Εννιά ζωές – Nine lives

Είδος: Κωμωδία

Σκηνοθεσία: Μπάρι Σόνενφελντ

Παίζουν: Ρόμπι Άμελ, Κέβιν Σπέισι, Τζένιφερ Γκάρνερ, Κρίστοφερ Γουόκεν, Σέριλ Χάινς, Μαρκ Κονσουέλος

Προβάλλεται από 15/9/2016

Σύνοψη: Ο Τομ είναι αναμφισβήτητα πετυχημένος και απίστευτα πλούσιος, αλλά και ξεκάθαρα κακότροπος και κακομαθημένος. Μπροστά στον στόχο του να χτίσει τον ψηλότερο ουρανοξύστη στο βόρειο ημισφαίριο και να ικανοποιήσει έτσι το υπερμέγεθες εγώ του, είναι ικανός να θυσιάσει τα πάντα ακόμη και την αγάπη της οικογένειάς του που αποτελείται από την αφοσιωμένη σύζυγό του, Λάρα, τον ενήλικο γιο του, Ντέιβιντ, και τη μικρή του κόρη Ρεμπέκα, οι οποίοι ανέχονται υπομονετικά την εργασιομανία του.

Όταν φτάνουν τα 11α γενέθλια της Ρεμπέκα, εκείνη παρακαλεί τον πατέρα της να της αγοράσει μία γάτα και, παρόλο που ο Τομ τις σιχαίνεται, μπαίνει σε ένα μυστηριώδες pet shop, όπου γνωρίζει τον εκκεντρικό ιδιοκτήτη του και τελικά επιλέγει μια γάτα με το όνομα Χνουδωτούλης.

Μετά από ένα ατύχημα πριν το πάρτι της Ρεμπέκα, ο Τομ ξυπνάει και ανακαλύπτει έντρομος ότι το σώμα του είναι σε κώμα στο κρεβάτι του νοσοκομείου αλλά εκείνος βλέπει τα πάντα μέσα από τα μάτια της γάτας. Για να επανακτήσει την ανθρώπινη μορφή του, ο Τομ θα πρέπει να επανασυνδεθεί με την οικογένειά του και να γίνει ο σύζυγος και πατέρας που αξίζουν... (Διανομή: Odeon)

Κριτική: Ο Κέβιν Σπέισι, ως ένας εκατομμυριούχος μεγαλομανής, σκληρός και κυνικός επιχειρηματίας, που για να πετύχει έχει παραμελήσει την οικογένειά του μεταμορφώνεται από τον Κρίστοφερ Γουόκεν σε γάτο μέχρι να «μαλακώσει», να γίνει πρώτα καλός οικογενειάρχης και ύστερα να παραδώσει την επιχείρηση στο γιο του, τον οποίο θεωρούσε ανίκανο για κάτι τέτοιο.

Η «σύνοψη» της εταιρείας διανομής τα λέει όλα, ο Κέβιν Σπέισι ως άνθρωπος και ως φωνή του γάτου δεν λέει και πολλά, ενώ οι υπόλοιποι συμπληρώνουν ένα καλά κουρδισμένο παραμύθι με ηθικό δίδαγμα «εντάξει με τις επιχειρήσεις, αλλά να κοιτάμε και την οικογένεια».

Σφιχτή δράση, χιούμορ και εξυπνακίστικες ατάκες είναι τα κύρια χαρακτηριστικά, αυτής της ταινίας της οποίας ο ειδικός των σπέσιαλ εφέ έχει πολλή δουλειά με το γάτο.

(Κριτική μου για το myfilm.gr)

Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα - Mourning becomes Electra

Είδος: Κοινωνικό δράμα (1947)

Σκηνοθεσία: Ντάντλεϊ Νίκολς

Παίζουν: Ρόζαλιντ Ράσελ, Μάικλ Ρεντγκρέιβ, Κατίνα Παξινού, Ρέιμοντ Μάσεϊ, Λίο Γκεν και Κερκ Ντάγκλας.

