11/1/13

They speak Greek and they don' t know it


Δεν θυμάμαι που το βρήκα, αλλά αξίζει τον κόπο:
"The genesis of classical drama was not symptomatic. An euphoria of charismatic and talented protagonists showed fantastic scenes of historic episodes. The prologue, the theme and the epilogue, comprised the trilogy of drama while synthesis, analysis and synopsis characterized the phraseology of the text. The syntax and phraseology used by scholars, academicians and philosophers in their rhetoric, had many grammatical idioms and idiosyncrasies.
The protagonists periodically used pseudonyms. Anonymity was a syndrome that characterized the theatrical atmosphere.
The panoramic fantasies, the mystique, the melody, the aesthetics, the use of the cosmetic epithets are characteristics of drama.
Even through the theatres were physically gigantic, there was no need for microphones because the architecture and the acoustics would echo isometric ally and crystal - clear. Many epistemologists of physics, aerodynamics, acoustics, and electronics, electromagnetic cannot analyse - explain the ideal and isometric acoustics of Hellenic theatres even today.
There were many categories of drama: classical drama, melodrama, satiric, epic, comedy, etc. The syndrome of xenophobia or dyslexia was overcome by the pathos of the actors who practiced methodically and emphatically. Acrobatics were also euphoric. There was a plethora of anecdotal themes, with which the acrobats would electrify the ecstatic audience with scenes from mythical and historical episodes.
Some theatrical episodes were characterized as scandalous and blasphemous. Pornography, bigamy, haemophilia, nymphomania, polyandry, polygamy and heterosexuality were dramatized in a pedagogical way so the mysticism about them would not cause phobia or anathema or taken as anomaly but through logic, dialogue and analysis scepticism and the pathetic or cryptic mystery behind them would be dispelled.
It is historically and chronologically proven that theatre emphasized pedagogy, idealism and harmony. Paradoxically it also energized patriotism a phenomenon that symbolized ethnically character and phenomenal heroism".
(Υπάρχει επίσης και η παροιμιώδης ομιλία του Ξενοφώντα Ζολώτα με οικονομικούς όρους, που είχε κάνει σε ένα φόρουμ του IMF στις 26/9/1957)

10/1/13

Οι αδελφοί Αδελφές (The Sisters brothers)

Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα (από τις εκδόσεις Ψυχογιός) το οποίο, αν και αουτσάιντερ, όπως διάβασα κατέπληξε κριτική και κοινό και ίσως δίκαια έφτασε μέχρι τη βραχεία λίστα για το Booker. Ο Πάτρικ Ντεγουίτ (με τίτλο στο πρώτο κεφάλαιο τη φράση "Και οι πιστολάδες έχουν ψυχή"), αποτίει φόρο τιμής στο κλασικό γουέστερν και ταυτόχρονα το υπερβαίνει, δημιουργώντας μια αλησμόνητη και άκρως συγκινητική μαύρη κωμωδία. Γράφει ένα μυθιστόρημα, που είναι μεν γουέστερν, αλλά δεν είναι σαν αυτά που γνώριζα μέχρι σήμερα και έχω διαβάσει στα αγγλικά αρκετό Louis L' Amour.  
Το βιβλίο, διαβάζεται στην κυριολεξία "μονορούφι". Διαθέτει την περιγραφικότητα που μας θυμίζει τη βίαιη σκηνοθετική ματιά του Σαμ Πέκινπα και της "Άγριας συμμορίας" του και ταυτόχρονα το λυρισμό και τα μαγευτικά πλάνα του Σέρτζιο Λεόνε από τις γνωστές κλασσικές ταινίες-σπαγγέτι του, όπως το "Για μια χούφτα δολλάρια" και "Μονομαχία στο Ελ Πάσο". 
Με πρωταγωνιστές ένα αλλόκοτο τσούρμο από απατεώνες και κάθε λογής κομπιναδόρους και τυχοδιώκτες, ο Ντεγουίτ μας παρουσιάζει μια συναρπαστική οδύσσεια στον υπόκοσμο του 1850, με όλο το χιούμορ, τη μελαγχολία και τη γενναιότητα της Άγριας Δύσης.
Αρκαί να διαβάσει κανείς, μια παράγραφο για να καταλάβει ότι ο Πάτρικ Ντεγουίτ, γράφει και οι εικόνες πλάθονται και ρέουν όπως σε μια κινηματογραφική ταινία γουέστερν, ενώ η μετάφραση του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη κατορθώνει να συγκεράσει το σκληρό ύφος της Δύσης με τη χιουμοριστική διάθεση του συγγραφέα και να πλησιάσει τον έλληνα ανγνώστη: "(...) Μάσησα λίγη σκόνη για τα δόντια και μετά η γυναίκα με οδήγησε στο διάδρομο αγκαζέ. Καθώς περάσαμε από την ανοικτή πόρτα της σάλας του Μέιφιλντ, είδα το αφεντικό να κοιμάται με τη μούρη στο γραφείο του, το κεφάλι και τα χέρια του να είναι ανάμεσα σε ανάκατα μπουκάλια, και στάχτη από πούρα και στα τρία αναποδογυρισμένα καμπανάκια. Μια νταρντάνα κοκότα, τσίτσιδη, ήταν σωριασμένη ανάσκελα δίπλα του. Το πρόσωπό της ήταν γυρισμένο από την άλλη και κοντοστάθηκα να δω το αποκοιμισμένο κορμί, τα βυζιά και την κοιλιά της να σκαμπανεβάζουν με την ανάσα της. Ιδού μια εικόνα ηθικής παραμέλησης, σκέφτηκα και αναστατώθηκα σαν είδα τα γεννητικά της όργανα με τις τρίχες μπλεγμένες και πατικωμένες (...)".
Η υπόθεση του μυθιστορήματος όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο έχει ως εξής: Ο Χέρμαν Κέρμιτ Γουόρμ πρέπει να πεθάνει. Το έχει διατάξει ο πανίσχυρος, αινιγματικός άντρας με το προσωνύμιο Στόλαρχος. Δυο επαγγελματίες πιστολάδες, ο Έλι και ο Τσάρλι Αδελφές, ξεκινούν να εκτελέσουν τη διαταγή του. Αντίθετα με τον αδελφό του, ο Έλι δε λατρεύει το ουίσκι, το πιστολίδι και τους σκοτωμούς αλλά, έτσι κι αλλιώς, συμμετέχει, μια και δεν ξέρει να κάνει και τίποτε άλλο. Ωστόσο, καθώς το υποψήφιο θύμα αποδεικνύεται δύσκολος στόχος και οι αδελφοί Αδελφές αναγκάζονται να κάνουν τη διαδρομή από το Όρεγκον μέχρι το Σακραμέντο, ο Έλι βρίσκει το χρόνο να προβληματιστεί και να αμφισβητήσει για πρώτη φορά, τόσο την επαγγελματική του δραστηριότητα, όσο και τον εργοδότη του.

8/1/13

Το τσουνάμι στον κινηματογράφο

Οι φυσικές καταστροφές στον κινηματογράφο πολλές φορές χρησιμοποιούνται ως φόντο ή αφετηρία ή και ως επίλογος διαφόρων ιστοριών με θέματα είτε οικογενειακών σχέσεων, είτε περιπετειών δράσης, επιστημονικής φαντασίας ή ακόμα και ως αλληγορία σε μεταφυσικές καταστάσεις.
Σεισμοί, πλημμύρες και πτώσεις αστεροειδών στον πλανήτη μας, είναι οι δημοφιλέστερες φυσικές καταστροφές που έχουμε δει σε ταινίες τα τελευταία χρόνια. Το Χόλιγουντ διαθέτοντας τέλεια ψηφιακή τεχνολογία μπορεί να αναπαριστά με μεγάλη πειστικότητα τις πιο ακραίες φυσικές καταστάσεις και τα παραδείγματα δεν είναι λίγα.
Τα τελευταία χρόνια, μια φυσική καταστροφή που άρχισε να εμπνέει τους σεναριογράφους, είναι αυτή του τσουνάμι, του μεγάλου δηλαδή παλιρροϊκού κύματος, που υψώνεται προς τις παραλίες, όταν γίνεται σεισμός σε μεγάλα ή μικρά βάθη των θαλασσών και η αφορμή υπήρξε ένα πραγματικό γεγονός: το φονικό τσουνάμι που χτύπησε τις ακτές της Ταϊλάνδης στις 26 Δεκεμβρίου 2004, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα.

