυλλο).
Εν τω μεταξύ, γύρω του μια
παρέα περίεργων και αντιφατικών ανθρώπων ζει μια κάποια περιπέτεια, γύρω από την οποία
παραμονεύει το μυστήριο και ο αισθησιασμός. Πίσω από τη φαινομενική ηρεμία που
βαραίνει την ατμόσφαιρα, γεγονότα και χαρακτήρες αναδεύονται αργά και υπόγεια, έρχονται στην επιφάνεια αλλοιωμένα ή όχι και ο Πάτρικ Μοντιανό με την ελκυστική του γραφή κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον
του αναγνώστη, μέχρι την τελευταία σελίδα. Ενδιαφέρον και άψογο.