Δεν το συζητάω! Η ταινία είναι μια από τις καλύτερες και όχι
μόνον επειδή παίζει το «αχτύπητο» ζευγάρι της εποχής, σκηνοθετημένο
από τον Τζον Χιούστον.
Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια ταινία τεσσάρων τοίχων
(βασίζεται στο θεατρικό έργο του Μάξγουελ Άντερσον), κρατάει αμείωτο το
ενδιαφέρον του θεατή γιατί περιέχει: το «καλό παιδί», την «ωραία»,
τους «κακούς» και ιδιαίτερα τον Έντουαρντ Ρόμπινσον (με την αξέχαστη
σκηνή στη μπανιέρα και το πούρο στο στόμα, την οποία το βιβλίο LIFE goes
to the movies,
κατατάσσει μεταξύ των καλύτερων… «ημίγυμνων στάρλετ με σαπουνάδες»).
Χωρίς αστεία όμως, η ταινία έχει την αγωνία της, αφού δεν γνωρίζουμε
από την αρχή για ποιό λόγο οι γκάνγκστερς έχουν καταλάβει το
ξενοδοχείο, δεν γνωρίζουμε πως θα εξελιχθεί ο κλειστός και μυστικοπαθής
χαρακτήρας του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, ενώ στην εξέλιξη πέφτουν και κάποιοι
πυροβολισμοί (αλλά είπαμε, έχω μάθει να κρατάω μυστικά για τις ταινίες).
Συμβολικά, στην ταινία δεν έχουμε μόνο τη μάχη του Καλού με το
Κακό, αλλά τη μάχη του δίκαιου αμερικανού, που λίγο πριν έχει πολεμήσει
στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τους αντιδραστικούς και διεφθαρμένους
γκάνγκστερς, με επικεφαλής έναν φασιστάκο και ρατσιστή παχουλό με πούρο
(τον έξοχο Έντουαρντ Τζέι Ρόμπινσον), που είναι και θρασύδειλος (και
προσέξτε πως εξαναγκάζει τους ντόπιους ινδιάνους να μείνουν έξω στην
καταιγίδα, ενώ αυτός φοβάται ακόμα και μέσα στην ασφάλεια του
ξενοδοχείου). Επίσης, συμβολικά έχουμε και την καταιγίδα, η οποία
δυναμώνει έξω παράλληλα με τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών, μέσα.
Υπέροχοι όλοι. Ο Μπόγκαρτ «ήρεμη δύναμη», η Μπακόλ πανέμορφη σε
μικρό ρόλο, δείχνει να έχει απειρία (έχουν προηγηθεί μόνον 5 ταινίες
της), ο Ρόμπινσον «κακός» άνευ προηγουμένου και ο Λάιονελ Μπάριμορ, ως
πατέρας της, αρκετά τραγικός, αλλά αισιόδοξος. Τα άλλα «παιδιά» της
συμμορίας ερμηνευτικά είναι άστα να πάνε, αλλά σώζονται από τους
υπόλοιπους και συνολικά το έργο είναι θαυμάσιο.
Α, να μην ξεχάσω, πως όταν κάποτε έγινε μια μόδα να επιχρωματίσουν
κάποιες κλασσικές ασπρόμαυρες ταινίες, το Key Largo ήταν μέσα σ’ αυτές
και την είχα δει έγχρωμη. Πολύ κέρινα, όμως, τα πρόσωπα. Γι’ αυτό και
πέρασε η μόδα τους.
Για την ιστορία, η μόνη επιχρωματισμένη που ίσως βλέπεται ακόμα,
είναι η Metropolis του Φριτς Λανγκ, γιατί μαζί με το χρώμα προστέθηκαν
μουσική και τραγούδια από τον Τζιόρτζιο Μόροντερ (you know: Fredie
Mercury, Bonnie Tyler, Pat Benatar etc. etc)
Σκηνοθεσία: Τζον Χιούστον
Με: τους Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Λόρεν Μπακόλ
Με: τους Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Λόρεν Μπακόλ
(Κριτική μου στο myFilm)