29/12/12

Επιχείρηση "Αργώ" (Argo)

Σφιχτοδεμένη περιπέτεια, βασισμένη στη συνταγή «λίγο απ’ όλα». Χιούμορ, αυτοσαρκασμός και σάτιρα του κινηματογραφικού χώρου, έντονη δράση, αγωνία, πολεμική περιπέτεια. Μια ταινία αντάξια του γνωστού παλιού καλού Χόλιγουντ το οποίο σήμερα, βασιζόμενο σε γενναιόδωρους χορηγούς, μεταξύ των οποίων ακόμα και το επίσημο κράτος, που παρέχει στρατιωτικούς συμβούλους και πλούσιο εξοπλισμό (για διαφήμιση των δυνατοτήτων και της υπεροπλίας του), μπορεί να φιλμάρει οτιδήποτε.
Επί του προκειμένου, η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και αποτελεί το χρονικό μιας επικίνδυνης αποστολής διάσωσης έξι Αμερικανών και διαδραματίζεται στα παρασκήνια της κρίσης του Ιράν. Μια ιστορία που επί σειρά δεκαετιών δεν είχε φτάσει στην κοινή γνώμη.
Η σκηνοθεσία του Μπεν Άφλεκ πάρα πολύ καλή, το σενάριο χωρίς κενά και οι ερμηνείες εξαιρετικές.
Συνολικά, είναι μια άρτια ταινία, που εξυπηρετεί και την αμερικανική κυβέρνηση. Το πιάσατε το υπονοούμενο…
Υπόθεση: Στις 4 Νοεμβρίου του 1979, καθώς η επανάσταση στο Ιράν φτάνει στην κορύφωσή της, μια ομάδα Ιρανών στρατιωτών εισβάλει στην Αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη και κρατά όμηρους 52 Αμερικανούς. Μέσα στον πανικό, έξι Αμερικανοί καταφέρνουν να διαφύγουν και να βρουν καταφύγιο στην κατοικία του Καναδού πρέσβη. Γνωρίζοντας ότι είναι θέμα χρόνου να εντοπιστούν και να θανατωθούν, ο ειδικός «απομακρύνσεων» της CIA Τόνι Μέντεζ (Άφλεκ) καταστρώνει ένα επικίνδυνο σχέδιο προκειμένου να τους φυγαδεύσει με ασφάλεια από την χώρα. Το σχέδιο είναι τόσο παράτολμο που μόνο σε ταινία θα μπορούσε κανείς να το δει.
Σκηνοθεσία: Μπεν Άφλεκ
Με τους: Μπεν Άφλεκ, Άλαν Άρκιν, Μπράιαν Κράνστον, Τζον Γκούντμαν, Τέιλορ Σίλινγκ, Κάιλ Σάντλερ, Βίκτορ Γκάρμπερ, Μάικλ Κάσιντι
Προβάλλεται από 10/1/2013

(Κριτική μου και στο myFilm)

Ανάμεσα σε δυο κόσμους (Upside down)

