Με σκηνοθετικό ρυθμό που θυμίζει Πάολο Σορεντίνο (Τέλεια Ομορφιά, Νιότη) και εξαίσια φωτογραφία, αλλά και με την εξαιρετική ερμηνεία του Τόνι Σερβίλο, αυτή η φιλόδοξη και στυλάτη ταινία του Ρομπέρτο Άντο μιλάει στην καρδιά και γοητεύει τον απλό θεατή, που έχει εναποθέσει την τύχη και τις ελπίδες του σε νάρκισσους και ανίκανους πολιτικούς.
Ο Ρομπέρτο Άντο που μας είχε χαρίσει την εξαιρετική και απόλυτα πολιτική σάτιρα «Ζήτω η ελευθερία» (2013) αυτή τη φορά επανέρχεται με αυτό το απόλυτα άνισο, αλλά όχι κακό, φιλμ το οποίο ξεκινά σαν θρίλερ εμπνευσμένο από την Αγκάθα Κρίστι (ένας φόνος σε ένα ξενοδοχείο όπου όλοι είναι ύποπτοι και περισσότερο ένας καθολικός ιερέας), εξελίσσεται σε μια πολιτική και οικονομική πικρή σάτιρα και τελειώνει με ένα απροσδόκητα μεταφυσικό και θρησκειολογικό φινάλε, με τον κεντρικό ήρωα να βγάζει ένα λόγο (όπως στο Ζήτω η Ελευθερία) υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων, των πραγματικών αξιών σ’ αυτή τη ζωή και της πραγματικής ελευθερίας.