Προβάλλεται από 8/9/16 (Μικρόκοσμος - Τριανόν - Όασις)

Υπόθεση: Κατά τη λήξη του Αμερικανικού εμφυλίου, ενώ ο αρχηγός της οικογένειας Μάνον, Έζρα πρόκειται να επιστρέψει στο σπίτι του μαζί με το γιο του Όριν, η κόρη του Λαβίνια ανακαλύπτει ότι η μητέρα της Κριστίν διατηρεί εξωσυζυγικές σχέσεις με τον πλοίαρχο Μπραντ, τον οποίο η ίδια είχε ερωτευτεί. Κυριευμένη από την αίσθηση της απόρριψης και της προδοσίας, η Λαβίνια αντιμετωπίζει τη μητέρα της λέγοντάς της όλα όσα γνωρίζει, απειλώντας την να αποκαλύψει τα πάντα στον πατέρα της σε περίπτωση που δεν απομακρυνθεί από τον εραστή της. Λίγο αργότερα η Κριστίν και ο πλοίαρχος σχεδιάζουν να σκοτώσουν τον καρδιοπαθή Έζρα προσθέτοντας δηλητήριο στα φάρμακά του. Όταν ο Έζρα επιστρέφει λογομαχεί με τη σύζυγό του, η οποία του αποκαλύπτει ότι προτίθεται να τον αφήσει, συγχύζεται κι υπόκειται καρδιακό επεισόδιο. 

Ο κλέψας του κλέψαντος - I soliti ignoti

Είδος: Κωμωδία (1959)
Σκηνοθεσία: Μάριο Μονιτσέλι

Παίζουν: Βιτόριο Γκάσμαν, Ρενάτο Σαλβατόρι, Ροζάνι Ρόρι, Κλαούντια Καρντινάλε

Προβάλλεται από 8/9/2016 (ΑΣΤΥ & ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ)

Σύνοψη: Μια συμμορία μικροαπατεώνων, που περιφέρεται στα λαϊκά περίχωρα της Ρώμης, προετοιμάζεται για ένα μεγάλο κόλπο, τη ληστεία ενός ενεχυροδανειστηρίου. Είναι, όμως, τόσο γκαφατζήδες που φεύγουν με μοναδική λεία μια κατσαρόλα με μακαρονάδα… (Διανομή: AMA Films)

Κριτική: Ευρηματική, πανέξυπνη και πραγματικά απολαυστική κωμωδία του Μάριο Μονιτσέλι, γυρισμένη στα τέλη της δεκαετίας του '50. Ένα μείγμα Commedia dellΆrte και νεορεαλισμού που «γέννησε» μια ολόκληρη σειρά ταινιών, οι οποίες πλημμύρισαν τις αίθουσες όλης της Ευρώπης με δεκάδες παραγωγές για περισσότερα από είκοσι χρόνια. Δείτε την.

Sully

Είδος: Δράμα, Βιογραφική

Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ

Παίζουν: Τομ Χανκς, Λόρα Λίνεϊ, Άαρον Έκχαρτ, Άννα Γκαν

Προβάλλεται από 8-9-16

Σύνοψη: Η ταινία διηγείται τη δραματική ιστορία της ζωής του πιλότου Τσέσλι «Σάλι» Σάλενμπέργκερ, που έγινε ήρωας όταν προσγείωσε το χωρίς κινητήρες αεροσκάφος που πιλόταρε στον Ποταμό Χάντσον, σώζοντας τις ζωές όλων των επιβατών (Διανομή: Tanweer)

Κριτική: Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κλιντ Ίστγουντ, ως σκηνοθέτης, αποδεικνύει ότι γνωρίζει καλά το αντικείμενο και ξέρει να συγκινεί το θεατή του. Βέβαια αυτή τη φορά έχει και τρεις εξαιρετικούς ερμηνευτές. Τον Τομ Χανκς στο ρόλο του πιλότου Τσέσλι –Σάλι- Σάλενμπέργκερ, ο οποίος στις 15 Ιανουαρίου 2009 όσο ψύχραιμα έριξε ομαλά το αεροσκάφος του με 155 επιβαίνοντες στα νερά του ποταμού Χάντσον, άλλο τόσο ψύχραιμα αντιμετώπισε τους ανθρώπους της εταιρίας του, που τον ήθελαν να έχει κάνει λάθος για να αποφύγουν τις αποζημιώσεις των επιβαινόντων.

