Ας πούμε, ότι είστε από αυτές ή αυτούς που διαβάζετε ελληνική λογοτεχνία, αλλά δεν είστε λάτρης του αστυνομικού μυθιστορήματος, οπότε το αποφεύγετε κατά τις επιλογές σας ακόμα και το καλοκαίρι που όλα είναι πιο χαλαρά και επιτρέπουν κάποια «παρασπονδία», όπως λέγαμε παλιά.
Σας αρέσει όμως να διαβάζετε μυθιστορήματα «εποχής», στα οποία βρίσκετε γλαφυρές περιγραφές μιας Ελλάδας, που σήμερα δεν υπάρχει πια. Ας πούμε της Ελλάδας των δεκαετιών ’50 και ’60. Μιας εποχής που η «αριστοκρατία πνεύματος και χρήματος», όπως αποκαλώ τους αριστοκράτες της εποχής εκείνης) έμενε στο Κολωνάκι και σύχναζε στου Ζόναρς. Μιας εποχής που η Αθήνα ήταν «δύο ταχυτήτων», με γειτονιές που υπήρχαν βίλες με υπηρετικό προσωπικό και οδηγό, αλλά και γειτονίες όπως στην ταινία «Συνοικία το Όνειρο» του Αλεξανδράκη, που είχε απαγορευτεί η προβολή της, «για να μη δυσφημίζεται η χώρα μας».
Ε, λοιπόν, εσείς μπορείτε να διαβάσετε (δεν θα σας προτείνω αστυνομικό μυθιστόρημα, μη φοβάστε) το βιβλίο των εκδόσεων Πατάκη με τίτλο «18 κείμενα για τον Γιάννη Μαρή».
Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται πρωτότυπα κείμενα -γραμμένα ειδικά για την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννηση του Γ. Μαρή- από συγγραφείς, λογοτέχνες και δημοσιογράφους, τα οποία αναδεικνύουν σημαντικές πτυχές του δημοσιογραφικού και συγγραφικού του έργου, τις οποίες επί δεκαετίες η κριτική είχε αγνοήσει: από την περίοδο της «Μάχης», στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο της εποχής, την επίδραση της γαλλικής κουλτούρας στην προσωπικότητα του συγγραφέα και την υποβλητική αθηναϊκή του τοπογραφία, μέχρι τις λογοτεχνικές και συγγραφικές προϋποθέσεις που διαμορφώνουν δομικά το έργο του, τις ύστερες εκδόσεις, καθώς και την «πινακοθήκη» των ηρώων του.
Διότι ο Μαρής, ως συγγραφέας, ήταν πολύ προικισμένος και μπορούσε να πλάθει πειστικούς χαρακτήρες, με προεξάρχοντα τον αντι-ήρωα πρωταγωνιστή των αστυνομικών του ιστοριών, Αστυνόμο Μπέκα. Όχι όμως όπως τον γνωρίσατε στο σήριαλ της τηλεόρασης, που τον έχουν μεταφέρει στη σύγχρονη εποχή και έχουν καταστρέψει την ατμόσφαιρα των μυθιστορημάτων, στα οποία περιέγραφε με ενάργεια την καρδιά ή τα προάστια της πρωτεύουσας, τα κοσμοπολίτικα ελληνικά νησιά του ’50 και του ’60, τη Θεσσαλία των μεγαλοκτηματιών και των ληστών ή ακόμα και την Αθήνα των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων του 1896.
Προσωπικά, αν και έχω στη βιβλιοθήκη μου 32 βιβλία του Γ. Μαρή (έχει γράψει 46 μυθιστορήματα, 16 νουβέλες και 6 διηγήματα), που τα έχω διαβάσει πολλά χρόνια πριν, όταν διάβασα τα «18 κείμενα…» των εκδόσεων Πατάκη, μου ήρθε η επιθυμία να αγοράσω τα έξι που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια από τις εκδόσεις Άγρα με εισαγωγή του Ανδρέα Αποστολίδη.
Θεωρώ ότι κάθε βιβλιόφιλος θα πρέπει να διαβάσει τα «18 κείμενα για τον Γιάννη Μαρή» (εκδ. Πατάκη, 2016), που θεωρείται «πατριάρχης της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας» και ας μην έχει διαβάσει κάποιο από τα μυθιστορήματά του. Και να δω μετά, αν θα αντέξει να μη διαβάσει ένα βιβλίο του, τουλάχιστον.