Η σκούπα και το σύστημα

Και να πεις ότι δεν έχω διαβάσει και τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις… αλλά ίσως το άντεξα επειδή ήμουν νεώτερος. Ήταν και μια μεγαλύτερη από μένα ξαδέρφη που μου το είχε συστήσει ως «το αριστούργημα του αιώνα», ήθελα και εγώ να κάνω το κομμάτι μου ότι μπορώ να διαβάζω υψηλή λογοτεχνία, το διάβασα. Αφορούσε σε μια μέρα από τη ζωή ενός Λεοπόλδου Μπλουμ (τη 16η Ιουνίου του 1904), που ο Τζόις την περιέγραφε με μακροσκελείς προτάσεις, τεράστιες παραγράφους και είχα τρελαθεί στο διάβασμα –θυμάμαι- αλλά έπρεπε να πω κάτι και στην ξαδέρφη μου που ήταν γοητευτική και όταν μου μιλούσε έλιωνα.

Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου – Tarde para la ira

Με φόντο μια ιστορία εκδίκησης, ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Ραούλ Αλεβάρο ανατέμνει την ανθρώπινη φύση, αποκαλύπτει τα τρίσβαθα της ψυχής του ανθρώπου και δημιουργεί μια ταινία αγωνίας και ανατροπών, με δύο μοναδικά πρόσωπα που βρίσκονται μαζί και χώρια: τον ήρεμο, ευγενικό Χοσέ (που υποδύεται ο Αντόνιο ντε λα Τόρε, και τον οποίο είχαμε δει στο «Το μικρό νησί») και τον βίαιο Κούρο (που τον υποδύεται ο Λουίς Καλέχο). 

Τα παράπονα στο δήμαρχο – L’ ora legale

Μια σάτιρα όλων των παθογενειών της τοπικής αυτοδιοίκησης, την οποία παρακολουθείς και δεν μπορείς να μη θυμηθείς ότι αυτά συμβαίνουν και στη χώρα μας, στο δήμο και στη γειτονιά μας. 

Όλα τα ελαττώματα του Ιταλού (και του νεοέλληνα) εκλεγόμενου και ψηφοφόρου παρελαύνουν σ’ αυτή την ταινία, η οποία στο πρώτο μέρος φέρνει γέλιο: η εκλογική πελατεία, οι διορισμοί από το παράθυρο, η ευνοιοκρατία, η αδιαφορία, ο φιλοτομαρισμός, οι αργομισθίες, η αδιαφάνεια στους διαγωνισμούς, οι απευθείας αναθέσεις και πάει λέγοντας. 

Η γυναίκα του ζωολογικού κήπου - The Zookeeper' s Wife

Η πραγματική ιστορία της Αντονίνα, συζύγου του υπεύθυνου του Ζωολογικού Κήπου της Βαρσοβίας, η οποία μετά την καταστροφή του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έκρυβε εκεί τους Εβραίους προκειμένου να αποδράσουν στη συνέχεια από την κατεχόμενη πόλη. Αυτή είναι και η μόνη πρωτοτυπία αυτού του κινηματογραφικού μελοδράματος, στο οποίο κυριαρχεί η φιγούρα της Τζέσικα Τσαστέιν (πολύ μακριά από το ρόλο της Μις Σλόαν, που την είδαμε πρόσφατα και μας γοήτευσε).

Για μια χούφτα γουέστερν

Το καλοκαίρι, για μένα που έζησα την παιδική μου ηλικία μέσα σε θερινό κινηματογράφο, ήταν πάντα συνδυασμένο με ταινίες και ειδικά με θεαματικές περιπέτειες, τις οποίες με κάποιους φίλους τις χρησιμοποιούσαμε ως έμπνευση για τα παιχνίδια μας. Οι ταινίες με μονομάχους, με Ρωμαίους και αρχαίους Έλληνες, με μυθικούς ήρωες και τέρατα, μας ωθούσαν σε παιχνίδια με σπαθιά και με κοντάρια. Κοντάρια σκούπας, τα οποία άλλοτε τα καβαλούσαμε σαν άλογα και καλπάζαμε και άλλοτε σαν σπαθιά και μονομαχούσαμε. 

Αυτά που μας τρέλαιναν όμως, ήσαν τα καουμπόικα έργα, όπως αποκαλούσαμε εκείνη την εποχή τα γουέστερν. Ύστερα, λοιπόν, από κάθε καουμπόικη ταινία, μαζευόμαστε οι φίλοι και παίζαμε καουμπόηδες και ινδιάνους, μιμούμενοι μάλιστα τους ήχους από το ποδοβολητό των αλόγων, των πυροβολισμών, των κραυγών των ινδιάνων, μέχρι τη μουσική των ταινιών. Το παροιμιώδες γκα-γκαν, γκα-γκααν. 

Μεγάλη ιστορία. Μέχρι που ανακάλυψε την αδυναμία μας (όλων ημών των παιδιών, πλέον) γνωστή εταιρία απορρυπαντικού και μας πλάκωσε στη ραδιοφωνική διαφήμιση: "Τώρα, καουμπόις και ινδιάνοι στα σακουλάκια του κλιν" και μας έκανε το παιχνίδι... επιτραπέζιο. Αν είναι δυνατόν. 