Πάνω Κόσμο και Κάτω Κόσμο είχαμε και στο «Μητρόπολις» (1925) του Φριτζ Λανγκ, με την αλληγορία των πλούσιων από πάνω και των φτωχών προλετάριων από κάτω, που δούλευαν για τους πλούσιους και τον έρωτα του φτωχού από Κάτω με μια πλούσια από Πάνω. Αλλά εκείνη η ταινία, εκτός από πρωτόλεια, διέθετε και όραμα, και προφητική επιστημονική φαντασία με την κοπέλα-ρομπότ. Μια ταινία-σταθμός για το 1925! Όπως σταθμός ήταν και η επιχρωμάτισή της και ο εμπλουτισμός της με μουσική του Τζιόρτζιο Μόροντερ το 1984. Εκεί να δείτε έγχρωμη φαντασία και αίσθημα με μουσική και φωνές όπως του Φρέντι Μέρκιουρι, του Γιόν Άντερσον και της Μπόνι Τάιλερ, παρά την ιεροσυλία της προς το αρχικό «Μητρόπολις» (για να θυμηθώ και πάλι την ιερόσυλη φετινή «Άννα Καρένινα» του Ράιτ). 
Τούτη ‘δω, όμως; Πώς το παίζει, εκτός από την ειλικρίνεια ότι φέρνει τα πάνω-κάτω (upside down);
Εξηγείται με δυο λόγια: Ιστορία αγάπης, με φόντο ένα απίστευτο σύμπαν (fantasy world), με πασίγνωστα κλισέ και προβλέψιμο τέλος. Συνιστώνται και χαρτομάντιλα.
Υπόθεση: Ο Άνταμ είναι ένας φαινομενικά συνηθισμένος άνθρωπος σε ένα ιδιαίτερα ασυνήθιστο σύμπαν. Ζει ταπεινά προσπαθώντας να βγάλει μια άκρη στη ζωή του, αλλά το ρομαντικό μυαλό του παραμένει κολλημένο σε ένα κορίτσι που γνώρισε μια φορά κι έναν καιρό σε έναν άλλο κόσμο, σε έναν ανεστραμμένο πλούσιο κόσμο που είχε τη δική του βαρύτητα, και ο οποίος βρίσκεται ακριβώς από πάνω, αλλά που κανείς δεν μπορεί να τον πλησιάσει...
Ένα κορίτσι που το έλεγαν Εύα. Το παιδικό τους φλερτ γίνεται ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. Όταν όμως θα δει την ενήλικη πια Εύα στην τηλεόραση, τίποτα δεν θα τον εμποδίσει να την ξανακερδίσει. Ούτε καν οι νόμοι της Φυσικής!
Σκηνοθεσία:  Χουάν Ντιέγκο Σολάνας
Mε τους: Κίρστεν Ντανστ, Τζιμ Στέρτζες
Προβάλλεται από 1/1/2013

(Κριτική μου και στο myFilm)

Ο άνθρωπος που γελά (L' homme qui rit)