Μαζί ως την κορυφή – Hands of stone

Είδος: Δράμα, Βιογραφική

Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Γιακούμποβιτζ

Παίζουν: Άνα ντε Άρμας, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Έντγκαρ Ραμίρεζ, Έλεν Μπάρκιν, Τζον Τορτούρο

Προβάλλεται από 8/9/16

Σύνοψη: Ο Ντουράν, γνωστός και ως «Χέρια από Πέτρα» για την δριμύτητα των χτυπημάτων του, απέδρασε από την φτωχική του ζωή και αγωνίστηκε για πέντε δεκαετίες, κερδίζοντας 103 από τους 119 αγώνες του, αλλά έμεινε στην ιστορία για τον σοκαριστικό τρόπο με τον οποίο εγκατάλειψε τον πιο κρίσιμο αγώνα της καριέρας του (Διανομή: Odeon).

Κριτική: Νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με μια ταινία για την πυγμαχία. Δεν είναι έτσι. Η ιστορία του Ρομπέρτο Ντουράν από τον Παναμά, του πυγμάχου που αναπτέρωσε τις ελπίδες των συμπατριωτών του για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο καθεστώς των ΗΠΑ, χρησιμοποιείται περισσότερο ως φόντο, για να αναδειχθεί το νόημα, ότι η δύναμη ενός ανθρώπου δεν στηρίζεται στη μυϊκή του μάζα και τη δριμύτητα των χτυπημάτων του, αλλά στο μυαλό του και πως το χρησιμοποιεί.

Μπεν Χουρ - Ben Hur

Είδος: Χλαμύδα

Σκηνοθεσία: Τιμούρ Μπεκμαμπέντοφ

Παίζουν: Τζακ Χιούστον, Ναζανίν Μπονιάντι,  Τόμπι Κέμπελ, Άγελετ Ζούρερ, Μόργκαν Φρίμαν, Ροντρίγκο Σαντόρο, Γιώργος Καραμίχος

Προβάλλεται από 8/9/16

Σύνοψη: Η ιστορία του Μπεν Χουρ, ενός πρίγκιπα που αδίκως κατηγορείται για προδοσία από τον υιοθετημένο του αδερφό Μεσάλα, αξιωματικό του Ρωμαϊκού στρατού. Έχοντας χάσει τον τίτλο του, την οικογένειά του και τη γυναίκα που αγαπά καταλήγει σκλάβος και ύστερα από απουσία ετών, επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση, αλλά βρίσκει τη λύτρωση (Διανομή: U.I.P.)

Κριτική: Το remake Μπεν Χουρ δεν είναι η πρώτη «χλαμύδα» που έχει γυρίσει ο Τιμούρ Μπεκμαμπέντοφ. Έχει προηγηθεί η εξωφρενική «The Arena» (2001) επίσης remake μιας παλαιότερης ιταλο-αμερικανικής παραγωγής του 1974 των Στιβ Κάρβερ και Τζοε Ντ’ Αμάτο.

Ο Μπεκμαμπέντοφ, όπως φαίνεται γνωρίζει την «αύρα» των ταινιών αυτών και γνωρίζει επίσης να κινεί πλήθος, αν και ο Μπεν Χουρ του βασίζεται περισσότερο στη ψηφιακή τεχνολογία, σε αντίθεση με τον αντίστοιχο του Γουίλιαμ Γουάιλερ (1959), που και καλύτερους ηθοποιούς διέθετε και περισσότερα -σε φυσικό μέγεθος- ντεκόρ και περισσότερους κομπάρσους με τα αντίστοιχα κοστούμια και οπλισμό.

