Με μια εντυπωσιακή διανομή ρόλων, αυτή η ταινία δεν σκοπεύει σε
τίποτα άλλο από το να χαρίσει στο θεατή, και λάτρη των περιπετειών, δυο
διασκεδαστικές ώρες.
Το σενάριο είναι όσο πιο ακραίο γίνεται και οι καταστάσεις δεν
παύουν να είναι υπερβολικές, αλλά όλα μοιάζουν κατορθωτά από ανθρώπους,
που φαίνονται ότι δεν έχουν πάρει στα σοβαρά τους ρόλους και …
διασκεδάζουν. Δεν προσπαθούν δε να αποδείξουν ότι - παρά τις ηλικίες
τους - είναι νεανίες.
Ο Μπρους Γουίλις, συνεχίζει να παίζει τον «πολύ σκληρό για να
πεθάνει», ρόλο που τον θέλει να προσπαθεί να αποφύγει τους μπελάδες,
αλλά δεν τον αφήνουν «να αγιάσει», η Έλεν Μίρεν είναι μια φοβερή
αδίστακτη και δηλητηριώδης οχιά με βιτριολικό χιούμορ, ο Τζον Μάλκοβιτς
κατορθώνει να διατηρεί τη ψυχραιμία του σύμβουλου οικογενειακών
σχέσεων και να τη συνδυάζει με τη σκληρότητα του ψυχρού εκτελεστή, ενώ ο
Άντονι Χόπκινς, με το ύφος του Χάνιμπαλ, αυτή τη φορά θέλει να
καταστρέψει με ένα υπερόπλο τον πλανήτη για δικούς του λόγους. Α,
ξέχασα την Κάθριν Ζέτα Τσόουνς, στην οποία δεν μπορείς να βασιστείς.
Είναι μια αγριόγατα με μορφή οικιακής γατούλας. Τέλος έχουμε και τον
Μπιούν Χουν Λι, έτσι ώστε η ταινία να έχει και κάτι από πολεμικές
τέχνες σε στυλ Μπρους Λι, ενώ η Μέρι Λουίζ Πάρκερ πρέπει να είναι
σχιζοφρενική ως σύζυγος, αφού επιθυμεί το μπλέξιμο του άντρα της για …
να τον θαυμάζει.
Ξαναδιαβάζω τα όσα έγραψα και μου μοιάζω σα κειμενογράφος της
εταιρίας παραγωγής. Η αλήθεια είναι ότι διασκέδασα αφάνταστα με την
ταινία, χωρίς να περιμένω μεγάλα πράγματα. Υπάρχει έντονη δράση, αρκετά
εφέ και happy end.