Το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ στα καλύτερά του. Αυθεντική ατμόσφαιρα, πλαστική φωτογραφία, φροντισμένα κοστούμια και τουλάχιστον μια καταπληκτική ερμηνεία: αυτή του Ζεράρ Ντεπαρντιέ, ο οποίος κρατά όλο το ενδιαφέρον υποδυόμενος τον άξεστο και σαλτιμπάγκο, κατά τους «ευγενείς» της εποχής, που εκμεταλλεύεται ένα σημαδεμένο και δυστυχισμένο νεαρό, αλλά και τον έρωτά του προς μια τυφλή κοπέλα, που την εκμεταλλεύεται κι αυτή.
Η ταινία, όχι μόνον εξυπηρετεί το μήνυμα της «αποδοχής του διαφορετικού», αλλά διατηρεί και τον κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα του μυθιστορήματος, διότι ο Ουγκώ δεν έγραψε απλά ένα μυθιστόρημα για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα (του σημαδεμένου και περιθωριακού ανθρώπου που γελά με την τυφλή κοπέλα), αλλά και ένα «κατηγορώ» κατά του κοινωνικο-πολιτικού συστήματος της εποχής εκείνης.
Υπόθεση: Στο Λονδίνο του 18ου αιώνα, ο Γκουίνπλεϊν ένας νεαρός άνδρας με παραμορφωμένο πρόσωπο, το οποίο τον κάνει να φαίνεται ότι χαμογελά συνεχώς, θα ενταχθεί σε έναν περιοδεύοντα θίασο. Το μόνιμα χαραγμένο χαμόγελο, αντικείμενο εκδίκησης από τον βασιλιά, σύντομα θα τον κάνει φίρμα, όμως γι αυτόν το πιο σημαντικό πράγμα είναι ο έρωτας του με την τυφλή Ντία. Σε μια αυστηρά δομημένη κοινωνία με τον λαό εξαθλιωμένο, άβουλο και χωρίς ελπίδα αντίστασης, ο άνθρωπος που γελά, τολμά να παρουσιάσει την τραγικότητα της θέσης του και της τάξης του, να κραυγάσει για την κοινωνική αδικία, αλλά τον καταπίνει το βάραθρο της αναλγησίας των ισχυρών. Βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Βίκτωρος Ουγκώ του 1869.
Σκηνοθεσία: Ζαν Πιέρ Αμερί
Mε τους: Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Μαρκ Αντρέ Γκροντίν, Εμανουέλ Σενιέ, Κρίστα Τερέτ
Προβάλλεται από 1/1/2013

(Κριτική μου στο myFilm)

The impossible

Το γεγονός, ότι το σενάριο αυτής της ταινίας, βασίζεται σε πραγματική ιστορία, την κρατάει στα πόδια της. Ταυτόχρονα, όμως είναι και το στοιχείο που την καταδικάζει. Αντιφατικό; Όχι. Για δύο λόγους πάλι. Ο ένας είναι ότι εφόσον γνωρίζουμε από την αρχή ότι μια πενταμελής οικογένεια σώζεται από το τσουνάμι της 26ης Δεκεμβρίου 2004 στην Ταϋλάνδη, παρακολουθούμε την εξέλιξη από περιέργεια, για να δούμε πώς κατάφεραν να επιβιώσουν, ένα αντρόγυνο και τρία ανήλικα αγόρια. Ο άλλος είναι, ότι εφόσον γνωρίζουμε ότι θα σωθούν, γιατί να υποστούμε για άλλη μια φορά το δράμα εκείνης της ημέρας και όλες αυτές τις χειρουργικές επεμβάσεις της μητέρας, που απεικονίζονται σε στυλ splatter-movie, ενώ καλούμαστε να δούμε και τα γνωστά εφέ του τσουναμιού, την ώρα που ο μεγάλος Κλιντ Ίστγουντ στην ταινία του «Η ζωή μετά», παρόλο που διαπραγματευόταν το θέμα του θανάτου και του τι υπάρχει μετά από αυτόν, κατόρθωνε να μας υποβάλλει με τη φυσική καταστροφή, με ένα στυλ ντοκιμαντερίστικο χρησιμοποιώντας –ίσως- και πραγματικές σκηνές από ερασιτεχνικά βίντεο για το τσουνάμι.
Με δυο λόγια: είναι μελόδραμα και οι ευαίσθητοι θεατές ας ετοιμάσουν τα χαρτομάντιλά τους. Δεν είναι φιλμ αξιώσεων, που θα οδηγήσει το θεατή σε αναλύσεις καταστάσεων και χαρακτήρων. Τα εφέ του είναι κλασικά και κλισέ και το μόνο που απομένει είναι οι καλές ερμηνείες με προεξάρχουσα εκείνη του μεγάλου γιου, που ωριμάζει από τη μια στιγμή στην άλλη.
Υπόθεση: Η Μαρία (Ναόμι Γουότς), ο Χένρι (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ) και τα τρία τους παιδιά φτάνουν στην Ταιλάνδη για να περάσουν τις χειμερινές τους διακοπές, αναζητώντας λίγες ημέρες ξεγνοιασιάς και ηρεμίας στον τροπικό παράδεισο με τις εξωτικές παραλίες. Την ημέρα της 26ης Δεκεμβρίου και ενώ η οικογένεια απολαμβάνει ένα ηλιόλουστο πρωινό ακριβώς δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου τους, ένας τρομακτικός θόρυβος αναδύεται από τα έγκατα της γης και διαταράσσει την ηρεμία τους. Δευτερόλεπτα αργότερα, ένας γιγαντιαίος υδάτινος τοίχος θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του, θα χωρίσει τα μέλη της οικογένειας δημιουργώντας έναν Γολγοθά για χιλιάδες ανυποψίαστων ανθρώπων! Ανθρώπινες σχέσεις, φόβος, οργή, πάθος, αγανάκτηση και αλληλεγγύη, μπαίνουν στο φιλμ του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα και δοκιμάζονται σκληρά. 
Σκηνοθεσία: Χουάν Αντόνιο Μπαγιονά
Μμε τους: Γιούαν Μακγκρέγκορ, Ναόμι Γουότς, Τζέραλντιν Τσάπλιν, Τομ Χόλαντ
Προβάλλεται από 1/1/2013

