Χαρακτηριστικό δείγμα του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου (*) που θίγει κοινωνικά ζητήματα, όπως ο ρατσισμός, οι προκαταλήψεις και οι διακρίσεις στην μεταπολεμική Γερμανία.
Η ιστορία επικεντρώνεται στην Εμί Κρούζεβσκι, μια μεσήλικα χήρα, και τον Άλι, έναν κατά 20 χρόνια μικρότερό της Μαροκινό μετανάστη που εργάζεται ως μηχανικός στη Γερμανία. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, παρά την κοινωνική και ηλικιακή τους διαφορά, αναπτύσσουν μια ρομαντική σχέση. Όταν παντρεύονται, έρχονται αντιμέτωποι με έντονο ρατσισμό και κοινωνικό αποκλεισμό από τον οικογενειακό και κοινωνικό περίγυρο.
Η ταινία θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Γερμανού σκηνοθέτη που αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι μετανάστες και οι μειονότητες στη γερμανική κοινωνία της εποχής εκείνης. Η σχέση της Εμί και του Άλι συμβολίζει την αδυναμία της κοινωνίας να αποδεχτεί το διαφορετικό, με αποτέλεσμα οι δύο χαρακτήρες να βρεθούν κοινωνικά απομονωμένοι, όχι μόνο λόγω της ηλικίας και της εθνικότητάς τους, αλλά και λόγω της διαφορετικότητάς τους από τα κοινωνικά στερεότυπα. Παράλληλα, τονίζει τις προκαταλήψεις που ενυπάρχουν στις προσωπικές σχέσεις, ακόμα και μέσα στην οικογένεια.
Η ματιά του διευθυντή φωτογραφίας Γιούργκεν Γιούρκες που χρησιμοποιεί κάδρα με έντονες χρωματικές αντιθέσεις και ο αργός ρυθμός του Φασμπίντερ δημιουργούν ένα ψυχολογικό κλίμα που ταιριάζει με τη θεματολογία της ταινίας, η οποία διακρίνεται για την κοινωνική και πολιτική της οξυδέρκεια. Η αρτιότητα ενισχύεται φυσικά και από την ισχυρή ερμηνεία των πρωταγωνιστών της.
Συνολικά, το έργο παραμένει επίκαιρο, καθώς εξετάζει ζητήματα που συνεχίζουν να απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες. Να θυμίσω, επίσης, ότι η ταινία κέρδισε το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών 1974 και το Βραβείο Fipresci 1974 και είναι από αυτές που δεν χάνονται. (Κριτική μου για το myfilm)
INFO
Προβάλλεται στο ΑΣΤΥ από 12/9/2024
Είδος: Δράμα, 92΄
Χώρα: Γερμανία, 1974
Σκηνοθεσία: Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ
Παίζουν: Μπριγκίτε Μίρα, Ελ Χέντι Μπεν Σαλέμ
Διανομή: Ama Films
(*): Νέος Γερμανικός Κινηματογράφος. Ο όρος υποδηλώνει την αξιοσημείωτη αναβίωση της παραγωγής ταινιών μεγάλου μήκους της Δυτικής Γερμανίας που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και άνθισε τη δεκαετία του 1970. Εργαζόμενοι με χαμηλό προϋπολογισμό και επηρεασμένοι από τη nouvelle vague (βλ. λ.), σκηνοθέτες όπως ο Rainer Werner Fassbinder, ο Werner Herzog, ο Volker Schlöndorff, η Margarethe von Trotta και ο Wim Wenders έγιναν μεγάλα ονόματα και παρήγαγαν αρκετές κινηματογραφικές ταινίες που τράβηξαν την προσοχή του φιλότεχνου κοινού και επέτρεψαν στους σκηνοθέτες (ιδιαίτερα στον Wenders και τον Schlöndorff) να δημιουργήσουν παραγωγές που υποστηρίχτηκαν από τα μεγάλα αμερικανικά στούντιο.