Ο Μπεν Χουρ του Μπεκμαμπέντοφ, λοιπόν, χωρίς να ξεφεύγει πολύ από το μυθιστόρημα (του οποίου ο πλήρης τίτλος είναι «Μπεν Χουρ – Μια ιστορία για το Χριστό»), έχει περιορίσει το θρησκευτικό μέρος σε σχέση με την ταινία του Γουάιλερ και έχει δώσει μεγαλύτερη σημασία στη φιλία, το μίσος, την εκδίκηση και τη λύτρωση των δύο αδερφικών φίλων Τζούντα και Μεσάλα.

18 κείμενα για τον Γιάννη Μαρή

Ας πούμε, ότι είστε από αυτές ή αυτούς που διαβάζετε ελληνική λογοτεχνία, αλλά δεν είστε λάτρης του αστυνομικού μυθιστορήματος, οπότε το αποφεύγετε κατά τις επιλογές σας ακόμα και το καλοκαίρι που όλα είναι πιο χαλαρά και επιτρέπουν κάποια «παρασπονδία», όπως λέγαμε παλιά. 

Σας αρέσει όμως να διαβάζετε μυθιστορήματα «εποχής», στα οποία βρίσκετε γλαφυρές περιγραφές μιας Ελλάδας, που σήμερα δεν υπάρχει πια. Ας πούμε της Ελλάδας των δεκαετιών ’50 και ’60. Μιας εποχής που η «αριστοκρατία πνεύματος και χρήματος», όπως αποκαλώ τους αριστοκράτες της εποχής εκείνης) έμενε στο Κολωνάκι και σύχναζε στου Ζόναρς. Μιας εποχής που η Αθήνα ήταν «δύο ταχυτήτων», με γειτονιές που υπήρχαν βίλες με υπηρετικό προσωπικό και οδηγό, αλλά και γειτονίες όπως στην ταινία «Συνοικία το Όνειρο» του Αλεξανδράκη, που είχε απαγορευτεί η προβολή της, «για να μη δυσφημίζεται η χώρα μας». 

Ε, λοιπόν, εσείς μπορείτε να διαβάσετε (δεν θα σας προτείνω αστυνομικό μυθιστόρημα, μη φοβάστε) το βιβλίο των εκδόσεων Πατάκη με τίτλο «18 κείμενα για τον Γιάννη Μαρή».

Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται πρωτότυπα κείμενα -γραμμένα ειδικά για την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννηση του Γ. Μαρή- από συγγραφείς, λογοτέχνες και δημοσιογράφους, τα οποία αναδεικνύουν σημαντικές πτυχές του δημοσιογραφικού και συγγραφικού του έργου, τις οποίες επί δεκαετίες η κριτική είχε αγνοήσει: από την περίοδο της «Μάχης», στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο της εποχής, την επίδραση της γαλλικής κουλτούρας στην προσωπικότητα του συγγραφέα και την υποβλητική αθηναϊκή του τοπογραφία, μέχρι τις λογοτεχνικές και συγγραφικές προϋποθέσεις που διαμορφώνουν δομικά το έργο του, τις ύστερες εκδόσεις, καθώς και την «πινακοθήκη» των ηρώων του. 

Διότι ο Μαρής, ως συγγραφέας, ήταν πολύ προικισμένος και μπορούσε να πλάθει πειστικούς χαρακτήρες, με προεξάρχοντα τον αντι-ήρωα πρωταγωνιστή των αστυνομικών του ιστοριών, Αστυνόμο Μπέκα. Όχι όμως όπως τον γνωρίσατε στο σήριαλ της τηλεόρασης, που τον έχουν μεταφέρει στη σύγχρονη εποχή και έχουν καταστρέψει την ατμόσφαιρα των μυθιστορημάτων, στα οποία περιέγραφε με ενάργεια την καρδιά ή τα προάστια της πρωτεύουσας, τα κοσμοπολίτικα ελληνικά νησιά του ’50 και του ’60, τη Θεσσαλία των μεγαλοκτηματιών και των ληστών ή ακόμα και την Αθήνα των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων του 1896.