(Κριτική μου και στο myFilm)

Άννα Καρένινα (Anna Karenina)

Κάνει εντύπωση που ένας σκηνοθέτης όπως ο Τζο Ράιτ των ταινιών «Εξιλέωση» και «Περηφάνια και προκατάληψη», τόλμησε να αποδομήσει αυτό το κλασσικό έργο, το οποίο μάλιστα συγκρίνεται με τις ομότιτλες ταινίες του 1933 και του 1948 που είχαν ως πρωταγωνίστριες την Γκρέτα Γκάρμπο και τη Βίβιαν Λι, διότι δεν είχε ανάγκη να «προκαλέσει» για να γίνει διάσημος. 
Επίσης, δεν βγήκε να μας πει ότι θα έκανε μια παραλλαγή του έργου, όπως έκανε ας πούμε ο Μπαζ Λούρμαν με το «Ρωμαίος και Ιουλίετα» (1996), που τοποθέτησε τους ήρωές του στη σύγχρονη εποχή, διατηρώντας τους στίχους του Σαίξπηρ και με δύο φαμίλιες, σχεδόν μαφιόζικες, που χρησιμοποιούσαν μάλιστα και glamorous λιμουζίνες και όπλα. Ή, όπως ο Κάρολ Ριντ έκανε μιούζικαλ το «Όλιβερ Τουίστ» του Καρόλου Ντίκενς, με τίτλο «Όλιβερ» (1968). Να μη φτάσω δε, στο Jesus Christ Superstar (1973) του Νόρμαν Τζούισον. 
Έτσι, η ταινία του Ράιτ φαντάζει περισσότερο με μια –αποτυχημένη- απόπειρα θεατρικής απεικόνισης του εξαιρετικού αυτού δράματος του Λέοντος Τολστόι, στο οποίο οι ηθοποιοί παίζουν υπερβολικά, με στόμφο, σα να βρίσκονται στη σκηνή ενός θεάτρου, την ώρα που τα σκηνικά εναλλάσσονται γύρω τους πάνω σε κινητές βάσεις, ή από τους ίδιους, ή από κομπάρσους που συμμετέχουν στις σκηνές. Δεν σχολιάζεται βέβαια και το γεγονός, ότι ενώ έχει κρατήσει τα ρωσικά ονόματα, τα ντεκόρ και τα κοστούμια θυμίζουν Μεγάλη Βρετανία εποχής 15ου αιώνα.
Υπόθεση: Παντρεμένη με έναν ισχυρό κυβερνητικό παράγοντα, η Άννα Καρένινα ερωτεύεται βαθιά έναν πλούσιο αξιωματικό του στρατού, τον κομψό κόμη Βρόνσκι και προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρει την αλήθεια και το νόημα στη ζωή της, αψηφά απερίσκεπτα τις συμβάσεις της ρωσικής κοινωνίας κι εγκαταλείπει το σύζυγο και το γιο της για να ζήσει με τον εραστή της. Ο περίγυρος της την καταδικάζει και την εξοστρακίζει, και η ίδια παθαίνει συχνά κρίσεις ζήλιας που αποξενώνουν τον Βρόνσκι, με αποτέλεσμα να βουλιάζει σιγά σιγά σε μια αδιέξοδη
Σκηνοθεσία: Τζο Ράιτ
Με τους: Κίρα Νάιτλι, Τζουντ Λο, Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον, Kέλι ΜακΝτόναλντ, Ντόμναλ Γκλίσον, Μάθιου ΜακΦέιντιεν, Ρουθ Γουίλσον, Έμιλι Γουάτσον, Ολίβια Γουίλιαμς, Αλίσια Βικάντερ
Προβάλλεται από 1/1/2013

