Τα τελευταία 30 χρόνια και μια φορά το χρόνο, μέσα στο καταχείμωνο, ένας ξάδερφός μου, εγώ κι αργότερα ένας φίλος ακόμα, κάποια καθημερινή μέρα συνήθως συννεφιασμένη, πηγαίνουμε στον Παρνασσό (τον πιο κοντινό ορεινό προορισμό με άφθονο χιόνι), παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε ένα σημείο που «δεν πάει άλλο» (λόγω του χιονιού) και μετά κάνουμε μια μεγάλη πεζοπορία, σιωπηλοί. Προχωράμε αργά, ακούγοντας μόνο τα βήματά μας και σταματώντας πότε – πότε για να απολαύσουμε την ησυχία του βουνού και του δάσους. «Το τάμα», όπως αποκαλούμε αυτή την ημερήσια εξόρμησή μας, προσπαθούμε να το πραγματοποιούμε κάθε χρόνο, ενώ δεν είμαστε ορειβάτες ή πεζοπόροι. Απλά, εγκαταλείπουμε τις συνήθειές μας και το κάνουμε, ευχόμενοι να είμαστε καλά να το επαναλάβουμε.
Μια φορά το χρόνο, ενώ είμαστε παρέα, περπατάμε σε απόσταση ο ένας από τον άλλο και συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε μόνοι σε μια προσπάθεια αυτοσυγκέντρωσης, ίσως. Πάντως, μακριά από τους συνηθισμένους ήχους –και θορύβους- της πόλης και χωρίς τη χρήση των κινητών μας. Κάτι σαν αποτοξίνωση, από έναν κόσµο που απαιτεί να γνωρίζουµε και να ασχολούµαστε µε τα πάντα, όλη την ώρα.
Θυμήθηκα το «τάμα» μας, διαβάζοντας προ ημερών το βιβλίο «Σιωπή - Στην εποχή των θορύβων» (Εκδόσεις Πατάκη, 2017) του Νορβηγού εξερευνητή, εκδότη (και τυχοδιώκτη, όπως αυτοαποκαλείται) Άρλιν Κάγγε που διέσχισε µόνος του την Ανταρκτική και εξέφρασε τη δική του προσέγγιση για τη σιωπή, θέτοντας στον εαυτό του και κατ’ επέκταση στον αναγνώστη του, τρεις ερωτήσεις: Τι είναι η σιωπή; Πού βρίσκεται; Γιατί µας είναι σηµαντικότερη από οποτεδήποτε άλλοτε; Τρεις ερωτήσεις για τις οποίες, μέσα σε 176 σελίδες, κάνει 33 προσπάθειες (τόσα είναι τα κεφάλαια του βιβλίου του) για να τις απαντήσει.
Ο Κάγγε, λέει ότι πολύ περισσότερο από την απουσία ήχων, η σιωπή είναι η ικανότητά µας να εξαλείφουµε τα πράγµατα που µας αποσπούν την προσοχή και να συγκεντρωνόµαστε σ’ αυτά που θεωρούµε πραγµατικά ουσιώδη, σ’ αυτά που µας φέρνουν βαθιά απόλαυση και δε χρειάζεται να πάρουµε τα όρη και τα βουνά, να διασχίσουµε τους ωκεανούς, να εξερευνήσουµε ανεξερεύνητες εκτάσεις για να βρούµε τη σιωπή.
Η σιωπή είναι µέσα µας, ανά πάσα στιγµή, φτάνει να την ακούσουµε. Είναι η αναγνώριση πως οι ειδήσεις λένε πάντα τα ίδια, σε διαφορετικά ακροατήρια κάθε φορά• ότι τα κινητά τηλέφωνα µας έχουν γίνει εθισµός• ότι το νόηµα της ζωής µας βρίσκεται εντός µας και πρέπει να µάθουµε να ακούµε τον εαυτό µας για να το αγγίξουµε.
Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση για διάβασμα.