Προσωπικά, αν και έχω στη βιβλιοθήκη μου 32 βιβλία του Γ. Μαρή (έχει γράψει 46 μυθιστορήματα, 16 νουβέλες και 6 διηγήματα), που τα έχω διαβάσει πολλά χρόνια πριν, όταν διάβασα τα «18 κείμενα…» των εκδόσεων Πατάκη, μου ήρθε η επιθυμία να αγοράσω τα έξι που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια από τις εκδόσεις Άγρα με εισαγωγή του Ανδρέα Αποστολίδη.

Θεωρώ ότι κάθε βιβλιόφιλος θα πρέπει να διαβάσει τα «18 κείμενα για τον Γιάννη Μαρή» (εκδ. Πατάκη, 2016), που θεωρείται «πατριάρχης της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας» και ας μην έχει διαβάσει κάποιο από τα μυθιστορήματά του. Και να δω μετά, αν θα αντέξει να μη διαβάσει ένα βιβλίο του, τουλάχιστον.

Ο δρόμος για το Λα Παζ – Camino a La Paz

Είδος: Κοινωνική / Δράμα

Σκηνοθεσία: Φραντσίσκο Βαρόνε

Παίζουν: Ροντρίγκο ντε λα Σέρνα, Ερνέστο Σουάρεζ, Ελίζα Καρικάτζο

Προβάλλεται από: 1/9/2016

Σύνοψη: Η ταινία αφηγείται το ταξίδι ενός ηλικιωμένου μουσουλμάνου που ζητά από έναν ερασιτέχνη ταξιτζή να τον οδηγήσει με το παλιό Πεζώ 505 του, από το Μπουένος Άιρες μέχρι τη Λα Παζ, απ’ όπου φιλοδοξεί να ταξιδέψει ως την Μέκκα. Μια τρυφερή, βαθιά, ανθρώπινη ιστορία (Διανομή: Danaos Films)

Κριτική: Καλογυρισμένη ταινία – δρόμου από έναν καινούργιο σκηνοθέτη σε δικό του μάλιστα σενάριο, η οποία θίγει το θέμα του σεβασμού της κουλτούρας, της θρησκείας και της ηλικίας του άλλου, με όλα όσα φέρνει η φθορά του χρόνου.

Ο Ροντρίγκο Ντε Λα Σέρνα, που πρόσφατα τον είδαμε στο ισπανικό φιλμ «Ποιος κλέβει ποιον» και παλαιότερα στο «Ημερολόγια μοτοσικλέτας», υποδύεται τον Σεμπάστιαν έναν άνεργο, ο οποίος εκμεταλλεύεται ένα λάθος στις τηλεφωνικές συνδέσεις και παριστάνει τον οδηγό μιας ανύπαρκτης εταιρίας ταξί, κερδίζει τη συμπάθεια ενός ηλικιωμένου μουσουλμάνου πελάτη του, που κουβαλάει όλες τις ασθένειες των γηρατειών, ο οποίος του ζητάει να τον πάει από το Μπουένος Άιρες της Αργεντινής στο Λα Παζ της Βολιβίας.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού με τα πολλά απρόοπτα, θα δημιουργηθεί μια παράξενη σχέση, από την οποία ο Σεμπάστιαν είναι αυτός που θα επηρεαστεί περισσότερο και θα αναθεωρήσει αρκετές απόψεις του για τη ζωή και τις σχέσεις του με τους άλλους.