(Κριτική μου στο myFilm)

25/12/12

Χρόνια καλά

Ενώ τα Χριστούγεννα είναι η πιο αγαπημένη μου γιορτή, γλυκιά και μελαγχολική, αυτό που δεν μπορώ να δεχθώ, που δεν χωνεύω με τίποτα και αισθάνομαι σαν απροσάρμοστος όταν συμβαίνει, είναι τα ηλιόλουστα Χριστούγεννα, όπως σήμερα. Είναι ένα από τα παιδικά μου τραύματα, ας πούμε. Γεννήθηκα στην οδό Μενάνδρου στην Αθήνα, αλλά βρέθηκα στο Μαρούσι όταν πια άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου και να θυμάμαι. Τα πρώτα μου Χριστούγεννα, λοιπόν, ήταν στο Μαρούσι και χιονισμένα. Είχε αρχίσει να ρίχνει χιονόνερο από τις 20 Δεκεμβρίου, η θερμοκρασία έπεφτε μέρα με τη μέρα, το σπίτι μας (μέναμε με νοίκι), ένα ψηλό αρχοντικό κτισμένο κυρίως με πλίνθους, δεν ζεσταινόταν με τίποτα και για να μην πολυλογώ, ξημερώνοντας Χριστούγεννα η μητέρα μου άνοιξε τα παράθυρα και αντίκρυσα αυτό το απέραντο λευκό μέχρι το ναό της Παναγίας, της οποίας οι καμπάνες μόλις που ακούγονταν, λες και το χιόνι λειτουργούσε ως ηχομονωτικό. Το περπάτημα μέχρι την εκκλησία, που ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μας, ήταν αρκετά δύσκολο, αλλά μου άρεσε με τα πόδια μου να χώνονται μέσα στο αφράτο χιόνι, που ήταν στρωμένο παντού και αυτή η ησυχία με γοήτευε. Υπήρχε μια γαλήνη και ύστερα ήταν οι ψαλμωδίες στο ζεστό ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου. Όλα αυτά λοιπόν, με σημάδεψαν από την πρώτη χρονιά στο Μαρούσι των παιδικών μου χρόνων και με έκαναν απαιτητικό να θέλω λευκά Χριστούγεννα μέχρι σήμερα. Ήρθε όμως το πέρασμα του χρόνου, ο συνωστισμός στο πρώην χωριό και ύστερα η αστικοποίηση, αργότερα το φαινόμενο του θερμοκηπίου και... πάει ο χειμώνας. Σου μένει μια νοσταλγία για την εποχή αυτή που σήμερα... κοστίζει.
Σήμερα, επιστρέφοντας από το ναό του Αγίου Νικολάου, άνοιξα τα  ρολά των παραθύρων, ώστε να μη μπαίνει αντηλιά και να δημιουργείται μια αίσθηση συννεφιάς που απουσιάζει και τώρα που πληκτρολογώ ακούω Galaxy-92 και το Cosmos-93,6 (εναλλάξ) στο compact, να παίζουν χριστουγεννιάτικα τραγούδια, κυρίως ξένα, επί το πλείστον αμερικάνικα. Διότι και αυτά είναι μέρος των παιδικών μου... τραυμάτων. Τι να κάνουμε;
Εύχομαι σε όλους υγεία, που είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, διότι όταν υπάρχει αυτή πολλά μπορεί να πετύχει, ο άνθρωπος.
Εύχομαι επίσης, γρήγορα να αναρρώσουμε από την κοινωνική και οικονομική κρίση που μαστίζει την κοινωνία μας και να εκλείψουν όλα αυτά που μας απασχολούν -βασανιστικά- σήμερα.
Χρόνια καλά και πολλά, λοιπόν.

