Προμηθέας

Πατώντας και βασιζόμενος πάνω στα θεμελιώδη ερωτήματα που βασανίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη: ποιος είμαι, γιατί είμαι εδώ και πού πάω, ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης Ρίντλεϊ Σκοτ, ξεκινάει την τελευταία του δουλειά «Προμηθέας», με σεκάνς που θυμίζουν έντονα τον άλλο μου αγαπημένο Στάνλεϊ Κιούμπρικ με την κλασσική «2001: Η οδύσσεια του διαστήματος».
Τι εννοώ;

Είναι και ο Σκοτ τελειομανής και έχει κατασκευάσει ένα τέλειο σκάφος, τον Προμηθέα, με εξαιρετική λεπτομέρεια. Έχει, επίσης, τοποθετήσει τους ήρωές του στην κατάψυξη να ξυπνάνε ύστερα από κάποια χρόνια και να μη γνωρίζουν για ποιο λόγο βρίσκονται στο σκάφος. Έχει βάλει ανάμεσά τους ένα ανδροειδές ρομπότ (που θα ήθελε να μοιάζει… του Πίτερ Ο’ Τουλ) με τη μορφή του Φασμπέντερ και όλα αυτά τα κινεί αργά επί μία ώρα και δέκα λεπτά, μα πάρα πολύ αργά. Τολμώ να πω, μάλιστα, ότι με τα πρώτα πλάνα της ταινίας, ήμουν έτοιμος να ακούσω ακόμα και την εισαγωγή του Also Sprach Zarathustra του Strauss, που έγινε γνωστή από τη σκηνή του ανατέλλοντος ηλίου και την  αργή κίνηση του διαστημικού σταθμού, όπως ακριβώς και στην «Οδύσσεια του διαστήματος» του 1968.

Μόνο που ο Κιούμπρικ, είχε μπροστά του ένα τρίωρο έπος πάνω στη μηδαμινότητα του ανθρώπου στο σύμπαν, ενώ ο Σκοτ, παρουσιάζοντας τον Προμηθέα ως ένα δίωρο prequel του Άλιεν (1979), μας υπόσχεται ένα διαστημικό θρίλερ τρόμου και φρίκης. Εκεί είναι που το έργο του, όσο και να είναι προσεγμένο, δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο στην ήδη υπάρχουσα φιλολογία του Άλιεν. Τα τέρατα που γεννιούνται μέσα από τους αστροναύτες, χωρίς αυτοί να γνωρίζουν ότι τα κυοφορούσαν, οι γλίτσες και η έρπουσα φρίκη είναι ήδη γνωστά στο θεατή. Άρα…

Πολύ ωραίος ο Φασμπέντερ, του πάει η ψυχρή, ανέκφραστη και μυστηριώδης φυσιογνωμία του ρομπότ. Αρκετά καλή η Νούμι Ραπάς ως το «κορίτσι της φωτιάς στο διάστημα» και κρύα σαν ρομπότ η Σαρλίζ Θερόν. Έψαχνα να βρω τον Γκάι Πιρς και τελικά ανακάλυψα ότι τον πήραν (έναν νέο ηλικιακά ηθοποιό) και τον μακιγιάρισαν για να υποδυθεί, αδιάφορα, έναν σχεδόν αιωνόβιο γέρο. Αρκετά πειστικός, ως διεκπεραιωτής της πτήσης, ο κυβερνήτης Ίντρις Έλμπα, σε ρόλο έπληξη.

Όσο για τον Ρίντλεϊ Σκοτ: Τελειομανής, όπως πάντα, έχει δημιουργήσει με τους τεχνικούς του, ένα σχεδόν πραγματικό σκάφος, έναν εξαίσιο και αφιλόξενο τόπο (ασύλληπτη η φωτογραφία και υποβλητική η μουσική), αλλά ούτε τα φιλοσοφικά ερωτήματα που θέτει δουλεύουν, ούτε και ο σκηνοθετικός του ρυθμός, είναι αυτός που ξέραμε. 

 Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ
Με τους: Νούμι Ραπάς, Λόγκαν Μάρσαλ-Γκριν, Μάικλ Φασμπέντερ, Σαρλίζ Θερόν, Γκάι Πιρς, Ίντρις Έλμπα (διαβάστε συνέντευξη μαζί του ΕΔΩ), Πάτρικ Γουίλσον

(Κριτική μου και στο myFilm)