Απρόσκλητος επισκέπτης (Homefront)

Άλλη μια περιπέτεια του Τζέισον Στάθαμ πάνω σ’ αυτό που ξέρει καλά. Να πλακώνει θανάσιμα τους αντιπάλους του, να κυνηγάει και να συγκρούεται με αυτοκίνητα, να πυροβολεί χωρίς να αστοχεί ποτέ και να τη βγάζει καθαρός με αμυχές (στις οποίες, δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αν τους βάλει κάποια νοσοκόμα λίγο οινόπνευμα ή οξυζενέ, τότε… ο πρωταγωνιστής μας, κάνει γκριμάτσες πόνου, ενώ αν του κάνει ράμματα χωρίς νάρκωση, τότε την κοιτά με λάγνο ύφος «τι-θα-κάνεις-το-βράδυ;»). Τέλος πάντων.

Η ιστορία είναι τόσο κλασική, που αναρωτιέμαι αν κουράστηκε καθόλου ο Σιλβέστερ Σταλόνε στο σενάριο. Η σκηνοθεσία είναι τυπική, η δράση είναι καταιγιστική και τα εφέ ανάλογα.

Κρίμα που ο Στάθαμ στελεχώνεται από κάποια σοβαρά ονόματα, όπως η Ράιντερ, ο Φράνκο και η Μπόσθγουορκ.

Θα αρέσει στους φίλους της περιπέτειας και του Τζέισον Στάθαμ.

Η τέλεια ομορφιά (La grande bellezza)

«Στα 65 μου διαπίστωσα ότι έχω πλέον το δικαίωμα να απολαμβάνω μόνον αυτά που πραγματικά μου αρέσουν», λέει σε κάποια στιγμή της ταινίας ο συγγραφέας Τζεπ Γκαμπαρντέλα (που τον υποδύεται λιτά και υπέροχα ο Τόνι Σερβίλο), ομολογώντας έτσι, ότι στη μέχρι τότε γεμάτη με εφήμερες απολαύσεις ζωή του, έκανε πράγματα που δεν του άρεσαν (ακολουθώντας τη μόδα, τις συμβάσεις μιας πολυτελούς ζωής, ή «φίλους» που δεν τον αντιπροσώπευαν).
Έτσι, τον παρακολουθούμε να περπατά νωχελικά στο επιχρυσωμένο κλουβί του, που είναι η Ρώμη με όλη την εκπληκτική ομορφιά της, την αρχιτεκτονική, τα σιντριβάνια, τα γλυπτά και τους πίνακες ζωγραφικής και να αναζητά το χαμένο νόημα της μέχρι τότε ζωής του, αλλά και την τέλεια ομορφιά του σήμερα, αφού το αύριο κανείς δεν το ξέρει.

Hunger games: Η φωτιά (Hunger games: Catching fire)

Υπόθεση: Η Κάτνις που έχει καταφέρει να επιβιώσει στους 74ους Αγώνες Πείνας επιστρέφει νικήτρια στην πατρίδα της μαζί με τον συμπαίκτη της Πίτα. Τώρα οι δύο τους πρέπει να φύγουν από τα σπίτια και τις οικογένειες τους και να ξεκινήσουν την «Περιοδεία της Νίκης» σε όλες τις περιφέρειες της Πάνεμ.
Κατά την διάρκεια της περιοδείας φαίνεται ότι κάτι έχει αλλάξει , μια μικρή σπίθα αρκεί για να ξεσπάσει επανάσταση σε όλες τις περιφέρειες. Παρόλα αυτά η Κάπιτολ εξακολουθεί να έχει τον έλεγχο και όλοι με αρχηγό τον Πρόεδρο Σνόου ετοιμάζονται για τους 75ους Αγώνες Πείνας, τους Αγώνες που θα αλλάξουν την Πανεμ για πάντα.
Κριτική: Εξίσου επιτυχημένη και ίσως καλύτερη από την πρώτη, είναι η συνέχεια των Αγώνων Πείνας, η «Φωτιά»,

Ραγισμένα όνειρα (The broken circle breakdown)

Ένας πρωτότυπος ξένος τίτλος (ο ελληνικός είναι πολύ απλοποιημένος), τρεις πολύ καλές ερμηνείες, εξαιρετική μουσική και μια αφήγηση μέσα από πολλά φλασμπάκ, διακρίνουν αυτό το οικογενειακό δράμα από τα τετριμμένα, γύρω από τον έρωτα, την οικογένεια και την απώλεια.