19/12/12

Το μερίδιο των αγγέλων (Angels' Share)

Ο συνειδητοποιημένος και πολιτικοποιημένος βρετανός σκηνοθέτης Κεν Λόουτς, χωρίς να απομακρύνεται από τα λαϊκά στρώματα, τους περιθωριακούς χαρακτήρες και την τάση του να σχολιάζει την κοινωνία, αυτή τη φορά μας ξεναγεί στον κόσμο των θαυμαστών του ουίσκι, με μια φαινομενικά ανάλαφρη ιστορία. Όχι όμως τόσο ανάλαφρη, αφού ο ήρωάς του είναι ένας έξυπνος και σκληρός περιθωριακός, αλλά κατά βάθος καλός και έτοιμος να προσαρμοστεί στο περιβάλλον του.
Έξυπνα δομημένη η ταινία, από τη μια μας δείχνει τις προσπάθειες του νεαρού να ξεφύγει από το ασφυκτικό περιβάλλον του και από την άλλη την σκληρότητα που αντιμετωπίζει όχι μόνον από αυτούς που θέλει να αποφύγει, αλλά και του «τυπικού» σωφρονιστικού συστήματος, που όμως «τη γλιτώνει» εξαιτίας ενός καλόκαρδου σωφρονιστικού υπαλλήλου, που επιτέλους παίρνει στα σοβαρά τις προσπάθειες του ήρωα της ταινίας και τον προτρέπει σε σωστές δράσεις.
Οι πάρα πολύ καλές οι ερμηνείες των νεαρών ηθοποιών όσο και των βετεράνων, το χωρίς χάσματα σενάριο, το λεπτό χιούμορ, οι σωστοί χαρακτήρες και η στρωτή αφήγηση, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, που μένει ικανοποιημένος και από τη φωτογραφία, αλλά και τη μουσική.
Ο Κεν Λόουτς αποδεικνύει για άλλη μια φορά το πάθος του για την αρτιότητα.
Υπόθεση: Όταν ο Ronnie, ένας νεαρός από τη Γλασκώβη, αγκαλιάζει για πρώτη φορά το νεογέννητο γιο του Luke, ορκίζεται να του εξασφαλίσει μια καλύτερη μοίρα από τη δική του. Τα πράγματα όμως είναι δύσκολα καθώς ο νεοφώτιστος πατέρας εκτός από καταδικασμένος σε 300 ώρες κοινωνικής εργασίας για διάφορες αξιόποινες πράξεις, είναι εγκλωβισμένος στον κλοιό της ανεργίας και του περιθωρίου. Για καλή του τύχη όμως ανακαλύπτει ότι διαθέτει μια χαρισματική όσφρηση που του επιτρέπει να διακρίνει την υφή και τα αρώματα του ουίσκι κι έτσι του δίνεται η ευκαιρία που ζητούσε για να αλλάξει τη ζωή του.
Σκηνοθεσία:  Κεν Λόουτς
Μμε τους:  Πολ Μπράνιγκαν, Τζον Χένσο, Γκάρι Μέιτλαντ, Τζασμίν Ρίγκινς, Γουίλιαμ Ρουέν, Ρότζερ Άλαμ, Τσάρλι Μακλίν
Προβάλλεται από 20/12/2012

(Κριτική μου στο myFilm)