Πού θέλω να καταλήξω; Ότι αυτές τις μέρες, σκάλισα τη συλλογή μου των βίντεο και βρήκα μερικές ταινίες γουέστερν που θα ήθελα να ξαναδώ στη δροσιά του σπιτιού. Με την ευκαιρία δε, δημιούργησα και ένα top-20 των ταινιών (με χρονολογική σειρά), μήπως και σας παρασύρω. Φυσικά υπάρχουν και άλλες εξίσου καλές ταινίες, αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος. 

Το δρόμο τον χάραξε ο Περικλής

Με δύο λόγια, το βιβλίο με τίτλο «Το δρόμο τον χάραξε ο Περικλής» του κ. Θεόδωρου Δημητρόπουλου, προσπαθεί να ερμηνεύσει την περίοδο, που οι ιστορικοί αποκαλούν «Χρυσούς Αιών του Περικλέους» με βάση τις αρχές της Διοίκησης Ολικής Ποιότητας. Αυτό φαντάζει πολύ φυσικό, αν σκεφτούμε ότι ο συγγραφέας έχει σπουδάσει Οικονομικά και Εμπορικές Επιστήμες στην ΑΣΟΕΕ, είναι διπλωματούχος του Πανεπιστημίου της Ουαλίας στη Διοίκηση, του Βρετανικού Ινστιτούτου στο Μάρκετινγκ και στη συνέχεια εργάσθηκε ως ανώτατο στέλεχος σε επιχειρήσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. 

The Mafia manager

Πρωτότυπο εγχειρίδιο  για τη διοίκηση επιχειρήσεων

«Μπορεί να φαίνεται παράξενο και επικίνδυνο, αλλά πολλές από τις μεθόδους, που χρησιμοποιεί η Μαφία, μία από τις μεγαλύτερες και πιο επιτυχημένες επιχειρήσεις στον κόσμο, μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα για πολλές εταιρείες. Πρακτικές, που σήμερα είναι της μόδας, όπως οι «συγχωνεύσεις», οι «εξαγορές», αλλά και η διεθνοποίηση των επιχειρήσεων, είναι από την εποχή του Μεσοπολέμου στην καθημερινή πρακτική της «σιωπηλής αυτοκρατορίας» στο Σικάγο, το Μαϊάμι, τη Νέα Υόρκη και αλλού. Άτομα όπως ο Καπόνε, ο Λουτσιάνο, ο Τζενοβέζε και άλλοι υπήρξαν στελέχη, που θα ήταν περιζήτητα σήμερα σε κάθε σύγχρονη επιχείρηση».

Τα μπλουζ του Αγίου Παντελεήμονα

Κοιτάζω την αφιέρωση στην πρώτη λευκή σελίδα του βιβλίου «Τα μπλουζ του Αγίου Παντελεήμονα». «Στον Άγγελο, με τις κοινές μας μνήμες», υπογράφει ο Κώστας Ποντικόπουλος και επειδή έχω διαβάσει τη νουβέλα προηγουμένως, με βάζει στο τριπάκι η αφιέρωση, σε σχέση με τον πρόλογο, που τον θυμάμαι καλά. 

Γράφει ο Κώστας: «Τι να λέμε, άλλες εποχές… Κάποιοι θυμούνται την κηδεία του βασιλιά Παύλου στο Τατόι, κάποιοι τις εκλογές βίας και νοθείας του ’61, κάποιοι τους γάμους του διαδόχου Κωνσταντίνου με την πριγκίπισσα Άννα-Μαρία, κάποιοι το τρίκυκλο του Κοτζαμάνη και την περίφανη νίκη του αμφιλεγόμενου Γέρου της Δημοκρατίας το ’63, κάποιοι το “ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο”, κάποιοι άλλοι την αποστασία, τον Σωτήρη Πέτρουλα, τους Λαμπράκηδες, τον Αθανασιάδη –γαργάλα τα, γαργάλα τα- Νόβα, τον Λινοξυλάκη, τον Λουκανίδη…». 

Απέραντο γαλάζιο – Le grand bleu

Δραματοποίηση μιας πραγματικής ιστορίας από τον Λικ Μπεσόν, ο οποίος κινηματογραφεί έχοντας στο νου του ότι κάνει ντοκιμαντέρ. Οι υποβρύχιες σκηνές που έχουν γυριστεί μάλιστα στο γαλάζιο του Αιγαίου είναι συγκλονιστικές και η φωτογραφία της ταινίας ανυπέρβλητη (μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στην Αμοργό, στο χωριό της Αγίας Άννας και το μοναστήρι της Παναγίας Χοζιοβιότισσας). 

Σημασία έχει να αγαπάς - L’ important c’est d’ aimer

Ο Αντρέι Ζουλάφσκι με την πρώτη γαλλόφωνη ταινία του, θέτει την προσωπική του σφραγίδα στην έννοια «έρωτας» με την σπαρακτική αριστουργηματική και ακραία ρομαντική ιστορία που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Σκηνοθετεί με μαεστρία την εύθραυστη Ρόμι Σνάιντερ καθοδηγώντας την ώστε να αποδώσει την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της ζωής της.