Μπορεί η ιστορία να είναι κλασσική, αλλά ο τρόπος που αποδίδεται καθηλώνει το θεατή. Εάν μάλιστα αυτός είναι και λάτρης της country music και ειδικότερα της bluegrass, τότε μένει απόλυτα ικανοποιημένος. Τα τραγούδια παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στην ταινία, αφού οι στίχοι τους κάθε φορά ταιριάζουν απόλυτα με τα διαδραματιζόμενα.

Η πρωτοτυπία των  φλασμπάκ βρίσκεται στο γεγονός ότι πολλές φορές δεν έρχονται για να εξηγήσουν τι συνέβη στο παρελθόν και δεν λειτουργούν ως «αποκάλυψη», αλλά απλά συμπληρώνουν πτυχές του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών και προσθέτουν κάτι σε αυτό που ήδη γνωρίζουμε, ή μπορούμε να υποθέσουμε.

Diana

Γλυκό παραμύθι γύρω από μια φάση της ζωής της πριγκίπισσας Νταϊάνα. Μι ταινία που θα μπορούσε να αφορά σε οποιαδήποτε πριγκίπισσα οποιαδήποτε χώρας (εντάξει, όπου υφίσταται ο θεσμός).

Γλυκανάλατο story, άνευρη σκηνοθεσία, επίπεδες ερμηνείες και τίποτα περισσότερο.
Δε νομίζω ότι προσθέτει τίποτα στο χαρακτήρα της πριγκίπισσας που καθιερώθηκε στις ψυχές των ανθρώπων, ως αγνή και φιλάνθρωπη και καμία σχέση έχουσα με τη δυναστεία.

Ενδιαφέρει περισσότερο, αυτούς που διαβάζουν τα gossip περιοδικά, ή τις αντίστοιχες στήλες «σοβαρών» εφημερίδων.

Υπόθεση: Ήταν η διασημότερη γυναίκα στον κόσμο. Ο θάνατος της προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση. 16 χρόνια μετά το άδοξο τέλος της, ο Όλιβερ Χιρσμπίγκελ (“The Experiment”, “Downfall”, “Five Minutes of Heaven”) αποτυπώνει στο κινηματογραφικό πανί - με τη μεγαλύτερη δυνατή ευαισθησία - τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής της γυναίκας που έμεινε γνωστή ως η πριγκίπισσα του λαού.

Σκηνοθεσία: Όλιβερ Χιρσμπίγκελ
Με τους: Ναόμι Γουότς, Ναβίν Άντριους, Ντάγκλας Χοτς, Τζέραλντιν Τζέιμς, Τσαρλς Έντουαρντς, Τζούλιετ Στίβενσον, Λι Άσκουιθ Κόου, Κας Ανβάρ, Λόρενς Μπέλχερ

Προβάλλεται από 28/11/2013

(Κριτική μου στο myFilm)

Ο άνθρωπος που πούλησε τον κόσμο (The fifth estate)

Η ιστορία του Τζούλιαν Ασάνζ και του αποκαλυπτικού site WikiLeaks , είναι λίγο πολύ γνωστή στον κόσμο και όχι μόνον από το δελτίο τύπου με την υπόθεση της ταινίας.

Θα περίμενε κάποιος μια ταινία με μορφή έντονου θρίλερ, στην οποία θα υπήρχαν λιγότεροι τεχνικοί όροι γύρω από το χάκινγκ και τη διαρροή πληροφοριών και περισσότερη δράση (έστω και παρασκηνιακή) γύρω από τις κινήσεις του Ασάνζ και την καταδίωξή του μέχρι τη στιγμή που ζήτησε πολιτικό άσυλο.

Το WikiLeaks έδωσε μεν μια γερή γροθιά στην έννοια της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης, επιτρέποντας στους απλούς ανθρώπους να βγουν από το σκοτάδι και να δουν τις κρυφές ενέργειες των κυβερνήσεων και των εταιρειών που φτάνουν μέχρι την άκρη του δικαίου, αλλά στην ταινία δεν φαίνεται αυτή η δυναμική.

Ψάχνοντας τον Sugarman (Searching for Sugarman)

Ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με δομή θρίλερ μυθοπλασίας, για τον Σίξτο Ροντρίγκεζ, ένα τραγουδιστή που ήταν διάσημος στην Αυστραλία και τη Νότιο  Αφρική, αλλά άγνωστος στην Αμερική απ’ όπου ξεκίνησε.

