Ο Στίβεν Κινγκ, σε μια ιστορία
από αυτές που μπορούν να αγαπηθούν και από αναγνώστες που δεν διαβάζουν
ιστορίες με φαντάσματα ή τέρατα. Μια ιστορία μυστηρίου, η οποία γίνεται το
πρόσχημα για ένα μάθημα, πάνω στην ηθική της δημοσιογραφίας και την «κατασκευή»
ενός θέματος από αμφιλεγόμενα, ή ακόμη και ανύπαρκτα στοιχεία, όπως αναγράφεται
και στο οπισθόφυλλο.
«Το παιδί από το Κολοράντο»
(εκδόσεις Bell), που πρωτοδημοσιεύτηκε
στην Αμερική το 2005 στην κλασική μορφή βιβλίου τσέπης, είναι ουσιαστικά ένα
κλασικό, τυπικό μυθιστόρημα «ποιος-το-έκανε-και-γιατί», το οποίο κάτω από την
πένα ενός συγγραφέα-πρότυπου δημιουργικής γραφής, αποκτά ένα άλλο, ιδιαίτερο
βάρος.
Σύμφωνα με την υπόθεση το 1980,
ένας άντρας βρίσκεται νεκρός στο νησί Μους-Λούκιτ, στα ανοιχτά της Ακτής του
Μέιν. Πάνω του δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ταυτότητας. Η αναγνώριση του
πτώματος γίνεται ενάμιση χρόνο μετά, από μια σύμπτωση, αλλά και πάλι κανείς δεν
μπορεί να πει με βεβαιότητα πώς βρέθηκε εκεί και αν ο θάνατός του ήταν ατύχημα,
δολοφονία ή κάτι πιο παράξενο... Και αυτή είναι απλώς η αρχή του μυστηρίου.
Στο σήμερα, δυο ηλικιωμένοι
δημοσιογράφοι διηγούνται στη νεαρή φοιτήτρια Στέφανι Μακάν, που κάνει την
πρακτική της στην εφημερίδα του νησιού, την ιστορία εκείνου του νεκρού, του «παιδιού
από το Κολοράντο», όπως του έμεινε να τον αποκαλούν. Μια ιστορία γεμάτη κενά,
ερωτηματικά, εικασίες και απρόσμενες ανατροπές, με πυρήνα τον ίδιο τον τρόπο
που δημιουργούνται οι μύθοι και τη φύση του μυστηρίου.
Ο Στίβεν Κινγκ διηγείται, με εκείνο
το μοναδικό τρόπο που μαγνητίζει τον αναγνώστη, μια ιστορία από αυτές που δεν
αφήνουν αδιάφορο κανέναν άνθρωπο. Μια ιστορία του παράδοξου, του ανεξακρίβωτου (όπως
το Τρίγωνο των Βερμούδων), αφήνοντας αιχμές, ψήγματα πιθανοτήτων πως κάποια
στιγμή θα αποκαλυφθεί κάτι τελείως φυσιολογικό και δικαιολογημένο. Αυτό, κάνει
το μυθιστόρημα ακόμα πιο ενδιαφέρον. Δίνει την ελπίδα στον αναγνώστη ότι η λύση
είναι κοντά, αλλά σελίδα τη σελίδα δημιουργείται μια ανατροπή και η αφήγηση ξεκινά
πάλι από την αρχή.
Ο Στίβεν Κινγκ παίζει με τον
αναγνώστη του, το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, για να του χαρίσει ένα
απροσδόκητο τέλος. Διάβασα το μυθιστόρημα των 170 σελίδων (συν μερικές σελίδες
επεξηγήσεων, κατά την προσφιλή συνήθεια του συγγραφέα, που επιζητεί το διάλογο
με τους αναγνώστες του) σε δυο μέρες και το ευχαριστήθηκα. Ο Κινγκ με μάγεψε
και πάλι.