Η δεύτερη αλήθεια - A second chance

Υπόθεση: O Andreas και ο Simon είναι συνάδελφοι αστυνομικοί και στενοί φίλοι, παρ’όλο που κάνουν τελείως διαφορετική ζωή. Ο Andreas έχει σύζυγο και παιδί, ενώ ο πρόσφατα χωρισμένος Simon περνάει τον χρόνο του μεθώντας σε ένα strip club. Όλα αλλάζουν όταν οι δυο τους κάνουν έφοδο στο σπίτι ενός ζευγαριού τοξικομανών. Εκεί θα βρουν ένα μωρό κλειδωμένο σε μια ντουλάπα που κλαίει και είναι μέσα στις ακαθαρσίες. Ένα τραγικό συμβάν που θα ακολουθήσει και θα ταράξει τις ισορροπίες στην οικογένεια του Andreas, θα είναι η αφετηρία μιας αλυσίδας λανθασμένων αντιδράσεων που θα έχουν απροσδόκητη κατάληξη.

Κριτική: Δεν κατάλαβα γιατί θα έπρεπε η «δεύτερη ευκαιρία» του πραγματικού τίτλου της ταινίας, να γίνει στα ελληνικά «δεύτερη αλήθεια». Κατάλαβα όμως τα ηθικά διλλήματα που θέτει η Σουζάνα Μπίερ, της οποίας αυτή η ταινία στηρίζεται πάνω στη συμπεριφορά των ανθρώπων και ιδιαίτερα εκείνων που από επιπολαιότητα ή αδιαφορία για τις συνέπειες, παίρνουν μια σημαντική απόφαση χωρίς να μπορούν να διακρίνουν το σωστό από το λάθος.

Παραμονεύοντας – Lurk

Υπόθεση: Η κυβέρνηση παραιτείται κάτω από το βάρος μεγάλων σκανδάλων διαφθοράς και η Αν, σύζυγος και κόρη μεγαλογιατρών, είναι μόνη στην απομονωμένη βίλα της όταν κάποιος εισβάλλει μέσα. Ζει τον απόλυτο φόβο κυνηγημένη από τον περίεργο και βίαιο αυτό άντρα και για να σωθεί, πρέπει να παλέψει άγρια μαζί του, αλλά και να έρθει αντιμέτωπη με όσα ήξερε για την ζωή της μέχρι τότε! Το «Lurk» είναι ένα αγγλόφωνο ψυχολογικό θρίλερ που διαδραματίζεται στην Ελλάδα του σήμερα.

Κριτική: Επειδή έχω λατρεία με τον Χίτσκοκ (έχω δει περίπου 50 από τις 65 αν θυμάμαι καλά ταινίες του), τολμώ να πω ότι βλέποντάς τες, όχι μόνον μου «ήταν συναρπαστικό να προσπαθώ να ανακαλύψω τον ένοχο ή να ξεχωρίζω τον κρυμμένο κακό», αλλά μου έχει γίνει και εύκολο να μπορώ να διακρίνω από την αρχή μιας ταινίας, αν θα δω ένα σωστό θρίλερ ή όχι.

Child 44

Υπόθεση: Γυρισμένο με φόντο τη δεκαετία του ’50 την εποχή του Στάλιν, η ιστορία επικεντρώνεται γύρω από ένα μέλος της Σοβιετικής αστυνομίας, ο οποίος προσπαθεί να διαλευκάνει υποθέσεις από δολοφονίες παιδιών. Η επιμονή του θα έχει ως αποτέλεσμα τον υποβιβασμό του και ενώ οι έρευνες συνεχίζονται με τη βοήθεια της συζύγου του, οι εξελίξεις οδηγούν σε μεγαλύτερα κυβερνητικά εμπόδια - μια υπόθεση που αρχίζει να συνδέεται με την κορυφή της ηγεσίας του κόμματος.

Κριτική:

Τα δικά μας παιδιά - The dinner

Υπόθεση: Δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους αδέρφια με διαφορετικές επιλογές ζωής, ο Μάσιμο ένας μοντέρνος δικηγόρος και ο Πάολο ένας παιδίατρος,είναι συνεχώς σε σύγκρουση. Παρόλα αυτά, προς σεβασμό στην παράδοση, μια φορά το μήνα συναντιούνται σε ένα πολυτελές εστιατόριο, μαζί με τις γυναίκες τους. Οι συζητήσεις τους είναι πάντα αδιάφορες: το φρουτώδες άρωμα του κρασιού, η πιο πρόσφατη γαλλική ταινία που βγήκε στους κινηματογράφους, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και οτιδήποτε είναι στην επικαιρότητα. 