Ο σκηνοθέτης με κοντινά πλάνα, τα οποία ανοίγει μόνον για να μας δείξει το μέγεθος των αποστάσεων που διανύονται με το Πεζό του Σεμπάστιαν, μπαίνει βαθιά στους χαρακτήρες των δυο ηρώων του και χωρίς να παίρνει θέση πάνω στις διαφορές τους από άποψη κουλτούρας και πίστης, περνάει το μήνυμα του σεβασμού των ηλικιωμένων και των πιθανών ασθενειών που τους ταλαιπωρούν, καθώς και το σεβασμό των πεποιθήσεων του άλλου.Οι δε ερμηνείες των Ροντρίγκο Ντε Λα Σέρνα και Ερνέστο Σουάρεζ είναι αυτές που κρατούν και το ενδιαφέρον του θεατή, που μαγνητίζουν μέσα από τον πλούτο των εκφράσεών τους.
(Κριτική μου για το myfilm.gr)

Τζέισον Μπορν - Jason Bourne

Είδος: Περιπέτεια δράσης

Σκηνοθεσία: Πολ Γκρίνγκρας

Ηθοποιοί: Ματ Ντέιμον, Αλίσια Βικάντερ, Τζούλια Στάιλς, Τόμι Λι Τζόουνς, Βενσάν Κασέλ, Ριζ Αχμέντ

Προβάλλεται από: 1/9/16

Σύνοψη: Εννέα χρόνια μετά την ανάκτηση της μνήμης του και την εξαφάνισή του, ο πρώην ειδικός πράκτορας Τζέισον Μπορν ξαφνικά καλείται να επιστρέψει στο προσκήνιο, σε μια εποχή που ο κόσμος είναι πιο ασταθής από ποτέ, για να αποκαλύψει την κρυμμένη αλήθεια για το παρελθόν του και τη δολοφονία του πατέρα του. Την ίδια στιγμή, ένα νέο πρόγραμμα έχει δημιουργηθεί με σκοπό να ελέγχει κάθε διαθέσιμο δίκτυο επικοινωνίας και κατ’  επέκταση την παγκόσμια τρομοκρατία καθώς και όλα τα μέσα της νέας τεχνολογίας προς όφελος της αμερικανικής κυβέρνησης (Διανομή: U.I.P.)

Κριτική: Στα χνάρια του άλλου αήττητου πράκτορα, με τον οποίο συμπτωματικά τα ονόματά τους έχουν τα ίδια αρχικά, ο Τζέισον Μπορν επιστρέφει αειθαλής και ας έχουν περάσει εννιά ολόκληρα χρόνια από την προηγούμενη περιπέτειά του. Τουλάχιστον, ο Τζέιμς Μποντ εμφανιζόταν κάθε δυο χρόνια και δεν τον ξεχνούσαμε.

Το νέο περιβάλλον της ταινίας είναι σαφώς επηρεασμένο από τη μετά-Σνόουντεν εποχή (παρακολουθήσεις και χάκινγκ δικτύων, αποκαλύψεις εγγράφων και συνομωσιών), διανθισμένη μάλιστα και ολίγον από τη σύγχρονη κοινωνική και οικονομική κρίση. Χαρακτηριστικές είναι οι διαδηλώσεις στην πλατεία Συντάγματος μπροστά στη Βουλή των Ελλήνων, τις οποίες χρησιμοποιεί ο Μπορν για να καλύψει μια συνάντησή του, ενώ οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών καταγράφουν δορυφορικά κάθε κίνηση. Της τοπικής αστυνομίας, των συνεργατών τους και των διαδηλωτών, ενώ την ίδια στιγμή τα δικά τους αυτοκίνητα και οι πράκτορές τους, κινούνται με εξωφρενική άνεση ανάμεσά τους. Μην ανησυχείτε όμως. Ούτε μια σκηνή δεν έχει γυριστεί στην Αθήνα και εκεί βγάζω το καπέλο μου στο σκηνοθέτη και τον υπεύθυνο του μοντάζ, παρά τα μικρο-λάθη που εντόπισα.

