Διάβαζα τις προάλλες το «Και με κλειστά μάτια θα βλέπω» του Παύλου Κάγιου και στη συνέχεια το «Θρυμματισμένο γυαλί» του Νίνου Φένεκ Μικελίδη δύο καταξιωμένων δημοσιογράφων και σκέφτομαι σήμερα ότι, όταν έγραφα στα πρώτα μου σημειώματα για το συγγραφέα που θα πρέπει να παρακολουθεί την εποχή του, ίσως είχα στο νου αυτό που έχει λεχθεί, ότι «ο συγγραφέας πρέπει να διαθέτει δημοσιογραφική ματιά» στην παρακολούθηση αυτή. Αν λάβω υπόψη μου ότι παλαιότερα οι Νόρμαν Μέιλερ και Τρούμαν Καπότε είχαν βασίσει τα γνωστότερα μυθιστορήματά τους σε αληθινές υποθέσεις και διάβαζαν και κρατούσαν αποκόμματα εφημερίδων, τότε δεν απέχει από την πραγματικότητα αυτή η άποψη. Ακόμα και ο δικός μας Βασίλης Βασιλικός, στο «Ζ» του αναφέρεται στην υπόθεση Λαμπράκη που είχε συγκλονίσει την κοινωνία μας και ειδικότερα την πολιτική κοινότητα στα μέσα του προηγούμενου αιώνα.
Δημοσιογραφική ματιά, λοιπόν, και φαντασία είναι τα πρώτα απαιτούμενα για τη συγγραφή και κατόπιν ο συγγραφέας είναι έτοιμος να καταγράψει όλες τις κινήσεις των ανθρώπων (κοινωνικές, ηθικές, πνευματικές και συναισθηματικές) στην πορεία τους προς όποιο πεπρωμένο τους επιφυλάσσεται. Ας μη ξεχνάμε ότι και ο Όμηρος με τον Ηρόδοτο έχουν χαρακτηρισθεί «δημοσιογράφοι» της εποχής τους.
(Δημοσιεύτηκε στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ 23/5/1995)
(Δημοσιεύτηκε στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ 23/5/1995)