Η ισορροπία των σχέσεών τους κλονίζεται όταν υποψιάζονται ότι τα παιδιά τους έχουν εμπλακεί σε ένα θανατηφόρο ατύχημα. Πώς οι δύο άνδρες, οι δύο διαφορετικές οικογένειες θα αντιμετωπίσουν το τραγικό γεγονός που τους εμπλέκει τόσο βαθιά;

Κριτική: Βασισμένη στο best-seller του Ολλανδού Herman Koch «Tο Δείπνο» (που αυτή την εποχή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ), η ταινία   πραγματεύεται θέματα όπως οι ενδοοικογενειακές σχέσεις, η εφηβική βία, η αποξένωση και η ατομική ευθύνη, παρακολουθώντας τη ζωή δύο βολεμένων ζευγαριών, τα οποία θεωρούν αυτονόητο ότι αφού «τα έχουν όλα», θα πρέπει και τα παιδιά τους να έχουν άψογους χαρακτήρες.

Τα κορίτσια - Girlhood

Υπόθεση: Καταπιεσμένη από το οικογενειακό της περιβάλλον, το αβέβαιο μέλλον της στο σχολείο και από τον άγραφο νόμο που έχουν επιβάλλει τα αγόρια στη γειτονιά, η 16χρονη Μαριέμ αποφασίζει να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή όταν συναντά μια παρέα από τρία ανεξάρτητα κορίτσια. Αλλάζει το όνομά της, τον τρόπο ντυσίματός της, και παρατάει το σχολείο προκειμένου να γίνει αποδεκτή από τη συμμορία, ελπίζοντας ότι αυτός θα είναι ο δρόμος προς την ελευθερία.

Κριτική: Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία Σελίν Σιαμά (οι δυο προηγούμενες ήταν  τα «Νούφαρα» και το «Αγοροκόριτσο»), διαπραγματεύεται όπως και οι προηγούμενες μια σειρά από άγουρους χαρακτήρες σε αναζήτηση ταυτότητας. Μόνον που αυτή τη φορά εκτυλίσσεται στα εργατικά προάστια του Παρισιού, όπου μια παρέα τεσσάρων κοριτσιών προσπαθεί να «επιβιώσει», τόσο μέσα σε ένα αφιλόξενο αγορίστικο περιβάλλον, όσο και μέσα από τις σχέσεις της με άλλες παρέες κοριτσιών.

Η καινούργια φιλενάδα - Une nouvelle amie

Υπόθεση: Μετά το θάνατο της καλύτερής της φίλης, η Κλαιρ πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη, ώσπου μια καινούργια φιλενάδα, που κρατά ένα εντελώς ασυνήθιστο μυστικό, μπαίνει στη ζωή της. 

Η νέα αυτή σχέση την οδηγεί σε πολλές αναπάντεχες ανακαλύψεις που ενώ αρχικά την σοκάρουν, ταυτόχρονα της ανοίγουν νέους ορίζοντες και τελικά την οδηγούν στο να ξαναβρεί το κέφι της για ζωή μέσα από μια νέα μεταμορφωμένη προσωπικότητα.

Κριτική: Τι κριτική μπορεί να γράψει κανείς γι’ αυτή την ταινία, χωρίς να αποκαλύψει το μυστήριο που δημιουργεί η υπόθεση όπως την έχει γράψει ο διανομέας της ταινίας και την οποία έχει ήδη διαβάσει ο αναγνώστης;

Η υπόσχεση - The Color of Time / Tar

Υπόθεση: Την ώρα που ο C K οδηγεί προς το χώρο που θα γίνει η ανάγνωση του στη Νέα Υόρκη, θυμάται κεντρικές στιγμές της ζωής του ερχόμαστε να βιώσουμε και να κατανοήσουμε τόσο τη σχέση του με την αγάπη και την απώλεια, όσο και το πώς βρήκε την κλίση του ως ποιητής μέσα από τις γυναίκες της ζωής του. Η ταινία μας ταξιδεύει πέρα δώθε μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, με την χαρακτηριστική αφήγηση του C K Williams και πολύ όμορφα voice-overs με αφήγηση των ποιημάτων, αναβιώνοντας την εμπειρία της μνήμης και διερευνώντας πώς τα θραύσματα της ζωής του ο άνθρωπος μπορεί να τα μετατραπεί σε ποιητική έκφραση : την στοργική σχέση του με τη μητέρα του την πρώτη σεξουαλική εμπειρία του ως έφηβος, τον πρώτο του έρωτα και τον αγώνα για τη διατήρηση μιας μορφής αθωότητας και κατάπληξη, την ασθένεια και την απώλεια ενός στενού φίλου, και τελικά τη ζωή του μαζί με την Catherine.