Ο Σίξτο Ροντρίγκεζ στην δεκαετία του ’70, υπήρξε το μεγαλύτερο ροκ είδωλο της Αμερικής κι όμως δεν έγινε ποτέ γνωστός. Σήμερα, στα 70 του χρόνια και μετά από την τεράστια επιτυχία του ντοκιμαντέρ «Ψάχνοντας τον Sugarman»  η καριέρα του εκτοξεύεται και δίνει συναυλίες σε όλον τον κόσμο.
Για τον ίδιο, υπάρχουν πληροφορίες, τόσο στο δελτίο τύπου, όσο και στη Wikiipedia, για το ντοκιμαντέρ μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι ό,τι καλύτερο έχω δει ως βιογραφία και μάλιστα ενός καλλιτέχνη, που δεν υπήρξε ευρύτερα γνωστός.

Ο συνήγορος (The counselor)

Σε αντίθεση με το πρόσφατο «Gravity» του Αλφόνσο Κουαρόν, στο οποίο ο τίτλος ανταποκρίνεται στην τελευταία σκηνή της ταινίας, κατά την οποία η ηρωίδα διαπιστώνει ότι η ύπαρξή της, οφείλεται και στο γεγονός ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της, όρθια, παρά την βαρύτητα που τη δυσκολεύει στο περπάτημα, στο «Συνήγορο», ο τίτλος ανταποκρίνεται στην σκηνή της έναρξης, όπου έχουμε έναν απόλυτα ερωτευμένο δικηγόρο, που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει γύρω του. Όπως η βαρύτητα απουσιάζει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας του Κουαρόν, έτσι και ο έρωτας είναι απών σε όλη την υπόλοιπη ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ, όπου οι ήρωές της αδιαφορούν για όλους και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία.

Ο εξαιρετικός Μάικλ Φασμπέντερ ως Συνήγορος, αρραβωνιασμένος με την Πενέλοπε Κρουζ,  είναι

Thor 2: Ο σκοτεινός κόσμος (Thor 2: The dark world)

Μετά από την κριτική της ταινίας After Earth, είχα λάβει mail από έναν αναγνώστη του Myfilm, ηλικίας 15 ετών, που μου έγραφε, γιατί την είχα χαρακτηρίσει άξια τριών αστέρων (στα 10), ενώ εκείνου του άρεσε... Εκείνο το μήνυμα, με είχε ωθήσει, γράφοντας αργότερα την κριτική για το «Δαχτυλίδι της φωτιάς» (4 στα 10 αστέρια), να γράψω ότι εάν είσαι πάνω από 18 «η ταινία εξελίσσεται σε μια βαρετή και θορυβώδη υπερπαραγωγή με απόλυτα προβλέψιμο τέλος». Σκέφτομαι λοιπόν τώρα, ότι δεν πρέπει να επανέλθω στα ίδια και τα ίδια, αλλά αμφιβάλω αν θα τα καταφέρω.

Ο Θορ, ήρωας της σκανδιναβικής μυθολογίας, όπως αποδόθηκε (για δεύτερη μάλιστα φορά) δεν «κολλάει» στην ιδιοσυγκρασία μας. Όχι μόνο σε εμάς τους Έλληνες με την πλούσια και ανθρωποκεντρική μυθολογία, αλλά ούτε και στους λοιπούς Δυτικούς, που έχουν συνηθίσει τους Superman, Batman, Spiderman, κλπ.

Ο Αδάμαστος: Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα

Είδα την ταινία την πρώτη μέρα προβολής της στο ΙΝΤΕΑΛ και παρατήρησα τους - νέους ως επί το πλείστον - θεατές στο τέλος της βραδινής, που εγκατέλειπαν την αίθουσα ενθουσιασμένοι. Με δεδομένο το γεγονός ότι το ο κινηματογράφος του φανταστικού απευθύνεται σε ένα περιορισμένο κοινό θεώρησα θετική την ανταπόκριση του κόσμου. Ήταν η πρώτη φορά άλλωστε που έβλεπαν ελληνική ταινία «ηρωικής φαντασίας»… 
Προσωπικά, άφησα την αίθουσα με ανάμικτα συναισθήματα. Παρακολούθησα την ταινία με πρώτο κριτήριο αυτό που επικαλούμαι πάντα: ο κινηματογράφος είναι για μένα πρώτα διασκέδαση και μετά ψυχαγωγία (αγωγή της ψυχής) και με δεύτερο κριτήριο ότι δεν με ενδιαφέρει τι έχει γραφτεί προηγουμένως για ένα φιλμ. Είχα να κάνω δε, με μια ταινία πολύ χαμηλού προϋπολογισμού (μόλις 10.000 ευρώ).