Κατά τα άλλα, η συνταγή καλά κρατεί: Ριψοκίνδυνες σκηνές καταδίωξης με μοτοσυκλέτα, με αυτοκίνητο, μάχες σώμα με σώμα, έντονη δράση, ίντριγκα και διπλοπροσωπίες. Όλα σε πολύ γρήγορο ρυθμό και με τη κάμερα να μη κάθεται ούτε μια στιγμή ακίνητη.

Ο Ματ Ντέιμον επαναλαμβάνεται, αν και εννέα ετών μεγαλύτερος, η Αλίσια Βικάντερ υποτίθεται ότι προσπαθεί να κάνει καριέρα στη μυστική υπηρεσία, με αφορμή την επανεμφάνιση του Μπορν, ενώ ο Βενσάν Κασέλ είναι ο «σκληρός» εξωτερικός συνεργάτης της υπηρεσίας με εντολή να σκοτώσει τον Μπορν. Ο Τόμι Λι Τζόουνς ως επικεφαλής της υπηρεσίας, απλά δεν βλέπεται.
(Κριτική μου για το myfilm.gr)

Παράφορα - Eperdument

Είδος: Δράμα

Σκηνοθεσία: Πιέρ Γκοντό

Παίζουν: Αντέλ Εξαρχόπουλος, Γκιγιόμ Γκαλιέν, Στεφανί Κλο, Αλιενόρ Πουασόν

Προβάλλεται από 1/9/16

Σύνοψη: Ο Ζαν είναι υποδειγματικός διευθυντής σε φυλακές γυναικών. Μια νέα κρατούμενη, η Άννα, φτάνει στις φυλακές, και δε μπορεί παρά να υποκύψει στην άγρια ομορφιά της. Όσο προσπαθεί να τη βοηθήσει, συνειδητοποιεί ότι τα συναισθήματα που έχει για εκείνη είναι αμοιβαία. Μια παθιασμένη ιστορία αγάπης ξεκινά, πλήρως απαγορευμένη και παράφορη (Διανομή: Seven Films)

Κριτική: Ο σκηνοθέτης της ταινίας δηλώνει: «Από τον Ιανουάριο του 2011 που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά η είδηση της σχέσης ενός διευθυντή φυλακών με μια από τις φυλακισμένες του, θεώρησα ότι ήταν σπουδαίο υλικό για να γίνει ταινία. Τότε φυσικά δεν είχα ιδέα ότι θα γινόμουν σκηνοθέτης ή ότι εγώ ήμουν αυτός που θα τη γύριζε». 

Έγινε όμως σκηνοθέτης και τη γύρισε, με πρωταγωνίστρια τη «δικιά μας» Αντέλ Εξαρχόπουλος που έγινε διάσημη από ερωτικές σκηνές σε προηγούμενη ταινία της.

Ο Πιέρ Γκοντό, δεν έκανε μια ταινία φυλακής, αλλά ούτε και μια αισθηματική ταινία. Προσπάθησε να δείξει δυο ερωτευμένους που σκέφτονται και οι δυο την απόδραση, ο καθένας από τη δική του σκοπιά. Εκείνος από την οικογενειακή συντηρητική του ζωή και εκείνη, η έφηβη φυλακισμένη, από την καταπίεση, την έλλειψη ελευθερίας και τη βία. Έτσι, κατέληξε να έχει κάνει μια light ερωτική ταινία με λίγα αισθησιακά close ups της Αντέλ και κάποιες ερωτικές σκηνές «για όλη την οικογένεια». 

Έκανε έτσι μια άνιση ταινία, στην οποία φαντάζει υπερβολικό το γεγονός, ένας διευθυντής φυλακής να κάνει έρωτα με μια φυλακισμένη στη βιβλιοθήκη της φυλακής, στην κουζίνα, στην ιματιοθήκη, ακόμα και στο κελί της και να το ξέρουν όλες και να μη γίνεται απ’ όπου περνάει εκεί μέσα «το έλα να δεις».
(Κριτική μου για το myfilm.gr)