Κριτική: Δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιος ήταν ο στόχος αυτής της ταινίας. Εκτός βέβαια από το ότι

Νυχτερινή καταδίωξη – Run all night

Υπόθεση: Ο βιρτουόζος εκτελεστής του Μπρούκλιν, Τζίμι Κόνλον παλαιότερα γνωστός και ως «νεκροθάφτης», βρίσκεται σε δύσκολη θέση, καθώς ο καλύτερός του φίλος και αφεντικό της μαφίας αρχίζει και πληρώνει τα λάθη του παρελθόντος. Συγχρόνως, ένας επίμονος ντετέκτιβ βρίσκεται στα χνάρια του και ο γιος του, τον οποίο έχει εγκαταλείψει χρόνια πριν, γίνεται στόχος δολοφονίας. Ο Τζίμι, θα πρέπει μέσα σε μία νύχτα να διαλέξει πλευρά.

Κριτική: Με τις τρεις τελευταίες ταινίες του με θέμα «Αρπαγή» (Taken 1, 2 και 3) ο Λιαμ Νίσον μπήκε για τα καλά στο χώρο της δράσης και της περιπέτειας, υποδυόμενος έναν χαρακτήρα βίαιο και ταυτόχρονα αποτελεσματικό. Αυτή τη φορά βρίσκεται σχεδόν στην ίδια κατάσταση, αλλά η εξέλιξη φαίνεται εκ των προτέρων ότι θα είναι διαφορετική και αυτό όχι διότι απέναντί του έχει τον εξίσου σκληρό φυσιογνωμικά Εντ Χάρις. Από τα πρώτα πλάνα του Ζομ Κολέ Σερά, διαπιστώνεις ότι έχεις να κάνει με μια ταινία σκοτεινή, με χαρακτήρες όπως και ο χώρος που τους περιβάλλει.

Με σειρά εξαφάνισης - In order of disappearance

Υπόθεση: Χειμώνας στη Νορβηγία. Ο εσωστρεφής και εργατικός Nils (Stellan Skarsgard) οδηγεί το εκχιονιστικό του διατηρώντας τους δρόμους καθαρούς και τα βουνά προσβάσιμα στo αφιλόξενο παγωμένο τοπίο, όπου ζει. Έχει μόλις ανακηρυχθεί ο πολίτης της χρονιάς για τον ζήλο του, όταν ενημερώνεται ότι ο γιος του πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης. Αρνείται όμως να αποδεχτεί την επίσημη εκδοχή του θανάτου του γιου του και ξεκινά μια μυστική έρευνα που τον οδηγεί στους δολοφόνους του παιδιού του. Μια σειρά από αναπάντεχα γεγονότα τον μετατρέπουν σε αδίστακτο ήρωα του υποκόσμου, ενώ η ταυτότητα του παραμένει άγνωστη…

Κριτική: Εν πρώτοις, πρέπει να ομολογήσω ότι λίγο το χιονισμένο τοπίο και λίγο από την απρόοπτη εξέλιξη του σεναρίου, το μυαλό μου πήγε αμέσως στο Fargo των αδελφών Κοέν. Αν θέλουμε να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.

Παν-δη-μια

Υπόθεση: Με χιουμοριστική διάθεση, ο Δημήτρης Πιατάς γράφει για την «Παν-δη-μια»: «Πρόθεσή μου ήταν να κάνω κινηματογραφική ταινία μυθοπλασίας, αλλά με την κρίση που μαστίζει τη χώρα μας μου βγήκε ντοκιμαντέρ! ...γιατί το φόντο της ταινίας ήταν η χρεοκοπημένη Ελλάδα - υπαρκτό πρόβλημα - ο κανιβαλισμός των κίτρινων Μ.Μ.Ε. - βλέπε διασυρμό του Καθηγητή Φιλοσοφίας και τέως Πρύτανη Θεοδόση Πελεγρίνη, λόγω ενασχόλησής του με τα καλλιτεχνικά - και, τέλος, ο τίτλος της ταινίας που παραπέμπει στο διεθνές πρόβλημα του ΕΜΠΟΛΑ... Αυτό το λάθος είναι η αρχή της κωμωδίας μου... όμως επιμένω ότι έκανα ταινία μυθοπλασίας και όχι ντοκιμαντέρ... Κωμωδία...αλλά ΜΑΥΡΗ!...»

Κριτική: Εντάξει, ο κύριος Πιατάς ήθελε να κάνει μια ταινία μυθοπλασίας και του βγήκε… ντοκιμαντέρ, ήθελε κωμωδία και του βγήκε «μαύρη», όπως αναφέρει, αλλά προσωπικά, ούτε ως μαύρη δεν την είδα.